Γιά τά παιδιά πού «απέτυχαν».

Την φετινή χρονιά τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων έγιναν γνωστά πιό νωρίς από παλαιότερα έτη. Τα παιδιά μας που διαγωνίστηκαν γνωρίζουν πλέον την βαθμολογία τους στα μαθήματα που εξετάστηκαν. Άλλοι χαίρονται καί άλλοι λυπούνται. Ένας κύκλος κλείνει για κάποιους και για άλλους ένας καινούργιος ανοίγει. Συνήθως, προτιμούμαι να είμαστε με τους χαρούμενος, αυτούς που πέτυχαν, όμως πιό πολύ στα παιδιά που  δέν  «πέτυχαν» πρέπει να έχουμε την σκέψη μας και την προσευχή μας.

Όμως πράγματι δέν πέτυχαν; Ποιός ξέρει τί είναι καλό καί τί όχι για τον καθένα μας; Ποιός ξέρει άν μία επιτυχία είναι όντως επιτυχία ή μιά αποτυχία είναι όντως αποτυχία;  Αδυνατούμε σίγουρα να το κρίνουμε. Άν πάντως έγινε η προσπάθεια από τόν μαθητή τότε όλα καλά, διότι έκανε την προσπάθειά του καί είναι ήσυχος. Ότι μπόρεσε έκανε. Άν δέν είχε κατάλληλα προετοιμαστεί μάλλον ήταν αναμενόμενο το αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση δέν χάθηκε ο πόλεμος, ίσως μόνο μιά μάχη. Η ζωή είναι μπροστά καί όταν μια πόρτα κλείνει μιά άλλη ανοίγει και πιθανόν να είναι και καλύτερη από τήν πρώτη.

Τα όσα γράφουμε δεν είναι  λόγια παρηγοριάς αλλά λόγια καρδιάς. Το γεγονός είναι ότι η ζωή θα συνεχιστεί καί μια «αποτυχία», άν τήν «διαβάσουμε» σωστά, είναι ικανή να μας κάνει πιό δυνατούς και πιό ώριμους. Τελικά, τό βέβαιο είναι ότι η «αποτυχία» στις εξετάσεις μόνο μέσα σε εισαγωγικά μπορεί νά μπεί.

Ας συνεχίσει κάθε νέο παιδί να κάνει όνειρα του, να θέτει στόχους και ότι δέν έγινε σήμερα –άν έτσι πρέπει να γίνει- θα γίνει αύριο. Η ζωή είναι μπροστά και περιμένει να την ανακαλύψουμε. Μήν ξεχνάμε ποτέ καί αυτό πού λέμε συχνά στό «Πάτερ ημών» όταν προσευχόμαστε, «γεννηθήτω το θέλημά  σου…»! Να το λέμε και να το εννοούμε!

αρχιμ.Ιακώβου Κανάκη