«…Τὸ θέμα τὸ ἄλλο ποὺ εἴπατε τῆς ἱεραποστολῆς. Εἴμασταν τότε στὸ ξεκίνημα. Ἡ δική μου ἡ γενιὰ μετὰ τὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο,διερωτηθήκαμε γιατί, μέσα στὶς ὅλες ἄλλες χριστιανικὲς ὁμολογίες, οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἔχουμε μιὰ τέτοια παρουσία μιᾶς μαρτυρίας τῆς δικῆς μας πίστεως σὲ ἄλλους λαούς.
Κι ἔτσι ξεκίνησε αὐτὴ ἡ προσπάθεια μὲ σύνθημα τὴ λέξη ποὺ εἴπατε προηγουμένως, «Πορευθέντες», ποὺ εἶναι ἡτελευταία ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητάς του, ἡ ἐντολὴ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου πρὸς τοὺς μαθητάς του. Καὶ σ’ αὐτὴν τὴν δραστηριότητα μερικοὶ ἀπὸ μᾶς εἴχαμε πεῖ: δὲν φτάνει νὰ μιλοῦμε γιὰ τὸ τὶ πρέπει νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι, πρέπει νὰ πᾶμε κι ἐμεῖς προσωπικὰ ἐκεῖ.’58,’59,’60.
Τὸ ’60 ἀποφασίζω καὶ γίνομαι κληρικός.’61,’62,’63. Ἔρχεται ἀκριβῶς τό ἐρώτημα: ὡραία, ἐμεῖς μιλᾶμε πάρα πολύ γι’ αὐτὸ τὸ θέματῆς ἐντολῆς. Καὶ ποιὸς θὰ πάει; Ἤξερα πάρα πολὺ καλὰ ὅτι ὅταν κανεὶς εἶναι στρατιώτης, δὲν λέει στοὺς ἄλλους νὰ πᾶνε, ὅτι πρέπει ὁ ἴδιος νὰ πάει. Κι ἔτσι ἀποφασίζω ὅτι πρέπει νὰ προχωρήσω. Ὑπῆρχε ἕνα μεγάλ δίλημμα: ἂν θὰ μποροῦσα νὰ ἀφήσω ὅλο αὐτὸ τὸν χῶρο τὸν ὁποῖοτόσο πολὺ τὸν ἀγαποῦσα καὶ μὲ ἀγαπούσαν ἐδῶ. Καὶ θυμάμαι ἦταν μία περίδος σιωπῆς,γιὰἕνα μήνα Χριστούγεννα κάτω στὴν Πάτμο.Θυμάμαι ἦταν μιὰ χειμωνιάτικη σιωπηλὴ μέρα μπροστὰ σ’ ἐκεῖνο τὸ πέλαγος, τὸ ὑπέροχο, καὶ σκεφτόμουν ἀκριβῶς: πρέπει ἢ δὲν πρέπει νὰπροχωρήσεις; Ἁπλῶς αἰσθάνθηκα ὡς ἀπάντηση μία ἐρώτηση ποὺ ἔγινε μέσα μου:σοῦ φτάνει ὁ Θεός;Ἐὰν σοῦ φτάνει πήγαινε, ἐὰν δὲν σοῦφτάνει, μείνε ἐδῶ ποὺ κάθεσαι! Καὶ ἡ δεύτερη ἐρώτηση ἡ ὁποία λίγο φώτισε τὴν πρώτη, κριτικά: Ἂν ὅμως δὲν σοῦ φτάνει ὁ Θεός, τελικὰ ποιὸςεἶναι ὁ Θεὸς τὸν ὁποῖο ἐσὺ πιστεύεις;».
Ἀναστάσιος ΤΙΡΑΝΩΝ (ἀπὸ συνέντευξη)
https://www.dropbox.com/s/eh6mflsnhnbpqod/AnastasiosIerapostoli.mp3 …να ευχόμαστε και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς που πήγαν και γι’ αυτούς που βρήκαν εκεί!
Ι. Ν. Αγίας Κυριακής Αμφιθέας-Παλαιού Φαλήρου Λ. Αμφιθέας 60, 175 64 ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡO
Πηγή εδώ