Αγαπητοί μου πατέρες,
Μου δίδεται και πάλι η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας δια μέλανος και χάρτου και, με στόχο πάντοτε τον πνευματικό καταρτισμό όλων μας, να καταθέσω σε σας, τους στενούς μου συνεργάτες, μία πνευματική συμβουλή, την οποία συναντούμε στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Βλέπετε ότι δεν έχουμε συνηθίσει να μελετούμε το λόγο του Θεού. Αγνοούμε το κείμενο της Αγίας Γραφής, γι αὐτό και στη ζωή μας κυριαρχεί η άγνοια και η ημιμάθεια και όχι η γνώση του θελήματος του Θεού.
Και έχουμε ανάγκη, πρώτον, της συμβουλής, γιατί έχουμε ανεπάρκεια γνώσεων. Αν μεγάλες εταιρείες και επιχειρήσεις έχουν τεχνικούς συμβούλους από τους οποίους δέχονται διάφορες εισηγήσεις, αν ακόμη και αυτοί οι ισχυροί της γης συνιστούν επιτροπές και για τις διάφορες αποφάσεις τους καταφεύγουν σ αὐτές, πόσο μάλλον ένας πνευματικός πατέρας, υπεύθυνος για την πνευματική πρόοδο του ποιμνίου του οφείλει να συμβουλεύεται πνευματικά πρόσωπα, τα οποία θα του παρέχουν τη δική τους εμπειρία και εμπεριστατωμένη γνώση.
Ο Μέγας Βασίλειος κατέφευγε στη σοφία του Αγίου Αμφιλοχίου Επισκόπου Ικονίου. Πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας μας προσέφευγαν στην εμπειρία των ασκητών της ερήμου, όπως ο Μέγας Αθανάσιος που έβρισκε καταφύγιο στον άνθρωπο του Θεού, τον Μέγα Αντώνιο. Γνώρισα μεγάλους πνευματικούς πατέρες που ζητούσαν πνευματικές συμβουλές από τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, τον Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τον Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και από άλλα πρόσωπα, προκειμένου να τύχουν μίας αγιοπνευματικής συμβουλής, την οποία και δέχονταν ως ουράνια βροχή.
Δεύτερον. Έχουμε ανάγκη της συμβουλής, γιατί οι αποφάσεις περί του πρακτέου λαμβάνουν βάρος και διαστάσεις αιώνιας αξίας. Πως, παραδείγμα-τος χάριν, θα χειρισθούμε θέματα που άπτονται του οικογενειακού θεσμού, της παρουσίας της αμαρτίας, της αμετανοησίας, της ασεβείας, πολύ δε περισσότερο της σωτηρίας της ψυχής ενός ανθρώπου για την οποία «Χριστός απέθανεν»2;
Γι αὐτό ο θαυμαστός Ιεράρχης της Καισαρείας ερμηνεύοντας τη φράση του Προφήτου Ησαΐου «θαυμαστός σύμβουλος»3 σημειώνει τα εξής: «Μεγάλη η αναγκαιότητα και η χρησιμότητα των συμβουλών στη ζωή των ανθρώπων, γιατί ο ένας, ούτε για τον εαυτό του δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλα, αλλά έχει ανάγκη κοινωνίας με τους άλλους, πιο πολύ για να επιλέγει όσα τον συμφέρουν παρά για τις σωματικές του ανάγκες. Γιατί άνθρωπος που δεν ζητά τις συμβουλές των άλλων, είναι πλοίο ακυβέρνητο, που παραδίδεται όπως τύχει στις κατευθύνσεις των ανέμων. Και εάν για τις μικρής σημασίας σκέψεις παίρνουμε συμβούλους, πως, όταν ασχολούμαστε σοβαρά με την ψυχή και όσα την καθιστούν ξεχωριστή, δεν επιζητούμε θαυμαστούς συμβούλους για μας;»4.
Πρώτος και κύριος σύμβουλος θα πρέπει να είναι το πρόσωπο του Χριστού, καθώς και ο αιώνιος λόγος Του, που περιέχεται τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας.
Σύμβουλός μας, δεύτερον, θα πρέπει να είναι ο πνευματικός μας πατέρας, ο οποίος και μας μεταγγίζει το σωτήριο λόγο του Χριστού στη ζωή μας. Είναι το πρόσωπο εκείνο, το οποίο ελεύθερα διαλέγουμε για να γίνει ο οδηγός μας από τη γη της Αιγύπτου, που είναι η αμαρτία, στη γη της επαγγελίας, που είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Και δεν νοείται κανείς Κληρικός να μην έχει στη ζωή του την παρουσία απλανούς πνευματικού πατρός. Και λέγω «απλανούς», γιατί δυστυχώς η πλάνη σήμερα έχει προσλάβει τεράστιες διαστάσεις, ώστε να θεοποιούμε τον εαυτό μας, και να χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους όχι με το πνεύμα της ελευθερίας, αλλά με το πνεύμα της δουλείας και έτσι να παρατηρείται το φαινόμενο του «οπαδισμού», «του ομαδισμού», με όλες τις οικτρές συνέπειες. Το πιο εύκολο σήμερα είναι να κάνει κανείς τον σωτήρα • το πιο δύσκολο, όμως, είναι να δείχνει με τη ζωή του και το ταπεινό του φρόνημα το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, που είναι ο Χριστός. Το πιο εύκολο είναι να δημιουργεί κανείς υποτακτικούς • το πιο δύσκολο είναι να καλλιεργεί κανείς θεουμένους ανθρώπους.
Σύμβουλός μας, ακόμη, είναι και ο Επίσκοπος της επαρχίας. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος ανάμεσα στις πολλές υπομνήσεις του για το πρόσωπο του Επισκόπου αναφέρει και τα εξής : «Όλοι να ακολουθείτε τον επίσκοπο, όπως ο Ιησούς Χριστός τον Πατέρα, και τους πρεσβυτέρους όπως τους Αποστόλους, ενώ τους διακόνους να τους σέβεσθε σαν εντολοδόχους του Θεού. Κανένας να μην κάνει τίποτε χωρίς τον επίσκοπο από αυτά που ανήκουν στην Εκκλησία. Έγκυρη να θεωρείται η Ευχαριστία εκείνη που τελείται από τον επίσκοπο η από εκείνον στον οποίον θα δώσει την άδεια αυτός. Όπου εμφανίζεται ο επίσκοπος, εκεί να βρίσκεται το πλήθος, όπως ακριβώς όπου βρίσκεται ο Ιησούς Χριστός, εκεί βρίσκεται η Καθολική Εκκλησία (σ.σ. εννοείται η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία). Δεν επιτρέπεται χωρίς την άδεια του επισκόπου ούτε να βαπτίζετε, ούτε να τελείτε τη Θεία Ευχαριστία, αλλά αυτό που εκείνος θα θεωρήσει γνήσιο, αυτό είναι αρεστό και στον Θεό, για να είναι ακίνδυνο και αναμφίβολο κάθε τι που κάνετε. Είναι λοιπόν εύλογο να ανανήψουμε και, όσο ακόμη έχουμε καιρό, να μετανοήσουμε στον Θεό. Είναι καλό να αναγνωρίζουμε τον Θεό και τον επίσκοπο. Αυτός που τιμά τον επίσκοπο, τιμάται από τον Θεό, κι αυτός που κάνει κάτι κρυφά από τον επίσκοπο, λατρεύει τον διάβολο»5.
Με αυτές τις σκέψεις, αγαπητοί μου πατέρες, σας ασπάζομαι όλους πατρικά και αδελφκά και σας εύχομαι να έχετε «νουν Χριστού»6 και η ζωή σας να είναι «επιστολή Χριστού» «γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων»7.
1 Τωβ. 4,18
2 Ρωμ. 5,8
3 Ησ. 9,6
4 Μεγάλου Βασιλείου, Ερμηνεία εις τον Προφήτην Ησαΐαν, κεφ. 3, παρ. 106, PG 30,288-289
5 Αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, Επιστολή προς Σμυρναίους, κεφ. 8-9, ΕΠΕ 4,137-139
6 Α' Κορ. 2,16
7 Β' Κορ. 3,2-3
Αναρτήσεις
