Οι ωδίνες της «απορωσοποίησης» της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας.

  

Του Αρχιμανδρίτου Ρωμανού Αναστασιάδη,

Κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου

«Ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον» (Ιωάν. ις’ 21).

«Πρέπει να απομακρυνθούμε από εκείνες τις ρωσικές αυτοκρατορικές παραδόσεις που μας έχουν επιβληθεί για πολύ καιρό. Όταν επισκεπτόμαστε τις Εκκλησίες της ελληνικής παράδοσης, βλέπουμε ότι όλες αυτές οι παραδόσεις υπήρχαν στην Ουκρανική Εκκλησία… Αλλά όλα θα γίνουν σταδιακά, έτσι ώστε να μην προκαλέσουν την αντίσταση του συντηρητικού μέρους των πιστών που δεν αντιλαμβάνεται τις μεταρρυθμίσεις καθαυτές. Δεν μιλάμε για αλλαγή των θεμελίων της πίστης, των δογματικών. Μιλάμε για καλές μεταρρυθμίσεις. Πρέπει να ασχοληθούμε με τη διαφώτιση, να εξηγήσουμε στους ανθρώπους ότι πρέπει να γίνουμε καλύτεροι, ότι η αγάπη πρέπει να κυριαρχήσει ανάμεσά μας». Αυτά δήλωνε στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου, ενάμισι μήνα μετά την παραλαβή του Τόμου της Αυτοκεφαλίας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, σε συνέντευξή του στο BBC Ουκρανίας, ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Επιφάνιος (πηγή). Τότε, οι δηλώσεις αυτές έκαναν αίσθηση και προκάλεσαν πολλές απορίες, κυρίως σε όλους εμάς που δεν έχουμε την πικρή πείρα των «ρωσικών αυτοκρατορικών παραδόσεων» αλλά έχουμε ευλογηθεί με την πνευματική γαλουχία στους στοργικούς κόλπους της Μητρός ημών Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Μακαριώτατος κ. Επιφάνιος ήξερε πολύ καλά τι έλεγε και γιατί το έλεγε. Σήμερα, λίγους μήνες μετά, όλοι πλέον μπορούμε να διακρίνουμε τις τραυματικές συνέπειες που προκάλεσε στο πολύπαθο σώμα της Εκκλησίας της Ουκρανίας η υποταγή της στη Ρωσική Εκκλησία για περισσότερο από τρεις αιώνες, μετά την βίαιη και αντικανονική αρπαγή της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ορατές πληγές στο κατάστικτο αυτό σώμα είναι τα καμώματα κάποιων λίγων αλλά θορυβωδών νοσταλγών της «μοσχοβίτικης τάξης», οι οποίοι περιστασιακά και λόγω συγκυριών βρέθηκαν σε αντίπαλο από τη Μόσχα «στρατόπεδο», όμως εν τοις πράγμασι ποτέ δεν απέβαλαν από τη συνείδηση και τον ψυχισμό τους τις εκκλησιολογικές και κανονικές στρεβλώσεις που επί αιώνες καλλιεργεί το Πατριαρχείο της Μόσχας στην δική του επικράτεια, καθώς και σε όσες τοπικές Εκκλησίες βρίσκονται υπό την άμεση ή έμμεση επιρροή του. Η Ουκρανία, ένα παραπάνω, μια και ήταν κατ’ ανάγκην κομμάτι της Ρωσικής Εκκλησίας μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο όταν, επιτέλους, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου δικαίως και κανονικώς αποφάσισε να ενεργοποιήσει τα απαράγραπτα δικαιώματά της επί της Μητροπόλεως Κιέβου και να αναλάβει, ως φιλόστοργος Μήτηρ, το βιαίως αποκοπέν από τα σπλάγχνα της πνευματικό της τέκνο.

Αυτά που ζούμε και παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες στην Εκκλησία της Ουκρανίας, με κάποιες άστοχες και ανόητες ενέργειες ή διατυπώσεις αυτών των νοσταλγών του χθες, δεν είναι παρά οι «ωδίνες» της κυήσεως μιας υγιούς πλέον εκκλησιαστικής οντότητας, εδρασμένης στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, την οποία ακέραιη και ακαινοτόμητη διαφυλάττει -και ως Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος οφειλετικώς προασπίζεται- η Μεγάλη Εκκλησία, το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Οι ωδίνες όμως θα παρέλθουν και σύντομα θα τις διαδεχθεί η ανείπωτη και ατέρμονη χαρά της αναδημιουργίας μιας υποδειγματικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, επάξιας κληρονόμου της πνευματικής παρακαταθήκης της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό το διασφαλίζει ο Τόμος της Αυτοκεφαλίας της εν Ουκρανία Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο αρτιότερος και εκκλησιολογικά ορθότερος και πληρέστερος που εξεδόθη ποτέ από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας μην χαίρονται οι εχθροί της αληθείας, αλλά ούτε και να λυπούνται οι υπέρμαχοι της εκκλησιαστικής ευταξίας. Δεν έγινε κανένα λάθος στην Ουκρανία, ούτε και κανείς εξαπατήθηκε ή άλλα κατάλαβε και άλλα έγιναν… Ο Τόμος είναι σαφής, τα προβλέπει όλα με κάθε εκκλησιολογική ακρίβεια και τάξη. Ομοίως και ο Καταστατικός Χάρτης που συγκροτήθηκε και ψηφίστηκε, επί τη βάσει των προβλέψεων του Τόμου, από την Ιερά Σύνοδο της εν Ουκρανία Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όμως, κάθε χειρουργική επέμβαση απαιτεί πόνο, αίμα, υπομονή, δάκρυα, αγωνία. Αλλά η αποθεραπεία και η αποκατάσταση στην υγεία είναι το τελικό αποτέλεσμα που ανταμείβει όσα λυπηρά αναγκαστικώς προηγούνται.

Ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας αποδεικνύεται ικανός και άξιος οιακοστρόφος, απέναντι μάλιστα σε κύματα ανομίας που εξεγείρονται από την εωσφορική και αδυσώπητη πολεμική της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία αδιαφορεί για την πνευματική συγκρότηση και τη σωτηρία του κυρίαρχου Ουκρανικού Λαού, συμπεριφερόμενη ως πειθήνια και ανέντιμη θεραπαινίδα των επεκτατικών γεωπολιτικών επιδιώξεων του αφηνιασμένου «καίσαρος».

Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν! Δόξα τω Θεώ, που ο ευλογημένος και ευσεβής Ουκρανικός Λαός απέλαβε πλέον αυτό που πάντα αποζητούσε και δικαιούνταν από τις αγαθοποιές χείρες της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και του στοργικού Πατρός, Αυθέντου και Δεσπότου, του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.

Μαζί λοιπόν με τον αδελφό Ουκρανικό Λαό, προσευχητικώς αναφωνούμε:

Βαρθολομαίου, του Παναγιωτάτου και Οικουμενικού Πατριάρχου, πολλά τα έτη!

Επιφανίου, του Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Κιέβου και πάσης Ουκρανίας, πολλά τα έτη!

Αμήν.