«Βλέπεις τη θάλασσα; πότε θεριεύει και «φουσκώνει» δημιουργώντας κύματα μεγάλα,
τρικυμία που σαλεύει και ταρακουνά ψαρόβαρκες και υπερωκεάνια και πότε γαληνεύει
κι ησυχάζει, έτσι είναι κι εδώ η ζωή μας», μού ’πε κάποτε η ηγουμένη ενός μοναστηριού…
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο λόγος της γιατί πίστευα ως τότε, πως σ’ ένα τέτοιο
πνευματικό εργαστήρι, δε θα υπήρχε δοκιμασία…
Άλλοτε έρχεται στο νου μου εκείνος ο Ιωνάς της Παλαιάς Διαθήκης που έζησε την εποχή
του βασιλιά Ιεροβοάμ του Β’.
Θυμάστε; Ο Θεός τον πρόσταξε να πάει στη περίφημη Νινευή να πείσει αλλά και να
προειδοποιήσει τους Νινευίτες, να μετανοήσουν γιατί αλλιώς τους περίμενε η οργή Του!
Τι έκανε τότε εκείνος; Μπήκε σ’ ένα καράβι και τράβηξε για την Θαρσίδα. Τότε ξέσπασε
μεγάλη τρικυμία που το πλοίο κινδύνευε κι άρχισε να βουλιάζει. Πλήρωμα κι επιβάτες
περίμεναν το τέλος τους ώσπου ο καπετάνιος πρότεινε να ρίξουν κλήρο για να δουν ποιος
φταίει… κι ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά! Ρίχνουν λοιπόν τη ρίζα του κακού ,στη θάλασσα!
Πρόσταγμα είχε όμως απ’ τον Πλάστη του το μεγάλο κήτος που τον κατάπιε να μην
τον χωνέψει ,γιατί την τρίτη μέρα μετά από προσευχή και μετάνοια, τον έβγαλε στη στεριά κι έτσι δεν έπαθε τίποτα!
Σήμερα σε μια πνευματική συνάντηση που είχα με τον Χαράλαμπο μου είπε :
-«Ο δικός μου Σταυρός είναι μεγαλύτερος απ’ το δικό σου»! κι επέμενε σ’ αυτό! «Αν κάτσω και σου πω τα δικά μου…είμαι σίγουρος πως είναι βαρύτερος!»
-«Αυτό όμως δεν είναι κοινή ομολογία» του απάντησα… Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να δεχτώ πως κάποιος άλλος σήκωνε περισσότερο βάρος από εμένα… άλλη μια απόδειξη του κρυφού μου εγωισμού…
-«Ξέρουμε όμως», συνέχισα, «πως ο Ουράνιος Πατέρας μας πριν μας δώσει την δοκιμασία,
όποια κι αν αυτή: διαζύγιο, αρρώστια, φτώχια, θάνατος, την έχει ζυγίσει πρώτα. Είμαι
σίγουρη, Του έχω εμπιστοσύνη πως ποτέ δε δίνει παραπάνω απ ’ ό, τι οι ώμοι μας μπορούν να
σηκώσουν.
Πολλές φορές δοκίμασα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ν’ αποφύγω –ως άλλος Ιωνάς- το
πρόσταγμα του Θεού γιατί πίστευα πως δεν είναι αυτό για μένα, μια άλλη νέα δοκιμασία, με περίμενε!
Κι ύστερα με τη πάροδο του χρόνου, συμπέρανα θαυμάζοντας την πρόνοιά Του,
πως αυτό που ήθελα να αποφύγω πρώτα, ίσως νά ’ταν πιο εύκολο και πιο ελαφρύ απ’ αυτό που τώρα με ταλαιπωρεί…
Το φοβερό κήτος του εγωισμού, που μας απομακρύνει απ’ την ΑΓΑΠΗ που είναι ο ίδιος
ο Θεός μας ,τα κύματα –δοκιμασίες που ορθώνονται και διαταράσσουν το είναι μας,
δεν αφήνουν αμέτοχους τους τριγύρω μας γιατί, «όταν πάσχει ο ένας στην οικογένεια,
επηρεάζονται κι άλλοι»…
Ο Σιναΐτης πατέρας, μας είπε κάποτε το εξής: Είναι πιο εύκολο να σηκώσουμε τον σταυρό
Μας, όταν ζητάμε απ’ το Θεό να μας δίνει δύναμη γι αυτόν, παρά να μας τον πάρει!
Βάρκα ασάλευτη στον βιοτικό μας αγώνα ας είναι : η ΕΛΠΙΔΑ, η ΠΙΣΤΗ στο τιμόνι με καπετάνιο
τον πάνσοφο Χριστό και με την άγκυρα της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ας βάλουμε πλώρη για ένα ταξίδι
ΑΙΩΝΙΑΣ ΧΑΡΑΣ κοντά Του…
…ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει· … καὶ ἴδε εἰ ὁδὸς ἀνομίας ἐν ἐμοί, καὶ ὁδήγησόν με ἐν ὁδῷ αἰωνίᾳ.
Αναρτήσεις
