Ἔκανε ἀδιάκοπα ἐμετοὺς καὶ μύριζε τόσο ἀπαίσια, ποὺ πολὺ δύσκολα μποροῦσε νὰ μείνει κάποιος κοντά της. Βρισκόταν στὰ τελευταῖα της».
«Τῆς εἶχαν ἀφαιρέσει τὴν κηδεμονία τῶν παιδιῶν της, τὴν εἶχαν διώξει ἀπὸ τὴ δουλειά της καὶ ὁ σύζυγος της τὴν εἶχε ἐγκαταλείψει.
Ἡ ἴδια ὅμως εἶχε ἀποδεχθεῖ τὴν ἀρρώστια της μὲ ταπείνωση καὶ καρτερία, σὰν ἀληθινὴ χριστιανή».
«Τὶς τελευταῖες τὶς ὧρες ζήτησε τὸ ἅγιο Εὐχέλαιο καὶ τὴ θεία Κοινωνία. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε!
Ἀφοῦ τελέσθηκε τὸ Εὐχέλαιο καὶ ἡ ἄρρωστη κοινώνησε, σταμάτησαν οἱ ἐμετοὶ καὶ σιγὰ-σιγὰ χάθηκε ἡ ἀφόρητη δυσοσμία.
Οἱ γιατροὶ βεβαίωσαν, μὲ μεγάλη τους κατάπληξη πὼς εἶχε γίνει καλά».
Πηγή: Ντοῦντκο Δημητρίου πρεσβυτ., Ἡ ἐλπίδα μας, ἔκδ. «Ἡ ἔλαφος», Ἀθήνα 1979
Τὰ κουταλάκια καὶ ἡ λαβίδα
Ὑπάρχουν χριστιανοὶ ποὺ φοβοῦνται νὰ μεταλάβουν γιὰ νὰ μὴν κολλήσουν μικρόβια! Ἂν ἦταν ἔτσι, δὲν θὰ ζοῦσε κανένας ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς,
ἐπειδὴ στὸ τέλος καταλύουν τὸ περιεχόμενο τοῦ ἁγίου Ποτηρίου, ἀπὸ τὸ ὁποῖο κοινωνοῦν συχνὰ ἑκατοντάδες πιστοὶ μὲ χιλιάδες ἀρρώστιες.
Κι ὅμως, κανένας ἱερέας δὲν ἔπαθε ποτὲ τίποτα. Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι «πῦρ καταναλίσκον».
Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ περιστατικὰ ποὺ ἀποδεικνύουν περίτρανα τὴν ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι καὶ τὸ ἀκόλουθο:
Ὅταν ὁ Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης (†1962) ἦταν ἱεροκήρυκας Ἀττικῆς, πῆγε κάποτε νὰ λειτουργήσει στὸ φθισιατρεῖο τῆς «Σωτηρίας».
Ἐκεῖ του ἔφεραν οἱ νοσοκόμοι μία πιατέλα μὲ πολλὰ κουταλάκια.
- Τί τὰ φέρατε αὐτά; τοὺς ρώτησε.
- Μᾶς εἶπαν οἱ γιατροὶ νὰ κοινωνήσετε μ’ αὐτὰ τοὺς ἀσθενεῖς, ἀρχίζοντας ἀπὸ τοὺς πιὸ ἐλαφρὰ καὶ προχωρώντας στοὺς πιὸ βαριά.
- Δὲν χρειάζονται αὐτά, ἀπάντησε μὲ πίστη ὁ ἱερέας. Ἔχω τὴν ἁγία λαβίδα.
Πραγματικά, στὴ θεία λειτουργία κοινώνησε κανονικά τους ἀσθενεῖς καὶ ὕστερα πλησίασε στὴν ὡραία πύλη γιὰ νὰ καταλύσει.
Τὸ ἔκανε αὐτὸ γιὰ νὰ τὸν βλέπουν ὅλοι, καὶ νὰ μάθουν οἱ γιατροὶ ὅτι ἡ θεία Κοινωνία εἶναι φωτιὰ ποὺ καίει τὰ πάντα.
«Ὁ τρελὸς»
Ἕνα σχετικὸ περιστατικὸ συνέβη καὶ τὸ 1942 στὰ Ἰωάννινα.
Ὁ ἱεροκήρυκας π. Βενέδικτος Πετράκης (†1961), μετὰ τὴ θεία Λειτουργία στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Κάστρου, πῆγε στὸ ἐκεῖ νοσοκομεῖο, ὅπου στεγαζόταν καὶ τὸ φθισιατρεῖο, γιὰ νὰ κοινωνήσει τοὺς ἀρρώστους.
Ἕνας βαριὰ φυματικός, μόλις μετέλαβε, ἔκανε αἱμόπτυση πάνω στὸ σεντόνι.
Ἀμέσως ὁ π. Βενέδικτος τὴν πῆρε μὲ τὴν ἁγία λαβίδα, τὴν ἔφαγε καὶ εἶπε νὰ κάψουν τὸ σεντόνι.
Οἱ γιατροὶ τὸ εἶδαν καὶ τρόμαξαν. «Τί κάνει αὐτὸς ὁ τρελός»; φώναξαν.
«Σὲ λίγο θὰ τὸν δεῖτε μὲ καλπάζουσα φυματίωση»!
Μὰ οὔτε σὲ λίγο οὔτε σὲ πολὺ τὸν εἶδαν μὲ καλπάζουσα. Ἡ χάρη τοῦ μυστηρίου δὲν ἐπέτρεψε νὰ πάθει τίποτα.
Ὁ δύσπιστος γιατρὸς
Ὁ μακαριστὸς Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982), ὁ θεοφώτιστος λαϊκὸς ἱεροκήρυκας, κήρυσσε ἀκόμα καὶ στὸ νοσοκομεῖο «Σωτηρία»,
ὅπου ἄλλοι δὲν πλησίαζαν ἀπὸ τὸ φόβο τῆς φυματίωσης.
Ἐκεῖ τὸν ἀκολουθοῦσε ὁ ἱερέας π. Δημήτριος Παπαντώνης, ποὺ ἐξομολογοῦσε τοὺς φυματικοὺς καὶ τελοῦσε τὴ θεία Λειτουργία.
Μία μέρα ἕνας γιατρός, ποὺ παρακολουθοῦσε τὶς ὁμιλίες προβληματισμένος, πλησιάζει τὸν ἱεροκήρυκα καὶ τοῦ λέει:
- Κύριε Παναγόπουλε, ὁ ἱερέας εἶναι ἀδύνατον νὰ καταλύει τὸ περιεχόμενο τοῦ ἁγίου Ποτηρίου. Κοινωνοῦν τόσοι ἀσθενεῖς ἀπὸ αὐτό,
κι ὅπως εἶναι γνωστό, τὸ μικρόβιο τῆς φυματιώσεως μεταδίδεται μὲ τὸ σάλιο. Τί κάνει λοιπὸν ὁ ἱερέας τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ποῦ περισσεύει;
Τὸ χύνει στὸ χωνευτήρι; Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι μεγάλη ἁμαρτία;
- Τέτοιο πράγμα δὲν γίνεται ποτέ, ἀντέτεινε ὁ ἱεροκήρυκας. Ὁ Χριστὸς δὲν μολύνεται ἀπὸ μικρόβια.
Κι ἀπὸ τὰ ἄχραντα Μυστήρια δὲν ὑπάρχει κανένας κίνδυνος μολύνσεως.
Ὁ γιατρὸς ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ πιστέψει. Τότε ἐκεῖνος τὸν προέτρεψε νὰ παρακολουθήσει τὴν ἑπόμενη θεία Λειτουργία, καὶ στὸ τέλος νὰ σταθεῖ κάπου, ὥστε νὰ βλέπει τὶς κινήσεις τοῦ ἱερέα τὴν ὥρα τῆς καταλύσεως.
Ἔτσι κι ἔγινε. Ὁ γιατρὸς εἶδε μὲ τὰ μάτια του τὸ λειτουργὸ νὰ καταλύει τὸ περιεχόμενο τοῦ ἁγίου Ποτηρίου. Τὸν εἶδε μάλιστα νὰ ρίχνει νάμα δύο-τρεῖς φορές, φροντίζοντας νὰ μείνει οὔτε ἴχνος ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου.
Ἀπὸ τότε ὁ γιατρός, ὄχι μόνο πίστευε, ἀλλὰ καὶ ἐκκλησιαζόταν καὶ κοινωνοῦσε μαζὶ μὲ τοὺς ἀσθενεῖς.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο « Θαύματα καὶ Ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία» ἔκδ. Ι. Μονῆς Παρακλήτου.
Αναρτήσεις
