Υπό Αιδεσιμολ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου
Εφημερίου Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού,
και Αγίων Νεομαρτύρων Δημητρίου και Παύλου Τριπόλεως.
«Εορτάζει Τρίπολις, υμών την πάμφωτον μνήμην,
ως χαράς υπόθεσιν, Δημήτριε συν τω Παύλω,
ταύτην ρείθροις φοινίξαντες των αιμάτων,
καύχημα αυτής εδείχθητε, και προστάται
Νεομάρτυρες Κυρίου, και πρός τον Κτίστην,
Πρέσβεις θερμότατοι».
Η κίνησις του ιστορικού χρόνου, είναι πάντοτε σχετική. Δεν μπορεί να μετρηθή σε
χρονολογίες, να καταγραφεί με δείκτες, να ποσοτικοποιηθή με ακρίβεια. Ο πραγματικός
χρόνος, μετριέται αποκλειστικά με γεγονότα.
Μέσα στην διαδρομήν του αέναου χρόνου, στέκουν ορόσημον γεγονότα και
περιστατικά, που αφυπνίζουν συνηδείσεις, και παραμένουν αναλλοίωτα, όσον και αν
προσπαθεί να τα σαρώση, η παραποιημένη ιστορία, από κακεντρεχείς
ψευτοκουλτουριάρηδες ιδεολόγους, γκρεμίζοντας όσα με υπομονή και συνέπεια
κτίστηκαν εκατονταετίες πριν.
Η Εκκλησιαστική Ιστορία, κατά την πρώτην μετά Χριστού περίοδον, παρουσιάζει
την διωκτικήν θυσίαν μυριάδων Ορθοδόξων Χριστιανών, που υπέστησαν τα πλέον φρικτά
και ανηλεή μαρτύρια, που αποτελούν τις ηρωικές λεγεώνες Μαρτύρων, δια την
Ορθόδοξον πίστιν.»
Οι Άγιοι Μάρτυρες της πίστεως μας, οι γλυκύτατοι αυτοί καρποί, του ευσκιόφυλλου
δένδρου της Εκκλησίας, είναι η φλογερή αγάπη για τον Ουράνιον Νυμφίον.
Οι Άγιοι Μάρτυρες έζησαν μέσα από τους προσωπικούς τους αγώνες το μυστήριον
του Σταυρού. Έγιναν κοινωνικοί των παθημάτων, του Αρχιμάρτυρος Ιησού. «Η Εκκλησία
είναι το πλούσιον φυτώριον Αγίων και Μαρτύρων.»
Στη διάρκεια της δισχιλιετούς και πλέον πορείας της Εκκλησίας, συναντά κανείς ένα
νέφος Μαρτύρων και Νεομαρτύρων, στην διπλή του διάσταση, ως μαρτυρία και ως θυσία.
Η Εκκλησία μας, δικαίως έχει κληθεί Εκκλησία Αγίων.
1
Μια ξεχωριστή θέση μέσα στο πολύφωτο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας,
κατέχουν οι Νεομάρτυρες, οι οποίοι μέσα εις την μακράν και ασέληνον νύκταν, από την
Άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως και εντεύθεν, ανεδείχθησαν τα φωτεινά εκείνα άσβεστα
λυχνάρια, μέσα στο κνέφας της περιόδου εκείνης, και εφώτισαν τα αχνάρια των ραγιάδων.
Το αίμα τους το αχνιστό, καθώς επότιζεν κάθε τόσον και κάθε τόπον, τα χώματα της
πατρώας γης, κράτησαι ζεστά την θρησκευτικήν πίστιν, και ζωογονούσε το Εθνικόν
φρόνημα του καθημαγμένου λαού.
Η καθιέρωσις του όρου Νεομάρτυρες οφείλεται κατ' αποκλειστικότητα, εις τον
Άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην, που εις το έργον του, «Νέον Μαρτυρολόγιον», έθεσεν
ως χρονικόν όριον, το έτος 1453, από το οποίον οι εφ΄εξής Μάρτυρες, ονομάζονται
Νεομάρτυρες.»
Ο Αγιορείτης μέγας υμνητής μας λέγει:
«Είναι ένα θαύμα να βλέπει τινάς, μέσα εις την καρδίαν του χειμώνος, εαρινά
άνθη και τριαντάφυλλα, μέσα εις την βαθυτάτην νύκταν, ημέραν και ήλιον, μέσα εις
το ψηλαφητό σκότος, φώτα λαμπρότατα, αύτη η δύναμις είναι του Θεού».
Ο ίδιος μας δίδει την εξήγησιν γιατί να υπάρξουν οι Νεομάρτυρες.
• Για να είναι ανακαινισμός της ορθοδόξου πίστεως.
• Για να είναι δόξα και κλέος της Εκκλησίας.
• Να είναι παράδειγμα υπομονής.
• Θάρρος και μίμησις στους Χριστιανούς, που ηναγκάζοντο να πορευθούν εις το
μαρτύριον.
Εξαίρεται το ακλόνητον θάρρος, η ζέουσα πίστις, η καρτερία, η ολόθυμος προθυμία
τους, που με πρόσωπον λαμπρόν προσήρχοντο εις τον τόπον του μαρτυρίου. Η αγχόνη, η
πυρά, η εκδορά, η καύσις, ο αποκεφαλισμός, και ενίοτε ο ανασκολοπισμός.
Εις τον τόπον του μαρτυρίου, έσπευδον οι Χριστιανοί, θεωρούντες το γενόμενον
από μακρόθεν, προσευχόμενοι μυστικώς. Ησθάνοντο τον μάρτυρα δικό τους πρόσωπον.
Τον πόνον του, δικό τους πόνον. Έτρεχον οδυρόμενοι να λάβουν τεμάχιον από τα
ματωμένα ενδύματα του, η χώμα ποτισμένον από το αίμα των, ως φυλακτόν.
Κατέβαλον κάθε δυνατήν προσπάθειαν, να αποκτήσουν το τίμιον λείψανον του
μάρτυρος, εξαγοράζοντας το από τους Αγαρηνούς.
Ο αριθμός των Νεομαρτύρων παραμένει κάπως άγνωστος. Υπολογίζεται πλέον τους
χιλίους.
Λόγιος Μοναχός του 18ου αιώνος γράφει χαρακτηριστικά: «Οι Νεομάρτυρες είναι
2
υπέρ χιλίους. Άγνωστα τα ονόματά των εις εμέ. Γνωστά δε παρά τω Θεώ, τω τα πάντα
γινώσκοντι».
Σε αντιδιαστολή με τους Νεομάρτυρες, που η αγάπη προς τον Χριστόν ως «Θείος
έρως», κατέφλεγε την καρδιά τους, υπήρξαν, οι Εθνομάρτυρες, όπου προηγείτο η αγάπη
προς την πατρίδα.
Κατά την εποχήν της Τουρκοκρατίας, υπήρχε γενική αρχή, όποιος Χριστιανός
κατεδικάζετο, δι' οιανδήποτε αιτίαν, αφίετο ελεύθερος εάν εδέχετο να αρνηθή το Χριστόν.
Το άτομον που εξισλαμίζετο, απηλλάσσετο από πάσης φορολογίας. Έχαιρε τιμών, και
διακρίσεων, και αναλάμβανε πολλές φορές ανώτατα αξιώματα.
Οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσις, η αναιμική πίστις, τα μεγάλα ταξίματα, έστρεφαν
κάποιον να ασπασθή τον Μωαμεθανισμόν. Ούτως παρωρμώντο να αρνηθούν τον
Χριστόν. Η πράξις των αυτή δεν διετηρείτο επι πολύ, καθ' ότι τους ήλεγχε η συνείδησις
των, με αποτέλεσμα να επιστρέψουν εις την Μητέραν Εκκλησίαν. « Αυτοί ήσαν οι
λεγόμενοι Εξωμόται ».
Στα σκληρά χρόνια της δουλείας, μεγάλη οργή επέπεσεν και εις τους χώρους
λατρείαςτων Χριστιανών.
Οι Τούρκοι ου μόνον τας υπαρχούσας Εκκλησίας ενοσφίζοντο, η κατεδάφιζον, και
έκαιον, αλλά και την ανέγερσιν νέων ευκτηρίων, αυστηρότατα απηγόρευον εις τους
υποδούλους.
Μικρά, ευτελή, ταπεινά πρόσγεια και ξύλινα, έπρεπε να είναι τώρα πλέον τα
λατρευτικά του Ελληνισμού κέντρα, δια να δεικνύεται και δια του εξωτερικού των ακόμη,
η μεταξύ των τυραννουμένων και τυραννούντων διαφορά. «Μανία λυσσώδης κατά των
Ιερών ενέσκυψεν γενικώς.»
Έρχεται και πάλιν ο Άγιος Νικόδημος εις το «Νέον Μαρτυρολόγιον», συνταχθέν και
ερανισθέν υπ' αυτού, και καταδεικνύει τους λόγους του ετησίου εορτασμού των
Μαρτύρων.
«Ω νέοι Χριστού πολύαθλοι Μάρτυρες. Τι να σας ονομάσωμεν; Πύργους της
Ευσεβείας; φύλακας της Εκκλησίας; Μυρίπνοια άνθη και ρόδα του Παραδείσου,
βαμμένα με το ίδιον αίμα σας; Προστάτας; βοηθούς; σωτήρας; πολλά και άλλα είναι
τα ονόματά σας.
Προσκυνώμεν τα Άγια Λείψανα σας, την τιμίαν, κεφαλή σας, τας Αγίας εικόνας
Ιστορούμεν, και τας ετησίους, υμών εορτάς και μνήμας επιτελούμεν. Μνήμην Αγίων
Μαρτύρων, αγαλλίαμα τοις φοβουμένοις τον Κύριον. Συναξαριστής Μαρτύρων, έτος
1989 σελ. 35.»
3
«Η Χρυσορρήμων γλώσσα του Αγίου Ιωάννου του Χρισοστόμου, γίνεται
επίκαιρη με τους Νεομάρτυρες: Αι των Μαρτύρων εορταί, ουκ εν τη περιόδω των
ημερών μόνον, αλλά και τη γνώμη των επιτελούντων κρίνονται......τιμή γαρ
Μάρτυρος μίμησις Μάρτυρος. Ιωάννου Χρυσοστόμου, εις Μάρτυρας.»
Μετά το προλογικόν αφιέρωμα εις τους Μάρτυρας και Νεομάρτυρας, θα σταθώ εις
την ετήσιον διήμερον εορτήν τελουμένην εν Τριπόλει, επί τη επετείω των Αγίων,
Νεομάρτυρος Δημητρίου και Οσιομάρτυρος Παύλου, των και Πολιούχων της.
«Δυάς Νεομαρτύρων Δημήτριε και Παύλε, οι την Αγίαν Τριάδα δοξάσαντες, και
την καλήν ομολογίαν, οικείοις αίμασι σφραγίσαντες.»
Η καρδιά της πρωτεύουσας του Μοριά, η ιστορική Τριπολιτσά, χτυπά δυνατά, γιατί
κρατά στους κόλπους της τα δύο παλληκάρια της, πρώην Εξωμότας και κατόπιν
μεταμεληθέντας, Δημήτριον Καψαρίδην, εκ της κώμης Λιγούδιστα, (φλόκα,) και νυν χώρα
Τριφυλίας, γεννηθέντα εν έτει 1779, απετμηθείς την κεφαλήν αυτού, υπό του δημίου την
14ην Απριλίου, ημέραν Τρίτην του Θωμά, του έτους 1803, εις θέσιν ψαροπάζαρον της
Τρπολιτσάς.
Ο Δημήτριος γυιός του Ηλία, ορφανός από μητέρα. Λόγω πτωχείας, έφθασεν με τον
αδερφόν του εις Τρίπολιν. Υπηρέτης εις Τούρκικον σπίτι, κατόπιν εις κουρείον. Πλανηθείς
φόρεσε Τούρκικα ενδύματα.
Μεταμεληθείς εδέχθη το μαρτύριον.
Και τον Παναγιώτην Πανουτσόπουλον, του Ιωάννου και της Αντωνίας, και
μετέπειτα Παύλον Μοναχόν, εκ του χωρίου Σωποτόν Καλαβρύτων, μετέπειτα Άγιος
Παύλος, και νυν Αροανία, με τον αυτόν τρόπον, μαρτυρίσας την 22α Μαίου, ημέραν
Τετάρτην, και περί ώραν 6ήν απογευματινήν, του 1818, εν Τριπόλει.
Άκρως συγκλονιστικά, άμα τε και αφοπλιστικά, τα λόγια των Νεομαρτύρων, όταν
οδηγήθησαν βιαίως εις τον κριτήν: «Τα αγαθά σου και αι τιμαί σου, μαζί με την
θρησκείαν σας, ας υπάγουν εις απώλειαν. Εγώ δε την Χριστιανικήν πίστιν κρατώ, το
δε γλυκύτατον όνομα του Ιησού μου μεγαλύνω δια παντός. Εγώ Χριστιανός
εγαννήθην, το όνομα μου Δημήτριος, και Χριστιανός θέλω να αποθάνω δια
μαρτυρίου, δια να πλύνω τον μολυσμόν όπερ έλαβον, και τούτο με την χύσιν του
αίματός μου.
Είμαι έτοιμος να αποθάνω, χίλιες φορές αν μπορούσα να το κάμω, για την
αγάπη του Χριστού μου, που πέθανε μια φορά για εμένα. Ο κριτής εξέστη και
ηλλοιώθη την όψιν. Νέον Λειμωνάριον Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου»
Ο μικρός Παναγιώτης Πανουτσόπουλος, ανετράφη μέσα σε χριστιανικήν
4
οικογένειαν. Ελθών εις ηλικίαν έμαθε την τέχνην των τσαγκαράδων. Εις τα Καλάβρυτα
ηργάσθη εις ιδικόν του εργαστήριον. Εις μίαν αντιδικίαν με τον ιδιοκτήτην, τον ηνάγκασε
να αλλαξοπιστίση.
Η συνείδησις του τον ήλεγχε για το ολίσθημα που υπέπεσεν. Μετά πάροδον ολίγων
μηνών, έφθασεν εις το Άγιον Όρος, όπου έλαβεν το Μέγα Αγγελικόν Σχήμα ονομασθείς
Παύλος. Στενάζων βαθέως μετά κατανύξεως έλεγε: «Χριστέ μου, αξίωσε τον αχρείον
δούλον σου, να χύσω το αίμα μου και να ξεπλύνω τον ρύπον της ψυχής μου, για την
αγάπην σου».
Μετά από ολίγον διάστημα, ανεχώρησεν από το Άγιον Όρος και έφθασεν εις
Τρίπολιν.
Μοναχός πλέον παρουσιάστηκε εις τον Μουφτήν, και του ανέφερε οτι πλανηθείς
αντήλλαξε την Ορθόδοξον πίστιν με τον Μωαμεθανισμόν. Με στεντόρειαν την φωνήν
είπε: Κάμε ότι θέλεις το χωματένιο σώμα μου. Χριστιανός εγεννήθην και Χριστιανός
θέλω να αποθάνω. Οργισθείς ο Μουφτής διέταξε τον αποκεφαλισμόν του.
Τα ιερά Λείψανα των νεαρών αυτών παλληκαριών, τιμά και γεραίρει κατ' έτος η
ιστορική Τριπολιτσά. Χαίρει και αγάλλεται και σκιρτά. Έτι δε επαγάλλεται η των Βαρσών
γεραρά Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου, «ως γαρ δώρον Πάντιμον, των σων Λειψάνων έχουσα
μερίσματα».
'Ετσι και εφέτος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Αλέξανδρος, με αισθήματα
αδελφικής εν Χριστώ αγάπης, φιλοφρόνως και τιμητικώς προσεκάλεσε, αδελφούς
Αρχιερείς όπως λαμπρήνουν τις διήμερες θρησκευτικές εκδηλώσεις.
• Μητροπολίτην Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιον
• Μητροπολίτην Πατρών κ.Χρυσόστομον.
• Μητροπολίτην Φωκίδος κ. Θεόκτιστον.
• Επίσκοπον Λήδρας κ. Επιφάνιον, Ηγούμενον Ιεράς Μονής Μαχαιρά Κύπρου.
• Επίσκοπον Κερνίτσης κ. Χρύσανθον.
Την 18ην Μαϊου ημέραν Πέμπτην, μετεφέρθησαν τα Ιερά Λείψανα από την γεραράν Ιεράν
Μονήν Αγίου Νικολάου Βαρσών, εις το προσφάτως ανακαινισθέν περικαλές Παρεκκλήσιον
Οσιομάρτυρος Πάυλου, προς προσκύνησιν υπό των πιστών.
Την 21η Μαϊου ημέραν Κυριακήν το απόγευμα μετεφέρθησαν εν πομπή εις τον
εορτάζοντα Ιερόν Ναόν Προφήτου Ηλιού και Αγίων Νεομαρτύρων Δημητρίου και Παύλου,
όπου εψάλη Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του
Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Λήδρας κ. Επιφανίου.
5
Μετά το πέρας του εσπερινού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας καλωσόρισε τους
αδελφούς Αρχιερείς ειπών: Έμπλεος αδελφικής εν Χριστώ Αναστάντι αγάπης,
καλωσορίζομεν υμάς Άγιοι Αδελφοί, που ανταποκριθήκατε στην προσκλήσιν μας, όπως
συνεορτάσωμεν επί τω αυτώ, τιμητικώς και αγιαστικώς, την Επέτειον μνήμην των
Πολιούχων μας. Σας εύχομαι υγείαν αμφιλαφή και ακλόνητον έτι δε ποιμασίαν αγλαόκαρπον
και ανέφελον.
Σε τούτα εδώ τα αγιασμένα χώματα που πατάμε σήμερα, δίπλα στο τότε Σεράϊ, μέσα
στα ανήλιαγα και υγρά μπουντρούμια της Ειρκτής, κλείστηκαν Αρχιερείς και Πρόκριτοι,
μέσα στις ασέληνες εκείνες νύχτες. Νηστικοί, άρρωστοι, εξαντλημένοι, σχεδόν τυφλοί.
Αποστεωμένα Άγια κορμιά, με συνεχή όμως προσευχή, άφησαν την τελευταίαν τους
πνοή. Όσοι επέζησαν ανέπνευσαν τον αγέρα της Λευτεριάς.
Σήμερα κλήρος και λαός τιμώμεν κει γεραίρομεν την μνήμην των δύο παλληκαριών,
που έβαψαν με το νεανικόν τους, αίμα, τα χωματένια σοκάκια της σκλαβωμένης τότε
Τριπολιτσάς.
Μέσα στην πολυτάραχη ζωή της Εκκλησίας, δεν υπάρχει εποχή της Ιστορίας της
χωρίς Μάρτυρες. Άνθρωποι που δόθηκαν ολοκληρωτικά εις τον Νυμφίον Χριστόν,
επισφραγίσαντες με το τίμιον αίμα τους την πίστιν σ' Αυτόν, υπήρξαν και θα υπάρξουν.
«Οι Νεομάρτυρες, μορφές τυλιγμένες τον στέφανον του μαρτυρίου, επέχουν
ξεχωριστήν θέσιν στην ιστορικήν μνήμην των Ελλήνων. Η ανάμνησίς των ανάγει την
σκέψιν μας, στίς ώρες του μαρτυρίου, και επέχει θέσιν Εθνικής και Εκκλησιαστικής
Διαθήκης, σκυτάλης, για τις γενιές που ακολουθούν».
Την κυριώνυμον ημέραν της εορτής από ώρας 7ο π,μ,εψάλη η Ακολουθία του
Όρθρου, και πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Μονεμβασίας και
Σπάρτης Ευσταθίου.
Το εσπέρας εψάλη Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου.
Μετά το πέρας του Εσπερινού, και περί ώραν 8:00 μ,μ, έλαβεν χώραν η Ιερά
Λιτανεία, της Σεπτής Εικόνος των Νεομαρτύρων, και των Χαριτοβρύτων Λειψάνων των.
Καθώς διήρχετο η Ιερά πομπή, ευσεβείς κυρίαι έραναν με ροδοπέταλα τα Ιερά Λείψανα.
Δεήσεις εψάλησαν προ των Παρεκκλησίων των Νεομαρτύρων, ως και προ του
Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου.
Η Ιερά πομπή επανήλθεν εις τον Ιερόν Ναόν του προφήτου Ηλιού. Εις τον πρόναον
εψάλη μικρά δέησις, και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, προς της Απολύσεως,
απευθυνόμενος προ το Χριστεπώνυμον πλήρωμα είπε λόγια στοχαστκά:
6
Αγαπητοί Εν Χριστώ αδελφοί.
«Η κατ' έτος λαμπροφόρος Θρησκευτική εκδήλωσις, είναι φόρος τιμής και
ευγνωμοσύνης, στα δικά μας παιδιά, τους Νεομάρτυρες. Χθές και σήμερα ένα πραγματικό
γιορτάσι».
Η Εκκλησία, και το ΓΕΝΟΣ, οφείλουν αιώνιον ευγνωμοσύνην στους Νεομάρτυρες,
που περισκέπουν φιλοστόργως και αγιαστικώς, την ζωήν όλων μας, με τις Άγιες
Πρεσβείες τους εις τον Τριαδικόν Θεόν.
Άρρηκτος ο δεσμός της Ελλαδικής Εκκλησίας, με το Έθνος, η οποία ως αστείρευτος
πηγή μεταγγίζει με την μυστηριακήν ζωήν της την Θείαν δύναμιν και ενέργειαν.
Η Εκκλησία έκπαλαι υπήρξε η συνεκτική δύναμις του ΓΕΝΟΥΣ των Ελλήνων, στις
δύσκολες στιγμές του, η πηγή της παραμυθίας και της παρηγορίας του, στις
απροσμέτριτες θλίψεις του.
Εάν το μαύρο ράσο δεν βαφόταν κόκκινο από τα αίματα, εάν το κορμί δεν γινόταν
κόσκινο από τα μαρτύρια των Αγαρηνών, δεν θα είχαμε ελευθερωμένην Τριπολιτσά και
υπόλοιπη Ελλάδα. «Έπρεπε ο Ιερός κλήρος να δώση την ψυχήν αυτού λύτρον αντί
πολλών.»
Σήμερα όλοι μας ζώμεν την δοκιμασίαν της Πατρίδος μας. Η ορθοδοξία μας, αι
αξίαι μας, τα ιδανικά μας δοκιμάζονται. Η καθαρά ορθόδοξος ατμόσφαιρα που, υπήρχε
άλλοτε εις την γλυκυτάτην Πατρίδα μας, έχει τώρα χαλάσει: Η γνήσια πνευματικότητα
όπως την δίδαξαν οι Άγιοι Πατέρες έχει αλλοιωθεί.
Η Εκκλησία πάντοτε έχει Μάρτυρες, διότι πάντοτε διώκεται, καθ' όσον η Εκκλησία
διώκεται, τόσον νικήτρια εξέρχεται.
«Να αντιληφθούν οι πανταχού της γης, ότι εμείς οι Έλληνες, ερχόμεθα με
βαρειά κληρονομιά, από τα βάθη των αιώνων, και θα πορευώμεθα στον αέναον
χρόνον, μη κύπτοντας τον αυχένα, σε ξένους αφεντάδες και τους υποκόμους των».
«Η Ελλάδα δεν προορίζεται απλώς να ζήση, αλλά να μεγαλουργήση».
Εύχομαι το μήνυμα της σημερινής εορτής, να πληρώση μετ' ευφροσύνης τας
καρδίας της μαθητιώσης και φοιτητιώσης νεολαίας, των κ. Εκπαιδευτικών, των πολιτικών
και Στρατιωτικών Αρχών, και Σωμάτων Ασφαλείας, και όλων υμών των μετεχόντων εις
τας θρησκευτικάς εκδηλώσεις. Ιδία δε, στα στρατευμένα παιδιά μας, τους εύχομαι να
κρατάνε γερά νέες Θερμοπύλες.
«Είθε το Φως της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, εκ του Παναγίου Τάφου, να
φέρει την ελπίδα και την αισιοδοξία, να υπερβούμε τα προβλήματα της κρίσεως, που
ταλανίζουν την χώρα μας, ενεργοποιώντας εκ νέου τα αποθέματα της
7
Ελληνοορθοδόξου, πίστεώς μας, για να πετύχουμε καλύτερες μέρες γεμάτες
πνευματικότητα».
«Να γίνωμεν υψιπετείς ως αετοί, και να δώσωμεν εις τους διώκτες της
Εκκλησίας μας, την ηχηράν απάντησιν:»
«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»
Προχωράμε συσταυρωμένοι και συναναστημένοι με τον Χριστό, με όραμα για έναν
κόσμο με φως, αγάπη και αλληλεγγύη.
Μετά συντόμου δεήσεως, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, ποιήσας Απόλυσιν,
έκλεισε την όλην Θρησκευτικήν τελετήν με το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»
Τα χαριτόβρυτα Ιερά Λείψανα, παρέμειναν επί τριήμερον εις τον Ιερόν Ναόν
Προφήτου Ηλιού, τελεσθησομένων Ιερών Ακολουθιών, μετά το πέρας των οποίων, πήραν
τον δρόμον δια την Ιεράν Μονήν Βαρσών, συνοδεία Ιερέως και μελών της Ελληνικής
ΟμάδαςΔιάσωσις Αρκαδίας, εκεί όπου φυλάσσονται.
«Πελοποννήσου τα άνθη τα ευωδέστατα,
Τριπόλεως Θείους και λαμπρούς Πολιούχους,
Δημήτριον και Παύλον τους Ευκλεείς,
του Χριστού Νεομάρτυρες,
φιλομαρτύρων αινέσωμεν οι χοροί,
Ως ημών Πρέσβεις προς Κύριον».
Αναρτήσεις
