Η Κυριακή του Παραλύτου στην Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών

Την Κυριακή του Παραλύτου 7 Μαΐου στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων τελέσθηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολιτών πρ. Τρίκκης και Σταγών κ Αλεξίου και συλλειτουργούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Χρυσοστόμου.

Προ της Απολύσεως τελέστηκε το Μνημόσυνο στη μνήμη του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων κυρού Σεραφείμ ο οποίος διετέλεσε και Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών. Κατά τον Θείο Λόγο ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας ανέφερε τα κάτωθι:

Σεβασμιώτατε,

Σεβαστοὶ πατέρες καὶ συλλειτουργοὶ,

ἀγαπητοί μου ἀδελφοί.

Δεκαοκτώ χρόνια ἀσθενείας, πόνου, ταλαιπωρίας καὶ μοναξιᾶς βιώνει ὁ παράλυτος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς καὶ ἡ περίπτωσή του ἐπαναλαμβάνει τὸ δράμα ποὺ βιώνει ὁ θνητὸς ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς, ὅταν ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ τὸ ἀσθενές καὶ πεπερασμένο τῆς φύσεώς του. Σκληρᾶ καὶ ἀπρόσμενα ζοῦμε τὸν πόνο καὶ τὴν θλίψη ποὺ προκαλεῖ ἡ ἀσθένεια, ἡ κάθε λογὴς ἀρρώστεια, στὰ κοντινά μας πρόσωπα ἀπὸ τὸ συγγενικὸ ἤ φιλικό μας περιβάλλον. Καὶ γίνεται ἀδιανόητος καὶ ἀβάσταχτος ὁ πόνος τῆς ψυχῆς, ὅταν ἡ ἀσθένεια καταλήγει στὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου, στὸν θάνατο.

O πόνος μεγαλώνει περισσότερο, ὅταν ὁ ἀσθενὴς αἰσθάνεται τὴν ἀσθένειά του ὡς αἰτία ἀπομονώσεως καὶ ἀποκλεισμοῦ του ἀπὸ τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς. «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…», λέγει ὁ παράλυτος στὸν Χριστὸ. Καὶ ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὁ Κύριός μας τοῦ ἀπαντᾶ, «ἄρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει». Ἡ συγκεκριμένη εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου διαβάζεται μέσα στὴν ἀναστάσιμη περίοδο, γιὰ νὰ δείξει ἀκριβῶς, ὅτι ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος καταργοῦνται μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ ὑφίστανται πλέον μόνον ὡς δοκιμασίες ποὺ καθὼς τὶς βιώνει ὁ ἄνθρωπος στὴν σκληρότητά τους, τὸν δυναμώνουν στὴν πίστη καὶ στὴν ἀγάπη πρὸς τὴν ὄντως ζωὴ, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ, τὸν ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς.

Ἡ θλίψη καὶ ὁ πόνος ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ τὶς ἀσθένειες καὶ κυρίως τὸν θάνατο ἀποτελοῦν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μένουν πίσω, εἴτε συγγενεῖς, εἴτε φίλους ἕνα ἄθλημα ἐλπίδος καὶ βεβαιότητος. Ἐλπίδος πρὸς τὸν ἀναστάντα Κύριο, ὅτι τὸ κενὸ μνημεῖο -δηλαδὴ ἡ ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας- εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως ὅλων εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα καὶ τῆς ἐπιπλέον βεβαιότητος γιὰ τὴν κατάταξη ἐν σκηναῖς δικαίων, ἐν χώρα ζώντων τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐκοιμήθη.

Τελοῦμε σήμερα, πατέρες καὶ ἀδελφοί, τὸ τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο, τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Σταγῶν καὶ Μετεώρων κυροῦ Σεραφείμ. Ἑνὸς ἐπισκόπου ποὺ διετέλεσε ἐπὶ τετραετία, σὲ δύσκολα χρόνια γιὰ τὴν πατρίδα μας, Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μας καὶ ἐτελείωσε τὴν ποιμαντορία του ἐπὶ εἰκοσιέξι ἔτη ὡς Μητροπολίτης τῆς προσωποπαγοῦς καὶ νεοσυστάτου Μητροπόλεως Σταγῶν καὶ Μετεώρων κατόπιν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς κανονικῆς συγκαταθέσεως καὶ ὑπογραφῆς μας.

Ἀπετέλεσε καὶ ἐκεῖνος ἕναν κρῖκο τῆς συνεχοῦς καί ἀδιασπάστου ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῶν ἐπισκόπων τῆς παλαιφάτου Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως. Σήμερα κατὰ τὴν ἐποφειλομένη τέλεση τοῦ μνημοσύνου τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου κυροῦ Σεραφείμ, εὐχόμεθα ἀπὸ καρδίας πρὸς τὸν ἀναστάντα Κύριο νὰ κατατάξει μετὰ τῶν ἁγίων τὴν ψυχή του ἐν τῷ Παραδείσῳ καὶ ἡ μνήμη του νὰ εἶναι αἰωνία. Ἀμήν.