Πανηγύρισε ο Ιερός Ναός του Αγίου Σάββα Κυριωτίσσης Βεροίας, (φωτο).

Κατά το διήμερο 4 και 5 Δεκεμβρίου πανηγύρισε o Iερός Nαός του Αγίου Σάββα Κυριωτίσσης Βεροίας.
Το εσπέρας της εορτής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο.

Την επομένη ημέρα το πρωί ο Σεβασμιώτατος τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε χειροθεσίες αναγνωστών.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό :

«Κλῖμαξ οὐρανομήκης σαφῶς, ἡ πολιτεία σου θεόφρον γεγένηται», ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας πρός τιμήν τοῦ ὁσίου καί θεο­φό­ρου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγια­σμένου.

Ἡ ζωή σου, λέει ὁ ἱερός ὑμνογρά­φος, ἀπευθυ­νό­μενος πρός τόν ἑορ­τα­ζόμενο ἅ­γιο, ἦταν γιά σένα πού ἤσουν προσηλωμένος στόν Θεό, γιά σένα πού εἶχες πάντοτε στραμ­μένη τή σκέψη σου στόν οὐρανό, γιά σένα πού τό φρόνημά σου ἦταν θεῖο καί οὐρά­νιο καί δέν εἶχε καμία σχέση μέ τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου, μία σκάλα πού ἔφθα­νε μέχρι τόν οὐρανό, μία σκάλα πού σέ ἀνέβασε στόν οὐ­ρανό.

Καί εἶναι ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, γιατί πράγματι ἡ ζωή τοῦ ἁγίου Σάββα ἦταν μία διαρκής πορεία ἀνόδου πρός τόν Θεό· ἦταν ἕνας διαρκής ἀγώνας καί μία διαρκής προσπάθεια νά προάγεται στήν ἀρετή, νά καλ­λι­ερ­­γεῖ μέσα του τήν ἁγιότητα, νά ζεῖ μέσα στήν παρου­σία τοῦ Θεοῦ μέχρι νά φθάσει στή θέωση καί νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό.

Ὁ ἀγώνας καί ἡ προσπάθεια αὐτή γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή πού ἔκανε ὁ ἅγιος Σάββας, ὅπως καί ὅλοι οἱ ἅγιοι, δέν εἶναι ἀγώνας καί προ­σπά­θεια λίγων ἡμερῶν ἤ λίγων μη­νῶν. Ὁ ἅγιος πού τιμοῦμε σή­με­ρα δέν ἁγίασε ἀγωνιζόμενος κά­ποια μόνο χρόνια τῆς ζωῆς του ἀλ­λά ἀγωνιζόμενος σέ ὅλη τή ζωή του μέ τήν ἴδια ἔνταση, μέ τήν ἴδια ζέση, μέ τόν ἴδιο πόθο καί μέ τήν ἴδια ἀγάπη γιά τόν Χριστό. Γιατί ἡ ἀρετή καί ἡ ἁγιότητα δέν ἔχει τέ­λος καί δέν ἔχει ὅρια, ἀδελφοί μου· καί ὅσο ἀγωνίζεται κανείς τό­σο πε­ρισσότερο πλησιάζει τόν Θεό καί ὅσο προσπαθεῖ τόσο περισ­σό­τερο ἀνεβαίνει πρός τόν οὐρανό καί ἐκ­πληρώνει τόν ἐπί γῆς προ­ο­ρι­­σμό του.

Γιατί αὐτός εἶναι ὁ σκο­πός τῆς ζω­ῆς κάθε ἀνθρώπου, καί γι᾽ αὐ­τό ὁ Θεός μᾶς χαρίζει τά χρόνια τῆς ζωῆς μας: γιά νά προσπαθή­σουμε νά τόν πλησιάσουμε μέ τήν ἀπαλ­λα­γή μας ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας, μέ τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρε­τῶν, πού εἶναι καρποί τοῦ ἁ­γίου Πνεύματος καί ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, μέ τήν προσπάθειά μας νά ἀνεβοῦμε τήν κλίμακα τῶν ἀρε­­τῶν, ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἅγι­ος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, τῆς σκάλας δηλαδή πού μᾶς φέρνει προοδευτικά, ἐφόσον συνεχίσουμε νά ἀγωνιζό­μασθε, κοντά στόν Θεό.

Δέν εἶναι τυχαῖο, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ ἱερός ὑμνογράφος παρομοιά­ζει τή ζωή τοῦ τιμωμένου σήμερα ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου μέ οὐ­ρανομήκη κλίμακα. Για­τί γιά νά φθάσουμε στόν οὐρανό χρειάζεται νά περάσουμε ἀπό διάφορα στάδια, νά ἀνεβοῦμε σιγά-σιγά, ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια· νά ἀρχίσουμε τήν προσπάθειά μας ἀπό τά χαμηλά, ἀπό τά εὔκολα καί ἁπλά πράγματα, μέ­χρι νά φθάσουμε στά ἀνώτερα καί ὑψηλότερα.

Δέν ὑπάρχει ἄλ­λος τρόπος, ἀδελ­φοί μου. Δέν μπο­ρεῖ ὁ ἄνθρωπος νά φθάσει ἀπευθείας στήν ἁγιότη­τα, ἐάν δέν ἔχει ἀνέβει προσεκτικά ὅλες τίς βαθμίδες τῆς πνευματικῆς κλίμα­κος, ὅπως ἔκανε καί ὁ ἅγιος Σάβ­βας, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἅγιοι μας.

Κι ὅπως, ὅταν ἀνεβαίνουμε μία σκάλα, θά πρέπει νά ἀνεβοῦμε προ­σε­κτικά τό κάθε σκαλοπάτι, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε νά πέσουμε, τό ἴδιο πρέπει νά κά­νουμε καί στήν πνευματική μας ζωή. Ἄς μήν βιαζόμαστε, ἄς μήν ἀπογοητευόμεθα, ἄν ἡ πνευμα­τι­κή μας πρόοδος εἶναι περιορι­σμέ­νη στήν ἀρχή, ἄν δέν κατορ­θώ­νουμε νά κάνουμε ὅσα θά θέ­λαμε ἤ ὅσα ἔκαναν οἱ ἅγιοι καί ὁ ἑορ­τα­ζόμενος ὅσιος Σάββας. Ἐκεῖ­νος προσπάθησε πολύ, ἀγωνί­σθη­κε πολύ, ἐγκατέλειψε τά πάντα γιά τόν Χριστό σέ πολύ μικρή ἡλι­κία, ἀλλά δέν ἐγκατέλειψε ποτέ τήν προσπάθεια, ἀκόμη καί ὅταν εἶχε φθάσει σέ μεγάλα ὕψη ἁγιό­τητος. Διότι, ὅπως εἴπαμε, ἡ ζωή εἶ­ναι μία σκάλα, καί ὅπως στή σκάλα δέν σταματᾶ κανείς σέ ἕνα σκα­λο­πάτι, ἀλλά εἴτε ἀνεβαίνει στό ἑπό­μενο εἴτε κατεβαίνει, ἔτσι καί στήν πνευμα­τι­κή κλίμακα, ἐάν δέν συνεχίσουμε τήν προσπάθεια νά ἀνεβοῦμε στό ἑπόμε­νο σκα­λο­πάτι, κινδυνεύουμε νά κατεβοῦμε καί νά χάσουμε αὐτό γιά τό ὁποῖο ἀγω­νισθήκαμε καί κερδίσαμε μέ κόπο.

Ἡ ζωή, λοιπόν, τοῦ ἁγίου Σάββα, τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ὁσίου καί ἀ­σκητοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς μᾶς παρακινεῖ νά ἀγω­νι­ζόμεθα καί νά προσπα­θοῦμε νά ἀνεβαίνουμε προοδευτικά τήν πνευ­ματική κλί­μα­κα. Ἄς μᾶς πα­ρακινεῖγιά νά μήν ἐγκαταλεί­ψουμε ποτέ τήν προσπάθειά μας, εἴτε ἐπειδή πέ­φτουμε εἴτε ἐπειδή ἀπο­γοητευό­μεθα εἴτε ἐπειδή νομί­ζουμε ὅτι θά μπο­ρο­ύσαμε νά ἀνε­βοῦμε πιό γρήγορα. Τό πᾶν εἶναι νά ἀγωνι­ζό­μεθα μέ τα­πεί­νωση, διότι ἡ ταπείνωση μᾶς προφυλάσ­σει ἀπό τίς πτώσεις καί μᾶς βοηθᾶ νά ἀνε­βαίνουμε σταθερά τήν κλί­μακα τῆς πνευματικῆς ζωῆς πού ὁδηγεῖ τήν ψυχή μας πιό κοντά στόν Θεό.

Καί αὐτό εὔχομαι, ἀδελφοί μου, νά ἐπιτύχουμε ὅλοι μας, διά πρε­σβειῶν τοῦ ἑορταζομένου ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμέ­νου.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ».

Ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τή μνήμη ἑνός ἀπό τούς μεγα­λύ­τερους ὁσίους καί θεοφόρους πα­τέ­ρες της, τή μνήμη τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἑνός ὁσίου πού ἀπό τά νεανικά του χρόνια ἄκουσε τήν προτροπή τοῦ Κυρίου «ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς», καί ἐγκαταλείποντας τήν πατρίδα του, τήν ἁγιοτόκο Καππαδοκία, ἔ­φθα­σε στά Ἱεροσόλυμα. Ἀπό ἐ­κεῖ πῆγε στήν ἔρημο, ὅπου μό­να­σε ἀρ­χικά κοντά σέ δύο μεγά­λους ἀσκη­τές, τόν ἅγιο Εὐθύμιο καί τόν ἅγιο Θεόκτιστο, καί στή συνέχεια ἵδρυ­σε μία μονή, ἡ ὁποία φέρει μέ­χρι σήμερα τό ὄνομά του.

Ἄν ὅμως ὁ ἅγιος Σάββας ἀντα­πο­κρίθηκε στήν πρόσκληση τοῦ Χρι­στοῦ καί ἀνέλαβε τόν ζυγό του, ἀνέλαβε τόν σταυρό τῆς μοναχι­κῆς ζωῆς, ποιά σημασία καί ποιό νόημα ἔχει γιά μᾶς ἡ ἴδια αὐτή πρόσ­κλη­ση πού ἀκούσαμε νά μᾶς ἀπευ­θύνει σήμερα ὁ Χριστός μέσα ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα;

«Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ».

Ζυγός εἶναι, ἀδελφοί μου, ὁ ἀγώ­νας γιά νά ζήσουμε σύμφωνα μέ τό θέλη­μα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ δέσμευση πού ἀνα­λά­βαμε κατά τό βάπτισμά μας, ὅταν γίναμε μέ­λη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι θά πορευθοῦμε στή ζωή μας ὅπως θέλει ὁ Θεός. Εἶναι ἡ ἀπόφασή μας νά ἀνταπο­κρι­θοῦμε στήν κλήση τοῦ Χριστοῦ, μία ἀπόφαση πού δέν θά πρέπει νά τήν ἀφήνουμε νά ξε­θωριζει στήν ψυχή μας, ἀλλά θά πρέπει νά τήν ἀνανεώνουμε καί νά ἀναβαπτι­ζό­μεθα καί ἐμεῖς σ᾽ αὐ­τήν.

Ἡ δέσμευση αὐτή τῆς συστρατεύ­σεώς μας στή στρατεία τοῦ Χρι­στοῦ καί ἡ μετοχή μας στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, γιατί ἔχει ὅρους καί προ­ϋ­ποθέσεις, τίς ἐντολές του, σύμ­φω­να μέ τίς ὁποῖες καλούμεθα νά βαδίζουμε, ἐάν δέν θέλουμε νά εἴ­μεθα μόνο κατ᾽ ὄνομα μέλη τοῦ σώ­ματος τοῦ Χρι­στοῦ, νά εἴμεθα μό­νο κατ᾽ ὄνομα μα­θητές του.

Καί οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ ἔρχο­νται σέ ἀντίθεση μέ τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας, ἔρχονται σέ ἀντί­θεση μέ τήν προ­σωπική μας γνώ­μη καί τίς ἐπι­θυ­μίες μας, καί μπο­ρεῖ συχνά νά δυσκο­λευ­όμασθε νά τίς ἀκολουθήσουμε, νά αἰσθα­νό­μα­σθε ὅτι μᾶς πιέζουν, ὅτι μᾶς ἐμποδίζουν νά ζήσουμε ὅπως θέ­λουμε καί πολλές φορές αἰσθανόμασθε νά μᾶς βαραίνουν.

Ἀσφαλῶς καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Ὁ Χρι­στός δέν μᾶς τό ἔκρυψε ποτέ. Ἀντί­θετα μάλιστα τήν παρομοίασε μέ ζυγό, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα, μέ σταυρό καί μέ στενή καί τε­θλιμ­­μέ­νη ὁδό.

Ὅλα αὐτά θά ἦταν ἴσως ἀπό μό­να τους ἀποτρεπτικά γιά νά κά­νου­­με πράξη στή ζωή μας ὅσα ὁ Χριστός μᾶς ζητᾶ, ἀλλά Ἐκεῖνος μᾶς προτείνει καί μᾶς κα­λεῖ νά ἄρουμε τόν ζυγό του, γιατί μόνο μέ αὐ­τό τόν τρόπο θά μπορέ­σου­με νά ἐπιτύχουμε δύο πράγ­μα­τα στή ζωή μας, τά ὁποῖα διακαῶς ἐπιθυ­μοῦμε.

Τό πρῶτο εἶναι νά γνωρίσουμε τόν Χριστό ὡς ὑπόδειγμα πραό­τη­τος καί ταπεινώσεως. «Ἄρατε τόν ζυγό μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ».

Ἄν δέν σηκώσουμε καί ἐμεῖς τόν ζυγό του, δέν μπο­ροῦ­­με νά κατα­νοή­σουμε πῶς σή­κω­­σε καί Ἐκεῖ­νος τόν Σταυρό του γιά χάρη μας, πῶς δέχθηκε νά τα­πει­νωθεῖ τόσο πολύ, ὥστε νά σταυ­ρωθεῖ προκει­μέ­νου νά μᾶς σώ­­σει, καί πῶς ἀνέ­χετε τίς ἁμαρ­τί­ες μας καί τίς ἀδυ­να­μίες μας μέ πραότητα καί περι­μένει τήν ἐπι­στροφή μας κοντά του.

Ἡ γνωριμία μέ τόν Χριστό, λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν εἶναι θεωρητική ὑπόθεση ἀλλά ἐμ­­πειρική. Κανείς δέν μπορεῖ νά τόν γνωρίσει πραγματικά, ἐάν δέν τόν ζήσει, καί αὐτή ἀκριβῶς τή δυ­να­τότητα μᾶς προσφέρει ὁ Χρι­στός, καλώντας μας νά ἄρουμε καί ἐμεῖς τόν ζυγό του.

Τό δεύτερο πού κερδίζουμε ἀνα­λαμ­βάνοντας τόν ζυγό τοῦ Χρι­στοῦ εἶναι ἡ ἀνάπαυση τῶν ψυ­χῶν μας. Εἶναι αὐτή πού ἀναζη­τοῦ­με ὅλοι μας, ἀδελφοί μου, ἀλ­λά λανθασμένα νομίζουμε ὅτι θά τήν βροῦμε σέ μία εὔκολη καί ἄνετη ζωή, σέ μία ζωή χωρίς «πρέ­πει» καί χωρίς δεσμεύσεις.

Ἐάν κοιτάξουμε ὅμως γύρω μας, οἱ πιό κου­ρα­σμένοι καί οἱ πιό δυ­στυχισμένοι ἄνθρωποι εἶ­ναι ἐκεῖ­νοι πού νομίζουν ὅτι ζοῦν ἐλεύ­θεροι καί κάνουν ὅ,τι θέ­λουν. Ἐνῶ ὅσοι ζοῦν κοντά στόν Χριστό, ὅσοι ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημά του, ἀκόμη καί στίς πιό δύ­σκο­λες συνθῆκες, ἀκόμη καί ὅταν ἀντιμε­τωπίζουν προβλήματα στή ζωή τους, αἰσθάνονται ἀναπαυμέ­νοι.

Καί τό βλέπουμε, ἀδελφοί μου, αὐ­τό στή ζωή ὅλων τῶν ἁγίων μας, ἀλλά καί τοῦ ἑορταζομένου σή­με­ρα ἁγίου Σάβ­βα, πού ἀσκ­ή­τευ­σε σέ πολύ δύ­σκο­λες καί ἀπα­ράκλητες συνθῆ­κες στήν ἔρημο, μέ αὐστηρή νηστεία καί ἀγρυπνία, καί ὅμως ἦταν ἀνα­παυμένος καί χαρούμε­νος, καθώς τά ἔκανε ὅλα αὐτά γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, μέσα στήν ἀγά­πη τοῦ ὁποίου ζοῦσε.

Τό παράδειγμα τῆς δικῆς του ζω­ῆς ἄς μᾶς παρακινήσει, ἀδελ­φοί μου, γιά νά ἀνταποκριθοῦμε στήν πρόκληση τοῦ Χριστοῦ καί νά ἄρου­με τόν ζυγό τῆς δικῆς του ζω­ῆς ὥστε νά αἰσθανθοῦμε καί ἐμεῖς τήν ἀνά­παυ­ση πού χαρίζει στίς ψυ­χές ὅσων τόν ἀκολουθοῦν.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ