ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ.

  

Μ ή ν υ μ α

τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου

 Ἰ γ ν α τ ί ο υ

πρός τούς Ἀδελφούς Χριστιανούς

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου

      Ἐπέλαμψεν, Ἀδελφοί μου, ἤδη ἕνα νέο ἔτος. Μ’ αὐτή τήν αὐγή αὐγάζει ἕνας καινούργιος χρόνος τοῦ ὁποίου, ὅπως λέγει ἡ Γραφή, «Ὁ Κύριος εὐλογεῖ τόν στέφανον τῆς χρηστότητος» (Ψ.64,22.).

Κι ἐμεῖς, ἄνθρωποι πεπερασμένοι ζῶντες ἐν χρόνῳ, στεκόμαστε ἐκστατικοί ἐμπρός στό θαῦμα τοῦ χρόνου, καί φιλοσοφοῦμε. Σκεπτόμαστε τόν μέγα Σολομῶντα τόν γράφοντα «ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ.Α.2), καί περιγράφοντα στό βιβλίο τοῦ «Ἐκκλησιαστοῦ» πῶς μαραίνεται μέσα στό χρόνο ὁ ἄνθρωπος, κι ἀπ’ τήν ἄλλη τήν ἀξία καί τήν χαρά τοῦ χρόνου, πού μᾶς δίδει δυνατότητες ζωῆς αἰωνίου, ἀφοῦ ὁ χρόνος ὑπηρετεῖ «τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Ἑβρ.α.14). Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ἐν χρόνῳ. Λέμε γεννήθηκε τότε, καί ἀπέθανε τότε. Ὅμως ἔχει μέσα του τά θεῖα ζώπυρα τῆς αἰωνιότητος. Ἅπαξ καί ἐγεννήθη, δέν ἀποθνήσκει ποτέ. Ζεῖ καί θ’ ἀναστηθῇ γιά νά ζήσῃ στούς αἰῶνες. Κι ἔχει σάν θεῖο δῶρο, συνυφασμένο μέ τό «καθ’ ὁμοίωσιν», δυνάμει τήν ζωή  στό ὑπέρχρονο καί τό αἰώνιο. Μόνο ὁ Κύριος, ὁ ἐν Τριάδι Ἅγιος Θεός, ζεῖ εἰς τό ἀΐδιον. Εἶναι ἀΐδιος ὁ Θεός. Ἔξω ἀπό τό χρόνο. Προαιώνιος, Ἄναρχος, ἀτελεύτητος. Γιά μᾶς ἐδημιούργησε τό χρόνο σάν δῶρο. Εἶναι τοῦ παρόντος αἰῶνος ὁ χρόνος. Εἶναι αὐτός  στόν ὁποῖο καλούμεθα νά κερδίσουμε  τή σωτηρία μας καί τόν Ἁγιασμό μας. Ὁ Δαυΐδ λέγει: «ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει» (Ψ.102,16). Καί βέβαια ὁ σοφός Ἐκκλησιαστής λέγει  ὅτι θά ἀργήσουν αἱ ἀλέθουσαι (Ἐκκλ.18.3) δηλαδή θά πέσουν τά δόντια (ΙΒ.5), γιά τίς ἀλλαγές τίς ὁποῖες θά ζήσῃ ὁ ὀργανισμός μας, ὅτι θά ἀνθήσῃ τό ἀμύγδαλον, δηλαδή θά ἀσπρίσουν τά μαλλιά τῆς κεφαλῆς μας, θά ἀδυνατήσουν οἱ θυγατέρες τοῦ ἄσματος (ΙΒ.4), δέν θά μᾶς ὑπακούουν οἱ φωνητικές μας χορδές, τά δόντια μας, τά χείλη μας, νά μποροῦμε ὅπως πρίν νά ἐπικοινωνοῦμε μεταξύ μας, ποὖναι τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἐγκείμενο εἰς τό «κατ’ εἰκόνα». Ἀλλά ἐμεῖς σήμερα, πανηγυρίζουμε γιά τό δῶρο. Τό μέγα δῶρο τοῦ χρόνου. Τοῦ ὁποίου ἔχουμε καταλάβει τήν ἀξία. Διότι σ’ αὐτόν ἐμπεριέχεται ἡ σωτηρία μας. Καί μάλιστα ζητοῦντες νά ζήσουμε ὅσο περισσότερο γίνεται ἐπί τῆς γῆς, παρακαλοῦμε σάν τόν Δαβίδ: «Κύριε μή ἀναγάγης με ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου, ἐν γενεᾷ γενεῶν τά ἔτη σου» (Ψ. 101.25). Ἐσύ Κύριε κρατᾶς τό χρόνο στά χέρια Σου, μήν ὀλιγοστεύσῃς τά χρόνια τῆς ζωῆς μου, ἤ σάν τόν δίκαιο βασιλιά Ἐζεκία, πού ἐζήτησε χρόνο ζωῆς ἀπό τό Θεό καί τοῦ τόν ἔδωσε (Δ. Βασ. κ.6).

     Ὅμως ἡ χαρά τοῦ νέου, τοῦ καινούργιου, μᾶς διακατέχει. Καί καλούμαστε σήμερα νά χαιρώμαστε. Νά παρακαλοῦμε τό Θεό νά μᾶς ἀξιώσῃ ὥστε αὐτά τά τριακόσια ἑξήντα πέντε εἰκοσιτετράωρα αὐτοῦ τοῦ χρόνου, νά τά ζήσουμε σύμφωνα μέ τό Ἅγιο θέλημά Του. Νά τρυγήσουμε τό μέλι τῆς Χάριτός Του μέσα σ’ αὐτό τό χρόνο καί νά γίνῃ ἡ ζωή μας χαρά, ἀγαλλίασις, σωτηρία. Νά αἰσθανθοῦμε σάν τόν δίκαιο Γεδεών, πού τόν ἐκάλεσε ὁ Θεός ἐνῷ «ἐρράβδιζε σίτον ἐν ληνῷ» (Κριτ. ΣΤ.11), καί νά αἰσθανθοῦμε πώς δέν εἴμαστε ἀπόμαχοι τῆς ζωῆς ποτέ, ἀλλά ὅτι πάντα μᾶς καλεῖ εἰς ἐργασίαν ὁ Κύριος. Νά αἰσθανθοῦμε σάν τούς Ἁγίους Ἀποστόλους πού ἀπό τήν ἐργασία τούς ἐκάλεσε (Ματθ.δ.18-19). Νά ἔχουμε ἐν ὄψει μας ὅτι ξημερώνει νέος χρόνος, πλήρης εὐκαιριῶν, «καιρός σωτηρίας». Καί νά ξεκινᾶμε μέ τόν ἴδιο πάντα ἐνθουσιασμό, μέ σφρῖγος νεανικό, μέ θεία ἀγαλλίασι, νά κατακτήσουμε τό χρόνο καί νά τόν ἁγιάσουμε. Οἱ νέοι ἄς χαίρωνται τή νεότητά τους, οἱ μεγαλύτεροι τήν ἀξία καί τή χαρά τῆς ζωῆς, καί οἱ μεγαλύτεροι, ὡς ἐμπειρότεροι καί δοκιμώτεροι, ἄς δοξάζουν τόν Θεό γιά τό χρόνο πού τούς δίνει γιά νά καλύψουν ὅ,τι κενό ἄφησαν μέ τήν πολυπραγμοσύνη, μέ τίς ἐνασχολήσεις, μέ τίς ἀμέλειες, καί δοξάζοντας τό Θεό γιά τήν χαρά τοῦ ἐναπομείναντος χρόνου ζωῆς, ἄς μετανοοῦν. Ἄς ζητοῦν λέγοντες μέ τόν Δαβίδ, «ἁμαρτίας νεότητος ἡμῶν, μή μνησθῇς Κύριε» (Ψ.24,7), κι ἄς αὐξάνουν τόν θεῖο ζῆλο τους γιά ζωή καί σ’ αὐτό τόν κόσμο, καί στόν ἄλλο. Βέβαια ἀκοῦμε τό θηρίο νά βρυχᾶται, πολλά ἀπό τά παιδιά μας νά ἐνδίδουν στά νεοσυνθήματα, τόν Καίσαρα νά ἐπιδεικνύῃ τούς ὀδόντες του, καί τήν Πίστι νά τήν ἀτονῇ ἡ ῥαστώνη καί ἡ κακῶς ἐννοουμένη καλοπέρασι, ἀλλά δέν πτοούμεθα, διότι ὁ Κύριος ὁ Θεός «ὁ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ αὐτοῦ ἐξουσίᾳ θέμενος», δίδει χρόνους καί καιρούς μετανοίας εἰς ὅλους μας καί ἀναμένει τήν ἐπιστροφή μας.

     Ὁ Κύριος, χορηγός ζωῆς, μᾶς δίδει κι αὐτό τό χρόνο, πού ἵσταται ἐνώπιόν μας νά τόν ζήσουμε, νά τόν χαροῦμε, νά τόν καταστολίσουμε, νά τόν δοξάσουμε καί νἄχουμε ἀγλαούς καρπούς ἀγάπης καί συμπόνοιας γιά ὅλους. Εἴθε, ἀδελφοί μου, νά ἐξέλθουμε νικηταί, τῇ Χάριτι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μέ ἄπειρες ἑόρτιες Εὐχές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

Ο ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΣ