π. Αντώνιος Χρήστου
Σοκαριστικός, αιρετικός και σίγουρα βλάσφημος ο τίτλος μας και μάλιστα ανεπίτρεπτό να βγαίνει από γραφίδα Ορθόδοξου Κληρικού.
Πριν όμως ο αναγνώστης αγανακτήσει και ρίξει το ανάθεμα, ας κάνει τον κόπο να διαβάσει τις παρακάτω γραμμές και ίσως στο τέλος προσυπογράψει αυτό το άρθρο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
 Φέτος εδώ και ένα μήνα, αλλά και κάθε χρόνο αυτό το χρονικό διάστημα, όλοι μιλούν για την γέννηση του Χριστού. Σε όποιο μέρος του κόσμου και αν είναι κανείς, ανεξάρτητα αν η χώρα αυτή είναι χριστιανική ή όχι, ιδιαίτερα παραμονή και ανήμερα της Εορτής 24η και 25η Δεκεμβρίου, θα ακούσεις, και θα δεις, κάτι που θυμίζει το γεγονός των Χριστουγέννων.
Βέβαια τα Χριστούγεννα για πολλούς, αν θέλουμε να  είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές, έχουν ξεφύγει και αποχρωματιστεί, από το αμιγώς τους εκκλησιαστικό-θρησκευτικό περιεχόμενο και διατηρείται περισσότερο ως εμπορικό γεγονός. Ο στίχος του γνωστού παραδοσιακού Χριστουγεννιάτικου τραγουδιού ¨Χιόνια στο καμπαναριό¨  « και όλοι παν στην Εκκλησία τον Χριστό να προσκυνήσουν…» μοιάζει ως πρακτική, να έχει εγκαταλειφθεί για την πλειοψηφία των Χριστιανών. Βέβαια αναμφισβήτητα τα Χριστούγεννα, μαζί με την Ανάσταση και μερικές άλλες μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές, έχουν το περισσότερο κόσμο στους Ναούς μας και στη προσέλευσή τους στη Θ. Κοινωνία, αλλά ας μη γελιόμαστε πλέον, πολύ προτιμούν να ξημερώνονται στα «Χριστουγεννιάτικα Ρεβεγιόν» εντός και εκτός σπιτιών (όπως π.χ. σε χώρους νυχτερινής διασκέδασης) και την ώρα που κτυπάει η καμπάνα των Εκκλησιών για την Χριστουγεννιάτικη Θ. Λειτουργία (συνήθως στις Ενορίες 5:30-6:00 το πρωί), να είναι η ώρα που ο πολύ κόσμος  γυρνά κατάκοπος για να πέσει για ύπνο, κάτι που στο παρελθόν ήταν ανήκουστο ή τουλάχιστον σε πολύ μικρότερο ποσοστό.
Παρόλα αυτά όμως, σίγουρα μέσα από τις γιορτές, μέσα από τον στολισμό, μέσα από τις συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, μέσα από την διάθεση φιλανθρωπίας, μέσα από την προβολή ταινιών και ανάλογης μουσικής, μέσα από τις ευχές, μέσα από τα ήθη και έθιμα για αυτή την ιδιαίτερη μέρα του χρόνου,  όπως είπαμε και στην αρχή, θα στραφούμε λεκτικά, προς τον ερχομό  του Χριστού και στη γη. Άλλωστε σε όλα τα παραπάνω, όπως αναφέραμε και σε άλλο άρθρο μας πριν ένα μήνα, τα προσδιορίζει ο όρος «χριστουγεννιάτικο». Επομένως αφού λέγεται, σίγουρα ήρθε ο Χριστός στη γη, αλλά τελικά μήπως «δεν ήρθε»;
Φυσικά δεν αμφισβητούμε, την ιστορική έλευση του θεανθρώπου στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που επισημαίνουμε είναι ότι υπάρχει μια γενική ανακολουθία, μία αντίφαση, μεταξύ έργων και πράξεων. Γιατί ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να λέμε ότι ήρθε αλλά για να μας σώσει. Ο Θεός Λόγος «κατέβηκε» αυτός, για να «ανέβουμε» εμείς. «Φτώχυνε» ο Κύριος, για να «πλουτίσουμε» εμείς. Όσοι γιορτάζουν λοιπόν αληθινά Χριστούγεννα, σημαίνει ότι αυτό που λέω το ζω και το αντίστροφο.  Αναμφισβήτητα τα πρόσωπα που υπούργησαν το μυστήριο της Θ. Οικονομίας Του Θεού (Παναγία, Ιωσήφ, Άγγελοι, Ποιμένες, Μάγοι) ήταν λίγοι σαν την καλαμιά στον κάμπο και η επίδραση τους ήταν σταγόνα στον ωκεανό, σε σχέση με την άγνοια και το σκοτάδι των πολλών. Μη ξεχνούμε ότι η εξουσία της εποχής (ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του), προσπάθησαν από την αρχή, να εξαφανίσουν μία και καλή την επέμβαση του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία. Το ίδιο και εμείς σήμερα με τα έργα μας  και τις πράξεις μας «σκοτώνουμε» συνεχώς τον Χριστό από την ζωή μας. Με τα λόγια πολύ μιλούν λοιπόν για Χριστό, λίγοι όμως θα προσεγγίσουν με έργα ψυχοσωματικά και κυρίως μεταμορφωτικά στην καρδιά θα κάνουν χώρο για να βρει κατάλυμα να σκηνώσει ο Χριστός.
Τι νόημα είναι όμως να λέμε ότι γεννήθηκε ο Χριστός και όμως ακόμη η ζωή και τα έργα μας, να μη το φανερώνουν; Τι νόημα έχει να μιλούμε για την γέννησή του Κυρίου, αλλά παράλληλα να γεννιούνται και να εκτρέφονται στη πορεία μας, αμαρτίες, πάθη και αδυναμίες; Πως γεννήθηκε ο Χριστός, «…επί γης ειρήνη» κατά τις υμνωδίες των αγγέλων και η ανθρωπότητα να βρίσκεται συνέχεια διαιρημένη, σε πόλεμο, ταραχή και εχθρότητα; Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ίδια την πόλη της Βηθλεέμ φέτος, ακυρώνονται όλες οι εκδηλώσεις των Χριστουγέννων, ως αντίδραση λόγω της πρόσφατης απόφασης του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως Πρωτεύουσα του Ισραηλιτικού Κράτους. Μια πόλη που οι Χριστιανοί είναι μόλις το 1/3 του πληθυσμού της!!!
Επομένως για να  συνοψίσουμε το θέμα σιγά σιγά και για να εξηγήσουμε για να μη παρεξηγήσουμε τον τίτλο του άρθρου μας: Είναι αδιανόητο να λέμε και να γιορτάζουμε Χριστούγεννα και να υπάρχουν ακόμη εθνικές εχθροπραξίες, κοινωνικές αδικίες, αιρέσεις, άλλες θρησκείες και άρνηση υιοθέτησης της αληθινής πίστης που αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, αθεΐα, ανθρώπους μέσα στη φτώχια, άστεγους στο κρύο, παιδιά να πεθαίνουν από πείνα, γονείς να κακοποιούν, βιάζουν και σκοτώνουν τα παιδιά τους, άνθρωποι με πρόφαση τα δικαιώματά τους και την πολιτιστική πρόοδο να καταστρατηγούν την διδασκαλία του Χριστού και τόσα άλλα. Στην πράξη τελικά δεν γεννήθηκε ο Χριστός (δεν κάναμε χώρο να γεννηθεί) τουλάχιστον στις  καρδιές, όλων των παραπάνω κατηγοριών ή στη καλύτερη, τον αναγκάσαμε να μεταναστέψει όπως έγινε και κατά τις σφαγές του Ηρώδη, κατά τη φυγή του στην Αίγυπτο.
Τι νόημα έχει λοιπόν να συμβαίνει κάτι αντικειμενικά, αλλά να μη συμβαίνει και υποκειμενικά; Τι νόημα να έχει ξημερώσει και εγώ να έχω κλειστά τα πατζούρια και τις κουρτίνες μου; Για εμένα πάλι σκοτάδι θα έχει και ας χαίρονται οι άλλοι έξω τον ήλιο. Όπως όμως το φως θα μπει, όταν εγώ ανοίξω το παράθυρό μου, γιατί πριν στο σκοτάδι και να το ανοίξω πάλι σκοτάδι θα είναι, έτσι και εδώ, ο Χριστός γεννήθηκε, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας και την αγίασε, αρκεί και εμείς ελευθέρως, να ακολουθήσουμε και μιμηθούμε, την πορεία του στη ζωή μας!
Τότε πραγματικά ο τεχθείς Χριστός δεν θα είναι μόνο στα χείλη μας, αλλά πραγματικά μέρος της καρδιάς και όλης της ύπαρξής μας. Ευχόμαστε λοιπόν σε όλους, Χριστούγεννα πνευματικά με Χριστό και με διάρκεια καθημερινή όλο το χρόνο, κάθε στιγμή. Αμήν!
Πηγή εδώ