΄΄Η Εκκλησία της Ελλάδος στο στόχαστρο΄΄

Ευχαριστούμε πολύ τους  κυρίους  Ευάγγελο Μπουγιώτη και Γεώργιο Ρασσιά.

Υπό Αιδεσιμόλ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου

 Εφημερίου Ιερού Ναού Πρ. Ηλιού Τριπόλεως

            Λίγες εβδομάδες πριν, εγενόμην αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς τηλεοπτικής εκπομπής. Καλοστημένα τα πάντα, με τον κύριον συντονιστήν να δίδη τον λόγον εις τους προσκεκλημένους του πάνελ.

          Σε κάποια στιγμή, καθώς κυλούσε η συζήτησις, γίνεται μια παρέμβασις από κύριον δημοσιογράφον, ο οποίος όλως ασυστόλως και ανερυθριάστως, εξαπέλυσε μύδρους, και ανοίκειες εμετικές φράσεις, που προξένησαν την οργήν και την αντίδρασιν των μετεχόντων της εκπομπής. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, με τον πλέον απεχθή τρόπον κατήγγειλε ότι : « τα δεινά που διέρχεται η Πατρίδα μας, την ευθύνην έχει εξ’ ολοκλήρου η Εκκλησία ».

          Στο στόχαστρον λοιπόν η Εκκλησία. Η Μάνα και ποιμένουσα τροφός. Ένας απηνής διωγμός κατά του σώματος της Εκκλησίας.

          Βάλλεται ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως η Ορθοδοξία.

          Τα ΜΜΕ, ο τύπος, ο ηλεκτρονικός τύπος, όλα μαζί, υπεισέρχονται εις τον Εκκλησιαστικόν  χώρον, με απώτερον σκοπόν να σπιλώσουν και να τρώσουν την Ορθοδοξίαν, και δη το πλέον ευαίσθητον κομμάτι της Εκκλησίας μας τον Ιερόν Κλήρον. Για να γίνω πιο σαφής, το σύνολον των πιστών Χριστιανών, που δεμένοι μεταξύ των σαν το καρπισμένο δεμάτι, προσπαθούν να διατηρήσουν αλώβητον την Ορθόδοξον ημών πίστιν, και τα ιδανικά της χώρας μας, που είναι η κοιτίδα της Ορθοδοξίας.

          Όμως η Ορθόδοξος Εκκλησία, αφ’ ενός μεν διατηρεί αλώβητον πάσαν την υπό του Θεού αποκαλυφθείσαν αλήθειαν, αφ’ ετέρου δε αμυνομένη, εις τους προσπαθούντας να διασπάσουν την ενότητά της εξέρχεται νικήτρια. Τιουτοτρόπως προκαλεί το ενδιαφέρον και τον θαυμασμόν των μη Ορθοδόξων.

          Αυτήν την αλήθειαν τονίζει και ο Ισπανός Ρωμαιοκαθολικός, και μετέπειτα Ορθόδοξος, Πατήρ Παύλος Μπαλλέστερ Κορβαλιέρ, εις το βιβλίον του: « Η μεταστροφή μου εις την Ορθοδοξίαν », εις το οποίον μεταξύ άλλων γράφει: « Η Ορθοδοξία είναι η μοναδική Εκκλησία, ήτις ως πιστός θεματοφύλαξ της Ευαγγελικής πίστεως, ουδέποτε ήλλαξε τι εις αυτήν, ούτε αφήρεσέ τι το ιδικόν της, ούτε τι το ξένον ήρπασε, πάντοτε πιστή και συνετή προς ότι εκληρονόμησεν. Και συνεχίζει : « Αυτή είναι η Αγία Εκκλησία του Θεού, η μοναδική του, η αληθώς Καθολική Εκκλησία, ήτις μάχεται εναντίον των αιρέσεων. Να μάχεται είναι δυνατόν, να ηττάται όμως ποτέ».

          Κατά την ομολογίαν κορυφαίων σκαπανέων της επιστήμης, και της διεθνούς πολιτικής σκηνής, τα μηνύματα του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας, συμβάλλουν εις την επικράτησιν αξιών και αρχών, για τις οποίες δείχνουν ιδιαίτερον ενδιαφέρον οι σημερινές πραγματικές κοινωνίες.

          Να λοιπόν ένας δυνατός κόλαφος εις τους πολεμίους και αρνητάς της Ορθοδοξίας.

          Εάν θα εξετάσωμεν ετυμολογικώς την λέξιν Ορθοδοξία, θα ίδωμεν ότι προέρχεται από την σύνθετον λέξιν (ορθός, σωστός, αληθής, δίκαιος), και δόξα (δοξασία). Άρα Ορθοδοξία = Ορθή Πίστις, Ορθόν Χριστιανικόν δόγμα, δόγμα άνευ σφαλμάτων.

          Έχει παρατηρηθεί πολλάκις, ότι το ορθόν βάλλεται ποικιλοτρόπως, δια τον λόγον ότι δεν αρέσει και πολύ, σε κάποιους παράγοντες, που σκοπόν έχουν να διαταράξουν κάποιες ισορροπίες. Και τούτο διότι τα κέντρα αυτά προσβλέπουν σε κάποιαν αλλοίωσιν, η ρήξιν σε παγκόσμιαν κλίμακα σε χώρους, που δεν ταυτίζονται με την πορείαν που τους χαράσουν.

          Δεν είναι καθόλου παράδοξον, κάποιες σκοτεινές δυνάμεις, με άτομα κακεντρεχή και άθρησκα, τόσον από την ενδοχώραν, όσον και εκτός αυτής, να έχουν ως κύριον μέλλημά των, την αλλοίωσιν και διαστρέβλωσιν Χριστιανικών αληθειών. Το πώς νομίζουν θα το κατορθώσουν, είναι γι’ αυτούς πολύ απλόν. Με την συρρίκνωσιν του λόγου, ή το κολόβωμα αυτού, από τα εύλαλα στόματα των ταγών της Εκκλησίας μας.

          Ενώ τίθεται το ερώτημα. Γιατί όλα αυτά τα οξέα και πικρόχολα σχόλια σε βάρος του Ιερού μας κλήρου και της Εκκλησίας μας γενικώς; Γιατί οι δηκτικές και ανερυθρίαστες αυτές λεκτικές εκφράσεις και γραφές, από άτομα με αρρωστημένες ιδεολογίες, και όχι έπαινοι για το Αγιαστικόν, το Ποιμαντικόν, το Ιεραποστολικόν, έτι δε και το Θεάρεστον και ανθρώπινον ευγενικόν φιλανθρωπικόν έργον που επιτελεί η Εκκλησία της Ελλάδος;

          Είναι γεγονός ότι η Εκκλησία μας διέρχεται μια σκληρά δοκιμασία. Ζει ούτως ειπείν έναν νέον διωγμόν, ομοιάζει με τον χρυσόν, που για να απαλλαγή από τα ξένα σώματα, πρέπει να περάσει από το καμίνι της υψηλής θερμοκρασίας. Το λιβάνι για να αφήσει να διαχυθεί η θαυμάσια μυρωδιά του επιβάλλεται το ίδιο να καεί.

          Οι κακόβουλοι, οι ψευτοκουλτουριάρηδες, νεογενίτσαροι, καινοτόμοι νεωτερισταί, όσον και αν βάλουν κατά της Ορθοδοξίας, και Εκκλησίας γενικώς, χρησιμοποιώντας ως και έωλες φράσεις, εθισμένοι με αυτές τις συμπεριφορές, να είναι βέβαιοι, ότι όσον η Ορθοδοξία και η Εκκλησία βάλλονται, τόσον νικήτριαι εξέρχονται. Εξέρχονται πάντοτε με τον στέφανον της δόξης, αφού έχει προηγηθεί ο ακάνθινος στέφανος.

          Στην εποχή μας παρουσιάζεται ένα κίνημα μοντέρνου αθεϊσμού, το οποίον διαστρέφει τα γεγονότα και επιχειρεί να σβήσει τον ιστορικό ρόλο της Εκκλησίας, και να αμφισβητήσει την Ελληνοορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας.

          Ειδικότερα παρουσιάζεται μια προσπάθεια καταγραφής και αποτυπώσεως μιας μεταλλαγμένης ιστορίας, μιας Εκκλησιαστικής Ιστορίας, με σκοπόν την αποκοπήν των μελών της από τον κυρίως κορμό.

          Είναι πανθομολογουμένως γνωστόν, ότι η Ορθοδοξία και η Εκκλησία, είναι η κιβωτός της σωτηρίας, και σωτήρα του Γένους μας, είναι συστατικόν σπουδαίον της συνειδήσεως, και της ταυτότητος του Ελληνικού λαού. Πολύ χαρακτηριστικά έγραφε ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου : « Σ’ αυτό τον τόπο, Ορθοδοξία και Ελλάδα πάνε μαζί ».

          Το έργον της Εκκλησίας Θεάρεστον, πνευματοφόρον και πολυσχεδές.

          Χιλιάδες άτομα έχει επαναφέρει η Εκκλησία εις την ευθείαν οδόν, που για τον άλφα ή βήτα λόγον, παρεξέκλιναν της πορείας των, προφυλάσσοντας τα από ολέθρια αποτελέσματα. Αυτό οφείλεται εις τους ευλαβείς Κληρικούς που προσφέρουν την ψυχικήν ζεστασιά, την θαλπωρή, την αγάπη, τις νουθεσίες, το στήριγμα, την φροντίδα σε συνανθρώπους μας, που ταλανίζονται κάτω από το βάρος σωρείας προβλημάτων, που δυστυχώς η μεταλλαγμένη κοινωνία τα προκαλεί.

          Είναι οι ακάματοι και άγρυπνοι φρουροί προφυλλάσοντας το σώμα της Εκκλησίας, από τους προβατόσχημους λύκους έτοιμοι να το κατασπαράξουν.

          Οφείλομεν λοιπόν να αλλάξωμεν νοοτροπία, συνήθειες κακές, και γενικώς φιλοσοφία και κουλτούρα. Να απολυμάνωμεν την ψυχή μας, όχι από τα θρησκοληπτικά αισθήματα μεταμέλειας, αλλά με ευσυνείδητη αυτογνωσία, και εσωτερικά δάκρυα μετανοίας.

          Η πραγματική μετάνοια βοηθά τον πεπτοκώτα άνθρωπον, να αισθανθεί την πραγματικήν ανάγκην της καθάρσεως, και τούτο δια της συμμετοχής του εις τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

          Και τότε θα έλθη η νίκη. Γιατί η νίκη είναι αποτέλεσμα αγώνων. Οι αγώνες όμως θέλουν πολύ προπονητικήν άθλησιν, και πειθαρχίαν, δια να φθάσουν οι αθληταί εις την νίκην.

          Οι πραγματικοί αθληταί της μετανοίας αισθάνονται την ανάγκην, να τρέφονται με τις πιο εκλεκτές τροφές του λόγου του Ευαγγελίου, ο οποίος είναι αποθησαυρισμένος εις την Αγίαν Γραφήν και την Ιεράν Παράδοσιν.            

          Βεβαίως ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, δεν πτοούμεθα, και δεν δειλιάζομεν έναντι των δυσκολιών και των αντιξοοτήτων, που κάθε φορά η κοινωνική πραγματικότητα παρουσιάζει, διότι: « Ου γαρ έδωκε ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως, αγάπης και σωφρονισμού». (Β’.Τιμ. 1,7).

          Έχει λοιπόν επιτακτικόν καθήκον, και κάθε δικαίωμα, η Εκκλησία της Ελλάδος να ενημερώνει το ποίμνιό της, για ορισμένα σοβαρά θέματα που την απασχολούν όπως, πνευματικού περιεχομένου, Εθνικά, Εκκλησιαστικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά.

          Ο λαός μας δεν πρέπει να παραπληροφορείται, και να πέφτει θύμα ιδεολογικών προπαγάνδων, και μονομερών θεωριών, για τα οποία η Εκκλησία μας εκφράζει την έντονη ανησυχία της, για τις επιχειρούμενες προσπάθειες, διαστρεβλώσεως θρησκευτικών ομολογιών Αγιοτάτων Πατέρων, και Ομολογητών της αληθινής πίστεως μας.

          Θεωρούμεν λίαν χρήσιμον και απαραίτητον να υπενθυμίζωμεν και να καταγράφωμεν, τις συγκεκριμένες αλήθειες, προς ψυχικήν ανακούφισιν των πιστών μελών της Εκκλησίας μας.

          Εκκλησιαστικά και ιστορικά γεγονότα, ακατάλυτες αξίες μας φωνάζουν διαχρονικά ότι: « ο αγώνας της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, δεν έγινε μόνον για την Πατρίδα, αλλά ταυτόχρονα και για την θρησκεία». Στην προκήρυξίν του ο Γεωργάκης Ολύμπιος τονίζει : « Εμπρός αδέλφια. Ας πεθάνουμε κοιτάζοντας άφοβα τον θάνατο στα μάτια. Ζήτω η Θρησκεία και η Ελευθερία της Ελλάδος».

          Είθε λοιπόν ο παλιός χρόνος που έφυγε, να πάρει μαζί του κάθε τι, που πίκρανε Ορθόδοξες ψυχές, και να το ρίξει μακριά σε απύθμενες θάλασσες.

          Ο Νέος Ενιαυτός  2013 που πρό ολίγου ανέτειλε, να καταστεί ο θεράπων πνευματικός ιατρός, και με την κατάλληλη πνευματική και ποιμαντική υπό του Ιερού Κλήρου, αγωγή, να θεραπεύσει αιμορρούσες ανοιχτές πληγές συνανθρώπων μας.

          Σε όσους τις προξένησαν, ο Σαρκωθείς Κύριος, να ανοίξει τα τετυφλωμένα μάτια τους από την αμαρτίαν, να μεταμορφωθούν από το Αϊδιον Φως της Χριστιανικής Αλήθειας.

          Τα πικρά δάκρυα που εχύθησαν, να γίνουν βάλσαμο παρηγορίας για τους πιστούς. Οι πικρόχολες φράσεις που εκτοξεύτησαν, να γίνουν μελίρρυτες Αναστάσιμες ψαλμωδίες, και τότε θα λάμψει η Ορθοδοξία και η Εκκλησία γενικώς.

          Η Εκκλησία του Χριστού, που πλέον των δυο χιλιετιρίδων, ακάθεκτα βαδίζει τον δρόμον της αλήθειας, της αγάπης, της προσφοράς, καίτοι υπέστη πλείστα όσα δεινά, διωγμούς με χιλιάδες Μάρτυρες και Νεομάρτυρες, 400 χρόνων δουλεία από τους Αγαρηνούς με τα γνωστά αποτελέσματα, κατοχικήν περίοδον 1940-1944, με τις χιλιάδες εκτελέσεις αθώων θυμάτων λαϊκών τε και κληρικών, ουδ’ επ’ ελάχιστον έκαμψε τον αυχένα.

          Σαν ένα σώμα με ασπίδα την πίστη, αντεστάθει και εξήλθε νικήτρια. Ελοιδορήθη, ενεπαίχθη, ουδέποτε εφιμώθη.

          Ο λόγος του Θεού από τα χείλη πεφωτισμένων Εκκλησιαστικών ανδρών, ενεσπάρη και ρίζωσε πιο βαθειά μέσα στις διψασμένες ψυχές των Χριστιανών.

          Ώρα λοιπόν η Εκκλησία να σηκώσει το ανάστημά της. Οι άμβωνες των Εκκλησιών να σεισεισθούν συθέμελα, από τα χείλη των Ιεροκηρύκων, που θα εξαπολύσουν κεραυνούς, κεραυνούς θρησκευτικούς, για να σταματήσουν οι νέοι διωγμοί εναντίον της.

          Η Ελλαδική Εκκλησία έχει την δύναμιν και θα το πράξη. Αρκεί να μην διαρραγεί ο ομφάλιος λώρος, που συνδέει τον Ιερόν Κλήρον με το Χριστεπώνυμον πλήρωμα.

          Σε κάθε παρουσιαζόμενη επιβουλή, κατά του σώματος της Εκκλησίας, από όπου και αν προέρχεται, ο οργανισμός της Εκκλησίας αντιδρά άμεσα, όπως ακριβώς συμβαίνει με την είσοδον εις τον οργανισμόν του ανθρώπου, ενός μικροβίου, ή ενός ιού.

          Η άμυνα λοιπόν του Εκκλησιαστικού οργανισμού, τίθεται σε επιστράτευση. Οι δυνάμεις της Εκκλησίας συγκεντρώνονται εις το μέτωπο που δημιουργείται. Δημιουργούνται τότε τα απαραίτητα αντισώματα.

          Η Εκκλησία αντιδρά. Αντιδρά με λόγους, με διαλόγους, με συγγραφές, με ποιμαντικούς τρόπους, με την κατά Χριστόν ζωήν της. Αναγκάζεται λοιπόν η Εκκλησία να χρησιμοποιεί λόγους πεφωτισμένων Αγίων Πατέρων για να αμυνθεί. Αμύνεται και πάλι εξέρχεται νικήτρια. Ο αμυντικός στρατός της Εκκλησίας, είναι οι γενναίοι Ομολογηταί Πατέρες της.

          Θεωρώ άξιον καταγραφής, ότι κατόπιν σχετικής μελέτης, διεπίστωσα ότι άτομα ανύποπτα, αναζητώντας την αλήθειαν, έπεσαν θύματα αιρέσεων κατά λάθος. Ήσαν τελείως ψυχροί και αδιάφοροι απέναντι στην Εκκλησία. Βρήκαν μπροστά τους μιαν οργάνωση, έγιναν μέλη της, και θέλησαν να βρουν ικανοποίηση στην δίψα τους, για το νόημα της ζωής όπως πίστευαν. Τελικά δεν πέτυχαν το ποθούμενον. Γρήγορα αμφισβήτησαν την κίνησιν, και ήλθον σε σύγκρουση μαζί της. Έτσι βγήκαν από την ομάδα την ψεύτικη, και αναζήτησαν καταφύγιον στην ΄΄ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ΄΄. Ήλθαν λοιπόν στην Ορθοδοξία, και ειδικώς στην Εκκλησία του Χριστού, μέσω της αιρέσεως.

          Το άτομο που ήλθε σε επαφή με την οργάνωση, είναι σε θέση να κάνει διάλογο με τον αιρετικόν. Έτσι γίνεται ένας πολύτιμος συνεργάτης στο αντιαιρετικό έργο της Εκκλησίας.