Μνήμη τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, στήν Πάτρα

 

Στίς 30 Μαΐου 1826, ἒκλεισε τά χοϊκά του μάτια καί ἂφησε τήν ψυχή του νά φτερουγίσῃ, στήν ἀγκαλιά τοῦ Κυρίου μας, τόν Ὁποῖο τόσον ἠγάπησε ὁ θρυλικός, ὁ μέγας, ὁ λεοντόκαρδος καί γενναιόψυχος Ἱεράρχης τῶν Πατρῶν, ὁ γνωστός ὡς Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός.

Κάθε χρόνο ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν, ὁ Ἱερός Κλῆρος καί ὁ εὐσεβής Πατραϊκός Λαός, μέ Θεία Λειτουργία καί ἱερό Μνημόσυνο, τιμοῦν τήν μνήμη τοῦ γενναίου Ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος κατά τά πικρά καί μαῦρα χρόνια τῆς Τουρκικῆς σκλαβιᾶς, πῆρε στούς ὢμους του, τίς τύχες τῆς Πατρίδος μας καί ἀγωνίστηκε μαζί μέ τούς Προκρίτους καί τούς ἀγωνιστάς, τούς ὁπλαρχηγούς τά παλληκάρια, ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν  κ.κ. Χρυσόστομος, ἐτέλεσε τήν Θεία Λειτουργία καί τό ἱερό μνημόσυνο τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, στίς 30 Μαΐου 2024 στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἐπισκοπείου Πατρῶν καί ἀνεφέρθη μέ λόγια θερμά καί συγκινητικά γιά τόν λαμπρό Ἱεράρχη, τό τέκνον τῆς ἡρωοτόκου καί ἁγιοτόκου Δημητσάνης, τόν Ἀρχιδιάκονο τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε’, τόν Ἱεράρχη πού ὓψωσε στήν Ἁγία Λαύρα τό Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως, στίς 17 Μαρτίου τοῦ 1821 καί στίς 25 Μαρτίου τοῦ ἰδίου ἒτους ὓψωσε τήν Σημαία καί εὐλόγησε τά ὃπλα τοῦ ἀγῶνος στήν πόλη τῶν Πατρῶν, κάνοντας ἀντίστοιχα τήν διακήρυξη τῆς Ἁγίας Λαύρας καί ἐκείνην, τό γνωστόν Μανιφέστο τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, στήν πόλη τῶν Πατρῶν.

Μίλησε γιά τόν γνήσιο καί ἀτόφιο Ἓλληνα Κληρικό, πού ἒφθασε μέχρι τήν Ἰταλία, προκειμένου νά ἀγωνισθῇ γιά τήν Ἑλλάδα καί νά εὓρῃ τρόπους νά ἐνισχυθῇ ὁ ἀγώνας.

Γιά τόν Δεσπότη, ὁ ὁποῖος ἀπό Ἑλληνικά χέρια ἐσύρθη γυμνός καί καταφρονεμένος, (τί κρῖμα, ὃπως συνέβη μέ ὃλους σχεδόν τούς ἀγωνιστάς τοῦ 1821), δεμένος πίσω ἀπό ἓνα ἂλογο, μέσα στά χιόνια καί στά κακοτράχαλα τῆς Ἀχαΐας βουνά, ἀπό τό Μοναστήρι τῆς Χρυσοποδαρίτισσας τῶν Νεζερῶν τῶν Πατρῶν, μέχρι τή Γαστούνη τῆς Ἠλείας καί γιά τόν ὁποῖο ἡ λαϊκή μοῦσα θά μᾶς πληροφορήσῃ σχετικά μέ τό μαρτύριό του.

          «Ἐσεῖς πουλιά πετούμενα περήφανα πουλιά μου,

          Μήν εἲδατε τόν Γερμανό τῆς Πάτρας τό Δεσπότη;

          Οὒτε σέ διάβα φάνηκε, οὐδέ σέ Μοναστήρι,

          ἐχτές προχτές τόν εἲδαμε ἐκεῖ στοῦ Καλλιμάνη.

          Μουλάρια τόν ἐσέρνανε καί ρόντα τόν τραβοῦσε,

          πρός τό Χλιμούτσι τράβαγαν στά ἓρμα τά μπουντούρια,

          καί ὂντας τόν ρωτήξαμε, μᾶς εἶπε ἓνα τραγούδι,

          «Οἱ φίλοι φίδια γίνονται

          καί οἱ κουμπάροι ἀστρῖτες,

          καί οἱ καλοί γειτόνοι σου, σάν κολοβές ὀχίτσες.

          Ὃπου σταθεῖς κι ὃπου βρεθεῖς,

          τηρᾶνε νά σέ φᾶνε»

Αὐτόν τόν Ἱεράρχη, τιμᾶμε συνέχισε ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν, κάθε ἡμέρα, ὂχι μόνο σήμερα καί ἀτενίζοντας τόν ἀνδριάντα του στά Ψηλά Ἁλώνια τῶν Πατρῶν, ἐμπνεόμεθα καί παίρνομε δύναμη νά συνεχίσωμε καί τόν δικό μας ἀγῶνα, γιά τήν πίστη καί τήν πατρίδα.

Ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος, ἀνεφέρθη καί σέ ὃσους, κυρίως τελευταῖα, μέ λύσσα πολεμοῦν τίς ἱερές αὐτές μορφές τῶν Ἐθνοϊερομαρτύρων καί ἀγωνιστῶν, ὃπως τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε’, τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ καί ἂλλων.

Πρόκειται, εἶπε γιά μιά προσπάθεια, πλήν εἰς μάτην, τῶν ἐθνομηδενιστῶν, νά παραχαράξουν καί νά ἀλλοιώσουν τήν ἱστορία μας, ὑπηρετώντας ἀλλότρια συμφέροντα.

…Ἐμεῖς, κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος, μέ καύχηση ἐν Κυρίῳ καί χαρά καί ἀγαλλίαση, θά ἐπαναλαμβάνωμε τούς στίχους πού παρουσιάζουν τήν δόξα τοῦ Δεσπότη τῆς Πάτρας:

         «Χαρά πού τὂχουν τά βουνά

          τά κάστρα περηφάνεια

          νά βλέπῃς διάκους μέ σπαθιά

          Παπάδες μέ ντουφέκια

          νά βλέπῃς καί τόν Γερμανό

          τῆς Πάτρας τόν Δεσπότη

          Πῶς εὐλογάει τἃρματα

          κι εὐχέται τούς λεβέντες».