Ὁ Σεβασμ. Νικοπόλεως προσφώνησε μέ τόν χαιρετισμό «Χριστός ἀνέστη!» τό συναγμένο πλήρωμα καί ἐξέφρασε τίς εὐχαριστίες του στόν Σεβασμ. Μητροπολίτη καί σεπτό Ποιμενάρχη μας γιά τήν πρόσκλησή του νά γίνουμε σήμερα συμπανηγυριστές γιά νά ζητήσουμε τίς πρεσβεῖες ὄχι μόνο αὐτῆς πού συνομίλησε μέ τόν Χριστό, ἀλλά ἐκείνης πού Τόν ἀκούμπησε, πού Τόν εἶδε καί πού τῆς ἀποκαλύφθηκαν σπουδαῖα πράγματα ἀπό τή ζωή της. «Ἡ σημερινή πρόσκληση», εἶπε, «ἀναμοχλεύει μνῆμες καί γεγονότα τοῦ παρελθόντος ἀπό τίς ἀλησμόνητες πατρίδες στή Σμύρνη, πού σάν σήμερα μαζεύονταν γιά νά γιορτάσουν τή μνήμη της στόν ὁμώνυμο Ναό τῆς Σμύρνης καί πρόσφυγες ἔφυγαν ἀπό ἐκεῖ πρίν ἀπό ἑκατό χρόνια καί ἵδρυσαν καί ἔστεισαν αὐτό τόν Ναό γιά νά θυμοῦνται τήν ἀγαπημένη τους ἁγία Φωτεινή στήν πόλη τῆς Σμύρνης. Διπλές, λοιπόν, οἱ εὐχαριστίες μας γιά θρησκευτικούς καί πατριωτικούς λόγους, καθώς ἀντικρύζουμε τό περίφημο αὐτό Τέμπλο τήν ἱστορία τοῦ ὁποίου μᾶς ἐξήγησε ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης στόν Ἑσπερινό χθές βράδυ».
«Στήν εὐαγγελική μας περικοπή περιγράφεται μιά συνομιλία. Ὁ Κύριος πάει στή Σαμάρεια, σταματάει νά ξεκουραστεῖ στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ καί νά δροσιστεῖ. Συναντάει μιά γυναίκα. Ποιά; Μιά γυναίκα ἀλλοεθνῆ, ἁμαρτωλή, ἐχθρική, χωριάτισσα. Κάθεται καί συνομιλεῖ μαζί της καί ἀπό ἀγάπη καί μέ ἀγάπη. Ὑπερβαίνει καί τίς διακρίσεις καί τίς θρησκευτικές καί τίς φυλετικές, γι’ αὐτό πού θά πεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀργότερα «οὐκ ἕνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, δοῦλος ἤ ἐλεύθερος, πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστέ». Τιμᾶ τήν γυναίκα στό πρόσωπο τῆς Σαμαρείτιδας. Δέν λογαριάζει τήν ἀξιοπρέπειά του, καθώς τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν ἀναξιοπρεπές νά συνομιλεῖ μέ μιά γυναίκα, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν αὐτός ὁ Ἰουδαῖος ἦταν διδάσκαλος ἤ Ραββί. Ὁ Χριστός δέν τά ὑπολογίζει αὐτά. Ἡ ἀγάπη Του νικᾶ ὅλες τίς προκαταλήψεις καί τίς φυλετικές διακρίσεις. Κάθεται ταπεινά καί συνομιλεῖ μαζί της, καί προκαλεί τήν ἀπορία τῶν μαθητῶν Του, καθώς θεωρεῖται ἡ γυναῖκα κατώτερης τάξης καί δεύτερης κατηγορίας ἄνθρωπος.
* * *
Τῆς ἀποκαλύπτει τρεῖς μεγάλες θεολογικές ἀλήθειες: Ἡ πρώτη ἀλήθεια ἔχει σχέση μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Τήν μεσσιανική Του ἰδιότητα. Πολλές φορές ἐρωτώμενος ἀπό τούς μαθητές Του ἄν εἶναι ὁ Μεσσίας, δέν ἀπαντοῦσε καί σιωποῦσε. Τώρα εὐθέως τῆς ἀπαντᾶ ὅτι «ἐγώ εἶμαι ὁ Μεσσίας, ὁ λαλῶν σοι», τῆς λέει δηλαδή ὅτι εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Λίγο ἀργότερα πού ἀποκαλύπτεται πάλι σέ γυναῖκες, στίς Μυροφόρες, πού, ἄν καί δέν ἀνῆκαν στόν στενότερο ἀλλά στόν εὐρύτερο κύκλο τῶν μαθητῶν, καί ἦταν αὐτές πού ἄκουσαν πρῶτες τό «Χαίρετε!». Ὁ στενότερος κύκλος Τόν εἶχε ἐγκαταλείψει, ἐνῶ αὐτές στά πλαίσια τῆς ἀληθινῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης γι’ Αὐτόν, ἦρθαν νά δοῦν τόν ἀναστάντα Κύριο. Γεύτηκαν τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως, πού εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ δεύτερη ἀλήθεια πού ἀποκαλύπτει εἶναι τά περί τῆς λατρείας. Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ, τῆς λέει, εἶναι πολύ ἀνώτερη καί ἀπό αὐτό πού λένε οἱ Ἰουδαῖοι, ὅτι θά πρέπει νά λατρεύεται στήν Ἱερουσαλήμ, καί ἀπό αὐτό πού λένε οἱ Σαμαρεῖτες, ὅτι θά ἔπρεπε νά λατρεύεται στό ὄρος Γαριζίν. Ὁ Θεός δέν ἐγκλωβίζεται οὔτε ἀπό τόπο οὔτε ἀπό χρόνο. Διότι ὁ Θεός εἶναι πνευματικός. «Πνεῦμα ὁ Θεός», πού ἐγκαινιάζει τήν πνευματική λατρεία καί δέν ἐγκλωβίζεται στόν χρόνο καί «τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν».
Ἡ τρίτη ἀλήθεια εἶναι ὅτι μπορεῖ νά δώσει τό ζωντανό νερό τό τρεχούμενο, πού ὅποιος τό πιεῖ δέν θά διψάσει ποτέ ὁ ἄνθρωπος, καί δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιά νά ξεδιψάσουμε πραγματικά, βαθιά, ἀληθινά, νά εἰρηνεύσουμε μέ τόν Θεό, μέ τούς ἄλλους καί κυρίως μέ τόν ἑαυτό μας, γιατί πολλές φορές ἐμεῖς ἔχουμε τό πρόβλημα μέ τόν ἑαυτό μας, χρειαζόμαστε τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά ἑνωθοῦμε μεταξύ μας μέ ἀγάπη ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο. Τό κοντάκιο τῆς Πεντηκοστῆς μᾶς λέει: «Ὅτε τοῦ πυρός τάς γλῶσσας διένειμε εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε». Αὐτή εἶναι ἡ οὐσία: γι’ αὐτό κατέβηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει τούς ἀνθρώπους: «ἵνα πάντες ἕν ὦσι», κατά τήν ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου μας. Ὅ,τι κάνουμε, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τό κάνουμε: ἀναπνεύουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, συντηρούμαστε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ζοῦμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό μᾶς χαρίζει ταπείνωση, ὅταν τό συνειδητοποιοῦμε καί κρατάει ἀνοιχτούς τούς οὐρανούς.
Ἡ Σαμαρείτιδα φάνηκε ἀντάξια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Τήν ἤλεγξε ὁ Χριστός. Δέν θυμώνει, ἀλλά εἶχε τήν ταπείνωση ὅταν ὁ Θεός τῆς ἀποκαλύπτει τό παρελθόν της νά ἀκούσει ταπεινά ὅ,τι τῆς εἶπε. Τήν ἔκανε νά Τόν ἀγαπήσει καί νά Τόν ἀναγνωρίσει ὡς Μεσσία. Καί ἐπέστρεψε στό χωριό της καί εἶπε στούς συγχωριανούς της ὅτι γνώρισε, ἀνακάλυψε τόν Μεσσία. Καί πίστεψαν καί οἱ Σαμαρεῖτες ὄχι γιατί τούς τό εἶπε ἐκείνη, ἀλλά γιατί οἱ ἴδιοι Τόν εἶδαν καί Τόν πίστεψαν. Γι’ αὐτό καί ἀποκλήθηκε Ἰσαπόστολος, καί ὁδηγήθηκαν στό μαρτύριο μέ τήν οἰκογένειά της. Χρειάζεται, λοιπόν, ἡ δράση ἡ δική μας γιά νά γνωρίσουμε τόν Χριστό, γιά νά Τόν συναντήσουμε μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ εἶναι ἡ κεφαλή.
Σέ ποιόν τόπο θά Τόν συναντήσουμε; Στήν Ἐκκλησία. Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Εἶναι τά κτίσματα, τά μπετά, οἱ κολῶνες; Αὐτός εἶναι ὁ ναός. Ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Ἐκκλησία, τό ἔμψυχο ὑλικό, πού συναχθήκαμε σήμερα, γιά νά δοξολογήσουμε τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Θά Τόν συναντήσουμε καί θά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ μέσα στήν εὐχαριστιακή κοινότητα πού εἴμαστε ὅλοι μας, κληρικοί καί λαϊκοί, καί ὄχι στόν ἑαυτό μας μόνο, καί ὄχι μόνο «οἱ παπᾶδες», ὅπως λένε ὑποτιμητικά κάποιοι.
Ὁ Θωμᾶς μετά τό Πάθος ἔφυγε στενοχωρημένος, γιατί δέν μποροῦσε νά πιστέψει ὅτι αὐτό συνέβη στόν διδάσκαλό Του. Ἀπομονώθηκε. Ὁ Χριστός δέν πῆγε νά τόν βρεῖ στήν ἀπομόνωσή του, στή μοναξιά του. Τόν βρῆκε, ὅταν ἦταν συναγμένοι οἱ μαθητές Του περνώντας μέσα ἀπό τίς πόρτες. Καί πῶς θά Τόν βροῦμε; Μέσα ἀπό τά Μυστήριά Του, καί ἰδιαίτερα μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.
Ἀδελφοί μου, ἡ εὐλογία τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς καί οἱ διάπυρες ἐκτενεῖς πρεσβεῖες της νά βαθαίνουν καί νά κάνουν οὐσιαστικές τίς σχέσεις μας μέ τόν Θεό, ὄχι τυπικές, οὔτε ἐξωτερικές, οὔτε ἐπιφανειακές, οὔτε δημοσιοσχεσίτικες, ἀλλά νά τίς κάνει οὐσιαστικές καί πραγματικές, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ».
Αναρτήσεις
