Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε την χαρά του
για την τέλεση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας σε αυτό τον
ευλογημένο τόπο, σε αυτά τα μετόχια που, αν και εγκαταλελειμμένα, δίδουν
το άρωμα της ευσεβείας και της Πίστεως των προγόνων μας. Και εν
συνεχεία ανεφέρθη στον οσιακό βίο του Αγίου Ρωμανού, του μεγάλου αυτού
Αγίου και Υμνογράφου της Εκκλησίας που καταγόταν από τη Συρία. Η μεγάλη
αγάπη για την Παναγία ξύπνησε μέσα του τον πόθο της αγιότητος. Έτσι με
θαυματουργικό τρόπο έγινε από παράφωνος, καλλίφωνος και συνέγραψε τα
περίφημα Κοντάκια, υμνώντας πάντοτε με την μελωδική του φωνή το σεπτό
Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Προ της απολύσεως, ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τον Αγιασμό επί τη ενάρξει του νέου μηνός Οκτωβρίου.