«Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν».

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’

Πατρικόν φίλτρον ἐκφράζει ἡ φράση αὐτή τοῦ ἐξόχου βιβλίου τῶν Παροιμιῶν τοῦ Σολομῶντος. ΄΄Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν΄΄ (Παροιμ. 23,26). Καί εἶναι φράση – πρόσκληση τοῦ οὐρανίου καί Παναγάθου Θεοῦ πρός τόν κάθε ἄνθρωπο. Εἶναι πατρική φωνή γεμάτη ἀγάπη, ἀγαθότητα, εὐσπλαγχνία, πιστότητα.

     Ὁ Θεός ζητεῖ νά τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας. Δέν ζητεῖ κάτι ἄλλο, τά ἀγαθά μας καί τά πλούτη μας. Δέν ἀρκεῖται οὔτε μόνο στά λόγια μιᾶς τυπικῆς θρησκευτικότητας. Καί  τοῦτο γιά νά μήν ἰσχύει ὁ φοβερός ἐκεῖνος λόγος «ὁ λαός οὗτος τοῖς χείλεσί με τιμᾶ, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ» (Ματθ. 15,8).

     Ζητεῖ ὁ Θεός τήν καρδιά. «Σήν καρδίαν» λέγει τό θεόπνευστο κείμενο. Δηλαδή, ζητεῖ τόν ἐσωτερικόν ἄνθρωπο, τήν ὅλην πνευματικήν μας ὑπόσταση καί ὀντότητα. Γιατί ἡ καρδία στήν ὀρθόδοξη χριστιανική διδασκαλία καί στήν πατερική γραμματεία αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει, τόν «ἔσω ἄνθρωπο», ἀφοῦ ἡ καρδιά λογίζεται ὡς τό κέντρο τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος. Ἡ καρδιά εἶναι ἡ ἔδρα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν βιωμάτων καί ἐκδηλώσεων, ἡ ἔδρα τῆς ἠθικῆς συνειδήσεως, ἡ παλαίστρα τῶν πνευματικῶν ἀγώνων κάθε ἀνθρώπου. Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου βοᾶ πρός τόν Κύριον, εὐφραίνεται, ἀγάλλεται, δειλιᾶ ἀλλά καί λατρεύει, ἀπαλλοτριοῦται καί ἐξοργίζεται, συνάμα ὅμως ἐξομολογεῖται καί ὑψοῦται. Ὅλος ὁ ψυχικός καί πνευματικός βίος τοῦ ἀνθρώπου συγκεντροῦται στή καρδία του καί ἀπ’ αὐτήν ἀπορρέουν οἱ ἀποφάσεις ζωῆς.

     Ἀλλά ὡς καταδεικνύεται ἀπό τήν βιβλική αὐτή φράση ὁ Θεός δέν ζητεῖ ἕνα μέρος ἀπό τήν καρδία μας. «Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν». Ὁλόκληρον. Ὄχι ἕνα τμῆμα ἤ τμήματα. Δέν θέλει ὁ Θεός νά εἶναι δοσμένη ἡ καρδιά μας σέ πρόσωπα ἤ πράγματα, ἤ γεγονότα ἤ καταστάσεις, τά ὁποῖα διασποῦν τήν ἑνότητα τοῦ ὅλου ἀνθρώπου καί εἶναι βιώματα ἀπαγορευμένα καί φθαρτά. Δέν θέλει ὁ Θεός καρδιά μοιρασμένη στόν οὐρανό καί στή γῆ, στό Θεό καί στόν κόσμο. Ὁλόκληρον τήν καρδίαν μας ἐπιζητεῖ παρακλητικά καί ἐλεύθερα. Ἡ ἐντολή εἶναι χαρακτηριστική: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ’ ὅλης τῆς καρδίας σου»       (Μάρκ. 12,30).

     Αὐτή ὡστόσο ἡ καρδιά πού ζητεῖ ὁ Θεός γιά νά κατοικήσει ὁ ἴδιος εἶναι πολλές φορές μολυσμένη καί ἀκάθαρτη. Δέν εἶναι κατοικητήριο ἀντάξιο τῆς μεγαλωσύνης καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό ξέρει βέβαια ὁ Θεός. Παρά ταῦτα, ζητεῖ τήν ἁμαρτωλή αὐτή καρδία. «Δός μοι», ὅπως εἶναι, ἀκούγεται ἡ θεία φωνή. Ἐδῶ καταφαίνεται ὅτι ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ὅποια κι’ ἄν εἶναι , ἀδυνατεῖ νά νικήσει τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ Πατρός. Τό μέγεθος αὐτό τῆς θείας ἀγάπης μᾶς ἀποκαλύπτεται πλέον στό γεγονός τῆς προσωπικῆς μας εἰλικρινοῦς μετάνοιας.

     Ἐκεῖ συντελεῖται ἡ συγκλονιστική προσφορά. Ἡ προσφορά τῆς καρδίας στό Θεό πού ἐξομολογεῖται, ὁμολογεῖ, μετανοεῖ καί προσεύχεται καρδιακά. Θά προχωρήσουμε, λοιπόν, στήν κάθαρση τῆς καρδίας μας καί στό δόσιμο στό Θεό; Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται._