Του Κωστή Παλαμά
Σµίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές! 
Κι ότι σ’ απόµεινε ακόµη στη ζωή σου, 
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! 
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ! 

Κι αν λίγη δύναµη µεσ’ το κορµί σου µένει, 
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωµένη. 
Θέµελα βάλε τώρα πιο βαθειά, 
Ο πόλεµος να µη µπορεί να τα γκρεµίσει. 
Σκάψε βαθειά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησµονήσει; 
Θα θυµηθούνε κάποτε κι αυτοί 
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη, 
Υποµονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι.