ΣΤ΄ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ μέ θέμα «Ὁ ἐκκλησιαστικός γάμος καί τά νέα σχήματα συμβίωσης».

   

Πραγματοποιήθηκε τό ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης, 25 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., στό Πνευματικό Κέντρο τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Σώστη (λεωφ. Συγγροῦ), ἡ ΣΤ’ Ἱερατική Σύναξη γιά τούς Κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης.

    Στή Σύναξη ὁμιλητής ἦταν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερώνυμος Νικολόπουλος, Α΄ Γραμματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί Προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Κυνηγοῦ (Λεωφ. Βουλιαγμένης), ὁ ὁποῖος πραγματοποίησε τήν ὁμιλία μέ θέμα: «Ὁ ἐκκλησιαστικός γάμος καί τά νέα σχήματα συμβίωσης».

    Τή Σύναξη ἄνοιξε μέ τήν προσφώνησή του ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, ὁ ὁποῖος παρουσίασε καί τόν ὁμιλητή. Ἀκολούθως, ὁ π. Ἱερώνυμος εὐχαρίστησε τόν Σεβασμιώτατο γιά τήν τιμητική πρόσκλησή του.

    Ἀρχικά, ὁ εἰσηγητής ἐπεσήμανε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐπικαλούμενη τήν εὐθύνη Της νά προβάλει τή διαχρονική ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἐργάζεται γιά τήν πνευματική θωράκιση τῆς κοινωνίας, ἀρθρώνει λόγο σέ μίαν ἱστορική καμπή κρίσιμων ἀνακατατάξεων, κατά τήν ὁποία καλούμαστε νά ὑπερβοῦμε σύνθετα προσκόμματα καί σοβαρές παθογένειες. Ἡ κοινωνία μας δοκιμάζεται ἀπό τή φτώχεια, τήν κοινωνική ἀδικία, ἀπειλές διχασμοῦ καί ἐκδηλώσεις μισαλλοδοξίας. Κυριαρχεῖ ἡ ἐξυπηρέτηση τοῦ κέρδους καί τοῦ ἀτομικοῦ ὀφέλους, πού καθηλώνουν τόν ἄνθρωπο σέ βίαια καί αὐθαίρετα «οἰκονομικά» σχήματα. Σήμερα περισσότερο ἀπό ποτέ, ὁ ἄνθρωπος λογίζεται ὡς μονάδα πρός ἐκμετάλλευση. Οἱ πνευματικές φωνές στόν τόπο μας μοιάζουν νά ἔχουν σιγήσει. Οἱ νέοι μας μεταναστεύουν. Οἱ πολίτες ἔχουν κυριευθεῖ ἀπό ἀπογοήτευση καί τυφλή ὀργή κατά πάντων, ἐνῶ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν κομμάτων διαξιφίζονται ὑπεραμυνόμενοι τῶν ἀπόψεών τους, μέ κύριο μέλημα τήν ἐξουσία, σέ στιγμές φθορᾶς καί εὐτελισμοῦ τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ὑποτιμήσεως τοῦ ἱεροῦ καί ἀπαξιώσεως τῶν ἀρχῶν τοῦ κοινοῦ μας βίου.

    Κι ἐνῶ μέσα σέ τέτοιο ἀσταθές περιβάλλον θά περίμενε κανείς νά ἐνισχυθοῦν οἱ πυλῶνες σταθερότητας καί οἱ θεσμοί τῆς κοινωνίας, ὥστε νά ἀρχίσει ἡ ἔξοδος ἀπό τήν πνευματική κρίση, γιά ν' ἀκολουθήσει καί ἡ ἔξοδος ἀπό τήν ποικιλότροπη ὑλική κρίση, παρατηρεῖται μιά ἄνευ προηγουμένου ὑπονόμευση καί εὐθεία προσβολή. Τά τελευταῖα χρόνια ἔχει ἰδιαιτέρως ἀμφισβητηθεῖ ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας, παρά τό γεγονός ὅτι πρέπει νά κρατηθεῖ ἑνωμένη καί ἰσχυρή, διότι ἀποτελεῖ διαχρονικά τό πιό ἐγγυημένο καί ἀσφαλές κοινωνικό πλαίσιο γιά τήν ὀρθή διαπαιδαγώγηση καί τήν ἐν Χριστῷ ἀγωγή τῶν νέων μελῶν τῆς κοινωνίας μας.

    Στή συνέχεια, ὁ π. Ἱερώνυμος ὑποστήριξε ὅτι ἀποτελεῖ κοινό τόπο ἡ διαπίστωση ὅτι στίς μέρες μας ὁ οἰκογενειακός θεσμός δοκιμάζεται δεινῶς καί πλήττεται ἀπό πολλές ἐκπτώσεις καί στρεβλώσεις. Κάθε ἐκτροπή ὁδηγεῖ σέ ποικίλες παρατηρούμενες ἀλλοιώσεις. Βεβαίως, ὁ κίνδυνος νά ἐκπέσει ἡ οἰκογενειακή συμβίωση σέ γυμνή σύμβαση ὑπῆρχε καί σέ παλαιότερες ἐποχές. Σήμερα ὅμως, ὅλοι ἀναφέρονται στά δικαιώματά τους καί λησμονοῦν τίς ὑποχρεώσεις τους. Ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τοῦ φύλου ἤδη θεωρεῖται μεταβλητή καί ἐπαμφοτερίζουσα. Ἡ ἱκανότητα νά διακρίνει κανείς τήν ἱερότητα τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύλων στόν σύγχρονο κόσμο μοιάζει νά χάνεται βαθμηδόν.

    Γιά τήν Ἐκκλησία μας, βεβαίως, ὁ γάμος δέν ἐγκαθιδρύει μόνο μιά κοινή πορεία πρός τήν θέωση· ἐγγυᾶται, μέ τήν ἀπόκτηση τέκνων, καί τή βιολογική καί πνευματική διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Καθιστᾶ συνεπῶς τόν ἄνθρωπο συνδημιουργό τοῦ Θεοῦ καί τόν ἐπιφορτίζει μέ τή μεγαλύτερη εὐθύνη ἀπ’ ὅλες, πού εἶναι αὐτή ἔναντι τῶν παιδιῶν μας. Κάθε οἰκογένεια διατηρεῖ μίαν ἱερή, μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ἀξία, ἐφ’ ὅσον εἰκονίζει τό μυστήριο πού συνέχει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί τοῦτο σημαίνει πώς δέν μπορεῖ κανείς νά τήν ὑποβαθμίζει, νά τήν ἐξαντλεῖ ἤ νά τήν ὑποκαθιστᾶ.

    Κι ὅμως, τά τελευταῖα χρόνια αὐτή ἡ ὑποβάθμιση, ἡ ἐξάντληση καί ἡ ὑποκατάσταση τῆς οἰκογένειας ὄχι ἁπλῶς ἐπιχειρεῖται, ἀλλά προπαγανδίζεται ἐπενδυμένη τό λοῦστρο τοῦ «κοινωνικῶς ἀναγκαίου», τοῦ «σύγχρονου» καί τοῦ «φιλελεύθερου». Ἡ ὕστερη νεωτερικότητα, πού ἰσχυρίζεται ὅτι ἀποδέχεται τά πάντα, δημιουργεῖ ἀποκλεισμούς σέ ὅποιον διαφωνεῖ καί μέ ὅπλο τήν εἰρωνεία, ὑποσκελίζει ὅ,τι δέν μπορεῖ ν' ἀντιμετωπίσει μέ ἐπιχειρήματα. Χρησιμοποιεῖ τήν τηλεόραση καί τό διαδίκτυο γιά νά προπαγανδίσει καί νά ἐπιβάλει μορφές συμπεριφορᾶς καί τρόπο ζωῆς.

    Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἀναγκαία μιά διευκρίνιση. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἀρθρώνει λόγο διχαστικό ἤ καταγγελτικό. Δέν ἔχει σκοπό νά καλλιεργήσει τήν ἀντιπαλότητα καί τή διαίρεση. Ἔχει ἐπίγνωση τοῦ δικαιώματος πού ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Θεός ἀναγνωρίζει στόν ἄνθρωπο νά ἐπιλέξει μιά πορεία ζωῆς μακριά ἀπό Αὐτόν. Ὅποιος διαφωνεῖ δέν στοχοποιεῖται, οὔτε προσδιορίζεται ὡς ἀντικείμενο πολεμικῆς καί μνησίκακου φανατισμοῦ. Γίνεται ἀντικείμενο προσευχῆς, ὥστε νά τόν φωτίσει ὁ Θεός στήν Ἀλήθειά Του καί νά τόν ἐπιστρέψει στήν ποίμνη Του, ἀλλά κατά τά λοιπά ἀφήνεται στήν ἐπιλογή του. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μητέρα κι ἔχει μάθει νά ἀνέχεται καί να περιμένει τά παιδιά της, ἀκόμη κι ὅταν αὐτά περιπλανῶνται πολύ μακριά Της. Γι' αὐτό καί ἀρθρώνει λόγο πνευματικό καί φιλάνθρωπο, ἀκόμη καί αὐστηρό ὅταν πρέπει νά ὑπερασπισθεῖ τή Θεόσδοτη Ἀλήθειά Της. Ἡ δέ ἀκρίβεια τοῦ λόγου Της ἔγκειται στήν ἄρνηση τῆς «Ὕβρεως».

    Τέλος, ὁ Εἰσηγητής κατέληξε ὅτι κάθε φορά πού ἐπιχειρεῖται ἡ θεσμοθέτηση τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἐπιβολή τῆς παραχαραγμένης θεώρησης ὅτι τό ἐφάμαρτο εἶναι ἀγαθό, ἡ θέσπιση νόμων ἀντίθετων στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὀφείλει νά προειδοποιεῖ γιά τήν ἀνατροπή καί τίς συνέπειες, ἔχοντας ἐπίγνωση ὅτι ἡ θεσμοθέτηση τῆς ἁμαρτίας ἐπηρεάζει καί προκαλεῖ ἐπιπλοκές γενικώτερες καί εὐρύτερες, οἱ ὁποῖες πολλαπλασιάζουν τά κοινωνικά δεινά καί ἐπιβαρύνουν τήν κοινωνία.

* * *

    Στό τέλος τῆς Ἱερατικῆς Σύναξης ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Συμεών εὐχαρίστησε τόν Εἰσηγητή, Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἱερώνυμο Νικολόπουλο γιά τή σαφήνεια καί τήν περιεκτικότητα τῆς εἰσήγησής του. Ἀκολούθησε συζήτηση μέ τούς παριστάμενους κληρικούς.