«Ἕνας
ἀδελφός ἔσφαλε κάποτε είς τήν Σκῆτιν· καί ἔγινε συνέδριον καί ἔστειλαν
νά καλέσουν τόν Ἀββᾶν Μωϋσῆν· ὅ δέ δέν ἤθελε νά ἔλθῃ·
ἔστειλε λοιπόν πρός αὐτόν ὁ ἱερεύς, λέγων· ἔλα διότι οἱ πατέρες σέ περιμένουν·
ὁ δέ σηκωθείς ἦλθε· καί λαβών ζεμπίλι τρυπημένο τό ἐγέμισεν ἄμμον καί τό ἐσήκωσεν·
οἱ δέ ἐξελθόντες εἰς προϋπάντησίν του, τοῦ λέγουν· τί εἶναι αὐτό, πάτερ;
τούς εἶπε δέ ὁ γέρων· αἱ ἁμαρτίαι μου εἶναι καί χύνονται ὄπισθέν μου καί δέν τάς βλέπω· καί ἦλθα ἐγώ σήμερα νά δικάσω ξένα ἁμαρτήματα·
οἱ δέ ὡς ἥκουσαν, δέν ὡμίλησαν τίποτε εἰς τόν ἀδελφόν· ἀλλά τοῦ ἐσυγχώρησαν».
Ἀπόσπασμα ἀπό Τό Γεροντικόν, ἤτοι ἀποφθέγματα Ἁγίων Πατέρων, Ἐκδόσεις “Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας”
Αναρτήσεις
