Η λεβεντιά και το φιλότιμο ανάμεσα στην ιστορία και τον εκσυγχρονισμό.

(ἀπό τόν χαιρετισμό σέ μιά ἀπό τίς βασικές διοργανώσεις ἑορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν Ἐθνεγερσία, στά πλαίσια τοῦ παράλληλου ἑορτασμοῦ τῶν Ἐλευθερίων τοῦ νομοῦ Κιλκίς)

Ἡ γλώσσα εἶναι ἕνα “ἐργαλεῖο διαχρονικῆς ἐπικοινωνίας”.

Καί ὁ πολιτισμός εἶναι ἕνα “ἐργαλεῖο διαχρονικῆς δημιουργίας”.

Ὅπως συμβαίνει μέ κάθε γλώσσα καί μέ κάθε πολιτισμό, ἔτσι καί ἡ ἑλληνική γλώσσα καί ὁ ἑλληνικός πολιτισμός δέν “μεταφράζονται” ἐπακριβῶς σέ ἄλλες γλῶσσες καί πολιτισμούς.

Ἡ γλώσσα μας κάποτε πρίν ἀπό αἰῶνες ἦταν διεθνική, σάν πολιτική γλώσσα, σάν γλώσσα πολιτικοῦ διαλόγου τῶν πολιτισμῶν.

η συνέχεια:  Εδώ