Δισαρχιερατικός Εσπερινός της Υπαπαντής του Κυρίου στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Βεροίας. Χειροθεσία Αναγνωστών, (ΦΩΤΟ).

Το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου το απόγευμα τελέστηκε με λαμπρότητα ο Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου στον ομώνυμο πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Βεροίας.

Στον Πανηγυρικό Εσπερινό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σμύρνης κ. Βαρθολομαίος, ενώ έλαβε μέρος και κήρυξε το θείο λόγο ο Ποιμενάρχης μας Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων. 

Στο τέλος ο Σεβ. Μητροπολίτης Σμύρνης κ. Βαρθολομαίος χειροθέτησε Αναγνώστες τους κ. Παυλίδη Δημήτριο και Καραμίχο Απόστολο.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Σμύρνης που λάμπρυνε με την παρουσία του την Ιερά Πανήγυρη και που δεν ξεχνά όπως χαρακτηριστικά ανέφερε την μητρόπολη και την επαρχία από όπου ξεκίνησε την ιερατική του διακονία.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ

«Ὁ τοῖς Χερουβίμ ἐποχούμενος καί ὑμνούμενος ὑπό τῶν Σερα­φείμ, σήμερον τῷ θείῳ ἱερῷ κατά νόμον προσφερόμενος, πρεσβυτι­καῖς ἐνθρονίζεται ἀγκάλαις».

Δύο διαφορετικές εἰκόνες μᾶς πα­ρουσίασε προηγουμένως ὁ ἱερός ὑμνογράφος. Ἡ πρώτη μέ τόν Χριστό ὡς Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ ἐποχούμενο ὑπό τῶν Χερουβίμ καί ὑμνούμενο ὑπό τῶν Σεραφείμ. Ἡ δεύτερη μέ τόν Χριστό ὡς βρέφος στίς πρεσβυτικές ἀγκάλες τοῦ Συ­μεών νά ἐκπληρώνει τήν ἐντο­λή τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου γιά τά πρω­τότοκα ἀγόρια.

Ποιές εἶναι ὅμως οἱ ὁμοιότητες καί ποιές οἱ διαφορές ἀνάμεσα στίς δύο εἰκόνες; Δέν εἶναι τά Χε­ρου­βίμ καί τά Σεραφείμ τῆς μιᾶς εἰκόνας καί ὁ πρεσβύτης Συμεών τῆς ἄλλης πού κάνουν τή δια­φο­ρά. Εἶναι τό κεντρικό πρό­σω­πο, ὁ Χριστός. Στήν πρώτη παρουσιάζε­ται ὡς Θεός ὑμνούμενος καί δοξο­λογού­μενος ἀπό τούς ἀγγέλους, καί στή δεύτερη ὡς Θεάνθρωπος, καλύπτοντας τή θεία του φύση μέ τή μορφή τοῦ βρέφους πού κρατᾶ στίς ἀγκάλες του ὁ πρεσβύτης Συ­μεών.

Στήν πρώτη εἶναι ὁ νομοθέτης, στή δεύτερη αὐτός πού ὑπακούει στόν νόμο καί τόν ἐφαρμόζει. Στήν πρώτη ὁ ἰσχυρός, στή δεύτε­ρη αὐτός πού ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο «ἐκένωσεν ἑαυτόν μορ­φήν δούλου λαβών».

Ἄν προσέξουμε τίς δύο αὐτές εἰ­κόνες καί ἄν κατανοήσουμε τίς διαφορές καί τίς ὁμοιότητές τους, τότε θά κατανοήσουμε καί τό νόη­μα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ὑπα­πα­ντῆς.

Καί αὐτό εἶναι ἡ ταπείνωση τοῦ Θεοῦ χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀν­θρώπου. Ἡ ταπείνωση πού ἐκφρά­ζεται τόσο μέ τήν ἑκούσια ὑπο­τα­γή του στόν Μωσαϊκό νόμο, σέ μία διαδικασία τυπική, θά λέγαμε, τήν ὁποία δέν εἶχε ἀνάγκη ὁ Χρι­στός, ὅσο καί μέ τήν ἑκούσια ἀπο­δοχή τῆς παρακλήσεως τοῦ Συ­­μεών νά ἀξιωθεῖ νά τόν δεῖ καί νά τόν κρα­τήσει στήν ἀγκάλη του.

Ἡ ταπείνωση εἶναι ἀσφαλῶς ἡ συ­νισταμένη ὅλων τῶν Δεσπο­τι­κῶν ἑορτῶν, γιατί εἶναι συγχρό­νως καί ὁ λόγος καί ἡ αἰτία τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας. Ἡ ἀποκα­τά­σταση τοῦ ἀνθρώπου δέν θά ἦ­ταν ἐφικτή, ἐάν δέν ταπεινωνό­ταν ὁ Χριστός ἀπό ὑπακοή στόν Πα­τέ­ρα του. Καί δέν εἶναι καθόλου τυ­χαῖο ὅτι αὐτή ἀκριβῶς ἡ ταπεί­νω­ση καί ἡ ὑπακοή ἀποτελοῦν τό κοι­νό νόημα τῶν Δεσποτικῶν ἑορ­τῶν, διότι εἶναι ἀνάγκη νά ἐμπε­δώσουμε καί ἐμεῖς ὅτι χωρίς τα­πεί­­νωση καί χωρίς ὑπακοή δέν εἶ­ναι δυνατόν νά προχωρήσουμε στήν ἐν Χριστῷ ζωή καί νά φθά­σου­με στή σωτηρία μας.

Θά μποροῦσε ἀσφαλῶς τό νόημα τῆς κάθε Δεσποτικῆς ἑορτῆς νά ἦταν διαφορετικό καί νά μᾶς θύ­μι­ζε ἄλλες ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, ἀλ­λά αὐτές δέν θά μᾶς παρεῖχαν τό­ση πνευ­­ματική καί πρακτική ὠ­φέ­λεια ὅση ἔχει ἡ ὑπενθύμιση τῆς ἀνα­γκαιότητος τῆς ταπεινώ­σεως καί τῆς ὑπακοῆς στόν νόμο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὡς τεσ­σαρακονθήμερο βρέφος στόν ναό τοῦ Σολομῶντος, γιά νά ἐκ­πλη­ρώ­σει τόν νόμο, ἀποτελεῖ γιά τόν κα­θένα ἀπό ἐμᾶς τή λυδία λίθο γιά νά ἐλέγξουμε τή συμπε­ρι­φορά μας καί τή ζωή μας, γιά νά ἐλέγξουμε καί νά μετρήσουμε τόν ἐγωισμό μας καί τό ἔλλειμα πού ἔχουμε στήν ταπεινοφροσύνη.

Ἄς σκεφθοῦμε πόσο συχνά καί μέ πόση εὐκολία ἀδιαφοροῦμε γιά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, πόσες φορές τίς παραβιά­ζουμε καί τίς ἀκυρώνουμε μέ τή δικαιολογία ὅτι δῆθεν ἦταν γιά ἄλλες ἐποχές καί δέν ἰσχύουν στίς ἡμέρες μας πού ὁ κόσμος, λέμε, ἔχει ἀλλάξει καί οἱ συνθῆκες ἔχουν με­ταβληθεῖ. Ἄς σκεφθοῦμε πόσες φο­­ρές ἐπιδιώκουμε νά προσαρ­μό­­ζουμε τίς ἐντολές στά μέτρα μας, γιά νά μήν πιεσθοῦμε, γιά νά μήν νικήσουμε τόν ἐγωισμό μας, γιά νά μήν κάνουμε ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐφαρμόζοντάς το μέ ἀκρίβεια.

Ὁ Χριστός ὅμως μᾶς δίδει σήμερα ἕνα διαφορετικό παράδειγμα. Τό παράδειγμα τῆς ἀπολύτου δικῆς του ὑπακοῆς, ταπεινώσεως καί ἐφαρ­μογῆς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά εἶναι καί γιά μᾶς πρό­­τυπο ζωῆς. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς εἶπε, «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία» ἀπό τόν νόμο του δέν θά μεταβληθεῖ εἰς τόν αἰώνα, καί ὅ­ποι­ος «λύσει μία τῶν ἐντολῶν τού­­των … ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».

Γι᾽ αὐτό ἄς μήν ἐπιχειροῦμε νά κά­νουμε ἐκπτώσεις στήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἄς ταπει­νώ­σουμε καί ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας μέ τήν ἀπόλυτη καί ἀκριβῆ ὑπα­κοή στίς ἐντο­λές τοῦ Θεοῦ, μιμού­μενοι τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος καί σή­μερα ἀποδεικνύεται τηρη­τής τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀξι­ω­θοῦμε τῆς σωτηρίας, χάριν τῆς ὁποίας καί Ἐκεῖνος ἐνηπίασε καί ἦλθε μέ τήν Παναγία Μητέρα του στόν ναό τοῦ Σολομῶντος, «ὑμῖν ὑπο­λιμπάνων ὑπογραμμόν», ὅπως γρά­φει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὑπακοῆς καί ταπεινώσεως, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά ἔχουμε τόν Χριστό ἐνοικοῦντα πάντοτε στήν ψυχή μας.

Ἀπόψε εἴχαμε τή χαρά νά λαμ­πρύνει μέ τήν παρουσία του τήν πανήγυρη τοῦ ἱεροῦ μας ναοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σμύρ­νης, κύριος Βαρθολομαῖος, προσφιλής καί πολύ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός, ὁ ὁποῖος, ὅπως πολλοί ἀπό σᾶς γνω­ρί­ζετε, προέρ­χε­ται ἀπό τήν Ἱερά μας Μητρό­πολη, διακόνησε ὡς διάκονος στόν ἱερό ναό τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ἐλεήμονος καί στή συνέχεια ὡς ἀρχιερατικό ἐπίτροπος στή Νάουσα καί πλησίον μου, ὡς ἰδιαίτερός μου, πρίν κλη­θεῖ νά διακονήσει τό Οἰ­κου­με­νικό μας Πατριαρχεῖο καί νά ἀξιωθεῖ νά ἀναλάβει μία ἱστορική καί μαρτυρική Μητρόπολη, τή Μη­­τρόπολη Σμύρνης μετά ἀπό ἕνα πολύ μεγάλο κενό, μετά ἀπό τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, ἀρχιεπισκόπου Σμύρνης.

Τόν εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας μέ πολλή ἀγάπη, διότι ὅποτε τοῦ ἐπιτρέπουν οἱ ὑποχρεώσεις του, ἔρχεται καί στήν ταπεινή μας ἐπαρχία. Καί σήμερα εἴχαμε τήν χαρά νά τόν ἔχουμε χοροστατοῦντα στόν πα­νη­γυ­ρικό Ἑ­σπε­ρινό τῆς ἐνορίας σας.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε, Σεβασμιώτατε, γιά μία ἀκόμη φορά καί ἐκ­φρά­ζω καί τήν ἀγάπη καί τῶν ἱερέων μας καί τῶν ἀρχόντων γιά τή σεπτή παρουσία σας ἀπόψε ἐδῶ στόν ναό τῆς Ὑπαπαντῆς μας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ