Ο εορτασμός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως «Μουτσιάλη» και τον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Ναούσης, (φωτο).

Κατἀ το διήμερο 5 και 6 Αυγούστου εορτάστηκε η εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων την παραμονή χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος «Μουτσιάλη» στην περιοχή της Σκήτεως Βεροίας.

Την κυριώνυμο ημέρα ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης, όπου φυλάσσεται και λίθος από το όρος Θαβώρ.
Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος, σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, ευλόγησε τους καρπούς της αμπέλου.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό στην Ι.Μ. Μεταμορφώσεως «Μουτσιάλη».

«Ὁ πάλαι τῷ Μωσεῖ συλλαλήσας ἐπί τοῦ ὄρους Σινᾶ … ἐπί τῶν μα­θη­τῶν ἔδειξε τό ἀρχέτυπον κάλ­λος τῆς εἰκόνος».

Παραμονή τῆς μεγάλης δεσπο­τι­κῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς παρου­σιά­ζει τό μέγα αὐτό γεγονός, τό μέγα αὐτό θαῦμα, παραλληλίζοντάς το μέ ἕνα ἄλλο γεγονός, αὐτό τῆς ἐμ­φανίσεως τοῦ Θεοῦ στόν προφήτη Μωυσῆ ἐπί τοῦ ὄρους Σινᾶ.

Ἐπάνω σέ ἕνα ὄρος συμβαίνουν καί τά δύο θαυμαστά γεγονότα, μα­­κριά ἀπό τόν θόρυβο καί τή βοή τοῦ κόσμου, ὄχι γιατί ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά ἐμφανισθεῖ μέσα στόν κόσμο, ἀλλά γιατί ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά τόν διακρίνει καλύτερα στήν ἡσυχία καί τή μόνωση.

Ὁ Μωυσῆς, ὁ ἐκλεκτός δοῦλος τοῦ Θεοῦ, τοῦ ζητᾶ νά τοῦ δείξει τό πρόσωπό του, καί Ἐκεῖνος τοῦ λέγει ὅτι δέν μπορεῖ νά τό δεῖ ἄν­θρωπος καί νά ζήσει. Τοῦ κάνει ὅμως τή χάρη νά δεῖ τήν αἴγλη τῆς θείας του δόξης, ὅταν ὁ ἴδιος θά ἔχει διέλθει ἤδη ἀπό μπροστά του.

Ἀντίθετα ἀπό τόν Μωυσῆ οἱ μα­θη­τές τοῦ Χριστοῦ δέν ζητοῦν τί­ποτε καί δέν γνωρίζουν τίποτε κατά τήν ἡμέρα τῆς θείας Μετα­μορ­φώσεως. Ὁ Χριστός τούς ἐπι­λέ­γει γιά νά τούς ἀποκαλύψει αὐτό πού ὁ Μωυσῆς δέν μπόρεσε νά δεῖ καί γιά νά τούς δείξει ὅτι εἶναι ὄντως ἀδύνατο νά ἀντι­κρύ­σει ὁ χοϊκός ἄνθρωπος τό πρό­σωπο τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ.

Ὁ Μωυσῆς ζητᾶ νά δεῖ τό πρό­σω­πο τοῦ Θεοῦ γιά νά βεβαιωθεῖ ὅτι ὁ Θεός θά εἶναι μαζί μέ τόν ἐκλε­κτό λαό του καί στό μέλλον. Ὁ Χρι­στός δείχνει τή θεία μορφή του στούς μαθητές του γιά νά τούς βε­βαιώσει ὅτι ὁ διδά­σκαλός τους ἦταν ὁ Μεσσίας πού ἀνέμε­ναν οἱ Ἰουδαῖοι, ἦταν ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί γιά νά τούς δείξει ποιός ἦταν ὁ σκο­πός τῆς ἐνανθρωπήσεώς του καί τῆς πα­ρου­σίας του στή γῆ.

Καί ὁ σκοπός αὐτός δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχετύπου κάλλους τῆς ἀνθρω­πί­νης μορφῆς, τοῦ κάλλους πού ἀμαύ­ρωσε καί συνέθλιψε ἡ παρα­κοή τοῦ θελή­μα­τος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἁμαρτία.

Γι᾽ αὐτό ἐπιτρέπει στούς μαθητές του ὁ Χριστός νά δοῦν, ὅσο ἄντεχε ἡ ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπίνης τους φύσεως, τό θεῖο του πρόσωπο, ἤ κα­­λύτερα νά δοῦν τή λάμψη τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ὅταν αὐτό εἶναι καθαρό καί θεωμένο, ὅταν κα­­ταυγάζεται ἀπό τό φῶς τῆς θεί­ας Χάριτος.

«Ὁ πάλαι τῷ Μωσεῖ συλλαλήσας ἐπί τοῦ ὄρους Σινᾶ … ἐπί τῶν μα­θη­­τῶν ἔδειξε τό ἀρχέτυπον κάλ­λος τῆς εἰκόνος».

Δείχνει ὁ Χριστός στούς μαθητές του «τό ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰ­κόνος». Δείχνει στό πρόσωπό του τό πρόσωπο μέ τό ὁποῖο μᾶς εἶχε δημιουργήσει καί τό πρόσωπο, τό ὁποῖο μᾶς δίνει καί πάλι μέ τήν ἐνανθρώπισή του, μέ τή Σταύρωση καί τήν ἀνάστασή του, τή δυνα­τό­τητα νά ἀποκτήσουμε.

Καί ὅπως Ἐκεῖνος παραμερίζει γιά λίγο τό κά­λυμμα τῆς ἀνθρω­πί­νης φύσεως πού σκεπάζει τή θεία του φύση ἀπό ἄκρα οἰκονομία καί συγκατά­βαση πρός τόν ἁμαρτωλό ἄνθρω­πο, τόν ὁποῖο ἦρθε στή γῆ γιά νά ἀνακαλέσει καί νά σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία, ἐπαναφέροντάς του τό ἀρχέτυπο κάλλος, ἔτσι κα­λεῖ, ἀδελ­φοί μου, καί ἐμᾶς ὁ Χρι­στός νά ἀπομακρύνουμε ὅ,τι ἀμαυ­ρώ­νει τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού ἔχου­με στήν ψυχή μας.

Μᾶς καλεῖ νά ἀπομακρύνουμε μέ τόν πνευμα­τι­κό μας ἀγώνα, μέ τήν ἄσκηση, τή νηστεία, τήν προσ­ευ­χή, τή με­τά­νοια, τήν ἐξομο­λό­γηση ὅ,τι ἔχει πα­ραμορφώσει αὐτή τήν εἰκόνα, ὅ,τι τήν ἔχει παρα­ποιή­σει, ὅ,τι τήν ἔχει κάνει νά φθα­ρεῖ, νά μαυρίσει καί νά κατα­στραφεῖ. Καί ποιά εἶναι ὅλα αὐτά πού παραποιοῦν καί καταστρέ­φουν; Εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας, τά πά­θη μας, οἱ κακές μας συνή­θειες καί ἐπιθυμίες, εἶναι οἱ πο­νηροί λο­γισμοί, εἶναι οἱ ἀδυναμίες μας, εἶ­ναι ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὀργή, ἡ ψυ­χρότητα στήν πίστη, ἡ ἀδρά­νεια καί ἡ ραθυμία μας στήν τήρη­ση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐμ­μονή στό θέλημά μας· εἶναι ὅλα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα, ἐάν ψάξει ὁ καθένας μας προσεκτικά καί μέ εἰλικρίνεια μέσα τήν ψυχή του θά τά ἀνα­κα­λύψει.

Ὅλα αὐτά μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός νά ἀπομακρύνουμε ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τή ζωή μας, ἀπομα­κρυ­νόμενοι κι ἐμεῖς, ὅπως καί Ἐ­κεῖνος, μέ τούς μαθητές του, ἀπό τόν κόσμο, ὄχι τοπικά ἀλλά πνευ­μα­­τικά. Δέν χρειάζεται νά φύ­γου­με ὑποχρεωτικά ἀπό τόν κόσμο ἀλ­λά νά διώξουμε ὅσο μποροῦμε τόν κόσμο ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τή ζωή μας, ἀσχολούμενοι πε­ρισ­σότερο μέ τόν Θεό καί τήν ψυ­χή μας παρά μέ ὅλα ἐκεῖνα τά ὁ­ποῖα τά σύγχρονα μέσα τῆς τε­χνο­λογίας καί τῆς ἐπικοινωνίας φέρ­νουν μέσα στό σπίτι μας καί μέ­σα στήν ψυχή μας.

Καί ἐάν τό κάνουμε αὐτό, καί ἐάν τό προσπαθήσουμε συστηματικά, ζη­τώντας τή βοήθεια καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἀντλώντας τή χάρη του μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκ­κλησίας μας, τότε θά μπο­ρέ­σου­με, ἀδελφοί μου, καί ἐμεῖς νά με­τα­μορ­φωθοῦμε καί νά δοῦμε νά ἀπο­καθίσταται μέσα στήν ψυχή μας μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τό ἀρχέτυπο κάλ­λος τῆς εἰκόνος του, τό ὁποῖο εἶναι καί πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναούσης.

«Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶ­ναι· εἰ θέλεις, ποιήσομεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοί μίαν καί Μωϋσεῖ μίαν καί μίαν Ἠλίαν».

Στό ὄρος Θαβώρ μᾶς μεταφέρει, ἀδελφοί μου, σήμερα τό εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα, γιά νά γίνουμε καί ἐμεῖς, κατά τό μέτρο τῶν ἀσθε­νῶν μας δυνάμεων, θεατές τῆς θεί­ας Μεταμορφώσεως, γιά νά γί­νουμε καί ἐμεῖς «ἐπό­πται τῆς ἐκεί­νου μεγαλειό­τη­τος».

Μᾶς μεταφέρει ὅμως καί γιά ἕναν ἀκό­μη λόγο, γιά νά ἀκού­σου­με τήν πρόταση τοῦ ἀποστόλου Πέ­τρου, ὁ ὁποῖος, περισσότερο αὐ­θόρ­μητος καί παρορμητικός ἀπό τούς ἄλ­λους μαθητές, δέν διστάζει νά ἐκ­φράσει τά συναισθήματά του γιά τή μοναδική ἐμπει­ρία πού ζεῖ καί τή σφορδρή του ἐπιθυμία νά μείνουν ἐκεῖ, μαζί μέ τόν Χριστό καί τούς δύο προφῆτες.

«Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶ­ναι· εἰ θέλεις, ποιήσομεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοί μίαν καί Μωϋσεῖ μίαν καί μίαν Ἠλίαν».

Ὁ ἀπόστολος δέν ὑπολογίζει τόν κόπο γιά νά στήσει τίς τρεῖς σκη­νές, οὔτε ἐνδιαφέρεται γιά νά ἐξα­σφαλίσει μία γιά τόν ἑαυτό του. Αὐτό πού θέλει εἶναι νά μείνει ἐκεῖ, μέσα σ᾽ αὐτήν τή θεία κοι­νω­νία, μέσα σ᾽ αὐτήν τήν οὐράνια συ­νάθροιση, γιά νά βλέπει διαρ­κῶς τό λαμπρό πρόσωπο τοῦ δι­δα­σκά­λου του καί νά τόν ἀκούει νά συ­νο­­μιλεῖ μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠ­λία.

«Καλόν ἐστίν ἡμᾶς ὧδε εἶναι». Αὐτό πού κάνει τόν ἀπόστολο Πέ­τρο νά ζητᾶ νά παραμείνουν ἐκεῖ εἶναι ἡ ἕλξη πού αἰσθάνεται ἡ ψυ­χή του ἀπό τή θεία παρουσία μέσα στήν ὁποία ζεῖ. Ἄν εἶχε ἐντυπω­σια­σθεῖ ἁπλῶς ἀπό τό θέαμα, τότε πιθανόν θά ζητοῦσε ἀπό τόν Χρι­στό νά κάνει καί τό δικό του πρό­σωπο νά λάμψει, νά κάνει καί τά δι­κά του ἱμάτια «λευκά ὡς τό φῶς», ὅπως τοῦ εἶχε ζητήσει, ὅταν εἶδε τόν Χριστό νά περιπατεῖ ἐπί τῶν κυμάτων, νά τόν καλέσει καί ἐκεῖνον νά βαδίσει ἐπί τά ὕδατα.

Ὅμως ὁ ἀπόστολος δέν ζητᾶ τί­πο­τε τέτοιο, δέν ζητᾶ οὔτε κάτι μό­­­νο γιά τόν ἑαυτό του. Ζητᾶ νά διασφαλίσει τίς προϋποθέσεις γιά νά βρίσκεται διαρκῶς μαζί μέ τόν Χρι­­στό, μακριά ἀπό τόν θόρυβο καί τή σκόνη τοῦ κόσμου, μακριά ἀπό τούς Φαρισαίους καί τούς ἄλ­λους ὑποκριτές πού ζητοῦσαν νά βροῦν τρόπους γιά νά κατη­γο­ρήσουν τόν Χριστό, μακριά ἴσως καί ἀπό τό πλῆθος τοῦ κόσμου πού μαζευό­ταν ἐντυπωσιασμένο ἀπό τά θαύ­ματά του, χωρίς ὅμως νά ἀντιλαμβάνεται τό βαθύτερο νόη­μα τῆς παρουσίας του καί τῆς δι­δα­­σκαλίας του στόν κόσμο.

«Καλόν ἐστίν ἡμᾶς ὧδε εἶναι». Ὁ Πέτρος δέν μιλᾶ μόνο ἐνθουσια­σμέ­νος ἀπό τό θέαμα, ἀλλά γιατί νιώθει πόσο σπουδαῖο εἶναι νά βρί­­σκεσαι κοντά στόν θεῖο διδά­σκα­λο καί νά μετέχεις στήν οὐρά­νια ἐμπειρία τῆς συνομιλίας του μέ τόν Μωυσῆ καί τόν Ἠλία. Μιλᾶ, γιατί νιώθει πώς τό μόνο πού ἐπι­θυμεῖ εἶναι νά βρίσκεται μαζί μέ τόν Χριστό, ὅπως τότε πού τόν δια­­βε­βαίωνε πώς δέν ἔχει νά πάει που­θενά ἀλλοῦ, γιατί Αὐτός ἦταν ὁ μόνος πού εἶχε «ρήματα ζωῆς αἰ­ωνίου»· γιατί νιώθει ὅτι κο­ντά του μπορεῖ νά ἀπολαύσει τήν ἀνάπαυ­ση τῆς ψυχῆς του πού Ἐκεῖνος μόνο χαρίζει.

«Καλόν ἐστίν ἡμᾶς ὧδε εἶναι».

Ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί μου, καί ἡ Ἐκ­κλη­­σία μας ἐπαναλαμβάνοντας τούς λόγους τοῦ ἀποστόλου Πέ­τρου θέλει νά μᾶς διδάξει καί νά μᾶς ὑπομνήσει ποιό εἶναι τό νόη­μα τῆς ἑορτῆς.

Καί αὐτός δέν εἶναι νά μᾶς ἐντυ­πωσιάσει ἤ ἁπλῶς νά μᾶς συγ­κι­νή­σει, γιατί αὐτά εἶναι, ἀδελφοί μου, συναισθήματα πού ἔρχονται καί παρέρχονται, ὅπως συνέβη καί μέ τούς Ἰουδαίους πού ζητοῦ­σαν νά σταυρωθεῖ ὁ Χριστός, τόν ὁποῖο λίγες ἡμέρες πρίν ὑποδεχόταν μέ ὠσαννά.

Τό νόημα τῆς ἑορτῆς εἶναι νά μᾶς βοηθήσει νά κατανοήσουμε καί νά πιστεύσουμε, ὄχι θεωρητικά ἀλλά βιωματικά, ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε καλύτερο καί τίποτε σημαντικό­τερο στή ζωή μας ἀπό τό νά εἴ­μα­στε μαζί μέ τόν Χριστό, νά ζοῦμε μαζί του, νά πορευόμαστε μαζί του, νά αἰσθανόμαστε τήν ἀγάπη του νά φλέγει τήν ψυχή μας, ὅπως τήν αἰσθανόταν καί οἱ μαθητές πού συμ­πορευόταν μέ τόν Χριστό πρός τούς Ἐμμαούς, καί νά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά ἐπαναλαμβάνουμε τούς λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύ­λου: «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Διότι, ὅταν τό ἐπι­τύχουμε αὐτό, τότε βρισκόμα­στε στόν δρόμο καί τῆς δικῆς μας με­τα­μορφώσεως.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἐξε­τά­σουμε σήμερα τόν ἑαυτό μας καί ἄς διερωτηθοῦμε τί εἶναι αὐτό πού θέλουμε στή ζωή μας, τί εἶναι αὐ­τό πού ἐπιδιώκουμε μέσα στήν Ἐκ­­κλησία. Ἄς διερωτηθοῦμε ποιές εἶναι οἱ προτεραιότητές μας, πόσο θέλουμε νά εἴμαστε καί ἐμεῖς μαζί μέ τόν Χριστό καί πόσο ἀγωνιζό­μα­­­στε γιά νά τό ἐπιτύχουμε μέ τά μέσα καί τούς τρόπους πού θέτει στή διάθεσή μας ἡ Ἐκκλησία. Καί ἄς ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ μα­θη­τοῦ Κυρίου πού καλεῖ καί προτρέ­πει καί ἐμᾶς νά μείνουμε κοντά στόν Χριστό, νά ζοῦμε ἔχοντας τόν Χριστό στήν ψυχή μας, γιατί μόνο ἔτσι θά μᾶς μεταμορφώσει καί μό­νο ἔτσι θά αἰσθανόμαστε καί μέσα στίς τρικυμίες καί τίς καταιγίδες τοῦ παρόντος κόσμου τή χαρά καί τή μακαριότητα πού χαρίζει ἡ πα­ρουσία του.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ