Ἡ ὑπερβάλλουσα ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο δημιούργησε τὸν κόσμον ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη, ἀλλά μπῆκε ὁ ἴδιος ἀνάμεσα στὰ δημιουργήματά Του, γιὰ νὰ διορθώσει τὰ λάθη τους καὶ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο, καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν ὅλη τὴν πλάση, στὸν πραγματικὸ προορισμό τους, στὴ βασιλεία Του. Τὸ ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ ἔρχεται πάνω στὸ ἄλλο. Ἡ δημιουργία καὶ ἡ ἀναδημιουργία, ἡ ὕπαρξη καὶ ἡ ἀφθαρτοποίηση, ὁ ἄνθρωπος ὡς κορυφὴ τοῦ κόσμου καὶ τέλος, ἀσύλληπτο μεγαλεῖο, ὁ Θεὸς ὡς δῶρο στὸν ἄνθρωπο. Ὁ δημιουργὸς κάνει τὸν ἑαυτό του δῶρο στὸ δημιούργημά του!
Τὸ φαινομενικῶς ἀσήμαντο καὶ ἀνίσχυρο βρέφος τῆς Βηθλεέμ, βαστάζεται στὴν ἀγκαλιά τῆς Παρθένου Μητέρας του καὶ συγκλονίζει τὴν παλαιότητα τοῦ κόσμου. Ξαπλώνει στὴ φάτνη τοῦ σκοτεινοῦ στάβλου καὶ φωτίζει τὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου. Ἡ δοξολογία, ποὺ τοῦ ἀναπέμπουν οἱ ἄγγελοι καὶ ποὺ ἔκτοτε εἶναι ὁ καθημερινὸς ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας, περιέχει τεράστια διδάγματα: «Δόξα στὸν Θεὸ, στὰ ὕψιστα καὶ στὴ γῆ εἰρήνη, στοὺς ἀνθρώπους εὐδοκία.» (Λουκᾶ 2, 14). Ἀρχικῶς δοξάζουμε τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ὕψιστος καὶ σὲ αὐτὸν ἀνήκει ἡ λατρεία κάθε πλάσματος, διότι αὐτὸς εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ὁ σκοπὸς ὅλων. Ὑπερβαίνοντας κάθε ἐμπόδιο ὑψωνόμαστε μὲ τὴ χάρη Του καὶ ἐμεῖς στὰ δυσθεώρητα ὕψη καὶ τὸν λατρεύουμε. Ἀμέσως ὅμως, ἐπειδὴ ζοῦμε σὲ αὐτόν τὸν φθαρτὸ κόσμο, κατεβαίνουμε στὴ γῆ φέρνοντας τὸ πιὸ πολύτιμο καὶ ἀναγκαῖο ἀγαθό, τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Μὲ εἰρηνικὴ συνείδηση, ποὺ δὲν ταράσσεται πλέον ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μποροῦμε νὰ πλησιάσουμε τὸν Θεό, ἐπειδὴ αὐτὸς πρῶτος μᾶς πλησίασε καὶ ἐκδήλωσε τὴν εὐδοκία Του, τὴν ἀγαθὴ θέλησή Του, τὴν σπλαχνικὴ καρδιά Του. Ὅσοι ἄνθρωποι ἀνταποκρίνονται στὴν ἀγάπη Του, μὲ ἀγάπη γίνονται ἄνθρωποι εὐδοκίας καὶ βιώνουν τὴν εἰρήνη καὶ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ.
Ἡ μοναδικότητα τῆς πίστεώς μας συνίσταται στὸ ὅτι ὁ Θεὸς φανέρωσε μὲ τρόπο ἁπτὸ τὸν ἑαυτόν Του, σὲ συγκεκριμένο χρόνο καὶ τόπο, μὲ τρόπο ἐντελῶς προσιτό γιὰ μᾶς, τόσο ἁπλὸ, ὅσο τὸ νὰ πάρουμε στὴν ἀγκαλιά μας ἕνα βρέφος. Ἡ Παναγία Μητέρα Του ἐκπροσωπεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος μας. Ὅταν ἐκείνη μητρικῶς ἀγκαλιάζει τὸν υἱόν της, Τὸν ἀγκαλιάζει ἐν δυνάμει ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. Μὲ τὴν Γέννησή Του ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν ἀειπάρθενο Μαρία ἁγιάζει καὶ τὴ γέννηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ μητέρα του, διότι ἀπὸ κάθε στάδιο τῆς ζωῆς μας, ποὺ πέρασε ὁ Χριστός, σκόρπισε τὴ χάρη του. Ἡ συναναστροφή Του μαζί μας, ἀπὸ τὶς πρῶτες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του, δείχνει τὴ μεγάλη πρόσκλησή Του καὶ τὴν καταδεκτικότητά Του. Εἶσαι ἁπλὸς σὰν τοὺς βοσκούς; Ἔχεις τὴν βασικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ σοῦ φανερωθεῖ. Εἶσαι ἀναζητητής Του, ὅπως οἱ Μάγοι; Σὲ καλεῖ μὲ ἀσφαλῆ σημεῖα νὰ τὸν βρεῖς καὶ νὰ τοῦ προσφερθεῖς. Εἶσαι διωκόμενος γιὰ χάρη Του; Σὲ ἀξιώνει τῆς βασιλείας Του, ὅπως τὰ ἀθῶα νήπια.
Γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ ἐμεῖς ὁλοψύχως, καὶ σήμερα καὶ πάντα, ἄς ἀνοίγουμε τὴν καρδιά μας καὶ τὴν ἀγκαλιά μας, καθὼς ὑποδεχόμαστε τὸν Κύριο Ἰησοῦ, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱὸ τῆς Παρθένου, καὶ ἄς ἀναπέμπουμε δοξολογίες πρὸς Αὐτὸν ἐνώνοντας τὶς φωνὲς μας μὲ αὐτὲς τῶν οὐρανίων ἀγγέλων. Τώρα πιὰ βλέπουμε ξεκάθαρα, πόσο θέλει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀγαπήσει. Πόσο ἀφήνεται σὲ μᾶς, διότι δὲν ἔρχεται ἀπειλητικῶς ἤ βιαίως ἀλλὰ ἔρχεται ὡς βρέφος. Ποιὸς δὲν θὰ ἄνοιγε τὴν ἀγκαλιά του σὲ ἕνα ἀθῶο καὶ χαριτωμένο βρέφος; Αὐτὸς εἶναι ὁ χαρακτῆρας τοῦ Θεοῦ. Ἁπλότητα, ταπείνωση, τρυφερότητα, ὁμορφιά. Ἡ παντοτινὴ φάτνη τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, οἱ καρδιὲς τῶν χριστιανῶν. Ἐκεῖ πρέπει νὰ τὸν ψάξουμε, ἐκεῖ θὰ τὸν συναντήσουμε, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ τὴν εὐχαριστία μας γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας.
Χρόνια πολλὰ εὐλογημένα καὶ εὐφρόσυνα. Δεχθεῖτε μαζὶ μὲ τὶς ὁλοκάρδιες πατρικὲς εὐχὲς μου καὶ τὶς εὐχὲς τοῦ Σεβασμιωτάτου Γέροντός μας Μητροπολίτου κ. Ἀλεξίου. Ἄς εἶναι ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἁφορμὴ γιὰ τὴν ἀναφαίρετη χαρὰ ποὺ γεννᾷ ἡ ἐλπίδα τῆς προσδοκίας γιὰ τὴν αἰωνιότητα.
Μετ’ εὐχῶν καί τῆς ἐν Κυρίῳ νηπιάσαντι ἀγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΤΡΙΚΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΓΩΝ Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
Αναρτήσεις
