Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2017.

Π Α Υ Λ Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας

πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐλογημένους χριστιανούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εὐχήν καί εὐλογίαν.

 

«Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».

(Ἰω. 14,6).

 

    Ἡ ζωή μας εἶναι μία πορεία πρός τήν αἰωνιότητα. Ὡς πιστοί καλούμεθα νά βαδίσουμε τήν ὁδό τοῦ Κυρίου. Αὐτός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός δρόμος. «Ὡς οὖν παρελάβετε τόν Χριστόν Ἰησοῦν τόν Κύριον, ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε» (Κολασ. 2,6).

    Στόν δρόμο τῆς ζωῆς οἱ ἄνθρωποι κυνηγᾶνε δύο ἀγαθά κυρίως. Τόν χρόνο καί τό χρῆμα. Καί τά δύο ἀρχίζουν ἀπό ΧΡ. Καί τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἀρχίζει ἀπό ΧΡ – Χριστός. Ἐάν αὐτά τά διαθέσουμε στόν Χριστό τότε κάνουμε τήν καλύτερη ἐπένδυση γιά τό μέλλον.

    Ὁ ἐπί γῆς βίος μας μοιάζει μέ τή θάλασσα. Ἔχει κύματα καί φουρτοῦνες. Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦμε τήν εὐτυχία σέ τρία κυρίως πράγματα. Στόν πλοῦτο, στή δόξα, στήν ὑγεία. 

    Ὅπως ἕνα πλοῖο γεμᾶτο ἀκριβά ἐμπορεύματα μπορεῖ νά βουλιάξει, ἔτσι καί οἱ ἄνθρωποι μέ πλούτη μποροῦν νά ναυαγήσουν οἰκονομικά. Ὁ πλουτισμός εἶναι μία μορφή εἰδωλολατρίας. Ὁ ἄπληστος πού συσσωρεύει χρήματα ἔχει καρδιά παγωμένη πιό πολύ κι’ ἀπό τό παγερό μέταλλο πού λατρεύει. Θά ἀντικρίσει τό ἐλεγκτικό βλέμμα τοῦ Θεοῦ πού πονάει, γιατί τό πλάσμα του ἐλάτρευσε τήν κτίση καί ὄχι τόν κτίσαντα. Ὁ πλουτισμός εἶναι ἡ χειρότερη μορφή εὐτέλειας καί σύμφωνα μέ τό νόμο τῆς βαρύτητας ὁ πλουτομανής δέν ἔχει πνευματικές ἀνατάσεις, γιατί τό βάρος τοῦ παγεροῦ μετάλλου πού συγκεντρώνει, ἐπενεργεῖ καθοδικά καί τόν ὁδηγεῖ στό βυθό.

    Ὅπως ἕνα πλοῖο μέ πολυτελή ἐπένδυση χρυσοποίκιλτο ἐσωτερικά μπορεῖ νά τό καταπιεῖ ἡ θάλασσα, ἔτσι καί ἡ ἀνθρώπινη δόξα μπορεῖ νά συντριβεῖ στό πέλαγος τῆς ζωῆς.

    Ὅπως πάλι ἕνα πλοῖο κατάγερο κατασκευαστικά μπορεῖ προσκρούοντας στούς βράχους νά τσακιστεῖ, ἔτσι καί οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά τσακιστοῦν ἀπό μιά ἀρρώστια.

    Ἄρα, οὔτε ὁ πλοῦτος, οὔτε ἡ δόξα, οὔτε ἡ ὑγεία μποροῦν νά προσφέρουν στόν ἄνθρωπο τήν εὐτυχία. Ὄχι μόνον διότι αὐτά εἶναι ἐφήμερα, ἀλλά γιατί τό πλοῖο τῆς ζωῆς μας κινδυνεύει ἀπό ἕναν φοβερό πειρατή. Αὐτός καραδοκεῖ, σκληρός, ἀνυποχώρητος, ἀνελέητος. Εἶναι ὁ θάνατος. 

    Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὁ διδάσκαλος τῆς ματαιότητος τῶν ἐγκοσμίων παρατηρεῖ : «χαλεπόν τό τοῦ βίου διαπλέομεν πέλαγος ̇ ᾅδην γάρ ἔχει πειρατήν ἐφεστῶτα» (Ε.Π.Ε. 31,384).

    Ὁ βίος δέν εἶναι κακός ̇ εἶναι μάταιος. Τά ὑλικά ἀγαθά δέν εἶναι κακό, ἀφοῦ μᾶς τά προσφέρει ὁ δημιουργός μας καί ἡ χρήση τους δέν εἶναι ἁμαρτία, ἄν τά χρησιμοποιήσουμε σωστά στό ταξίδι τῆς ζωῆς μας. Προορισμός μας ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ. Στόχος μας ὁ οὐρανός. Εἶναι μέσα γιά νά φθάσουμε στόν προορισμό μας.

    Μπορεῖ ἕνας πλούσιος νά δωροδοκήσει τόν θάνατο ;  Ἀσφαλῶς ὄχι, διότι : «Ἀδωροδόκητος γάρ ὁ θάνατος δήμιος, καί δεξιάν οὐκ ἔχων τῷ χρυσῷ πειθομένην, οὐδέ πλουσίου ἐξαργυρίζων νεκρούς, ἀλλά πάντας ἐν τάφοις ὡς ἐν εἱρκταῖς φυλακίζων» (Ε.Π.Ε. 31,382). Γι’ αὐτό ἅπαντα τόν βίο μας πρέπει νά τόν προσφέρουμε στόν Χριστό. «Πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Στοχοθεσία μας τά μένοντα καί αἰώνια. Πῶς μποροῦμε νά τό πετύχουμε αὐτό  ; Σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο μέ τρία πράγματα.

    Μέ τήν εὐσέβεια. Ὅλα τά ἀγαθά εἶναι ξένα, ἀλλάζουν εὔκολα χέρια. Ἡ εὐσέβεια εἶναι κτῆμα δικό μας : «Ἑνός εἶ κτήματος μόνου εὐσεβείας ἰδιοκτήτωρ. Ταύτης σε θάνατος ἐπελθών οὐ συλήσει» (Ε.Π.Ε. 31,380).

    Μέ τό ταπεινό φρόνημα καί μέ τή μνήμη τοῦ θανάτου. «Ἕν δέ μέγιστον τῶν ἐν ἀνθρώποις καλῶν, καρδίας συντετριμμένης ταπείνωσις καί τήν τῆς τελευτῆς ἀεί μελετώσης ἡμέρας» (Ε.Π.Ε. 31,386).

    Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος πρός τήν ζωή, τήν ὁδό, τήν ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Κύριος εἶναι δίπλα μας, ἀκούει κάθε ἀναστεναγμό καί διαβάζει κάθε σκέψη μας. Ἄς ἀνοίξουμε διάπλατα τίς καρδιές μας νά εἰσέλθει στόν οἶκο μας νά τόν φωτίσει, νά τόν ἁγιάσει. Κάθε μέρα τοῦ χρόνου, κάθε ἐργασία πού ἀρχίζουμε ἄς τίς γεμίζουμε μέ προσευχή καί ὅλα τότε θά πᾶνε καλά. Αὐτός ἄλλωστε τό ὑποσχέθηκε στούς μαθητές Του : «Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20).

    Τό ἀρχόμενο σήμερα νέο ἔτος 2017, ἔχει διά τήν ἱερά Μητρόπολή μας ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν ἀνατολική Μακεδονία, ἰδιαίτερη σημασία. Συμπληρώνονται ἑκατό χρόνια ἀπό τήν ἀνεπανόρθωτη πολιτιστική καταστροφή πού ὑπέστη ἡ περιοχή μας κατά τήν ἀπαισίου μνήμης Β΄ Βουλγαρική κατοχή 1916-1918, διά τῆς καταληστεύσεως τῶν ἀμυθήτου ἀξίας θησαυρῶν τῆς ἱερᾶς Μονῆς Εἰκοσιφοινίσσης, πού ἐπισυνέβη τόν Μάρτιο τοῦ 1917. Τά περισσότερα ἀπό τά κειμήλια παραμένουν ἀκόμη στίς προθῆκες μουσείων καί ἱδρυμάτων στή Σόφια χωρίς ἴχνος ἐντροπῆς ἀπό τούς γείτονές μας. 

    Ἡ πρόσφατη οἰκειοθελής ἐπιστροφή τοῦ χειρογράφου τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀπό τήν Λουθηρανική Θεολογική Σχολή τοῦ Σικάγου, δεῖγμα πολιτισμοῦ, λεπτότητος καί χριστιανικῆς συμπεριφορᾶς, εὐχόμαστε ν’ ἀποτελέσει παράδειγμα πρός μίμηση ἀπό τήν Βουλγαρική πλευρά. Ἡ μή ἀπόδοση τῶν κειμηλίων καθιστᾶ τούς γείτονές μας συνενόχους τῆς ἁμαρτίας τῶν προγόνων τους. Καί βεβαίως περιμένουμε ἀνάλογα νά κινηθεῖ καί τό Ἑλληνικό κράτος πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Ἐμεῖς δέν θά πάψουμε ν’ ἀγωνιζόμαστε γιά τήν ὑπόθεση αὐτή ὅπως ὀφείλουμε, μέχρι τήν δικαίωση τῆς Μονῆς. Στόν ἀγῶνα μας αὐτό χρειαζόμαστε τίς προσευχές σας  καί τήν ἠθική σας συμπαράσταση.  

    Ἔτσι τό νέο ἔτος μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἔτος διεκδίκησης, ἔτος ἀγωνιστικό γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἱστορίας καί τήν ἀπόδοση δικαιοσύνης γιά τά χιλιάδες θύματα τῆς περιόδου αὐτῆς. Νομίζω ὅτι αὐτό τό ἔχουμε ἀνάγκη. Ἀρκετά ταπεινωθήκαμε ὅλα αὐτά τά χρόνια. Εἴθε διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά ἔχουμε στόν ἀγῶνα μας αὐτό τήν ἐξ ὕψους βοήθεια ὥστε νά ἐπισυμβεῖ καί σέ μᾶς αὐτό πού ἀναφέρεται στόν δέκατο ἔνατο ψαλμό τοῦ Δαυΐδ : «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα. Αὐτοί συνεποδίσθησαν καί ἔπεσον̇ ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν καί ἀνωρθώθημεν. Κύριε, ἐπάκουσον ἡμῶν, ἐν ᾗ ἄν ἡμέρᾳ ἐπικαλεσώμεθά σε». ΑΜΗΝ.

   

Διάπυρος εὐχέτης πάντων ὑμῶν πρός Κύριον.

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

† Ο ΔΡΑΜΑΣ ΠΑΥΛΟΣ