ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης

τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Φθιώτιδος

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.

«Ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ,

ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστιν Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυείδ».

(Λουκ. 2,11)

 Μέ αὐτό τό μήνυμα τοῦ Ἀγγέλου πρός τούς ἀγραυλοῦντες ποιμένες τῆς Βηθλεέμ ἀποκαλύπτεται τό μέγα καί παράδοξο Μυστήριο τῆς γεννή­σεως τοῦ Ἀνάρχου Θεοῦ καί τῆς ἐξ Αὐτοῦ σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Στήν ταπεινή καί ἄσημη φάτνη ἑνός σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ, μακρυά ἀπό τά βλέμματα τῶν σπουδαίων, λαμβάνει ἀνθρώπινη μορφή καί γεννᾶ­­ται ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου. Αὐτό καί μόνο τό γεγονός, πού μένει ἀπα­ρα­­τήρητο γιά τούς πολλούς, εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ ἀρχή μιᾶς καινούργιας ζωῆς. «Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. 1,21) εἶχε πάλι μηνύσει ὁ Ἄγγελος στόν προστάτη τῆς Παρθένου Ἰωσήφ.

Ὅλοι οἱ θαυμάσιοι ὕμνοι τῆς σημερινῆς ἡμέρας τῶν Χριστουγέν­νων τονίζουν αὐτή τήν ἀλήθεια καί καλοῦν ἀνθρώπους καί Ἀγγέλους νά δοξολογήσουν τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου:

«Εὐφραίνεσθε δίκαιοι• οὐρανοί ἀγαλλιᾶσθε• σκιρτήσατε τά ὄρη Χριστοῦ γεννηθέντος» (Τροπάριο Χριστουγέννων).  

Ὁ ἅγιος Γερμανός καλῶν τούς πιστούς νά εὐφρανθοῦν «τό μέγα μυστήριο ἐκδιηγούμενοι» αἰτιολογεῖ τήν ἀγαλλίαση λέγων: «Τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ, πού ξεχώριζε τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, διαλύθηκε.

Ἡ φλογίνη ρομφαία, πού ἐφύλαττε τήν πύλη τοῦ παραδείσου γιά νά μή εἰσέλθη ξανά ὁ παρήκοος ἄνθρωπος, ἐγκαταλείπει τήν πύλη. Ἔτσι ἠμποροῦμε νά ἀπολαύσωμε πάλι τήν τρυφή τοῦ Παραδείσου.

Ὁ ἀληθινός Θεός γίνεται ἄνθρωπος διά φιλανθρωπίαν».

Ἡ ἄπειρη συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἔχει σκοπό τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν καταδυναστεία τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἀνάπλασή του ἐκ τῆς φθορᾶς, πού ἐπιφέρει ἡ ζωή τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ ἁμαρτία λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος εἶναι «μητέρα τῆς κολά­σεως». Οἱ πρωτόπλαστοι ἁμάρτησαν μέ τήν ἀπόρριψη τοῦ τρόπου ζωῆς, πού τούς εἰσηγήθηκε ὁ Θεός. Σέ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν αὐτονόμηση ἀκολούθησαν πολλά δεινά γιά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, γιά τίς σχέσεις του μέ τόν συνάνθρωπό του καί γιά τόν περιβάλλοντα κόσμο μέσα στόν ὁποῖο κατοικοῦσε.

Δέν ἔχομε κατανοήσει τήν κακή ἐπιθυμία, πού ἀσκεῖ ἡ ἁμαρτία στή ζωή μας καί γιά τόν λόγο αὐτό ἔχουμε παραδοθεῖ σέ αὐτήν, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑφιστάμεθα τίς βασανιστικές της συνέπειες, χωρίς νά ἠμποροῦμε νά προσδιορίσουμε τήν αἰτία.

Κατά τούς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἐμελέτησαν καί ἀνέλυσαν τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἁμαρτία:

α. Μετακινεῖ τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κατά φύσιν ζωή στήν παρά φύσιν. Τόν βγάζει ἀπό τά ὅριά του καί κυριολεκτικά τόν παραμορφώνει.

β. Ἐπιβαρύνει τήν λειτουργία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί φυ­γα­δεύ­ει τήν εἰρήνη, ὅπως ἔλεγε ὁ Δαβίδ: «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὁστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψ.37).  

γ. Καθιστᾶ ἀνάπηρη τήν διάνοια. Σκοτίζει καί ἀποπροσανατολίζει τόν νοῦ καί προκαλεῖ ἀναισθησία.

δ. Δεσμεύει τήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καί δημιουργεῖ τήν ψευ­δαίσθη­ση, ὅτι ἡ ἀπόλαυση τῶν ἠδονῶν εἶναι ἐλευθερία. Ἔτσι καθι­στᾶ τόν ἄνθρω­­πο ἀναίσχυντο.  

ε. Προκαλεῖ φόβο καί ἀγωνία καί γίνεται αἰτία πολλῶν νοσημάτων.

στ΄. Ἀποδιώκει τήν θεία Χάρη καί ἀφήνει τόν ἄνθρωπο μόνο, γυμνό καί ἀβοήθητο.

ζ΄. Ἐπιφέρει τόν πνευματικό θάνατο. Ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τόν Θεό προκαλεῖ τήν θάνατο τῆς ψυχῆς.

Ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ ἀνέτρεψε τήν κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας.

«Λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε Φῶς μέγα καὶ τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένοις Φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. 4,16).

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σταύρωση καί ἡ ἀνάστασή Του ἐνίκησαν τήν ἁμαρτία. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ἔδωσε ὑπό­δει­γμα ζωῆς, μέ τήν ὁποία ἐπαναφέρουμε τόν πλανηθέντα ἑαυτό μας στόν φυ­σικό δρόμο. Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι πιά κυρίαρχη, ἀλλά μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν προσωπικό μας ἀγῶνα ὑπερνικᾶται καί νεκρώ­νε­ται.  

Κάθε ἄνθρωπος ζεῖ τή δική του κόλαση, τίς προσωπικές του ἁμαρτίες καί τά δικά του βάσανα.

Ἐκτός ὅμως ἀπό τόν ἄνθρωπο καί στήν κοινωνία ἡ ἁμαρτία ἔχει ἀπλωθεῖ μέ ἐπιδημικές διαστάσεις. Ἡ κόλαση τῆς κοινωνικῆς ἁμαρτίας μέ τίς διαιρέσεις, φιλοδοξίες, φιλαρχίες, μέ τή λατρεία τοῦ χρήματος καί τήν θεοποίηση τῆς σάρκας καθιστᾶ τήν ζωή ἀφόρητη καί τόν ὠραῖο κόσμο, πού ἐδημιούργησε γιά μᾶς ὁ Θεός, μεταβάλλει σέ κόλαση.

Πιό βασανιστική ἀκόμα εἶναι ἡ κόλαση τῆς οἰκολογικῆς ἁμαρτίας, τήν ὁποία ἡ ἀπληστία καί ἡ πλεονεξία ἔχει καταστήσει ἀπειλητική γιά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο καί τήν φύση. Τά καμένα δάση, τά νεκρά ποτάμια, οἱ μολυσμένες λίμνες καί θάλασσες, τό φωτοχημικό νέφος, τά τοξικά ἀπόβλητα, οἱ τσιμεντουπόλεις, εἶναι μερικές μορφές τῆς οἰκολογικῆς ἁμαρτίας, ἀπό τήν ὁποία θά μᾶς σώσει μόνο ὁ Θεός.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

 Καί σήμερα, στήν ἐποχή, πού ἔχει φουντώσει ἡ ἁμαρτία σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς, εἶναι ἀνάγκη νά βιώσουμε τήν ἀνάπλαση τοῦ κόσμου ἐν τῷ Χριστῷ καί νά ἀποτινάξουμε τόν βαρύ κλοιό της.

Τό ὅτι ἔχουν περάσει 2.000 χρόνια ἀπό τήν ἐποχή τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου χωρίς νά ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη, δέν ἀπαξιώνει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τόν ἴδιο ἄνθρωπο, πού ἔστρεψε τήν πλάτη του στόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καί παραδόθηκε στήν πλανεύτρα ἁμαρτία.

 Εἶναι δέ φοβερό αὐτό, πού συμβαίνει ἐσχάτως μέ τήν θρησκευτική τρο­μο­κρατία, ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ νά ἀπλώνεται ὁ τρόμος καί ἡ κατα­στρο­φή ἀπό ἄκρο σέ ἄκρο τῆς γῆς. Ὁ Θεός δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τή βία καί τόν ὄλεθρο. Εἶναι «Θεός εἰρήνης, πατήρ οἰκτιρμῶν εἰρήνην παρε­χόμενος».

Μέσα στόν ὀρυμαγδό καί τό πανδαιμόνιο ἀκούγεται τό Ἀγγελικό μήνυμα, ὅτι «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ» ..., ὡς ἡ μόνη παρηγοριά γιά ἐκεί­νους, πού ἀνήκουν στόν Χριστό καί θέλουν νά ζοῦν τή ζωή τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου. Θέλει καί δύναται, ἀρκεῖ νά θέλουμε καί ἐμεῖς. Θεωρῶ, ὅτι τά φετινά Χριστούγεννα εἶναι τά πιό ταραχώδη γιά ὅλο τόν κόσμο.

Ἐμεῖς, ὡς Χριστιανοί, «οὐ μή φοβηθῶμεν, οὐδ΄ οὐ  μή ταραχθῶμεν, ὅτι μεθ΄ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ὕμνος Μεγάλου Ἀποδείπνου). Νά μείνουμε προση­λω­μένοι στόν Σωτῆρα μας καί μεταξύ μας συνδεδεμένοι μέ τόν ἰσχυρό δεσμό τῆς ἀγάπης.

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Μετά ἐνθέρμων εὐχῶν καί πατρικῆς ἀγάπης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ