Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, ιεροκήρυκος
Το ένα το θέλουμε ως υποκατάστατο. Το άλλο το επιδιώκουμε ως αυθεντική αναζήτηση. Το ένα είναι η διαρκής ενασχόληση πολλών λειτουργών
(επισκόπων και πρεσβυτέρων) με μεταφορά λειψάνων και εικόνων. Μερικοί το κάνουν σχεδόν επί καθημερινής βάσης. Κάποιος π.χ: μητροπολίτης της Βορείου Ελλάδος φιγουράρει μέρα παρά μέρα σε ηλεκτρονική ιστοσελίδα, υποδεχόμενος ή μεταφέρων λείψανα ή εικόνες.
Για κάθε μετακίνηση καλούνται τοπικές αρχές, δίνουν υποχρεωτικά το «παρών» εν παρατάξει όλοι οι κληρικοί, επιστρατεύονται τα σχολιάρικα παιδιά και οι πρόσκοποι. Οπωσδήποτε δε και πάνω από πέντε δεσποτάδες λαμπρύνουν με την παρουσία τους το όλο «σόου», με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε έξοδα.
Διερωτάται κανείς: Πότε ο λειτουργός αυτός ασχολείται με την ιερουργία του λόγου, με την κατήχηση, με το κήρυγμα (όχι τις πομπώδεις προσφωνήσεις!), με την καλλιέργεια του λαού;
Κάποτε η Εκκλησία τιμούσε τα λείψανα των αγίων, και δη των μαρτύρων, εν σιγή. Προσέτρεχαν οι πιστοί με ευλάβεια στους τάφους τους και εκεί εντρυφούσαν στο πώς θα τους μιμηθούν.
Δεν έπαιρναν τα λείψανα να τα βγάλουν στους δρόμους και στις πλατείες. Δεν ξόδευαν για χρυσές λειψανοθήκες χρήματα, που κυρίως προορίζονται για τους φτωχούς. Δεν εκμεταλλεύονταν τα λείψανα. Και δεν επικεντρώνονταν όλο το …ποιμαντικό τους ενδιαφέρον στην υποδοχή και την προσκύνηση λειψάνων.
Επειδή η παράδοση της σωστής τιμής των λειψάνων είναι αρχαιοτάτη, παραθέτουμε μαρτυρία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Τῆς πόλεως ἐξελθόντες, πολλά χαίρειν τοῑς θορύβοις τούτοις εἰπόντες ἀναχωρήσωμεν εἰς μαρτύριον, ἀπολαύσωμεν τῆς αὒρας ἐκείνης τῆς πνευματικῆς, ἐπιλαθώμεθα τῆς πολλῆς σχολῆς, ἐντρυφήσωμεν τῇ ἡσυχία, συγγενώμεθα τοῖς ἁγίοις, παρακαλέσωμεν αὐτών τόν ἀγωνιθέτην ὑπέρ τῆς ἡμετέρας σωτηρίας, πολλάς ἱκετηρίας ἐκχέωμεν, διά τούτων πάντων ἀποθέμενοι τό βάρος τοῡ συνειδότος, μετά πολλῆς τῆς ψυχαγωγίας οἴκαδε πάλιν ἐπανέλθωμεν» (Ε.Π.Ε. 36,586-588). Μετάφραση: Ας βγαίνουμε έξω από την πόλη αποχαιρετώντας του θορύβους. Ας επισκεπτόμαστε τον τάφο κάποιου μάρτυρα. Ας απολαμβάνουμε την αύρα την πνευματική. Ας λησμονούμε τις ποικίλες ασχολίες. Ας χαιρόμαστε την ησυχία. Ας επικοινωνούμε με τους αγίους. Ας παρακαλούμε για την σωτηρία μας τον Θεό, που τους αξίωσε να διακριθούν στους πνευματικούς αγώνες. Ας αναπέμψουμε πολλές και θερμές ικεσίες. Και έτσι ανανεωμένοι και χαρούμενοι να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
Για την Εκκλησία σπουδαιότατο είναι το θέμα της εγκυρότητας των λειψάνων. Όπως είναι ανευλάβεια το να μην προσκυνήσεις με δέος γνήσια λείψανα, έτσι είναι ασέβεια να προβάλλονται ψεύτικα λείψανα, που η αγυρτεία ελαχίστων ευτυχώς ρασοφόρων… ανακάλυψε! Η διοίκηση της Εκκλησίας (η Σύνοδος) οφείλει να ασχοληθεί με το θέμα της γνησιότητας των λειψάνων.
Από ποιον π.χ: πήρε έγκριση ο τάδε ρασοφόρος, περιφέρων λείψανα αγίων παντός είδους και πάσης εποχής; Πού βρήκε πρώτος και μοναδικός αυτός λείψανα, παλαιού αγίου και ύστερα και… συγγενούς του, που δεν βρίσκεται στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, και ύστερα πιο παλιά, του Προδρόμου, του οποίου περιφέρει τρίχες από τις …πλεξούδες του και τμήμα από τα οστά του, και ύστερα ακόμα πιο παλιά, λείψανα από το σκηνικό των Χριστουγέννων, ύστερα πιο σύγχρονα, κομματάκι από άμφιο ιερέως, και πιο σύγχρονα, λείψανα αγίων των ονείρων;
Σταματημό δεν έχουν οι ανακαλύψεις, ειδικά από μερικούς, νέων λειψάνων!
Γιατί οι επίσκοποι, που στην εκκλησιαστική τους περιφέρεια γίνεται ο γύρος «λειψάνων», δεν εξετάζουν την γνησιότητα των προβαλλομένων και μεταφερομένων, προς εκμετάλλευση ή προσωπική προβολή, λειψάνων;
Δεν γνωρίζουν οι σεβάσμιοι επίσκοποι, ότι η κατάχρηση θαυμάτων και ψευτοθαυμάτων, λειψάνων και ψευτολειψάνων, οδηγεί στον κλονισμό της πίστεως και στον αποπροσανατολισμό από το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού;
(επισκόπων και πρεσβυτέρων) με μεταφορά λειψάνων και εικόνων. Μερικοί το κάνουν σχεδόν επί καθημερινής βάσης. Κάποιος π.χ: μητροπολίτης της Βορείου Ελλάδος φιγουράρει μέρα παρά μέρα σε ηλεκτρονική ιστοσελίδα, υποδεχόμενος ή μεταφέρων λείψανα ή εικόνες.
Για κάθε μετακίνηση καλούνται τοπικές αρχές, δίνουν υποχρεωτικά το «παρών» εν παρατάξει όλοι οι κληρικοί, επιστρατεύονται τα σχολιάρικα παιδιά και οι πρόσκοποι. Οπωσδήποτε δε και πάνω από πέντε δεσποτάδες λαμπρύνουν με την παρουσία τους το όλο «σόου», με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε έξοδα.
Διερωτάται κανείς: Πότε ο λειτουργός αυτός ασχολείται με την ιερουργία του λόγου, με την κατήχηση, με το κήρυγμα (όχι τις πομπώδεις προσφωνήσεις!), με την καλλιέργεια του λαού;
Κάποτε η Εκκλησία τιμούσε τα λείψανα των αγίων, και δη των μαρτύρων, εν σιγή. Προσέτρεχαν οι πιστοί με ευλάβεια στους τάφους τους και εκεί εντρυφούσαν στο πώς θα τους μιμηθούν.
Δεν έπαιρναν τα λείψανα να τα βγάλουν στους δρόμους και στις πλατείες. Δεν ξόδευαν για χρυσές λειψανοθήκες χρήματα, που κυρίως προορίζονται για τους φτωχούς. Δεν εκμεταλλεύονταν τα λείψανα. Και δεν επικεντρώνονταν όλο το …ποιμαντικό τους ενδιαφέρον στην υποδοχή και την προσκύνηση λειψάνων.
Επειδή η παράδοση της σωστής τιμής των λειψάνων είναι αρχαιοτάτη, παραθέτουμε μαρτυρία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Τῆς πόλεως ἐξελθόντες, πολλά χαίρειν τοῑς θορύβοις τούτοις εἰπόντες ἀναχωρήσωμεν εἰς μαρτύριον, ἀπολαύσωμεν τῆς αὒρας ἐκείνης τῆς πνευματικῆς, ἐπιλαθώμεθα τῆς πολλῆς σχολῆς, ἐντρυφήσωμεν τῇ ἡσυχία, συγγενώμεθα τοῖς ἁγίοις, παρακαλέσωμεν αὐτών τόν ἀγωνιθέτην ὑπέρ τῆς ἡμετέρας σωτηρίας, πολλάς ἱκετηρίας ἐκχέωμεν, διά τούτων πάντων ἀποθέμενοι τό βάρος τοῡ συνειδότος, μετά πολλῆς τῆς ψυχαγωγίας οἴκαδε πάλιν ἐπανέλθωμεν» (Ε.Π.Ε. 36,586-588). Μετάφραση: Ας βγαίνουμε έξω από την πόλη αποχαιρετώντας του θορύβους. Ας επισκεπτόμαστε τον τάφο κάποιου μάρτυρα. Ας απολαμβάνουμε την αύρα την πνευματική. Ας λησμονούμε τις ποικίλες ασχολίες. Ας χαιρόμαστε την ησυχία. Ας επικοινωνούμε με τους αγίους. Ας παρακαλούμε για την σωτηρία μας τον Θεό, που τους αξίωσε να διακριθούν στους πνευματικούς αγώνες. Ας αναπέμψουμε πολλές και θερμές ικεσίες. Και έτσι ανανεωμένοι και χαρούμενοι να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
Για την Εκκλησία σπουδαιότατο είναι το θέμα της εγκυρότητας των λειψάνων. Όπως είναι ανευλάβεια το να μην προσκυνήσεις με δέος γνήσια λείψανα, έτσι είναι ασέβεια να προβάλλονται ψεύτικα λείψανα, που η αγυρτεία ελαχίστων ευτυχώς ρασοφόρων… ανακάλυψε! Η διοίκηση της Εκκλησίας (η Σύνοδος) οφείλει να ασχοληθεί με το θέμα της γνησιότητας των λειψάνων.
Από ποιον π.χ: πήρε έγκριση ο τάδε ρασοφόρος, περιφέρων λείψανα αγίων παντός είδους και πάσης εποχής; Πού βρήκε πρώτος και μοναδικός αυτός λείψανα, παλαιού αγίου και ύστερα και… συγγενούς του, που δεν βρίσκεται στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, και ύστερα πιο παλιά, του Προδρόμου, του οποίου περιφέρει τρίχες από τις …πλεξούδες του και τμήμα από τα οστά του, και ύστερα ακόμα πιο παλιά, λείψανα από το σκηνικό των Χριστουγέννων, ύστερα πιο σύγχρονα, κομματάκι από άμφιο ιερέως, και πιο σύγχρονα, λείψανα αγίων των ονείρων;
Σταματημό δεν έχουν οι ανακαλύψεις, ειδικά από μερικούς, νέων λειψάνων!
Γιατί οι επίσκοποι, που στην εκκλησιαστική τους περιφέρεια γίνεται ο γύρος «λειψάνων», δεν εξετάζουν την γνησιότητα των προβαλλομένων και μεταφερομένων, προς εκμετάλλευση ή προσωπική προβολή, λειψάνων;
Δεν γνωρίζουν οι σεβάσμιοι επίσκοποι, ότι η κατάχρηση θαυμάτων και ψευτοθαυμάτων, λειψάνων και ψευτολειψάνων, οδηγεί στον κλονισμό της πίστεως και στον αποπροσανατολισμό από το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού;
Αναρτήσεις
