Πανηγυρίστηκε στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας η Μνήμη της Αγίας Οικογενείας των Παλαμάδων.

Σαββατοκύριακο 16 και 17 Νοεμβρίου πανηγυρίστηκε στον ιερό ναό αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως της ιεράς μονής Παναγίας Δοβρά στη Βέροια η μνήμη της αγίας Οικογενείας των Παλαμάδων, που εορτάζεται κάθε χόνο την πρώτη Κυριακή μετά την εορτή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Στον πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος προεξείρχε και της αρχιερατικής θείας Λειτουργίας την Κυριακή το πρωί. Το θείο λόγο κατά τη θεία Λειτουργία κήρυξε ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Λουδοβίκος, καθηγητής της ΑΕΑΘ.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου στον εσπερινό της εορτής:

«Κυριακή μετά τήν ἑορ­τή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί ἡ Ἱερά Μη­τρό­πολή μας τιμᾶ καί πα­νη­γυρίζει τή μνή­­μη τῆς ἁγίας οἰκο­γε­νείας του, τῶν γονέ­ων καί τῶν ἀδελφῶν του, οἱ ὁποῖοι μέ τήν εὐ­σέβεια καί τούς ἀ­σκη­τικούς τους ἀγῶ­νες ἀνῆλθαν τήν οὐ­ρα­νο­δρόμο κλίμακα καί ἔ­φθασαν στήν ἁγιότη­τα.

Ἁγι­ά­­σθη­καν ὄντως οἱ ἑορ­ταζόμε­νοι ἅγιοι, Κων­σταντῖ­νος καί Καλ­λονή, Θεο­δόσιος καί Μα­­κάριος, Ἐπί­χαρις καί Θεοδότη, διά τῆς Χά­ρι­τος τοῦ ἁ­γίου Πνεύ­μα­τος, καί ἁ­γί­ασαν τήν πό­λη μας καί τήν πε­ριο­χή μας μέ τήν πα­ρου­σία τους καί τή μο­να­χική καί ὁσιακή βιο­τή τους.

Ἡ εὐγνωμοσύνη μας γιά τή μεγάλη δωρεά τῆς παρουσίας τους στή Βέροια ἐκφράζεται μέ τήν τιμή πού τούς ἀπο­δί­δουμε, πανηγυρίζον­τας τήν ἱερά μνήμη τους τήν πρώ­τη Κυ­ρι­ακή μετά τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Γρη­γορίου, τοῦ πιό ἐπι­φανοῦς καί λαμ­προῦ τέ­κνου αὐτῆς τῆς ἁγίας οἰ­κογενείας, ὁ ὁποῖος ἀναδείχθηκε μέ­γας για­τί δέν ἔζησε μό­νο σύμφωνα μέ τίς ἐν­τολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί δίδαξε καί ὁμολό­γησε καί ὑπερασπί­σθη­κε τήν ἀποκεκαλυμ­μέ­νη ἀλήθεια τῆς Ὀρθο­δόξου πίστεως καί ὑπέ­μει­νε δοκιμασίες καί διωγ­μούς πολλούς χά­ριν αὐτῆς.

Καί μπορεῖ βεβαίως ὁ ἅγιος Γρηγόριος νά δια­κρίθηκε ἰδιαιτέρως γιά τούς ὑπέρ τῆς Ἐκκλη­σίας ἀγῶνες του, γιά τά θεολογικά συγγράμμα­τά του καί τήν ποιμαν­το­ρική του δράση ὡς ἀρ­­χιεπίσκοπος Θεσσα­λο­νί­κης, ὅμως καί ἡ οἰ­κογένειά του δέν ὑστέ­ρησε, γιατί καί ἐ­κεῖ­νοι ὑπῆρξαν μέ­το­χοι τοῦ τρό­που ζωῆς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Πα­­λαμᾶ, μέτοχοι τοῦ τρόπου ζω­ῆς πού δι­δά­σκει ἡ Ἐκ­κλη­σία μας, δηλαδή τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Καί ἡ ζωή αὐτή, ἀδελ­φοί μου, δέν σχετίζεται καί δέν συναρτᾶται οὔ­τε μέ τόν τόπο οὔτε μέ τόν χρόνο στόν ὁποῖο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος. Εἴκοσι αἰῶνες ζωῆς καί πορεί­ας τῆς Ἐκκλησίας μας μέ­σα στόν κόσμο οἱ συν­θῆκες καί οἱ κατα­στάσεις ἔχουν ἀλλάξει ριζικά, ὅμως ὁ τρόπος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς δέν ἔχει ἀλλάξει, ὄχι γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι συν­τη­ρητική, ὅπως ἰσχυρί­ζο­νται ὁρισμένοι, ἀλλά διότι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εἶναι ὑπεράνω τόπου καί χρόνου, καί εἶναι ἀνε­πηρέαστη, κατά συ­νέ­­πεια, ἀπό τίς ἀλ­λα­γές στόν κόσμο καί τήν κοι­νωνία.

Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή τήν ὁποία μᾶς κα­λεῖ ὁ Χρι­στός καί ἡ Ἐκ­κλησία νά οἰκειω­θοῦ­με καί νά ζή­σουμε δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά σχή­μα­τα τοῦ κό­σμου, γι᾽ αὐτό καί δέν ἀλλάζει καί δέν ἀλλοι­ώ­νεται μέ­σα στόν χρό­νο. Βασί­ζε­ται σέ μία πο­λύ ἁπλῆ ἀλλά θεμε­λιώ­δη ἀρχή πού εἶναι ἡ ἀ­γά­πη στόν Χριστό, ἀ­γά­πη «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὅλης τῆς διαν­οίας καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος» τοῦ ἀν­θρώπου. Αὐτό ζητᾶ ὁ Χριστός.

Μπορεῖ νά με­τα­βάλλει κανείς κάτι στήν ἀγά­πη; ἤ μπορεῖ νά ἰσχυ­ρι­σθεῖ κανείς ὅτι ἐπηρε­άζεται ἡ ἀγά­πη ἀπό τίς συνθῆκες πού ἐπικρα­τοῦν στόν κό­σμο; Μπο­ρεῖ νά ἰσχυ­ρισθεῖ κα­νείς ὅτι ἡ φυ­σική ἀγά­πη πού αἰσθά­νεται ἡ μη­τέρα ἤ οἱ γονεῖς πρός τά παιδιά τους ἔχει ἐπη­ρεασθεῖ ἤ μεταβληθεῖ ἀπό τήν ἀλλαγή καί τήν ἐξέλιξη τοῦ κό­σμου. Ἀσφαλῶς ὄχι, ἀδελ­φοί μου. Τό ἴδιο, λοιπόν, ἰσχύει καί γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Χρι­στό, πού ἀποτελεῖ τή βάση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Διότι ὅταν ἀγαπᾶ κανείς κάποιον, θέλει νά εἶναι πάντοτε μαζί του, θέλει νά κάνει ὅ,τι τοῦ ἀρέσει καί ὅ,τι τόν εὐχαριστεῖ. Θέλει νά ζεῖ ὅπως θά ζοῦσε ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ καί νά κάνει ὅ,τι θά ἔκανε ἐκεῖνος. Καί αὐτό εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή. Τό νά ζοῦμε ὅπως θέλει καί ὅπως θά ζοῦσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τό νά ζοῦμε ἐπιθυμῶντας δι­αρ­κῶς νά βρισκόμαστε σέ ἐπα­φή καί ἐπικοι­νω­νία μα­ζί του. Νά τόν αἰ­σθα­νό­μασθε δίπλα μας καί μέ­­σα μας μέ κάθε τρό­πο. Μέ τήν προ­σευ­χή, μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, μέ τή συνεχῆ προσπάθεια καί τήν ἄ­σκηση νά καθαί­ρουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τήν ἁμαρ­τία καί νά τόν ὁδηγοῦ­με στόν δρό­μο τῶν ἐν­τολῶν τοῦ Χρι­στοῦ.

Καί ὅλα αὐτά δέν ἐ­ξαρτῶνται οὔτε ἀπό τόν τόπο οὔτε ἀπό τόν χρόνο· ἀλλά μέσα στόν κάθε τόπο καί στόν κά­θε χρόνο πού ζεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος πρέπει νά ἀγω­νίζεται γιά νά ζεῖ αὐ­τή τή ζωή πού ἀπορ­ρέει ἀπό τήν ἀγά­πη στόν Χριστό. Αὐτή, δη­λα­δή ἡ ἀγάπη, εἶναι τό μέτρο καί ὁ ἄξονας τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Γι᾽ αὐ­τό καί ὁ Χρι­στός καί ἡ Ἐκκλη­σία μας δέν κά­νουν διά­κριση μεταξύ πι­στῶν πού ζοῦν στόν κόσμο καί πιστῶν πού ζοῦν στήν ἔρημο· δέν κά­νουν διάκριση ἀνά­με­σα σέ λαϊκούς καί κλη­ρικούς, σέ μονα­χούς καί ἀσκη­τές. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εἶ­ναι ἡ ἴδια γιά ὅλους, εἶναι κοινή γιά ὅλους, καί ἔχει τόν ἴδιο στόχο καί τό ἴδιο τέ­λος γιά ὅλους: τόν Θεό. Ὅ,τι τήν διαφο­ρο­ποιεῖ εἶναι τό μέτρο τῆς ἀγάπης τοῦ καθενός μας.

Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς δι­δά­σκουν καί μᾶς ὑπεν­θυ­μίζουν καί οἱ ἑορτα­ζό­μενοι σήμερα ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ἁγία οἰκογένεια τοῦ ἁ­γίου Γρηγορίου τοῦ Πα­λαμᾶ. Ἄλλοι ἀπό αὐ­τούς, ὅπως ὁ πα­τέ­ρας του, ἔζησαν ἀπο­κλει­στι­κά μέσα στόν κό­σμο καί τίς μέριμνές του, ἔζησε τήν οἰκογε­νει­ακή ζωή καί τήν ἀπαι­τητική ζωή τῶν ἀνακτόρων. Ἡ μητέρα του ἔζησε καί αὐτή μέχρι τήν κοίμηση τοῦ συζύγου της μέσα στίς οἰκογενειακές μέ­ρι­μνες καί φροντίδες. Τά ἀδέλ­φια του μεγά­λω­σαν σέ μιά μεγα­λού­πολη πού εἶχε ὅλους τούς πειρασμούς πού ἔχει καί μία σύγχρονη πόλη, καί στή συνέχεια ἐπέλεξαν τή μοναχική πο­λιτεία στό Ἅγιο Ὄ­ρος καί ἐδῶ στή Βέροια. Καί ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἔγινε πρῶτα μοναχός καί ὕστερα ἡ­γούμενος καί στή συνέ­χεια μη­τρο­­πολίτης Θεσ­σα­λονί­κης. Ἔζησαν, δη­­λα­δή, σέ συνθῆκες διαφορετι­κές, ἔζησαν μέ διαφορε­τι­κό τρόπο, ἔζησαν ὅ­μως τήν ἴδια ζωή, τήν ἐν Χριστῷ ζωή, μέσα ἀπό τήν ἀγά­πη στόν Χρι­στό, τήν ἀδιά­λειπτη προσευχή καί τήν κά­θαρ­ση τοῦ νοῦ καί τῆς ψυχῆς πού ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο στήν ἁγιό­τη­τα, πού τόν ὁδη­γοῦν στόν Θεό.

Γι᾽ αὐτό καί τούς τι­μοῦ­με ὅλους μαζί καί τούς προβάλλουμε ὡς πρότυπα καί γιά τή δι­κή μας ζωή, πού μπο­ρεῖ καί πρέπει νά εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ ἐν Χρι­στῷ ζωή. Διότι διαφο­ρε­­τικά ἡ ζωή μας εἶναι μία ζωή κενή καί χωρίς περιεχόμενη, ἀλλά κυ­ρίως εἶναι ζωή χωρίς προ­οπτική καί χωρίς μέλλον.

Τιμῶντας, λοι­πόν, σή­με­ρα τούς νέους ἁγίους μας, ἄς ἀναθεω­ρήσου­με, ἀδελφοί μου, καί ἐμεῖς τή ζωή μας, ἄς ἐλέγξουμε τό ποιόν καί τό ποσόν τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Χριστό, καί ἄς μεταποιήσουμε τή ζωή μας σέ ἐν Χρι­στῷ ζωή γιά νά ἀξιω­θοῦ­με καί ἐμεῖς νά προ­σεγ­γίσουμε τόν Θεό καί νά ζήσουμε στή βασι­λεία του».