Με λαμπρότητα ο εορτασμός των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στην Αλεξάνδρεια

Την Παρασκευή 11 Μαΐου εορτάστηκε με λαμπρότητα η μνήμη των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου των αυταδέλφων Θεσσαλονικέων, φωτιστών των Σλάβων, στον ομώνυμο πανηγυρίζοντα ιερό ναό τους
 στην Αλεξάνδρεια.

Του αρχιερατικού συλλείτουργου προεξήρχε ο θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ναζιανζού κ. Θεοδώρητος,
 ενώ έλαβε μέρος και ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας
 κ. Παντελεήμων ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.

Μεταξύ άλλων τόνισε: «Θείας πίστεως λαμπαδουχία φως ηυγάσατε θεογνωσίας, ισαπόστολοι
 Χριστού, παμμακάριστοι, τοις εν νυκτί της απάτης υπάρχουσιν».

Με αυτά τα λόγια, με αυτά τα εγκώμια επαινεί ο ιερός υμνογράφος τους δυο Θεσσαλονικείς 
αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο, τους φωτιστές των Σλάβων, αυτούς των οποίων η προσφορά έχει παραμείνει χαραγμένη με ανεξίτηλα χρυσά γράμματα στην ιστορία των σλαβικών λαών και του
 πολιτισμού της Ευρώπης.

Παραμένει όμως  ανεξίτηλη και στις δικές μας  ψυχές, τις ψυχές των Ελλήνων που αισθανόμαστε υπερήφανοι εν Κυρίω, γιατί οι δύο αυτάδελφοι πραγματοποίησαν με επιτυχία τη μεγάλη αποστολή που τους ανέθεσε ο σοφός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος.

Πορεύθηκαν σε τόπους άγνωστους και μακρινούς γι’ αυτούς. Πορεύθηκαν σε έθνη που ζούσαν ζωή 
πολύ διαφορετική από την οργανωμένη και πολιτισμένη ζωή της πατρίδας τους, του Βυζαντίου.

Πορεύθηκαν χωρίς να γνωρίζουν που ακριβώς κατευθύνονται και πόσα προβλήματα και πόνους και ταλαιπωρίες και θλίψεις θα αντιμετωπίσουν.

Και αντιμετώπισαν πράγματι πολλές, σαν αυτές που περιγράφει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος
 Παύλος, και τις αντιμετώπισαν με τον ίδιο τρόπο, για να φέρουν έτσι επάξια και τον τίτλο του
 ισαποστόλου.

Και ο τρόπος αυτός ήταν η πίστη στον Χριστό, του οποίου τον λόγο κλήθηκαν να κηρύξουν στους 
Σλάβους.

Διέθεταν πίστη βαθειά και ουσιαστική, και η πίστη τους αυτή ως « ελπιζομένων υπόστασις» όπως
 γράφει ο απόστολος Παύλος, τους έκανε να είναι βέβαιοι ότι η προσπάθειά τους θα ευλογείτο 
από τον Θεό, θα απέδιδε «καρπόν πολύν» και θα οδηγούσε στην ποίμνη του Χριστού τα σλαβικά έθνη.

Αυτή η πίστη με την οποία οι Άγιοι Ισαπόστολοι Κύριλλος και Μεθόδιος καταύγασαν «τους εν
 νυκτί απάτης υπάρχοντας», δεν είναι μοναδικό προνόμιο των αγίων της Εκκλησίας μας, είναι και 
δικό μας χρέος, διότι το έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο Χριστός θα μπορούσε να επαναλάβει και στις ημέρες μας το «και άλλα πρόβατα έχω α ουκ έστιν εκ της αυλής 
ταύτης». Και η ευθύνη αυτή του ευαγγελισμού των ανθρώπων δεν βαρύνει μόνο την Εκκλησία βαρύνει όλους μας, γιατί όλοι όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, όλοι όσοι είμαστε γνήσια τέκνα της Εκκλησίας, οφείλουμε να ευαγγελιζόμαστε τον Χριστό σε εκείνους που ζουν μακρυά του, που ζουν στο σκοτάδι της απάτης των σύγχρονων ειδώλων και των ψεύτικων Θεών.

Δεν χρειάζεται να πορευθούμε σε λαούς μακρυνούς, χρειάζεται να κάνουμε γνωστό το όνομα του
 Θεού στους ανθρώπους γύρω μας. Και δεν χρειάζεται να το κάνουμε με λόγια και διδασκαλίες, 
γιατί οι άνθρωποι της εποχής μας έχουν κουρασθεί από τα λόγια και έχουν απογοητευθεί πολλές
 φορές και από τις διδασκαλίες που δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια της ζωής αυτών που τις
 διδάσκουν.

Ο άνθρωπος της εποχής μας, ο πλησίον μας, που είτε αγνοεί το αληθινό πρόσωπο του Χριστού 
είτε μέσα στον καταιγισμό όσων ακούει και βλέπει γύρω του μπορεί να αισθάνεται ότι κλυδωνίζεται 
ακόμη περισσότερο και αμφιβάλλει περισσότερο, χρειάζεται να δε τα έργα της πίστεώς μα για να κατανοήσει πώς το ευαγγέλιο του Χριστού και η πίστη σ’ Αυτόν δεν είναι μια κενή περιεχομένου
 θεωρία ή μία απάτη, αλλά είναι η μόνη σώζουσα αλήθεια την οποία αξίζει να ζήσουμε, είναι η μόνη 
σωτήρια πραγματικότητα στην οποία μπορούμε να στηρίξουμε όχι μόνο την επίγεια ζωή μας αλλά
 και τη μέλλουσα.