Δευτέρα, 13 Φεβρουάριος 2012 06:51
Την Κυριακή του Ασώτου (12 Φεβρουαρίου) ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας λειτούργησε στο μητροπολιτικό ιερό ναό αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.
Στην ομιλία του τόνισε: ««Και είπεν ο νεώτερος αυτών τω πατρί· πάτερ, δος μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας».
Μια από τις πιο γνωστές και προσφιλείς ευαγγελικές παραβολές ακούσαμε σήμερα, αδελφοί μου, την παραβολή του ασώτου υιού. Και παρότι ο χαρακτηρισμός «παραβολή του ασώτου» προοιωνίζεται ως πρωταγωνιστή το νεώτερο υιό, η προσοχή μας στρέφεται συνήθως στην ευσπλαχνία του πατέρα ή στη σκληρότητα του πρεσβυτέρου αδελφού που προτίμησε να μην παρίσταται στη χαρά για την επιστροφή του ασώτου αδελφού του, μη μπορώντας να αποδεχθεί την αγάπη και την συγχωρητικότητα του πατέρα του.
Και τα δύο αυτά πρόσωπα έχουν, ασφαλώς, βαρύνουσα σημασία στη σημερινή παραβολή, αφενός γιατί στο πρόσωπο του πατέρα ο Χριστός διαζωγραφεί την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού προς τον αμαρτωλό και αποστάτη άνθρωπο, και αφετέρου γιατί με το παράδειγμα της σκληροκαρδίας του πρεσβυτέρου αδελφού προειδοποιεί και διδάσκει ότι δεν αρκεί να είναι κανείς ενάρετος, αλλά είναι αναγκαίο να συνδυάζει την αρετή με την αγάπη προς τον αδελφό του αποφεύγοντας τη σκληρότητα.
Το κυρίαρχο πρόσωπο της παραβολής είναι όμως αδιαμφισβήτητα ο νεώτερος υιός όχι μόνο με την αποστασία του, όχι μόνο με την επανάσταση και την ανταρσία του έναντι του πατέρα του, αλλά και με την επιστροφή, τη μετάνοια και την αποκατάστασή του.
Η διαδρομή του ασώτου είναι η διαδρομή του κάθε ανθρώπου, του καθενός μας, έστω κι αν τις περισσότερες φορές προσπαθούμε να αποστασιοποιηθούμε από την συμπεριφορά του και να διαφοροποιηθούμε από τη στάση του πρεσβύτερου αδελφού.
Πού έγκειται όμως η ομοιότητά μας με τον άσωτο της σημερινής παραβολής; Έγκειται στο γεγονός ότι πιστεύουμε πως ό,τι έχουμε μας ανήκει, αγνοώντας πως ό,τι έχουμε και ότι είμαστε το οφείλουμε στο Θεό. Έγκειται στο γεγονός ότι εμπιστευόμαστε τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας, χωρίς να υπολογίζουμε ότι αυτά στα οποία στηριζόμαστε είναι «ονείρου απατηλότερα», είναι εφήμερα και προσωρινά, είναι στοιχεία που μεταβάλλονται και δεν μπορούν να μας διασφαλίσουν το μέλλον. Και έτσι περιπίπτουμε στο ίδιο σφάλμα, στο οποίο περιέπεσε ο άσωτος ζητώντας την απεξάρτησή μας από το Θεό, δηλώνοντας υπεροπτικά με τη στάση και τη ζωή μας ότι δεν τον χρειαζόμαστε, ότι δεν τον έχουμε ανάγκη, ότι μπορούμε να διευθετήσουμε τα της ζωής μόνοι μας.
Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να προσέξουμε, αδελφοί μου, μία εύκολη δικαιολογία που προβάλλουμε συχνά για να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από το βάρος μιας τέτοιας συγκρίσεως και την πραγματικότητα της ομοιότητας με τον άσωτο της παραβολής. Και η δικαιολογία είναι ότι εμείς δεν έχουμε εγκαταλείψει τον θεό, δεν τον έχουμε αρνηθεί, ούτε έχουμε απομακρυνθεί από την Εκκλησία, που είναι ο οίκος του.
Αλλά, αδελφοί μου, μπορεί να μην έχουμε φθάσει σ’ αυτήν την ακραία μορφή αποστασίας από τον Θεό, στην οποία έφθασε ο νεώτερος υιός, αλλά η ζωή και οι επιλογές μας δεν είναι σύμφωνες με τις εντολές και το νόμο του.
Επαναπαυθήκαμε στην ανθρώπινη ευημερία που απολαμβάναμε τις τελευταίες δεκαετίες· προσκολληθήκαμε στα υλικά αγαθά· υιοθετήσαμε αρχές και αξίες που δεν είχαν σχέση με το Θεό· δουλεύσαμε στην υπηρεσία κυρίων που ήταν εχθροί του Θεού· παρασυρθήκαμε από την απόλαυση των επιγείων και υλικών αγαθών και απολαύσεων και ξεχάσαμε τη νηστεία, την εγκράτεια, την προσευχή, τη μετάνοια. Λέγαμε πως βρισκόμαστε κοντά στο Θεό, όταν δεν τον αρνούμασταν ανοικτά και απροκάλυπτα, αλλά η καρδία μας πόρρω απείχε αυτού.
Και τις συνέπειες αυτής της αποστασίας μας από τον Θεό, αυτής της ψυχικής απομακρύνσεως, τις ζούμε σήμερα· τις βιώνουμε μαζί με τον άσωτο της σημερινής παραβολής, καθώς όλα αυτά στα οποία στηρίξαμε τη ζωή μας, υποχωρούν και εξαφανίζονται.
Όμως, αδελφοί μου, ακόμη και την τελευταία στιγμή, η λύση υπάρχει, και μας την υποδεικνύει ο ίδιος ο Χριστός με την παραβολή του ασώτου.
Ανεξάρτητα από τα σχέδια και τους υπολογισμούς, τις συμβάσεις και τις συμφωνίες των ισχυρών, τα οποία δεν μπορούμε να επηρεάσουμε, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε εμείς· και αυτό είναι να ακολουθήσουμε τον άσωτο στην πορεία της επιστροφής προς τον Θεό, μιάς επιστροφής που αρχίζει με την μετάνοια και οδηγεί στη σωτηρία.
Αυτή η ώρα κατά την οποία δεν διαφαίνονται πολλές προοπτικές, υπάρχει η προοπτική του Θεού· υπάρχει η προοπτική της μετανοίας, της αλλαγής της ζωής και της σκέψεώς μας, της αλλαγής των προτεραιοτήτων της ζωής μας, της επιστροφής μας στο Θεό.
Ας μιμηθούμε, λοιπόν, το παράδειγμα του ασώτου και ας τον ακολουθήσουμε όλοι στο δρόμο της μετανοίας και της επιστροφής στην αγκάλη του Θεού – Πατέρα που περιμένει κι εμάς για να μας χαρίσει τη σωτηρία».
Αναρτήσεις
