Στην αρχή της συνάξεως ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως μας Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας καλωσόρισε τους Ιερείς, τους ενημέρωσε για θέματα υπηρεσιακής φύσεως και έδωσε οδηγίες για διοικητικά και οργανωτικά θέματα.
Έπειτα ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, αναφέρθηκε με θλίψη στη θεσμοθέτηση «γάμου» μεταξύ δύο ατόμων του ιδίου φύλου και εν συνεχεία ανέπτυξε το θέμα: «Ο Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης και οι ποιμένες της Εκκλησίας».
Στο τέλος ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας Αρχιμ. Πορφύριος Μπατσαράς ευχαρίστησε τον Ποιμενάρχη μας για τις πατρικές του ευχές για την ονομαστική του εορτή και ανέφερε προσωπικές εμπειρίες από τον Όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων: Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ αὔριο τή μνήμη ἑνός συγχρόνου ὁσίου, τή μνήμη τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου, τόν ὁποῖο ἀνέγραψε μέ Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξη στό Ἁγιολόγιό της στίς 7 Μαρτίου τοῦ ἔτους 2020, εἰκοσιδύο χρόνια μετά τήν κοίμησή του, τό 1998. Ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ἔζησε στά Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπί 65 χρόνια, σχεδόν ἀδιάλειπτα, καθώς ἐλάχιστες φορές βγῆκε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος ἀπό τήν ἡμέρα πού πῆγε, στίς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 1933, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Εἶχα τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσω, καθώς τό κελί του δέν ἀπεῖχε πολύ ἀπό τή Μικρά Ἁγία Ἄννα καί ὁ ἴδιος ὁ ὅσιος εὐλαβεῖτο καί τιμοῦσε πολύ τόν Γέροντά μου, τόν ὅσιο Γεράσιμο τόν Μικραγιαννανίτη, τόν ὁποῖο θεωροῦσε αὐθεντία στά πνευματικά θέματα, ἀλλά καί τόν μακαριστό π. Διονύσιο τόν Μικραγιαννανίτη, στόν ὁποῖο ἔστελνε συχνά ἀνθρώπους γιά νά ἐξομολογηθοῦν, γιατί πίστευε ὅτι ἦταν χαρισματικός πνευματικός.
Μέ ἀφορμή την μνήμη τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου, θά ἤθελα νά σταθῶ σέ κάποια σημαντικά στοιχεῖα τῆς ζωῆς του, τά ὁποῖα μποροῦν νά βοηθήσουν καί νά ὠφελήσουν καί ἐμᾶς τόσο πνευματικά ὅσο καί πρακτικά.
Τό πιό χαρακτηριστικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου εἶναι ὅτι, σέ ἀντίθεση μέ ἄλλους συγχρόνους ὁσίους, οἱ ὁποῖοι διεκρίθησαν ὡς Γέροντες, ἐκεῖνος διακρίθηκε ὡς ὑποτακτικός. Ἀπό τά ἑξήντα πέντε χρόνια πού ἔζησε στό Ἅγιον Ὄρος περισσότερο ἀπό σαράντα ὑπῆρξε ὑποτακτικός. Εἶχε, λοιπόν, μεγάλη ἐμπειρία στήν ὑψοποιό ἀρετή τῆς ὑπακοῆς, καί μάλιστα ὄχι ἀπό τήν πλευρά τοῦ Γέροντα, στόν ὁποῖο ἀπευθύνεται ἡ ὑπακοή, ἀλλά ἀπό αὐτήν τοῦ ὑποτακτικοῦ, ὁ ὁποῖος κάνει τήν ὑπακοή. Ἔτσι κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι εἶναι εὔκολο νά μιλᾶς γιά τήν ὑπακοή, ἀλλά εἶναι δύσκολο νά τήν κάνεις, γιατί ὁ ὅσιος Ἐφραίμ τήν ἄσκησε ὡς ὑποτακτικός καί χάρη σ᾽ αὐτήν, κατά κοινή ὁμολογία, ἔφθασε σέ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς καί ἀπέκτησε κρείττονα χαρίσματα.
Γιά τόν ὅσιο Ἐφραίμ ἡ ὑπακοή δέν ἔχει ἀξία μόνο ὡς ἀρετή, ἀλλά ἔχει ἀξία καί γιατί, ὅπως πίστευε, συντελεῖ στήν καλλιέργεια προσωπικῶν σχέσεων μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὁριζοντίως. Εἶναι ἀκόμη αὐτή ἐπάνω στήν ὁποία ἑδράζεται ἡ προσευχή, ἡ ὁποία εἶναι ἡ καλλιέργεια τῶν προσωπικῶν σχέσεων μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου καθέτως. Χωρίς τήν ὑπακοή, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει προσευχή, γιατί δέν ὑπάρχει γαλήνη καί ἠρεμία μέσα καί ἔξω ἀπό τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. «Ἀπό τήν ὑπακοή γεννᾶται ἡ προσευχή», ἔλεγε, «καί ἀπό τήν προσευχή ἡ Θεολογία»
Ὑπακοή καί προσευχή εἶναι τά στοιχεῖα στά ὁποῖα διακρινόταν ὁ ὅσιος Ἐφραίμ. Μέ τήν ὑπακοή κέρδισε τήν προσευχή καί μέ τήν προσευχή τή θεία Χάρη. Ἔτσι ἁγιάσθηκε ὁ ἴδιος καί αὐτόν τόν δρόμο ὑποδείκνυε καί σέ ὅσους τόν πλησίαζαν καί ζητοῦσαν τή συμβουλή του, ἄν καί δέν δεχόταν πολλούς ἀνθρώπους κοντά του καί ἀπέφευγε νά «διδάσκει», γιατί ὅπως ἔλεγε δέν εἶχε τό χάρισμα. Δίδασκε ὅμως καί χωρίς νά μιλᾶ, μέ τήν ἴδια τή ζωή του.
Ὁ ἴδιος ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ἀγαποῦσε πολύ τή θεία Λειτουργία. Ἡ θεία Λειτουργία ἦταν γι᾽ αὐτόν συγκλονιστικό καί βιωματικό γεγονός. Εἶχε ἐκμυστηρευθεῖ σέ ἱερομόναχο, πνευματικό του φίλο, ὅτι ἀπό τήν πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, ἔβλεπε αἰσθητά τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά μεταβάλλει τά τίμια Δῶρα. Μάλιστα μετά τόν καθαγιασμό τῶν τιμίων Δώρων ἔβλεπε τόν ἴδιο τόν Χριστό μέσα στό Δισκάριο. Ἦταν ἀδύνατο νά συγκρατήσει τά δάκρυά του. Καί ὅταν ἔφθανε στόν τεμαχισμό τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ ἔβρεχε μέ τά δάκρυά του τό ἀντιμήνσιο κατά τή θεία Λειτουργία, καί ἔβλεπε δεξιά καί ἀριστερά τούς ἀγγέλους νά συλλειτουργοῦν.
Τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ ἀλλά καί ὅσα ἔλεγε κάποιες φορές, ὅπως ἀκούσαμε, γιά τή σχέση τῆς ὑπακοῆς μέ τήν προσευχή θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσουν καί νά μᾶς παρακινήσουν νά κάνουμε μεγαλύτερη προσπάθεια.
Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ προσφέρεται σέ ὅλους μας καί μπορεῖ νά ἁγιάσει ὅλους μας, ὅπως ἁγίασε τόν ὅσιο Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, μέ τήν ὑπακοή, τήν προσευχή καί τήν ἐνσυνείδητη καί συχνή τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας.
Ἄς ἐμπνευσθοῦμε καί ἄς παραδειγματισθοῦμε ἀπό τή ζωή του καί ἀπό τόν οὐσιαστικό καί βιωματικό λόγο του καί ἄς προσπαθοῦμε νά ὠφεληθοῦμε ἀπό αὐτά, ὥστε καί νά ἐπιτελοῦμε «ἀκαταγνώστως καί ἀπροσκόπτως» τή διακονία μας ἀλλά καί νά ἁγιαζόμεθα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Αναρτήσεις
