Ρεπορτάζ για το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας: Μάκης Αδαμόπουλος
Φωτογραφίες: Χρήστος Μπόνης
Επίτιμος
Διδάκτορας της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων αναγορεύτηκε σήμερα το
πρωί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Η τελετή
πραγματοποιήθηκε στο Αμφιθέατρο «Αλέξανδρος Ξηρός» της Σχολής και
παρέστησαν οι Μητροπολίτες Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος,
Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης & Βάρης κ. Αντώνιος, ο
Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Ιωάννης Κεφαλογιάννης, ο Αρχηγός του ΓΕΣ
Αντιστράτηγος Γεώργιος Κωστίδης, καθηγητές και ευέλπιδες. Τον
Αρχιεπίσκοπο συνόδευε ο Επίσκοπος Τανάγρας κ. Απόστολος και ο Διευθυντής
του Γραφείου του Αρχιεπισκόπου κ. Ιωάννης Σ. Τσούρας, ενώ παρέστη και ο
Γενικός Διευθυντής της Ε.Μ.Υ.Ε.Ε. κ. Αλέξανδρος Κατσιάρας.
Στο τέλος του χαιρετισμού του ο υφυπουργός διαβεβαίωσε τον Αρχιεπίσκοπο: «Ότι τόσο εγώ προσωπικά, όσο και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και οι Ένοπλες Δυνάμεις, θα είμαστε αρωγοί και θα συνεργαστούμε με την Εκκλησία, για την προώθηση κάθε εποικοδομητικής προσπάθειας και δημιουργικής πρωτοβουλίας, με στόχο την πρόοδο της κοινωνίας μας. Είμαι δε βέβαιος, ότι με τον πνευματικό πλούτο, την ψυχική ευγένεια και τη μακρά εμπειρία που διαθέτετε, θα συνεχίσετε επιτυχώς το θεάρεστο έργο σας».
Κατόπιν αναγνώστηκε το βιογραφικό του Αρχιεπισκόπου από τον Κοσμήτορα καθηγητή Γεώργιο Καϊμακάμη και ο έπαινος από τον καθηγητή Γεώργιο Τράντα, ο οποίος τόνισε: «Η Σχολή μας υποδέχεται σήμερα στην ακαδημαϊκή της κοινότητα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο Β΄. Στο πρόσωπο του η Σχολή μας, που θυμίζω είναι ένας επαναστατικός θεσμός που προηγείται του ελληνικού κράτους αφού ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1828, όπως φαίνεται και στο οικόσημό μας, τιμά όχι μόνο ένα μεγάλο εκκλησιαστικό άνδρα αλλά και τον προκαθήμενο του άλλου μεγάλου θεσμού που προηγείται του ελληνικού κράτους, της Εκκλησίας της Ελλάδος· η μορφή και του θεσμού αυτού είχε εξάλλου αδρομερώς προδιαγραφεί από τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος. Στο μέτρο που κατά κοινή παραδοχή, η Εκκλησία της Ελλάδος και ο Στρατός αναγνωρίζονται ως οι δύο ζωτικές παράμετροι της εθνικής μας υπόστασης, η σύμπλευσή τους συμβάλει διαχρονικά στην συντεταγμένη και ασφαλή εξέλιξη της εθνικής μας πορείας, υλοποιώντας το όραμα του Καποδίστρια. Αναντίρρητα, η Εκκλησία της Ελλάδος αποτέλεσε τον συμπαραστάτη του στρατού μας σε όλους τους εθνικούς αγώνες».
Στην αναφορά του στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου ο κ. Τράντας επεσήμανε: «Ο τιμώμενος διακρίνεται για τη προσήνεια του - θα έχουμε σε λίγο την ευκαιρία να τη διαπιστώσουμε όλοι μας όταν θα μας μιλήσει. Και είναι η προσήνεια του εκείνη που προσελκύει τους ανθρώπους. Ο Μακαριώτατος διακρίνεται επίσης για τον ήρεμο χαρακτήρα του η οποία γεννά εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Αυτό το έχουμε διαπιστώσει όλοι μας στην περίοδο της ευκλεούς πρωθιεραρχικής διακονίας του τα τελευταία 16 χρόνια ως προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος, καθώς συνδέεται με μια πρωτοφανή μακρά περίοδο ηρεμίας στην Εκκλησία και στην Ιεραρχία. Η Δημοκρατία είναι ένα δύσκολο πολίτευμα και η Εκκλησία της Ελλάδος είναι η πιο βαθειά δημοκρατική εκκλησία αφού κυβερνάται όχι από ένα πρόσωπο αλλά από την Ιεραρχία. Σε αυτό άλλωστε διαφέρει η Εκκλησία της Ελλάδος από τις άλλες αδελφές ορθόδοξες εκκλησίες και αποτελεί ίσως το στοιχείο εκείνο που της δίνει μεγάλη εσωτερική δύναμη και κύρος, δυσανάλογο μάλιστα προς το μέγεθος της, μέσα στον χριστιανικό κόσμο. Παράλληλα όμως, όλοι το ξέρουμε, οι δημοκρατίες είναι πολύ πιο δύσκολες στη διακυβέρνηση τους, καθώς απαιτούν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για τις ηγεσίες τους για να επιτευχθούν οι αναγκαίες συναινέσεις. Ο τιμώμενος έδειξε ότι η ηρεμία, η σιωπή, η ταπεινότητα, η πραότητα και η απέραντη υπομονή δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη. Ότι οι συναινέσεις κερδίζονται όταν ακούς και κατανοείς. Επίσης, κάτι που ξεχνούμε συχνά, η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που αποφασίζει μεν η πλειοψηφία, αλλά αυτό ισχύει μόνο όταν δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για να επιτευχθεί η ομοφωνία ή η μέγιστη δυνατή συναίνεση. Και ο Μακαριότατος αν κάτι μας έδειξε αυτά τα χρόνια ως προκαθήμενος είναι ότι μπορεί να επιτύχει πρωτοφανείς συναινέσεις και σχεδόν ομοφωνίες στην Ιεραρχία. Μια Ιεραρχία που αποτελείται από ανθρώπους που έχουν λάβει ένα «κάλεσμα» αφιέρωσης προς το ποίμνιο της Εκκλησίας και είναι κατά κανόνα, όπως όλοι όσοι είναι αφιερωμένοι σε ένα σκοπό, άνθρωποι με ισχυρές πεποιθήσεις. Και αυτό κάνει το επίτευγμα αυτό ακόμα πιο αξιοθαύμαστο. Παράλληλα όλες αυτές οι αρετές που του δίνουν την πειθώ και τον καθιστούν τον ήρεμο καθοδηγητή της Εκκλησίας, είναι και που έχουν σημαδέψει και τις σχέσεις του με την κοσμική εξουσία. Δεν είναι παράδοξη η εκτίμηση που διαχρονικά του έχουν επιδείξει όλες οι ηγεσίες της χώρας, ακόμα και όταν δεν συμφωνούσε μαζί τους. Και τότε ακόμα ήρεμα προσπαθούσε να υποδείξει το τυχόν σφάλματα και να αποτρέπει τις συγκρούσεις. Διότι ο λόγος του είναι πάντα ήπιος, ενωτικός, συμφιλιωτικός και στηρίζεται στην αγάπη, μακριά από φανατισμούς και μισαλλοδοξίες».
Έπειτα, αναγνώστηκε το ψήφισμα του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου κι αμέσως μετά απένειμαν στον Αρχιεπίσκοπο τον Διδακτορικό τίτλο.
Ο Αρχιεπίσκοπος ευχαρίστησε για την τιμή που του απέδωσε το αρχαιότερο Ανώτατο Στρατιωτικό Ίδρυμα της χώρας τονίζοντας πως πρόκειται για «μία Σχολή, πού μᾶς προσφέρει πάντοτε ἄξιους ἀξιωματικούς, οἱ ὁποῖοι ὡς ἀνώτερα καί ἀνώτατα στελέχη τοῦ στρατοῦ ἀναλαμβάνουν μέ εὐθύνη τήν ἀποτελεσματική ὑπεράσπιση τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος μας. Εἶναι ἰδιαιτέρως τιμητική γιά τήν ταπεινότητά μου ἡ ἀπονομή τοῦ τίτλου τοῦ ἐπιτίμου διδάκτορος, πού ἀποφάσισε ἡ Ἀκαδημαϊκή Συνέλευση τῆς Σχολῆς καί ἐνέκρινε τό Ἐκπαιδευτικό Συμβούλιο, καί εἰλικρινῶς σᾶς ἐκφράζω τίς εὐχαριστίες μου».
Ο Αρχιεπίσκοπος θέλησε να προσφέρει ως αντίδωρο την παρουσίαση της ιστορίας και της προσφοράς στην πατρίδα μας και σε όλους ενός ιστορικού μνημείου, του Μοναστηριού του Οσίου Λουκά Βοιωτίας. Αναφέρθηκε στο σημείο, όπου βρίσκεται το μοναστήρι και στην ιστορία του από την ίδρυσή του κατά τα μέσα του 10ου αιώνα. Έκανε λόγο για την αρχιτεκτονική, την διακόσμηση και τα ψηφιδωτά, τα οποία συνδέουν το μοναστηριακό συγκρότημα με την Κωνσταντινούπολη.
Μίλησε για τους κτήτορες της Μονής και τους μοναχούς, ενώ σε άλλο σημείο επεσήμανε ότι η ζωή του Μοναστηριού από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα ταυτίζεται με την ιστορία του Ελληνικού Έθνους.
Ακόμη, αναφέρθηκε στους περιηγητές που επισκέφθηκαν το Μοναστήρι, αλλά και παραθέτοντας επίσημα ιστορικά στοιχεία ανέδειξε τις λεηλατήσεις που υπέστη. Αναφέρθηκε στα πρόσωπα μοναχών και κληρικών που πρωτοστάτησαν στον αγώνα της Ελευθερίας. Εξάλλου, μεγάλη ήταν η συμβολή της Μονής στον αγώνα με την συμπαράσταση και παροχή κάθε υλικής βοήθειας. Η Μονή διέτρεφε τους αρχηγούς και υπαρχηγούς, το προσωπικό τους και τα άλογα. Χορηγούσε χρήματα στη Διοίκηση και άφθονες τροφές στα στρατεύματα που διέρχονταν απ' αυτήν ή στρατοπέδευαν στον Παρνασσό και τον Ελικώνα.
«Στό Μοναστήρι στίς 12 Μαρτίου ἔγινε ἡ ἀποφασιστική σύσκεψις κεκλεισμένων τῶν θυρῶν τοῦ ναοῦ, στήν ὁποία ἔλαβον μέρος ὁ Ἀθανάσιος Διάκος, ὁ Ἀθανάσιος Ζαρείφης, ἀπεσταλμένος τῆς ἑταιρείας, οἱ προεστῶτες καί οἱ μεγαλύτεροι στήν ἡλικία ἀπό τούς μοναχούς, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Παρθένιος Κουσουρῆς, Ἰωσήφ Θεοχάρης, Ἰωαννίκιος Ἀγγέλης, ὁ Αὐξέντιος, ὁ Νεόφυτος, ὁ Ναθαναήλ, ὁ Εὐγένιος Νικολάου καί ὁ ἱερομόναχος Ματθαῖος. Ἐψήφισαν τήν ἐπανάστασιν, ὁρκίσθηκαν στό ἱερό Εὐαγγέλιο καί καθένας ἐτράπη στήν ἐπιτέλεσιν τοῦ ἔργου πού τοῦ ἀνετέθη» σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος και συμπλήρωσε «Τήν νύχτα τῆς 26ης πρός τήν 27ην Μαρτίου συγκεντρώθηκαν στό μοναστήρι οἱ μοναχοί, ἀρκετοί κάτοικοι τῶν γύρω χωριῶν ἔνοπλοι καί ἄλλοι ὑπό τόν Ζαρείφη καί περίμεναν μέ συγκίνηση νέα ἀπό τήν Ἀμφισσα».
Υπογράμμισε, ακόμη, ότι για την Ήπειρο η μονή του Οσίου Λουκά ήταν η αφετηρία της επαναστάσεως, ενώ έκανε εκτενή αναφορά με συγκεκριμένα στοιχεία και στην υλική προσφορά της μονής.
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε στην επίσκεψη του Βασιλιά Όθωνα στη Μονή Οσίου Λουκά τονίζοντας ότι ο βασιλιάς θαύμασε το ναό και επήνεσε την ανδρεία των αγωνιστών. Μάλιστα, του διηγήθηκαν την στήριξή τους στην Ελληνική Επανάσταση και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν εκείνη την περίοδο. Συγκεκριμένα ο Επίσκοπος Σαλώνων είπε χαρακτηριστικά: "Οὗλοι, Μεγαλειότατε, οὗλοι ἐπολεμήσαμεν παλληκαρίσια γιά τήν ἐλευθερία … καί ἀνασύρας τό ἔνδυμα ἔδειξε τάς πληγάς του. Τώρα ὅμως πεινοῦμεν, Μεγαλειότατε … Ἄς ζήση τό ἔθνος μας. Ἄς ζήση ἡ μεγαλειότης σου … καί ἡμεῖς ἄς ψοφήσωμεν …" Ο Όθωνας συγκινήθηκε και υποσχέθηκε πως μόλις επιστρέψει στην Αθήνα θα φροντίσει υπέρ της Μονής. Πέρασε πολύς καιρός και οι γέροντες μοναστές αγωνιστές κάτω από το μεγάλο πλάτανο της Μονής με μακαρία απλότητα συζητούσαν για τα ποσά των μισθών, τα δώρα και τα παράσημα, τα οποία περίμεναν να λάβουν από τον βασιλιά, ο οποίος τόσους γλυκείς λόγους τους είπε και τόσες υποσχέσεις τους έδωσε. Επειδή ούτε στον ύπνο τους φαντάστηκαν, ότι οι βασιλείς παραβαίνουν τις υποσχέσεις τους, ανέμεναν με ακράδαντη ελπίδα την εκπλήρωση των λόγων του βασιλιά μέχρι και το θάνατό τους.
Ο Αρχιεπίσκοπος στο τέλος της ομιλίας του δώρισε στην Σ.Σ.Ε. ένα αντίγραφο του Ευαγγελίου που είχε πάνω του ο Επίσκοπος Σαλώνων.
Αναρτήσεις
