Στον λόγο του ο π. Κωνσταντίνος αναφέρθηκε στα αισθήματα φόβου, τρόμου, δειλίας, δέους, λαχτάρας, αλλά κυρίως χαράς, που νιώθει αναλογιζόμενος την ύψιστη δωρεά που χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο. Φόβου, γιατί το έργο της διακονίας είναι ένας δυσβάστακτος σταυρός. Ο διάκονος καλείται από την ημέρα της χειροτονίας του να ομοιάσει σε Αυτόν που δεν ήρθε να διακονηθεί, αλλά να διακονήσει τον άνθρωπο. Αυτόν που άφησε τα ενενήντα εννέα Του πρόβατα και έψαξε παντού, με πολύ αγωνία, επιμονή και υπομονή, προκειμένου να βρει το ένα, το απολωλός. Τρόμου, για την φοβερή διακονία του θυσιαστηρίου, όπου και οι Άγιοι Άγγελοι στέκονται ενώπιόν του, μη τολμώντας ούτε να το ατενίσουν. Δειλίας, σκεπτόμενος το πόσο πολύ αφοσιωμένος και προσεκτικός πρέπει να παραμείνει ο διάκονος, καθότι ο σημερινός άνθρωπος είναι πολύ πονεμένος, πλην όμως και πεινά και διψά για τον Χριστό. Δέους, διότι γίνεται μάρτυρας ο διάκονος όλων αυτών που διαδραματίζονται πάνω στην Αγία Τράπεζα, παρά την αναξιότητά του. Λαχτάρας, αλλά και ανέκφραστης χαράς, διότι εκπληρώνεται ο πόθος της καρδίας του π. Κωνσταντίνου. Εκπληρώνεται ύστερα από πολύ προσευχή και υπομονή.
Καταλήγοντας ο π. Κωνσταντίνος ευχαρίστησε εκ βάθους καρδίας τον Σεβασμιώτατο, εκφράζοντας παράλληλα την ευγνωμοσύνη του προς εκείνον για την πατρική του αγάπη και ακόμη ευχαρίστησε τον πρώτο του πνευματικό πατέρα αείμνηστο Αρχιμ. Μεθόδιο Μεταλληνό, Ηγούμενο της Ι.Μ. Υ.Θ. Πλατυτέρας, τον πνευματικό του πατέρα Πρωτ. Ευάγγελο Κούτρα και τέλος την οικογένειά του.
Εν συνεχεία στην αντιφώνησή του ο Μητροπολίτης Κερκύρας τόνισε ότι η υπομονή και η προσευχή του π. Κωνσταντίνου απετέλεσαν τα εχέγγυα, με τα οποία ο Κύριος τον επιβραβεύει, δίδοντάς του την δυνατότητα ως άλλος άγγελος να συμπαρασταθεί στο φρικτό θυσιαστήριό Του, λαμβάνοντας την διακονία των Αχράντων Μυστηρίων. Η διακονία δεν είναι μόνο τιμή, αλλά και ευθύνη, υποχρέωση και σταυρός. Η πορεία από το επίγειο προς το υπερουράνιο θυσιαστήριο είναι ανηφορική. Μπροστά στο θυσιαστήριο υπάρχουν δύο εκδοχές. Ή να αγιασθεί κανείς ή να πυρακτωθεί από την Θεία Χάρη. Εκείνος που δεν αντιλαμβάνεται την Άκτιστη Χάρη του Θεού, δεν μπορεί και να βιώσει όλα όσα συντελούνται εντός της Εκκλησίας. Ο διάκονος, ως άλλος Νώε, καλείται σε αυτή την τρομερά δύσκολη εποχή, όπου ο κόσμος έχει χάσει τον πνευματικό του προσανατολισμό και έχει μετατραπεί σε ύλη και σάρκα, λησμονώντας ότι ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα, καλείται να ελκύσει εκ νέου τους ανθρώπους στον Χριστό και στην Εκκλησία.
Επιπλέον ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι οι κρατούντες πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι κόβοντας την μισθοδοσία των Ιερέων, θαδημουργηθοπυν αντικίνητρα σε όσους επιθυμούν να γίνουν Κληρικοί και αυτό προϊόντος του χρόνου θα οδηγήσει στην διάλυση της Εκκλησίας του Χριστού. Πλανώνται όμως πλάνην οικτράν ! Κανένας Κληρικός δεν σκέφτηκε ότι θα έχει κάποιο μισθό χρηματικό, αλλά όλοι αγωνίζονται για τον ουράνιο μισθό, που δεν εξαγοράζεται και δεν μετριέται με τίποτα το κοσμικό και δεν είναι άλλος από την Βασιλεία των Ουρανών, την ατελεύτητη κοινωνία με τη Αγία Τριάδα. Ο Θεός ποτέ δεν θα εγκαταλείψει την Εκκλησία Του. Αντιθέτως εμείς έχουμε εγκαταλείψει τον Χριστό και τον προδίδουμε καθημερινά με την αχαριστία μας.
Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος παίρνοντας αφορμή και από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, κάλεσε τον π. Κωνσταντίνο να άρει τον σταυρό της διακονίας και να κηρύξει Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστάντα και με την προσευχή του να αντιστέκεται στους εχθρούς που ελλοχεύουν και δεν είναι άλλοι από την εκκοσμίκευση, την φιλαυτία, την φιλοδοξία και την εξοικείωση με τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Αναρτήσεις
