Ο Νυμφίος της Εκκλησίας, ο Νυμφίος της ψυχής μας, βρίσκεται ανάμεσά μας. Μέρα με τη μέρα πλησιάζει στο θείο Του Πάθος, μέρα με τη μέρα προσεγγίζουμε κι εμείς την θεία μακροθυμία Του και την άπειρη φιλανθρωπία Του.
Όσοι βρισκόμαστε εδώ απόψε, οφείλουμε στον εαυτό μας ένα ερώτημα: Σε τί κατάσταση θα μας βρει, όταν Τον συναντήσουμε; Μας εμπιστεύτηκε, μας χάρισε τα πάντα, δεν απέφυγε κανέναν πόνο για χάρη μας. Αξίζουμε τέτοια θυσία; Δικαιούμεθα τέτοιας εμπιστοσύνης;
Ο κόσμος έκανε τις επιλογές του και υφίσταται τις συνέπειες. Απέστρεψε το πρόσωπο από την πηγή της αγάπης και της δικαιοσύνης «και ώρυξεν εαυτώ φρέαρ συντετριμμένον». Ελπίζουμε συχνά πως θα καταφέρουμε να ζήσουμε συμβιβάζοντας την νοοτροπία και τις μεθόδους του κόσμου με εκείνες του Νυμφίου. Τέτοιες ημέρες, όμως, το διαπιστώνουμε: Είναι αδύνατον να συνυπάρξει το φως με το σκοτάδι. Ο Ιησούς πορεύεται σε σύγκρουση μέχρι θανάτου με τις δυνάμεις του κόσμου τούτου, θανάτου δε Σταυρού. (Φιλ. 2,8). Ας Τον ατενίσουμε και ας οπλιστούμε με θάρρος και καρτερία, διότι η μάχη κατά του σκότους, ούτε ανώδυνη είναι ούτε άκοπη. Και μάλιστα, είναι μάχη με παγίδες πονηρές, που ο κόσμος ξέρει καλά να στήνει.
Δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί το σκοτάδι στο φως. Ο κόσμος, όμως, γνωρίζει πώς να παρουσιάζει ως φως το σκοτάδι. Γνωρίζει πώς να κοιμίζει τον άνθρωπο με τις εφήμερες ηδονές του, πώς να τον κάνει να αναβάλλει τις ριζικές αλλαγές, πώς να τον ναρκώνει με τις απατηλές υποσχέσεις του. Έχουμε αφήσει την ψυχή μας ανοχύρωτη, χωρίς επίβλεψη, χωρίς έλεγχο κι έτσι, όλες οι πλάνες του κόσμου διέρχονται ανεμπόδιστα. Χάσαμε το κριτήριο του σωστού και του λάθους, του ηθικού και του ανήθικου.
Προτροπή μεγάλη, σωτήρια και επιβεβλημένη η προστακτική του τόσο υπέροχου μεγαλοβδομαδιάτικου ύμνου: Ψυχή μου, «ανάνηψον κράζουσα: Άγιος, άγιος, άγιος ει ο Θεός ημών. Διά της Θεοτόκου, ελέησον ημάς».
Θυμόμαστε ξανά την νήψη, δηλαδή την επαγρύπνηση των Νηπτικών Πατέρων μας, που από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας, με διαρκή προσευχή και άσκηση φυλάττουν την ψυχή μας, όπως, κατά τον Άγιο Θεόληπτο, επίσκοπο Φιλαδελφείας, οι μέλισσες προφυλάσσουν την κυψέλη από τον κάθε εισβολέα. Νήψις, ο έλεγχος της ψυχής, νήψις, ο προστάτης όλων των πνευματικών κόπων, νήψις, ο ακοίμητος φρουρός των θησαυρών της καρδιάς μας, που ο ίδιος ο Κύριος εγκατέστησε με το βάπτισμά μας.
Χωρίς αυτήν γινόμαστε έρμαια των περιστάσεων και των επιρροών. Ο εαυτός μας άγεται και φέρεται στα ασήμαντα του κόσμου τούτου. Ανήμποροι να βρούμε την χαρά, εγκλωβισμένοι στην λύπη, την ματαιότητα και την απαισιοδοξία, είναι φορές που νιώθουμε πως δεν έχουμε εαυτό. Ξένοι στο ίδιο μας το σώμα.
Σε ανάνηψη μας καλεί ο Νυμφίος. Σε επανάκτηση του ελέγχου του εαυτού μας. Σε επανεύρεση των ψυχικών μας δυνάμεων. Και πάνω απ’ όλα, σε ανανέωση της ελευθερίας μας. Της ελευθερίας εκείνης που καταργήθηκε, όταν οι προπάτορές μας την χρησιμοποίησαν για να απομακρυνθούν από τον Δημιουργό.
«Ανάνηψον», καλούμε την ψυχή μας. Την θέλουμε ξανά ελεύθερη και ζωντανή, κοντά σ’ Εκείνον που δεν έπαψε ποτέ να χαρίζει τις δωρεές Του, ακόμη κι όταν μας είδε να απαρνιόμαστε την γλυκιά ματιά Του. Ήρθε και καλεί και επιμένει να μάς ξαναδώσει όσα η αμαρτία μας στέρησε. Ήρθε να μάς προσφερθεί ο ίδιος, ολόκληρος, τραβώντας μας λυτρωτικά από την ραθυμία και την αποχαύνωση.
Ορθώνεται απόψε η ψυχή μας γεμάτη ζωντάνια και ευγνωμοσύνη, έτοιμη να κραυγάσει το «Άγιος, άγιος, άγιος είσαι Κύριε». Ενώνουμε όλοι την φωνή μας και δοξάζουμε τον μακρόθυμο Κύριο, που δεν αποθαρρύνθηκε από την άρνησή μας, αλλά έρχεται ο ίδιος, για να γίνει ο φρουρός της ζωής μας. Αυτός ο Άγιος Θεός και Κύριος των πάντων, Αυτός ο Άγιος, ο μόνος ισχυρός να κατατροπώσει τις μεθοδείες του Διαβόλου, Αυτός, ο Άγιος, ο μόνος Αθάνατος και Ζωοδότης, Νικητής του θανάτου και Δωροθέτης ζωής πλημμυρισμένης στο φως.
Απαντούμε στο κάλεσμά σου Κύριε, ξυπνάμε από τον λήθαργο της αμαρτίας, ξαναπαίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και την παραδίνουμε στην απροσμέτρητη αγάπη Σου. Δέξου μας!
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
Αναρτήσεις
