Πως χάσαμε την επαφή με τα παιδιά μας;

Πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού

Τώρα που μπήκε η άνοιξη όλα γύρω μας είναι «χαρά Θεού». Δυστυχώς όμως εμείς και τα παιδιά μας δεν συνειδητοποιούμε τις αλλαγές των εποχών.

Γεμάτοι άγχος τρέχουμε στην δουλειά μας από το πρωί ως το βράδυ ενώ οι μαθητές δεν σηκώνουν κεφάλι από τα φροντιστήρια. Τα παλαιότερα χρόνια τα παιδιά ώσπου να νυχτώσει έπαιζαν στις αλάνες και όταν κουράζονταν γυρνούσαν στο σπίτι τους να διαβάσουν. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που δεν υπήρχαν παλαιά τόσες ψυχικές ασθένειες.

Χάσαμε την επαφή με τα παιδιά μας οι γονείς γιατί ποτέ δεν παίξαμε μαζί τους, ποτέ δεν τους δείξαμε πώς φυτεύεται ένα όμορφο λουλούδι, πώς δημιουργείται ένας χρήσιμος κήπος. «Πάρε παιδί μου δύο ευρώ και πήγαινε να φας κανέναν γύρο ή άντε με την παρέα σου να πιεις κανέναν καφέ». Αναρωτηθήκαμε γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν καμιά διάθεση έστω μια φορά την εβδομάδα να πιούν ένα καφέ με τους γονείς τους και τα αδέλφια τους;

Τραγικό είναι το λάθος που κάνουμε οι γονείς όταν το μόνο για το οποίο τα ρωτούμε είναι τι πρόοδο κάνουν στα μαθήματά τους. Τα ρωτούμε αν κουράζονται, αν κάτι τους καταπιέζει, αν κάτι από αυτά που ασχολούνται δεν τους ικανοποιεί ή τους επιβαρύνει ψυχικά; Συζητούμε μαζί τους τα υπαρξιακά τους προβλήματα; Υπάρχει Θεός; Πως αποδεικνύεται η παρουσία Του στην ζωή μας; Μπορούμε να στηριζόμαστε στους Αγίους και την Παναγία μας; Είναι σημαντικότερη η κοσμική γνώση ή ο χαρακτήρας των παιδιών μας και η απόκτηση των αρετών;

Από μικρά τα παιδιά μας, ακόμη κι αν δυσκολευόμαστε οικονομικά, έχουν τα πάντα. Υπολογιστή, τάμπλετ, κινητό τελευταίας τεχνολογίας, τα αγγλικά τους, το πιάνο τους, την ακαδημία ποδοσφαίρου, τη σχολή χορού και ό,τι άλλο ζητήσουν. Αυτό όμως τους γεμίζει ψυχικά; Τα κάνει ευτυχισμένα; Σήμερα όλη η ζωή των παιδιών, αλλά και πολλών μεγάλων είναι μπροστά σε μια οθόνη. Νομίζω πως θα γέμιζαν τα ψυχιατρεία εάν για κάποιο λόγο εξαφανίζονταν από προσώπου γης οι οθόνες.

Τα περισσότερα παιδιά στο γυμνάσιο δύσκολα μπορούν, στο μάθημα της έκθεσης, να ολοκληρώσουν μια πρόταση. Την ώρα του μαθήματος το βλέμμα τους είναι απλανές και το μυαλό τους κουρασμένο. Το χειρότερο όλων είναι ότι τα παιδιά μας έχουν στερέψει από συναισθήματα. Την οργή τους, τον έρωτά τους, την αγάπη τους τα έχουν εξαντλήσει παίζοντας οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να «παλεύουν» ώρες ολόκληρες μέσα στο διαδίκτυο σε παιχνίδια που δεν έχουν κανένα εκπαιδευτικό χαρακτήρα.

Μήπως μ' όλα αυτά θέλουμε να ξεφορτωθούμε τα παιδιά μας; Μήπως νομίζουμε ότι θα αποχτήσουν κόμπλεξ κατωτερότητας αν δεν έχουν τάμπλετ; Μήπως νομίζουμε ότι θα μείνουν διανοητικά καθυστερημένα; Μήπως ξεχάσαμε ότι είμαστε γονείς και στεκόμαστε κι εμείς όλη την ημέρα μπροστά στο «χαζοκούτι» ή στο τάμπλετ μας;

Τα παιδιά μας δεν τα χρειάζονται «ΟΛΑ»! Χρειάζονται την προσωπική επικοινωνία, τις συμβουλές μας, την αγάπη μας και κυρίως το καλό μας παράδειγμα.

Ας προσέξουμε μήπως τα παιδιά μας καταντήσουν ένα ρομπότ, όπως ο Σαρλό στην ταινία του «Μοντέρνοι Καιροί». Ας πιούμε, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, έναν καφέ με τα παιδιά μας συζητώντας μαζί τους. Ας κάνουμε συχνά μια βόλτα μαζί τους στη φύση, μήπως το μάτι τους μάθει να «διαβάζει» και τίποτα άλλο εκτός από ηλεκτρονικές οθόνες και ας τους υπενθυμίζουμε ότι ο άνθρωπος διαθέτει και αθάνατη ψυχή, η οποία όπως και το σώμα χρειάζεται την ανάλογη «τροφή».

Είμαστε αποτυχημένοι ως γονείς εάν τα παιδιά σε οποιοδήποτε χρόνο της ζωής τους δεν νοιώθουν όμορφα δίπλα μας για έναν καφέ ή ντρέπονται να κυκλοφορούν δημόσια δίπλα μας. Δόξα το Θεό υπάρχουν οικογένειες ακόμα που έστω μια φορά την εβδομάδα θα πραγματοποιούσουν μια έξοδο όλοι μαζί ή θα πάνε το καλοκαίρι διακοπές κάπου όλοι μαζί.

από: Εδώ