Ο Όρθρος της Μεγάλης Τρίτης στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Μακροχωρίου, (ΦΩΤΟ).

Την Μεγάλη Δευτέρα το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Μακροχωρίου.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Τί ραθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου; τί φαντάζει ἀκαίρως μερίμνας ἀφε­λεῖς; τί ἀσχολεῖς πρός τά ρέοντα; ἐσχάτη ὥρα ἄρτι».

Μία συνομιλία ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, μία συνομιλία τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου μέ τήν ψυχή του, ἤ μᾶλλον τό πρό­τυπο μιᾶς αὐτοεξε­τά­σεως, τό ὁποῖο θά πρέπει νά ἀκολουθοῦμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ὥστε νά μήν κινδυνεύσουμε νά βρεθοῦμε στή θέση τῶν μωρῶν παρθένων,  οἱ ὁποῖες, ἐνῶ εἶχαν ὅλες τίς δυνατό­τη­τες νά εἰσέλ­θουν στόν νυμφώνα τοῦ Κυρίου, ἔμειναν τελευταία στιγμή ἔξω ἀπό αὐτόν.

Ἡ συνομιλία αὐτή μέ τήν ψυ­χή ἔχει ὡς σκοπό νά τήν ἀφυπνή­σει ἀπό τή ραθυμία πού ἀποτελεῖ τόν μεγαλύτερο κίνδυνο, γιατί εἶναι ἡ ἀρχή ὅλων τῶν κακῶν.

Ραθυμία εἶναι ἡ νωθρό­τη­τα, ἡ ὀκνηρία· εἶναι μία κατάστα­ση στήν ὁποία πολύ εὔκολα μπο­ρεῖ ὁ ἄνθρωπος νά περιπέσει, γιατί δέν ἀπαιτεῖ κόπο, δέν ἀπαιτεῖ μό­χθο, δέν ἀπαιτεῖ προσπάθεια. Ἀπο­τε­λεῖ κίνδυνο καί γιά τή φυ­σική μας, τή σαρκική ζωή, ἀλλά πολύ μεγαλύ­τερο γιά τήν πνευματική, γιατί ἡ ρα­θυμία εἶναι ἡ μητέρα τῆς ἀμε­λεί­­­ας, τῆς ἀκηδίας, τῆς ἀδιαφο­ρί­ας.

Ὁ νωθρός καί ὀκνηρός ἄνθρω­πος δέν θέλει νά κάνει τίποτε πού θά τοῦ διαταράξει τήν ἠρεμία καί τήν ἀπραξία καί θά τόν ξυπνήσει ἀπό τόν λήθαργο στόν ὁποῖο βρί­σκε­ται. Καί ἐάν αὐτό, ἀδελφοί μου, μπο­ρεῖ νά ἔχει δυσάρεστες συ­­νέ­πειες γιά τή ζωή του, γιά τό ἐπάγ­γελμά του καί τίς ἐνασχολή­σεις του, ἔχει ὁπωσδήποτε καταστρο­φι­κές συνέπειες γιά τήν ψυχή του.

Διότι ἡ ψυχή πού ραθυμεῖ δέν ἀφήνει μόνο ἀνεκμετάλλευτες τίς πνευματικές εὐκαιρίες πού ἔχει γιά νά προαχθεῖ στήν ἀρετή καί νά προσεγγίσει τόν Θεό, ἀλλά ἐμ­πλέ­κεται καί σέ διαδικασίες ἐπικίν­δυνες καί ὀλέθριες, γιατί βρίσκε­ται ἐκτε­θειμένη καί ἀπρο­στάτευτη στίς ἐπι­θέσεις τοῦ πονηροῦ, στόν πόλε­μο τῶν λογισμῶν, στήν ἐπή­ρεια τῶν πειρασμῶν.

Καί ὅταν ἡ ψυχή δέν ἀσχολεῖται μέ τόν πραγματικό σκοπό της, πού εἶναι ἡ ἕνωσή της μέ τόν Θεό, καί ἀδρανεῖ καί δέν ἀγωνίζεται καί δέν προσεύχεται, τότε χωρίς νά τό θέλει ἀπασχολεῖται μέ ἄλλες μέρι­μνες, μέ ἄλλες φροντίδες, μέ μέ­ρι­μνες καί φροντίδες κοσμικές, κα­θη­μερινές, πού τήν ἀπομακρύνουν ἀκόμη περισσότερο ἀπό τόν στόχο της, καί εἶναι ἐντελῶς ἀσήμαντες σέ σχέση μέ τή μέριμνα καί τή φρο­­ντίδα πού πρέπει νά ἔχει, τή μέριμνα δηλαδή καί τή φροντίδα γιά τή σωτηρία της.

Καί πολλές φορές παρα­σύ­ρεται σέ σκέ­ψεις καί σχέδια πού δέν τήν ὠφε­λοῦν, καί ἄλλοτε τήν παρα­σύ­ρουν σέ φροντίδες καί μέριμνες ἁμαρ­τω­λές, πού τήν ὁδηγοῦν στήν κατα­στρο­φή καί τήν ἀπώλεια, ἄλ­λοτε πάλι τήν ὁδηγοῦν στόν πνευ­μα­τι­κό ὕπνο καί τήν κάνουν ἀδύ­ναμη νά ἀντιδράσει στίς προσ­βολές τοῦ ἐχθροῦ καί νά ἐργασθεῖ γιά τή σω­τηρία της.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, καί εἶναι ἀνάγκη νά διατηροῦμε τήν ψυχή μας σέ ἐγρήγορση, νά μήν τήν ἀφή­νουμε νά εἶναι νωθρή καί ὀκνηρή, ἀλλά νά τήν παρακινοῦμε νά προσπαθεῖ καί νά ἀγωνίζεται γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γιά τή μετάνοια καί τήν κά­θαρσή της ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες της· νά τήν παρακι­νοῦ­με νά μήν ἀμελεῖ τήν ἐπικοινωνία της μέ τόν Θεό διά τῆς προσευχῆς καί τήν προσπάθειά της νά ἑνωθεῖ μαζί του.

Εἶναι ἀνάγκη νά τήν ξυ­πνοῦμε ἀπό τόν λήθαργο στόν ὁποῖο συ­χνά περιπίπτει, γιατί κα­νείς μας δέν σκέφτεται ὅτι ἡ στιγ­μή πού θά βρεθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μπο­ρεῖ νά εἶναι πολύ κο­ντά καί ἐμεῖς γιά λίγες στιγμές νά βρε­θοῦμε ἀνέτοιμοι καί ἀπροετοί­μα­στοι, ὅπως οἱ μωρές παρ­θένες.

Ἄς μήν παραλείπουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς νά κάνουμε αὐτόν τόν αὐ­τοέλεγχο πού μᾶς συστήνει σή­μερα ὁ ἱερός ὑμνογράφος ρω­τώ­­ντας τήν ψυχή μας γιατί ραθυ­μεῖ καί δέν σπεύδει νά φροντίσει γιά τό αἰώνιο μέλλον της· γιατί ἀσχο­λεῖται μέ μάταιες φροντίδες καί ἔννοιες καί ἐνδιαφέρεται γιά τά ἐπίγεια καί προσωρινά πού σύντο­μα χάνονται καί ἀδιαφορεῖ γιά τά αἰώνια καί μένοντα.

Ἄς ἐξετάζουμε τόν ἑαυτό μας καί ἄς σκεφτόμαστε πόσο ἀγωνιοῦμε ὅλοι μας γιά πράγματα πού νομί­ζου­­με ὅτι εἶναι σημαντικά γιά τή ζωή μας, πόσο ἐντατικά προσπα­θοῦμε νά ἐπιτύχουμε τούς ἐπί­γει­ους στόχους μας, τήν προαγω­γή μας, τή βελτίωση τῆς καταστά­σεώς μας, τήν προσωπική καί ἐπαγ­γελματική μας ἐπιτυχία καί πόσο λίγο, συγκριτικά, μᾶς ἀπα­σχο­λεῖ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Καί ὅμως, ἀδελφοί μου, αὐτή εἶναι τό πιό σημαντικό ἀπό ὅλα· εἶναι αὐτό τό ἕνα τοῦ ὁποίου «ἔστι χρεία», ὅπως λέγει καί ὁ Χριστός, διότι τίποτε δέν θά ὠφελήσει τόν ἄν­θρωπο «ἐάν κερδίσῃ τόν κό­σμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ».

Ἄς ἐγκαταλείψουμε ἑπομένως τή ραθυμία καί ἄς σπεύσουμε καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε καρπούς με­­­τανοίας καί ἀρετῆς γιά νά μήν μείνουμε καί ἐμεῖς «ἔξω τοῦ νυμ­φῶ­νος Χριστοῦ», ἀλλά γιά νά εἰ­σέλ­θουμε μαζί του καί νά ἀπο­λαύ­σου­με τή μακαριότητα τῆς βα­σι­λείας του αἰωνίως.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ