Την 21ην του μηνός Ιανουαρίου, Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Μάρτυρας.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Νεόφυτος καταγόταν ἀπὸ τὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ γεννήθηκε ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Θεόδωρο καὶ τὴν Φλωρεντία. Ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.).

Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία κατέφυγε στὸν Ὄλυμπο, ὅπου ἀσκήτευε σὲ ἕνα σπήλαιο. Λίγο ἀργότερα κατεβαίνει ἀπὸ τὸ ὄρος, ὕστερα ἀπὸ θεία ἐντολή, γιὰ νὰ χαιρετίσει τοὺς γονεῖς του. Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ προσφέρει στοὺς φτωχοὺς τῆς γενέτειράς του ἕνα μέρος ἀπὸ τὴν περιουσία τῶν γονέων του καὶ ἐπιστρέφει πάλι στὸ σπήλαιο τοῦ Ὀλύμπου.

Κατὰ τὸ δέκατο πέμπτο ἔτος τῆς ἡλικίας του, συνοδευόμενος καὶ βοηθούμενος ἀπὸ Ἀγγέλους, παρουσιάσθηκε ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνα Δεκίου. Παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του, δὲν δείλιασε μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα, ἀλλὰ ὁμολόγησε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Τότε ἐκεῖνος τὸν παρέδωσε στοὺς δημίους, οἱ ὁποῖοι γιὰ τὸ ἀπροσδόκητο θάρρος του τὸν ἔθεσαν σὲ κλίβανο. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὅμως τὸν διέσωσε. Στὴν συνέχεια τὸν ἔριξαν στὰ θηρία, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ δὲν τόλμησαν νὰ τὸν πλησιάσουν. Τέλος, τὸν σκότωσαν διὰ ξίφους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐκ σπάργανων ἐπλήσθης, τῆς θείας χάριτος, ὥσπερ νεόφυτον ἔρνος χαριτωθεὶς τὴν ψυχήν, καὶ θαυμάτων αὐτουργὸς ξένων γενόμενος, ἠνδραγάθησας στερρῶς, δι’ ἀγώνων ἱερῶν, Νεόφυτε Ἀθλοφόρε. Ἀλλὰ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιοv. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁ Μάρτυς σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἰκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐκ τοῦ ὄρους ἤστραψας ἐν τῷ σταδίῳ, καὶ Χριστὸν ἐδόξασας, ἀθλητικαῖς σου ἀγωγαῖς, Μεγαλομάρτυς Νεόφυτε· ὅθεν ἐδέξω τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Μεγαλυνάριον.
Νέος ὢν τῷ σώματι κομιδῇ, τὸν ἀρχαῖον ὄφιν, ἐτροπώσω μαρτυρικῶς· ὅθεν ἐδοξάσθης, τῇ θείᾳ χορηγίᾳ, Νεόφυτε τρισμάκαρ, πιστῶν ἀντίληψις.