Οι νέοι και ο Όσιος Πορφύριος.

Πώς στέκει

ένας νέος άνθρωπος

(νέος στην ηλικία

ή στην πίστη)

απέναντι

σε έναν μοναχό

που έχει Αγιότητα;

Μάρω Σιδέρη, Θεολόγος, ιστορικός

Μολονότι το θέμα της ημερίδας είναι «Ο Όσιος Πορφύριος και οι νέοι», φρονώ πως πρέπει να ξεκινήσω την περισυλλογή μου ανάποδα: «Οι νέοι και ο Όσιος Πορφύριος!» Πώς στέκει ένας νέος άνθρωπος (νέος στην ηλικία ή στην πίστη) απέναντι σε έναν μοναχό που έχει Αγιότητα; Πώς στέκει κάποιος που πρωτοπερπατά στη γη, μπροστά σ’  έναν άνθρωπο που ομιλεί με τον Ουρανό; Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι’  αυτή τη σχέση;

Ο πιο ειλικρινής τρόπος να ανοίξεις μια τέτοια συζήτηση είναι ο από καρδιάς: Ξεκινώ, λοιπόν με ένα ΕΓΩ που μοιάζει εγωιστικό, μα δεν είναι γιατί δεν αναφέρεται σε προσωπική εμπειρία αλλά αγγίζει – νομίζω – τους περισσότερους νέους ανθρώπους: Εγώ τον Όσιο Πορφύριο δεν τον καταλαβαίνω! Ποτέ δεν τον καταλάβαινα, δεν καταλάβαινα την αγιότητά του, κι ακόμα κι όταν η ψυχή μου την ένιωθε, η λογική μου τη φοβόταν. Αυτή την οσιακή, ήρεμη μορφή, αυτόν τον καλοσυνάτο και σιωπηλό κι ευγενικό γέροντα, τον φοβόμουν … Οι αναμνήσεις μου από τον γέροντα Πορφύριο μέχρι σήμερα μου προκαλούν ντροπή: έπαιζα στην αυλή του, του φίλησα το χέρι, τον χαιρέτησα, αλλά η ψυχή μου παρέμενε πεισματικά κλειδωμένη … τα πόδια μου με έφεραν στο κελάκι του, τα χέρια μου άγγιξαν τα δικά του, η φωνή μου άγγιξε τα αυτιά του, αλλά την ψυχή μου δεν την άφησα να τον πλησιάσει … την ψυχή μου την είχα αφήσει αιχμάλωτη της λογικής, του φόβου και του εγωισμού μου … αν για κάτι μετανιώνω, είναι που δεν άφησα την ψυχή μου ελεύθερη να τον γνωρίσει, όταν τον γνώρισα … δε με πειράζει που δεν πίστευα αμέσως σε όσα άκουγα για εκείνον: η πίστη είναι το δεύτερο στάδιο μιας σχέσης τόσο ιδιαίτερης. Κι άλλωστε η πίστη δεν είναι κάτι δικό μας … είναι δώρο του Ουρανού προς τον άνθρωπο, που έρχεται όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει …

Όταν μπορούσα να ακούσω την φωνή του Γέροντα, το λάθος μου ήταν ότι δεν άφησα την ψυχή μου να ζητήσει αυτό που ήθελε: και η ψυχή μου, το ξέρω τώρα πολύ καλά,  ήθελε να τον γνωρίσει … κι αφού τον γνώριζε, ήθελε να τον πιστέψει … και αφού τον πίστευε, ήθελε να αφεθεί στην αγάπη της Αγιότητάς του, να κουρνιάσει εκεί και να μη φοβάται τίποτα.

Με την κοίμησή του, πέθαναν η λογική και ο εγωισμός μου μα αυτό που έμεινε ήταν ένας φόβος διαφορετικός, που έμοιαζε με ορφάνια: πώς να ζητήσω βοήθεια από έναν Άγιο, αφού δεν τον είχα σεβαστεί όσο ήταν εν ζωή; Με τι θάρρος να του μιλούσα στην προσευχή μου; Πώς να του ζητούσα βοήθεια; Πώς να πλησιάσω έναν Άγιο στον Ουρανό, αφού δεν τον είχα πλησιάσει όσο βρισκόταν στη γη; Και τι σημασία είχε άραγε αν είχα μετανιώσει, αφού τον είχα χάσει;

Έπρεπε να βάλω το χέρι μου πολλές φορές επί τον τύπο των ήλων για να κάνω τη λογική μου να σιωπήσει μπροστά στην παρουσία του Οσίου Πορφυρίου … έπρεπε να ταπεινωθώ, για να αφήσω την ψυχή μου ελεύθερη από τα δεσμά της: τώρα ξέρω ότι μπορεί ένα παιδί να μην καταλαβαίνει τον Όσιο Πορφύριο, αλλά ο Όσιος καταλαβαίνει πολύ καλά τα νέα παιδιά: καταλαβαίνει και την αμφιβολία, και τον φόβο, και την ορμή και τον θυμό … καταλαβαίνει και σέβεται και περιμένει … περιμένει αυτό το κάλεσμα, αυτή την ικεσία, περιμένει αυτό το δάκρυ που κυλάει από τα μάτια όταν η ψυχή σου διψάει μα η λογική σε τρομάζει … κι όταν τον καλέσεις, έρχεται – στ’  αλήθεια έρχεται τρέχοντας, σαν αφήσεις την ψυχή σου να τον γυρέψει …

Όχι: εγώ τον Όσιο Πορφύριο δεν τον καταλαβαίνω: κι αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά, η μεγαλύτερη ευλογία: αν τον καταλάβαινα δε θα ήταν Άγιος … κι εγώ τον έχω ανάγκη ως Άγιο … δε θέλω να τον καταλάβω, μου αρκεί που τον βιώνω … μου αρκεί που η ψυχή μου ηρεμεί όταν του μιλάει … που η φροντίδα του είναι σαν τον αέρα που αναπνέω …

Όχι: εγώ τον Όσιο Πορφύριο δεν τον καταλαβαίνω … κι αυτή είναι η λύτρωσή μου: η σχέση της ψυχής με τον Ουρανό είναι ερωτική και τον αληθινό Έρωτα δεν τον καταλαβαίνεις: τον νιώθεις, σε πλημμυρίζει, αλλά δεν τον καταλαβαίνεις … η ευτυχία σου είναι ότι τον έχεις … η ευλογία σου είναι ότι τον ζεις …

Είθε ψυχή μου νεαρή, ατίθαση κι ερωτευμένη, να βιώνεις τον Όσιο Πορφύριο την κάθε στιγμή … να γεύεσαι αδιάκοπα την παρουσία του … και να μπορείς ελεύθερη, χωρίς δεσμά να τον καλείς … να είσαι σίγουρη ψυχή μου: εκείνος θα ακούσει το κάλεσμά σου και θα τρέξει … με πάθος και ευγένεια και δύναμη και στοργή …

΄΄Επτάλοφος΄΄

Πηγή εδώ