Με λαμπρότητα εορτάσθηκε η Κοίμηση της Θεοτόκου στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους.

Στο Άγιον Όρος μετέβη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος κατόπιν αδείας και ευλογίας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και προσκλήσεως του Πρωτεπιστάτου του Αγίου Όρους Γέροντος Παύλου Λαυρεώτου προκειμένου να προεξάρχει της Ιεράς Πανηγύρεως επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου.

Ο Σεβασμιώτατος αφίχθη εις τις Καρυές το μεσημέρι της Πέμπτης 27^ης Αυγούστου γενόμενος δεκτός υπό του Πρωτεπιστάτου Γέροντος Παύλου Λαυρεώτου και των μελών της Ιεράς Επιστασίας.  Το εσπέρας προεξήρχε της Ιεράς Αγρυπνίας επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Ναό του Πρωτάτου με τη συμμετοχή των Αντιπροσώπων όλων των Ιερών Μονών, Μοναχών από τις Σκήτες και τα Ασκητήρια, του Πολιτικού Διοικητή του Αγίου Όρους κ. Αρίστου Κασμίρογλου και πολλών προσκυνητών.  

Μετά τη θεία Λειτουργία παρετέθη εόρτιος τράπεζα στην οποία ωμίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος.

Οι εορτασμοί ολοκληρώθηκαν το εσπέρας της Παρασκευής με το Κτιτορικό Μνημόσυνο.

 Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου εἰς τήν ἑορτήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐκφωνηθεῖσα εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Πρωτάτου Ἁγίου Ὄρους

τήν 15^ην Αὐγούστου 2015. (ν.ἡ 28/8/2015)

«Τάφον γάρ οἰκήσασα ἔδειξε Παράδεισον»

(Τροπάριον Κανόνος τῆς Ἑορτῆς)

 Θεωρῶ ὡς μεγίστην δωρεάν τοῦ Θεοῦ καί εὐλογίαν τῆς Ὑπερ­ευ­λο­γη­μένης Θεοτόκου τήν παρουσίαν μου ἐδῶ εἰς τό ἱερόν Κέντρον τοῦ Ἁγιο­ρειτικοῦ Μοναχισμοῦ, προκει­μέ­νου νά συμμετάσχω εἰς τήν λαμπράν ἀναστάσιμον πανήγυριν τῆς Ζωοκοιμήτου Μεταστάσεως τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μεθ΄ὑμῶν συνευφραν­θῶ ἐν τῆ πλουσίᾳ εὐφροσύνη τῆς Θεομητορικῆς Χάριτος καί τῆς μετά πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῶ κοινωνίας.

Ὡς ἐκ τούτου ἐκ βαθέων εὐχαριστῶ πρῶτον τήν ἔφορον καί προστά­τιδα τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, διότι ηὐδόκησεν, ὅπως ἡ ἐλαχι­στό­της μου προεξάρχει τῆς Ἱερᾶς ταύτης πανηγύρεως καί δεύτερον τόν Πανο­­­­σιο­λογιώτατον Πρωτεπιστάτην τοῦ Ἁγίου Ὄρους διά τήν εὐγενῆ πρόσκλη­σίν του, τήν ὁποίαν μοί ἀπηύθυνε συνοδευομένην μέ τήν ὁλό­θυ­μον ἄδειαν καί εὐλογίαν τοῦ Παναγιωτάτου Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.

Κατά τόν ἅγιο Πρόκλο Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως «πᾶσαι μέν τῶν ἁγίων αἱ μνῆμαι θαυμασταί, οὐδέν δέ τοσοῦτον εἰς δόξαν οἷα ἡ παροῦσα πανήγυρις».

Περιβεβλημένη μέ θεία δόξα, ἡ ἱερά καί εὐκλεής μνήμη τῆς Θεο­τό­κου ἀκτινοβολεῖ στόν οὐρανό καί στή γῆ.      

«Τῇ ἐνδόξῳ Κοιμήσει σου, οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί ἀγγέλων γέ­γη­θε τά στρατεύματα. πᾶσα ἡ γῆ δέ εὐφραίνεται» ψάλλομε στόν Ὄρθρο τῆς πανηγύρεως. Δόξα ἐν οὐρανῷ. Ἐπί γῆς εὐφροσύνη. Τό «εὐρύχωρο χωρίον τοῦ Λόγου» γνωρίζει λῆξιν αἰώνιον κάι εὐρύχωρον.

«Ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί τήν παναγίαν παρατίθεται ψυχήν» καί παρα­μένει «ἀεί σύν ζωηφόρῳ Βασιλεῖ καί τόκῳ ζῶσα».

Ἡμέρα φωτός καί χαρᾶς ὡς ἐκείνη τῆς φωταυγοῦς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ίησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σημερινή ἑορτή.

Θάνατον ἑορτάζομεν, ἀλλά τόν θάνατον τῆς Μητρός τῆς ζωῆς. Θρῆ­νος καί χαρά, δάκρυα καί ἐλπίδα, θάνατος καί ζωή, τάφος καί παρά­δει­σος, άναμειγνύονται καί συμπλάθονται μέσα εἰς τά θεῖα καί ἀνθρώ­πι­να βιώματα, διά νά σχηματίσουν τό νέο σχῆμα τοῦ ἀφθάρτου καί αἰω­νί­ου προτύπου τῆς ἀεί ζώσης Παναγίας, διακοσμημένο καί θεϊκά χειρο­τεχνη­μένο.

Ὑπέρ ἔννοιαν πᾶσαν εἶναι τό θαῦμα τῆς ζωοκοιμήτου μεταστάσεως τῆς Παναγίας. «Τάφον γάρ οίκήσασα ἔδειξε Παράδεισον» (Τροπάριο Κανόνος Η΄ Ὡδῆς). Ἐνίκησε τούς ὅρους τῆς φύσεως. Τήν ζωήν ἡ κυή­σα­σα πρός ζωήν μεταβέβηκε. Ὁ τάφος ἔγινε κλῖμαξ πρός οὐρανόν. Ἐδῶ εὑ­ρί­σκεται τό μεγάλο θαῦμα. Ὅτι ὁ τάφος ἀπό κατοικητήριο θανάτου κα­θί­στα­ται τόπος παραδείσου. Διέρχεται ἀπό τόν θάνατο χωρίς νά ἐπιδέχεται καμμία φθορά.

Ἡ Θεοτόκος βιώνει μυστηριακά τό γεγονός τοῦ θανάτου της. Δέ­χε­ται τόν θάνατο ὡς ἀπόγονος τοῦ Ἀδάμ, ἀλλά νικᾶ τήν φθορά ὡς Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ δευτέρου Ἀδάμ, τοῦ νικήσαντος τόν θάνα­τον. Ὁ θάνατος εἶναι δι΄αὐτήν «καλλίστη ἐκδημία», «θεία μετά­στα­σις». «Ἐδέξα­το μέν ὁ τάφος ἐπί μικρόν, ἐδέχετο δέ καί ὁ οὐρανός τήν καινήν γῆν ἐκείνην» λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας. Τί ἐξαίσια γεγο­νό­τα, ὁποῖα θαύ­ματα παράδοξα καί σημεῖα θεόπεμπτα! Στόν τάφο συνέβη, ὅτι συμ­βαί­νει μέ τόν χρυσό στό χωνευτήριο, ὁ ὁποῖος ἀποβάλλει τά ἄχρηστα ὑλικά καί μένει καθαρός. Ἔτσι καί Ἐκείνη μέσα εἰς τό μνῆμα ἀπέβαλε τήν γήϊνη ὕλη τῆς θνητότητος, γιά νά ὑψώσει τή σάρκα της καθαρή καί λάμπουσα μέ τό φέγγος τῆς ἀφθαρσίας.

Ὅπως συνέβη εἰς τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, εἰς τόν Ὁποῖο ὁ θάνατος κατατροπώθηκε μέ τήν δύναμη τῆς Θεότητος καί ἡττήθηκε, τό ἴδιο ἔγινε καί στήν Μητέρα τοῦ Σωτῆρος, στήν ὁποία «θεαρχίῳ νεύματι» ὑπεχώρησαν οἱ νόμοι τῆς φθορᾶς καί ἡ Μητέρα τῆς ζωῆς ἑλκύσθηκε ἀπό τήν ἴδια τήν ζωή. Ὅπως ὁ κοσμοπλάστης καί δημιουργός Χριστός σαρκι­κῶς ἀπέθανε, ἔτι καί ἡ κοσμοσώτηρα Κόρη ἀποθνήσκει. Ὁ θάνατος ὅμως δέν ἠμπόρεσε νά κρατήσει τήν Αὐτοζωή. Ἡ Θεοτόκος «ἠκολού­θη­σε τάς ὁδούς τοῦ Σωτῆρος»καί στή ζωή καί στό θάνατο. Ὅπως Ἐκεῖνος ἀνέστη ἀπό τῶν νεκρῶν καί Ἐκείνη «διά θανάτου πρός ζωήν μετα­βέβηκε». Θνήσκουσα σύν τῷ Υἱῷ ἐγείρει διαιωνίζουσα».                 

                                     (Τροπάριο Α΄ὡδῆς τοῦ Κανόνος τῆς ἡμέρας).

 Βαθυστόχαστη εἶναι μία φράση τοῦ τελευταίου τροπαρίου τῆς Η΄ὡδῆς τοῦ Κανόνος τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως, ἡ ὁποία λέγει:

«Ὠ τῶν ὑπέρ ἔννοιαν θαυμάτων, τῆς ἀειπαρθένου τε καί θεομή­το­ρος. Τάφον γάρ οίκήσασα, ἔδειξε παράδεισον». Ἐδῶ εὑρίσκεται τό μεγά­λο θαῦμα, ὅτι ὁ τάφος ἀπό κατοικητήριον θανάτου καθίσταται τόπος παρα­δείσου. Ὁ χῶρος καί ὁ τρόπος τῆς ὀδύνης καί τοῦ πόνου μεταβάλ­λε­ται σέ οὐράνιο θάλαμο ζωῆς καί ἀθανασίας. Ἡ Παναγία Θεοτόκος νικᾶ διά τοῦ Χριστοῦ τόν μεγάλο κατήγορό μας, δηλαδή τόν θάνατο καί με­τα­­τίθεται πρός τήν ζωήν εἰσάγουσα στήν ἀθανασία τήν κληρονομίαν της, δηλαδή ὅλους ἐμᾶς.

 Ὁ ἅγιος Γερμανός Κων/πόλεως λέγει: «Τῇ ἁγίᾳ κοιμήσει αὐτῇς, ὁ κόσμος ἀνεζωοποιήθη», ὁ δέ ἅγιος Θεοφάνης συμπλη­ρώ­νει: «Ἡ γῆ τήν πηγήν τῆς ζωῆς ἀποδιδοῦσα, τήν εὐλογίαν στολίζεται καί εὐπρέπειαν».

  Ὁ Ἅγιος Μόδεστος ὁ Ἱεροσολύμων ὀνομάζει τήν Θεοτόκον «θείων χα­ρισμάτων ἐσφραγισμένην πηγήν τοῦ Κυρίου δι΄ἦς πεπότισται ὁ τῆς Ὀρθο­δόξου Ἐκκλησίας Παράδεισος». Συνεχῶς ἀπεργάζεται στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τό μυστήριο τῆς ἀνακαινίσεως καί τήν κοινωνία καί τήν ἕνωσιν μετά τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Αὐτή πού κατά τόν Ἱερό Δαμασκηνό «συνήγαγε τά διεστῶτα» ὡς πρότυπο ἁγιότητος ὑποδεικνύει τόν τρόπο ἑνώσεως τῶν ψυχῶν μετά τοῦ Θεοῦ καί ὁλοκληρώσεως τῆς ἑνότητος στίς σχέσεις μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας καί τούς συνανθρώπους μας.

Μέ τήν πίστη, ὅτι ἡ Παναγία μετετέθη εἰς τούς οὐρανούς σωματικά καί ὅτι ὡς εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας ἔφερε τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἰς τά σκη­νώ­ματα τοῦ Παραδείσου, ἐλπίζομεν, ὅτι ἠμποροῦμε νά ἔχωμε πρόσβα­­ση στήν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐάν ζοῦμε ὡς μέλη Χριστοῦ καί διατηροῦμε τόν σύνδεσμο τῆς ἑνότητος μέ τήν Ἐκκλησία, δηλαδή τήν Παναγία.

Ἀπό τόν βαθμό σχέσεως καί κοινωνίας μας μέ τήν Παναγία - Ἐκκλη­σία ἐξαρτᾶται ἡ ἀναζωοποίησή μας ἐν Χριστῷ. Ὅσοι εἴμεθα κύτταρα τοῦ ἁγίου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας θά λάβωμε «νικητικά βραβεῖα» κατά τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.

Ἡ ψυχοσωματική ἑνότητά μας μέ τήν Παναγία, ἡ μετάγγιση στή ζωή μας τοῦ φρονήματος τῆς Παναγίας, ἡ ὑποταγή μας εἰς τό θέλημα τῆς Ἐκ­­κλησίας μᾶς καθιστᾶ δέκτες τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ στά καθημερινά προ­βλήματα καί αἰτήματα τῆς ζωῆς μας. Τό μέγα θαῦμα, πού εἶναι ἡ λει­τουρ­γία τῆς ὑπάρξεώς μας μέσα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀκολου­θοῦν πολ­λά θαύματα, πού ὄχι μόνο ἐπιβεβαιώνουν τή χαρισματική σχέση τοῦ θεϊκοῦ μεγαλείου μέ τήν ἁμαρτωλότητά μας, ἀλλά διακη­ρύσσουν, ὅτι ἀπα­ραίτητη προϋπόθεση τοῦ θαύματος, εἶναι ἡ κοινωνία μετά τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.

      Ὁσιώτατοι Πατέρες,

οἱ ἐνασκούμενοι εἰς τήν θεοτοκοφρούρητον Ἀθωνικήν πολιτείαν.

 Ἡ Θεοτόκος ἐνσαρκώνει τούς πόθους τῆς καλῆς ἀλλοιώσεως διά τήν ἐπίτευξιν τῆς ὁποίας ἀνελάβατε διά τῶν μοναχικῶν ὑποσχέσεων σας τόν διά βίου πνευματικόν ἀγῶνα. Ἡ Θεοτόκος ἀκόμη συμβολίζει τήν ἀνα­στοι­­χείωσιν καί μεταβολήν τῆς πεπτωκυίας φύσεως ἀπό τήν ἀνα­και­νι­σμέ­νην καί θεωμένην ἐν Χριστῷ φύσιν.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος χαριτωθεῖσα ἀπό τόν Θεόν ἀπέβαλεν πᾶσαν φθαρτό­τητα καί θνητότητα. Τό ἴδιο ἐπιδιώκουμε καί ἡμεῖς διά νά ἀποβά­λου­με τόν «παλαιόν ἄνθρωπον», δηλαδή τά πάθη καί νά ἐνδυθοῦμε τόν «καινόν ἄνθρωπον» ὅπως πρός τούς Ἐφεσίους (4,22) γράφει ὁ οὐρανο­βά­μων Ἀπόστολος Παῦλος: «ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀνα­στρο­φὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δὲ τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ὑμῶν καὶ ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιό­τη­τι τῆς ἀληθείας».  

  Δέν εἶναι τυχαῖον, ὅτι ἡ Παναγία εἶναι ἡ Ἔφορος καί Προστάτις τοῦ Ἁγίου τούτου τόπου καί ὅτι οἱ Μοναχοί νύκτα καί ἡμέραν Αὐτήν ἐπι­κα­λεῖ­σθε πρός βοήθειαν καί σωτηρίαν.

 Αὐτήν ἔχετε ὡς πρότυπον πνευματικῆς τελειώσεως καί Αὐτή ἔχει ἀνα­λάβει ἕνα ἕκαστον ἐξ΄ ὑμῶν καί ὅλους μαζί ὑπό τήν Μητρικήν προστα­­σίαν της. Εὐχή καί προσευχή μας ἄς εἶναι, νά ζοῦμε μέ τήν Θεο­τόκο καί ὅπως ἡ Θεοτόκος. Νά ἐμπιστευθοῦμε τήν ὕπαρξή μας καί τήν ψυχή μας στήν Παναγία, καταθέτοντας καθημερινῶς στήν ἀγάπη της τήν μέριμνα καί προστασία τῆς ζωῆς μας.

«Μακαρίζομέν σε πᾶσαι αἱ γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε· ἐν σοὶ γὰρ ὁ ἀχώ­ρητος Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, χωρηθῆναι ηὐδόκησε. Μακάριοι ἐσμὲν καὶ ἡμεῖς προστασίαν σε ἔχοντες· ἡμέρας γὰρ καὶ νυκτὸς πρεσβεύεις ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις κρα­τύ­νο­νται. Διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμέν σοι· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».                                   (Ὑπακοή τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως)