«Αδελφογνωσία: η σχέση μας με τον αδελφό» ήταν το θέμα της ομιλίας του Πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Βασιλάκου, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013 στα πλαίσια του τρίμηνου προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
«Αν θέλεις να δεις μόνο τη σχέση σου με το Θεό και δεν βλέπεις τη σχέση σου με τον αδελφό, τον άλλο τον άνθρωπο και τον εαυτό σου, τότε δεν βλέπεις τίποτα. Η σχέση αυτή είναι παράλυτη και ακρωτηριασμένη», ήταν μία από τις εναρκτήριες φράσεις της ομιλίας του π. Σπυρίδωνος, εξηγώντας πως θα ανέλυε μία ακόμη πτυχή που βοηθά τον άνθρωπο να αναπτύξει τη σχέση του με το Θεό. Μιλώντας πιο συγκεκριμένα για τον άνθρωπο, ανέφερε χαρακτηριστικά πως «αυτό που με κάνει άνθρωπο είναι η σχέση μου με το Θεό και η σχέση μου με τον άλλο άνθρωπο. Μέσα από τη σχέση μου αυτή ανθρωποποιούμαι και μετά θεοποιούμαι».
Εν συνεχεία, ο π. Σπυρίδων, κάνοντας αναφορά στη δημιουργία του ανθρώπου από το Θεό, τόνισε τη μεγάλη σημασία που έδωσε και δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, αναφέροντας πως «o Θεός έβαλε τον άνθρωπο σε τέτοια θέση που να μπορεί να βλέπει τη δόξα της Θεότητος. Για τον άνθρωπο ο Θεός θυσιάζεται και μας βάζει να δούμε στο πρόσωπο του ανθρώπου τον ίδιο το Θεό. Δεν υπάρχει κάτι που να δίνει μεγαλύτερη αξία στον άνθρωπο». Όπως συμπλήρωσε, ο Θεός με την ενανθρώπησή του δείχνει πόσο μεγάλη αξία έχει ο άνθρωπος, «κι εκεί νιώθουμε την ασέβεια που έχουμε απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας και τον αδελφό μας».
Συνεχίζοντας το λόγο του περί «Αδελφογνωσίας», ο π. Σπυρίδων έκανε λόγο για τις πηγές των κινητήριων δυνάμεων που έχει ο άνθρωπος για τον αδελφό του. «Η μία πηγή είναι ο εγωισμός μας. Η δύναμη αυτή κάνει τη σχέση αυτή να γίνεται μια ευγενής δολοφονία προς τον άλλο και αντί να γεμίσει και εμένα και τον άλλο, μας αδειάζει. Αντί να νιώθω πληρότητα μέσα από αυτή τη σχέση, νιώθω κενότητα», είπε χαρακτηριστικά. Προεκτείνοντας τη σκέψη του πάνω σε αυτό το θέμα, ανέφερε πως με τον εγωισμό, ο άνθρωπος έχει την αγωνία της παντοδυναμίας, που ουσιαστικά νεκρώνει τον αδελφό αλλά και τον ίδιο, ενώ τόνισε πως «η αποξήρανση της πηγής του εγωισμού, για να σταματήσει η αρρώστια αυτή της ψυχής και να μπορεί ο άνθρωπος να καλλιεργήσει οτιδήποτε πνευματικό, μπορεί να τον φέρει κοντά στο Θεό και να τον ενώσει με τον άνθρωπο, το συνάνθρωπό του».
«Όσο αποξηραίνεις την πηγή του εγωισμού, τόσο γίνεται χειμαρρώδης η άλλη πηγή, ο Χριστός στη ζωή σου. Όταν έχεις Χριστό, έχεις μετάνοια. Και όταν έχεις μετάνοια μπαίνεις με απόλυτο σεβασμό στη ζωή του άλλου», ανέφερε στη συνέχεια ο π. Σπυρίδων, μιλώντας για τη δεύτερη πηγή που επηρεάζει τη συμπεριφορά του ανθρώπου προς το συνάνθρωπο. «Ο άνθρωπος που αντλεί από το Χριστό το κάθε τι προς τον άλλο, είναι ελεύθερος. Μπαίνει με σεβασμό στη ζωή του άλλου. Ελευθερώνεται ο άλλος μέσα στη σχέση και ελευθερώνεσαι κι εσύ ο ίδιος», συμπλήρωσε.
Προς το τέλος της ομιλίας του, ο π. Σπυρίδων Βασιλάκος τόνισε πως «εκείνο που μπορεί να σκοτώσει το κτήνος μέσα μας είναι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος. Αγωνιζόμαστε διαρκώς να θανατώνεται το τέρας του εγωισμού μέσα στον τρόπο της ζωής μας και να αναδεικνύεται ο άνθρωπος. Το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Φτάνουμε στον άνθρωπο για τον οποίο ο Χριστός σταυρώνεται. Φτάνουμε στον άνθρωπο εκείνο, ο οποίος κρατώντας στην αγκαλιά της ψυχής του κάθε άνθρωπο, αποκτά τη θέα του Θεού του».
«Αν θέλεις να δεις μόνο τη σχέση σου με το Θεό και δεν βλέπεις τη σχέση σου με τον αδελφό, τον άλλο τον άνθρωπο και τον εαυτό σου, τότε δεν βλέπεις τίποτα. Η σχέση αυτή είναι παράλυτη και ακρωτηριασμένη», ήταν μία από τις εναρκτήριες φράσεις της ομιλίας του π. Σπυρίδωνος, εξηγώντας πως θα ανέλυε μία ακόμη πτυχή που βοηθά τον άνθρωπο να αναπτύξει τη σχέση του με το Θεό. Μιλώντας πιο συγκεκριμένα για τον άνθρωπο, ανέφερε χαρακτηριστικά πως «αυτό που με κάνει άνθρωπο είναι η σχέση μου με το Θεό και η σχέση μου με τον άλλο άνθρωπο. Μέσα από τη σχέση μου αυτή ανθρωποποιούμαι και μετά θεοποιούμαι».
Εν συνεχεία, ο π. Σπυρίδων, κάνοντας αναφορά στη δημιουργία του ανθρώπου από το Θεό, τόνισε τη μεγάλη σημασία που έδωσε και δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, αναφέροντας πως «o Θεός έβαλε τον άνθρωπο σε τέτοια θέση που να μπορεί να βλέπει τη δόξα της Θεότητος. Για τον άνθρωπο ο Θεός θυσιάζεται και μας βάζει να δούμε στο πρόσωπο του ανθρώπου τον ίδιο το Θεό. Δεν υπάρχει κάτι που να δίνει μεγαλύτερη αξία στον άνθρωπο». Όπως συμπλήρωσε, ο Θεός με την ενανθρώπησή του δείχνει πόσο μεγάλη αξία έχει ο άνθρωπος, «κι εκεί νιώθουμε την ασέβεια που έχουμε απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας και τον αδελφό μας».
Συνεχίζοντας το λόγο του περί «Αδελφογνωσίας», ο π. Σπυρίδων έκανε λόγο για τις πηγές των κινητήριων δυνάμεων που έχει ο άνθρωπος για τον αδελφό του. «Η μία πηγή είναι ο εγωισμός μας. Η δύναμη αυτή κάνει τη σχέση αυτή να γίνεται μια ευγενής δολοφονία προς τον άλλο και αντί να γεμίσει και εμένα και τον άλλο, μας αδειάζει. Αντί να νιώθω πληρότητα μέσα από αυτή τη σχέση, νιώθω κενότητα», είπε χαρακτηριστικά. Προεκτείνοντας τη σκέψη του πάνω σε αυτό το θέμα, ανέφερε πως με τον εγωισμό, ο άνθρωπος έχει την αγωνία της παντοδυναμίας, που ουσιαστικά νεκρώνει τον αδελφό αλλά και τον ίδιο, ενώ τόνισε πως «η αποξήρανση της πηγής του εγωισμού, για να σταματήσει η αρρώστια αυτή της ψυχής και να μπορεί ο άνθρωπος να καλλιεργήσει οτιδήποτε πνευματικό, μπορεί να τον φέρει κοντά στο Θεό και να τον ενώσει με τον άνθρωπο, το συνάνθρωπό του».
«Όσο αποξηραίνεις την πηγή του εγωισμού, τόσο γίνεται χειμαρρώδης η άλλη πηγή, ο Χριστός στη ζωή σου. Όταν έχεις Χριστό, έχεις μετάνοια. Και όταν έχεις μετάνοια μπαίνεις με απόλυτο σεβασμό στη ζωή του άλλου», ανέφερε στη συνέχεια ο π. Σπυρίδων, μιλώντας για τη δεύτερη πηγή που επηρεάζει τη συμπεριφορά του ανθρώπου προς το συνάνθρωπο. «Ο άνθρωπος που αντλεί από το Χριστό το κάθε τι προς τον άλλο, είναι ελεύθερος. Μπαίνει με σεβασμό στη ζωή του άλλου. Ελευθερώνεται ο άλλος μέσα στη σχέση και ελευθερώνεσαι κι εσύ ο ίδιος», συμπλήρωσε.
Προς το τέλος της ομιλίας του, ο π. Σπυρίδων Βασιλάκος τόνισε πως «εκείνο που μπορεί να σκοτώσει το κτήνος μέσα μας είναι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος. Αγωνιζόμαστε διαρκώς να θανατώνεται το τέρας του εγωισμού μέσα στον τρόπο της ζωής μας και να αναδεικνύεται ο άνθρωπος. Το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Φτάνουμε στον άνθρωπο για τον οποίο ο Χριστός σταυρώνεται. Φτάνουμε στον άνθρωπο εκείνο, ο οποίος κρατώντας στην αγκαλιά της ψυχής του κάθε άνθρωπο, αποκτά τη θέα του Θεού του».
Αναρτήσεις
