Η Εορτή του Οσίου Δαβίδ του γέροντος στο ομώνυμο εκκλησάκι στο γηροκομείο της πόλης Ναυπλίου.

Με κάθε λαμπρότητα εορτάστηκε η μνήμη του οσίου Δαβίδ του γέροντος στο ομώνυμο εκκλησάκι στο γηροκομείο της πόλης Ναυπλίου.Το εκκλησάκι αυτό φτιάχθηκε πριν λίγα χρόνια με τις προσπάθειες του ιερέως πατέρα Μάρκου και του εκκλησιαστικού συμβουλίου του προσκυνηματικού ναού του Αγίου Αναστασίου,όπου και ανήκει εκκλησιαστικά.Να σημειωθεί πως πρώτα οι ηλικιωμένοι γέροντες έπρεπε να βγουν έξω από το χώρο του γηροκομείου για να μπορέσουν να λειτουργηθούν,πράγμα που πολλές φορές ήταν δύσκολο γι αυτούς.Έτσι ο ιερέας πατέρας Μάρκος προσπάθησε πολύ για να φτιάξει την εκκλησία αυτή και τελικά τα κατάφερε,το εκκλησάκι φτιάχθηκε εντός του γηροκομείου και αφιερώθηκε στον Όσιο Δαβίδ τον γέροντα ,μάλιστα ο ιερέας έφερε και στην εκκλησία τεμάχιο ιερού λειψάνου από το μοναστήρι του οσίου Δαβίδ στην Εύβοια.Φέτος στον πανηγυρικό εσπερινό που τελέσθηκε από τον πατέρα Μάρκο στο εκκλησάκι ήρθαν αρκετοί πιστοί για να τιμήσουν τον Άγιο αλλά και για να πουν ένα καλό λόγο, ένα λόγο συμπόνοιας στους γέροντες του γηροκομείου.Να σημειωθεί πως το τελευταίο διάστημα το γηροκομείο αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα λόγω και της οικονομικής χρήσης.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΪΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ

Η ίδρυση και ανέγερση της Μονής, περί το έτος 1540, οφείλεται στον Όσιο Δαυΐδ. Νέος ακόμη στην ηλικία, επέτυχε την ανοικοδόμησή της σε υψόμετρο 500 περίπου μέτρων, κάτω από την σκέπη του Τελεθρίου όρους, ανάμεσα σε πυκνό δάσος πεύκων και ελάτων.

Ο Όσιος καταγόταν από τη Γαρδινίτζα. Νέος ακόμη έγινε μοναχός. Διετέλεσε ηγούμενος της Μονής Βαρνακόβης, ασκήτεψε στο Στείριον όρος και δοκιμάσθηκε από τον οθωμανό άρχοντα της Λιβαδειάς. «Θείω οδηγηθείς Πνεύματι», πέρασε στην Εύβοια, όπου έκτισε Ναό της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, σε σημείο όπου προϋπήρχε παλαιότερος Ναός, κοντά στο χωριό Ροβιές και «τελείαν συνεστήσατο Μονήν», στην οποίαν συνέρρευσαν σύντομα πολλοί μοναχοί. Η φήμη της αγιότητός του ξαπλώθηκε γρήγορα, έκανε πολλά θαύματα και πριν την οσιακή κοίμηση του (1 Νοεμβρίου) πολλούς οδήγησε προς σωτηρία «μέγας φανείς εν λόγω και εργω».

Η Μονή, στα χρόνια του Βυζαντίου είχε τιμηθεί με Αυτοκρατορικούς τίτλους, οι οποίοι δυστυχώς καταστράφηκαν κατά την πυρπόλησή της. Ακόμη, Πατριαρχικό σιγίλιο του 1638, επί Πατριάρχου Κυρίλλου, αναγνώριζε την Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική αξία της Μονής.

Κατά τη διάρκεια της ἑπαναστάσεως του 1821, οι Μοναχοί βοήθησαν στον Αγώνα, με αποτέλεσμα νά προκαλέσουν την οργή των Τούρκων, οι οποίοι κατέστερψαν ολοσχερώς το Μοναστήρι, το οποίο ανακαινίσθηκε το 1877.

Σε απόσταση χιλιομέτρου βορείως της Μονής βρίσκεται το «Αγιονέρι». Κατά την παράδοση, ο Όσιος Δαυΐδ χτύπησε με το ραβδί του το βράχο και ανέβλησε καλό, άφθονο και ιαματικό νερό. Ακόμη, σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια στα νότια της Μονής, υπάρχει το «Ασκητήριο» του Οσίου Δαυΐδ, ένα μικρό σπήλαιο σε βράχο, με το παρεκκλήσιο του Αγ. Χαραλάμπους.

Ημέρες δόξης και ανάπτυξης γνώρισε η Μονή στά χρόνια της Ηγουμενίας του μακαριστού Αρχιμ. Ιακώβου Τσαλίκη (1975-1991), ο οποίος άφησε φήμη και μνήμη οσίου ανδρός.

Πολλοί χριστιανοί από όλη την Ελλάδα, επισκέπτονται τή Μονή γιά να προσκυνήσουν τά Άγια λείψανα πολλών Αγίων και φυσικά του ιδρυτού της Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος.

Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Ευάγγελο Μπουγιώτη.