Η Δέσποινα τοῦ κόσμου βλέπει, ἀκούει, τρέχει, προφθάνει, ἐνισχύει, θεραπεύει καί σώζει.

«Ἐν
τῇ γεννήσει
τήν παρθενίαν
ἐφύλαξας,
ἐν τῇ κοιμήσει
τόν κόσμον
οὐ κατέλιπες
Θεοτόκε».

Σεβ. Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου

Αὐτήν τήν διπλῆ ἀλήθεια γιά τό πάνσεπτο πρόσωπο τῆς Ὑπερευλογημένης, Ἀχράντου καί Ἐνδόξου Μαρίας, διατρανώνει ὁ ἱερός ὑμνωδός στό Ἀπολυτίκιο κατά τήν σημερινή Θεομητορική Ἑορτή, ὑπενθυμίζοντας σέ κάθε χριστιανό, δύο ἀπό τά θαυμαστά σημεῖα, πού συντελέστηκαν, κατά τή ζωή τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ  Θεοῦ.

Τό ἕνα, ἀφορᾶ τό κοσμοσωτήριο γεγονός, πού συνέβη στά χρόνια τῆς ἐφηβείας Της. Τότε πού ἡ Ἀγνή καί Παρθένος κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἀποδέχθηκε τήν Θεϊκή πρόσκληση καί μέ τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ξεκίνησε τό ταξίδι τῆς σωτηρίας μας. Τότε, τό πάναγνο σῶμα τῆς Μαρίας, ἔγινε τό κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, ὁ Θρόνος τοῦ Ὑψίστου, ἡ πηγή τῆς Ζωῆς.

 Ἡ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας διαλαλεῖ, πώς ἡ ταπεινή κόρη τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας, ἔχοντας μετατραπεῖ σέ δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο ἐκύησε τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί κατέστη Θεοτόκος, ἀλλά καί πῶς, μετά τόν τοκετό τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου, ἡ γυναικεία φύση Της παρέμεινε ἀνεπηρέαστη, δέν ὑπέστη τήν φυσιολογική φθορά τῆς γέννας, καί ἡ φυσική μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας, ὑμνολογεῖται  ὡς ἀειπάρθενος.

Στό πέρασμα τῆς ἐπίγειας ζωῆς της ἡ Παναγία μας, μέσα στή σιωπή Της, μίλησε στίς καρδιές τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου μας καί κατέκτησε τίς ὑψηλές κορυφές τῆς Θεογνωσίας. 

Ἡ πορεία Της στό πλευρό τοῦ ἀγαπημένου Της Παιδιοῦ, ὑπῆρξε  διδακτική πορεία ὑπακοῆς καί καρτερίας, πόνου καί θλίψης,  ἀλλά καί χαρᾶς καί Ἀνάστασης. Γιαυτό κι΄ ὅταν ἀποχαιρέτησε τοῦτο τόν μάταιο κόσμο, οἱ Ἀπόστολοι συναθροίστηκαν ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς στή Γεθσημανῆ, προσφέροντας ὄχι μόνο τιμή στήν Μητέρα τοῦ Διδασκάλου τους, ἀλλά καί τιμή στήν δεύτερη, τήν κατά χάριν, Μάνα τους.

Ἀπ  αὐτή τήν ὕστατη χρονική στιγμή τοῦ βίου τῆς Παναγίας μας, τήν ἔξοδό Της, δηλαδή, ἀπό τόν πρόσκαιρο τοῦτο κόσμο, πηγάζει μιά χαρά ἀνεκλάλητη γιά τά παιδιά Της στούς αἰῶνες, γιά μᾶς τούς χριστιανούς, γιά ὅσους τιμοῦν τήν πανσέβαστη μνήμη Της. Γιατί ὁ Χριστός μας, εἶχε χαρίσει στή Μητέρα Του, τήν αἰώνια ζωή καί τή νίκη πάνω στή φθορά τοῦ θανάτου.

Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ ὀνομάστηκε ἡ σημερινή γιορτή, γιατί τό πανηγύρι μας στήνεται γύρω ἀπό τό πάνσεπτο σκήνωμα τῆς μητέρας τοῦ Ἀναστημένου Θεοῦ. Τί παράδοξο θαῦμα: ἡ πηγή τῆς Ζωῆς τοποθετεῖται στό μνῆμα καί ὁ τάφος Της γίνεται σκάλα, πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό.

Ὁμολογοῦμε λοιπόν μέ παρρησία καί διαλαλοῦμε μέ ἐνθουσιασμό, πώς  ἡ Θεοτόκος δέν πέθανε, δέν χάθηκε, δέν ξεχάστηκε, ἀλλά ζεῖ στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, κατέχοντας μάλιστα «τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος».

Ἀπό κεῖ ψηλά μέ περισσή φροντίδα, ἀγάπη, συμπόνια καί στοργή, ἡ Δέσποινα τοῦ κόσμου βλέπει, ἀκούει, τρέχει, προφθάνει, ἐνισχύει, θεραπεύει καί σώζει κάθε ψυχή, πού μέ πίστη  προστρέχει στήν Χάρη Της.

Ἡ Θεοτόκος, παραμυθεῖ, παρηγορεῖ, στηρίζει, σώζει, ὅπως κάνει αἰῶνες τώρα. Μέ ἀποδείξεις τρανταχτές. Μέ γεγονότα ἔξω ἀπό τή λογική τοῦ κόσμου τούτου. Μέ θεοσημίες ἀνερμήνευτες καί στοιχεῖα ἀδιάψευστα. Μακρινά στό βάθος τοῦ χρόνου, ἀλλά καί τόσο κοντινά μας. Σέ ἀνθρώπους γνωστούς μας, στίς οἰκογένειές μας, σέ μᾶς προσωπικά. «Ἐν τῆ κοιμήσει τόν κόσμον, οὐ κατέλιπες Θεοτόκε». Αὐτό, εἶναι τό δεύτερο θαυμαστό σημεῖο τῆς ζωῆς τῆς Παναγίας μας.

Δεκαπενταύγουστος τοῦ σωτηρίου ἔτους 2015. Τί νά πρωτοζητήσουμε ἀπό τή Μάνα μας τή στοργική, πού ποτέ δέν μᾶς ἐγκατέλειψε; Πῶς νά ἱεραρχήσουμε τά προβλήματα, τίς ἀνάγκες, τά αἰτήματά μας; Κι εἶναι τόσα πολλά αὐτά, πού θέλουμε νά Τῆς ποῦμε! Κάποτε ἄλλοτε, ἦταν πιό σκληρές οἱ συνθῆκες καί πολύ δυσκολώτερα τά προβλήματα. Μά ζοῦμε στήν ἐποχή μας, καί τό σήμερα, μᾶς παιδεύει.

Ἄς σηκώνουμε λοιπόν, καί πάλι, τά χέρια μας ἱκετευτικά, ἄς γονατίσουμε μέ εὐλάβεια καί ἄς παρακαλέσουμε μέ ταπείνωση τήν γλυκειά Παναγιά μας, τήν ἀκαταμάχητη προστασία μας, τήν  ἀδιάψευστη ἐλπίδα μας, γιά ὅσα δεινά, μᾶς περικυκλώνουν καί μᾶς καταδυναστεύουν.

Δέσποινα τοῦ κόσμου, τρέξε στό κρεβάτι τοῦ πόνου καί δῶσε ὑπομονή καί ὑγεία στούς κάθε λογῆς ἀσθενεῖς. Ἀπάλλαξε τή νεολαία μας ἀπό τή μάστιγα τῶν ναρκωτικῶν. Στήριξε τούς ἄνεργους καί τούς ἀπολυμένους, τούς καταφρονημένους καί τά γηρατειά.

Παναγία Θεοτόκε, προστάτευε τά παιδιά μας πού φεύγουν μακρυά ἀπό τήν πατρίδα μας, σέ μιά ξενητιά ἄγνωστη, ψυχοφθόρα καί ἀλλόκοτη. Ἅπλωσε καί τά δυό σου χέρια καί ἀγκάλιασε τούς παραστρατημένους κι΄ ὅσους μέ ἀστοχίες, παραπτώματα καί λάθη πορεύονται πρός τό Θεό. Ἐνίσχυσε τά ἀνδρόγυνα, πρόφθασε τίς διαζεύξεις, ἔνωσε τίς διαλυμένες οἰκογένειες.

Παρθένε Πανάμωμε, δῶσε παρηγοριά κι ἐλπίδα, σ’ ὅσους γιά χάρη τῆς προσήλωσής τους στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, διώκονται καί βασανίζονται. Γίνε συνοδοιπόρος μέ τούς ξεσπιτωμένους χριστιανούς τῆς ἐμπόλεμης Ἀνατολῆς καί ὁδήγησε τήν τραγική προσφυγιά τους, σέ ἀσφαλῆ λιμάνια.

Κυρία Θεοτόκε, Ἐσένα παρακαλοῦμε καί Ἐσένα ἱκετεύουμε, δῶσε δύναμη σέ κάθε ἄνθρωπο πού δέχεται τίς καταιγίδες τοῦ διαβόλου, σῶσε μας ἀπό τίς μεθοδίες τοῦ πονηροῦ καί κράτα τήν ψυχή μας στό δρόμο τῆς σωτηρίας, γιατί μετά ἀπό τό Θεό, σέ Σένα μόνο ἐλπίζουμε, Ἐσένα μόνο ἔχουμε γιά καύχημά μας καί σέ Σένα μόνο ἔχουμε τό θάρρος νά προστρέχουμε.

Ἀδελφοί μου,

τούτη τήν μεγάλη μέρα τοῦ Καλοκαιριοῦ, συμψάλλοντας τόν γιορτινό ὕμνο «Ἐν τῇ γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον, οὐ κατέλιπες Θεοτόκε», ἄς μή σταματήσουμε νά ἱκετεύουμε μέ θερμή πίστη καί μέ ὅση δύναμη ἔχουμε κρυμμένη στήν ψυχή μας:   «Ὑπεραγία Θεοτόκε, Μητέρα τοῦ Θεοῦ, Μητέρα ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης καί Μάνα δική μας, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν καί ἐλέησον ἡμᾶς».