Ἀπόσταγμα Δεκαπενταυγούστου τοῦ ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη.

                                   

Ἀπόσταγμα Δεκαπενταυγούστου

                                                τοῦ ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη

Ἤδη ἡ ἑορτή τῆς Παναγίας μᾶς ξεπερνᾶ σιγά-σιγά καί ἐμεῖς ὅπως σέ κάθε ἑορτή κάνουμε τόν ἀπολογισμό μας. Τί λάβαμε ἐφέτος στήν λαμπρή αὐτή ἑορτή; Τί ζήσαμε; Ἄραγε ἦταν καλύτερα τήν περσινή χρονιά; Σκέψεις πού μᾶς ἀπασχολοῦν ὅταν οἱ εὐχές καί οἱ ἐπικοινωνίες τελειώνουν καί βρισκόμαστε μόνοι μας μέ τόν ἑαυτό μας.

Οἱ ἑορτές μέσα στήν Ἐκκλησία μᾶς δίνουν τήν δυνατότητα νά πλησιάζουμε οὐσιαστικά τό Θεό καί νά ἀνιχνεύουμε τήν ψυχή μας μέ προσοχή. Εἶναι φανερό πώς δέν συμβαίνει αὐτό γιά ὅλους. Πολλές φορές μοιάζουν μέ ἡμέρες ἀργίας πού ἔχουν μόνο μιά κοινωνική προέκταση. Δέν λούζει τίς προσωπικές μας σχέσεις τό νόημα τῆς κάθε ἑορτῆς, ἀλλά τυπικά περνοῦν καί μᾶς ξεπερνοῦν. Ἡ κάθε ἑορτή μέσα στόν ἐκκλησιαστικό χρόνο εἶναι ἕνας ἀναβαπτισμός μέσα στήν χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι μιά καινούργια ἡμέρα. Πάντως καί στήν ἐπαρχία ἡ Παναγία τιμᾶται μέ μεγαλοπρέπεια. Στά μοναστήρια μας ἰδιαίτερα μέ κατάνυξη οἱ ἄνθρωποι τιμοῦν τήν Θεομήτορα, ζοῦν τήν παρουσία Της. Σέ κάθε σπιθαμή τοῦ τόπου μας ὑπάρχει ἔντονη ἡ παρουσία Της, μέ θαύματα καί σημεῖα πού ἡ ἀγάπη της ἔδειξε στούς ἀνθρώπους.  Τελικά ἡ Παναγία εἶναι βίωμα καί τό βίωμα δέν ἐξηγεῖται εὔκολα.

Εἶναι μυστήριο πού βιώνεται μυστικά στήν καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Γιά τήν γνώση τῆς θεοτοκολογίας χρειάζεται καθαρός νοῦς καί ἁγνότητα καρδιᾶς. Ἡ λογική καί ἡ θύραθεν γνώση δέν ἔχουν θέση στήν κατανόηση τῆς προσφορᾶς Της στό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ κοινωνία μας μαζί Της εἶναι γεγονός ξεχωριστό καί μυστικό στήν καρδιά τοῦ καθενός. Εἶναι ὅμως χαρά νά μοιράζεσαι μέ τούς ἄλλους τόν τρόπο πού πλησίασε τήν καρδιά σου καί σοῦ ἀποκαλύφθηκε! Εἶναι σπουδαῖο νά καταθέτεις τήν ἐμπειρία αὐτή τῆς ἐπικοινωνίας Της μαζί σου. Ἐφέτος ἡ διδαχή ἔγινε ἀπό ἕναν ἄνθρωπο πού μέ ἁπλότητα μᾶς εἶπε μιά τέτοια ἐμπειρία: «Ἐγώ ὅσες φορές ἔχω πάει νά προσκυνήσω τήν Παναγία τήν Προυσιώτισσα ποτέ δέν ἔχω τολμήσει νά τήν κοιτάξω στά μάτια». Θαυμάσαμε τήν ταπεινότητα καί τό αἴσθημα μετάνοιας τῆς καρδιᾶς του. Καί κάτι ἄλλο πού διαβάσαμε. Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ἔλεγε: «Πάντοτε στό Ἅγιον Ὄρος ἔνιωθα ὅτι ἦμουν στό Περιβόλι τῆς Παναγίας καί γι᾽αὐτό ποτέ δέν πήγα νά προσκυνήσω τήν Παναγία χωρίς νά κρατῶ ἕνα λουλούδι στό χέρι». Ἁπλές ἐκφράσεις, ὅμως τόσο σημαντικές! Μακάρι ὅλοι νά νιώθουμε τήν  παρουσία Της καί νά γεμίζει μέ τόν τρόπο αὐτό ὅλη ἡ ζωή μας. Μᾶς μένει ὁ ὑπόλοιπος μήνας γιά νά ζήσουμε τά θαυμάσιά Της. Σέ λίγες μέρες τά γνωστά ὡς Ἐννιάμερα τῆς Παναγίας καί στό τέλος τοῦ μηνός ἡ κατάθεση τῆς ζώνης Της. Καλή συνέχεια στόν ἀγώνα μας νά τήν γνωρίσουμε!