Τριήμερη ποιμαντορική ἀποστολή εἶχε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος Γ' ἀπό 19 μέχρι 21 Ἰουλίου 2024, συνοδευόμενος καί ἀπό τόν Θεοφ. Ἐπίσκοπο Σταυροπηγίου κ. Ἀλέξιο. Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς ἦταν στόν ἑσπερινό τοῦ ἑορτάζοντος Ἱ. Ναοῦ Προφήτη Ἠλία Μικρῆς Μαντίνειας, τό Σάββατο στή πανηγυρική Θεία Λειτουργία καί τήν ἑπομένη στόν Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Σταυροπηγίου Ἀβίας καί τό ἑσπέρας στόν ἀρχιερατικό ἑσπερινό Ἱ.Ν. Ὑπαπαντῆς Ἐξωχωρίου Λεύκτρου, ὅπου τό δεξιό κλῖτος εἶναι ἀφιερωμένο στήν Ἁγία Μαρκέλλα, πού γιόρταζε. Σ' ὅλες τίς Ἱ. Ἀκολουθίες προεξῆρχε ἀλλά καί κήρυξε τόν θεῖο λόγο ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Σταυροπηγίου κ. Ἀλέξιος.
Ὁ Σεβ. παρέστη καί στή 13η Γιορτή Λαδιοῦ στή Μικρή Μαντίνεια πού διοργάνωσε ὁ Πολιτιστικός Σύλλογος «Μαντιναῖοι», ὅπου καί ἀπήυθηνε χαιρετισμό, τόν ὁποῖο καί παραθέτουμε:
«Ἀξίζει νά θεωρήσουμε τό δένδρο αὐτό ὄχι μόνο ἀπό γεωπονική καί οἰκονομική ἄποψη ἀλλά καί ἀπό τήν πνευματική του θεώρηση. Ἡ ἐλαία εἶναι εὐλογημένο δένδρο. Ἰδιαίτερα τονίζεται ἡ ἀξία τῆς ἐλαίας – ἐλιᾶς καί στή συνέχεια τοῦ ἐλαίου, τοῦ λαδιοῦ μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Γι' αὐτό καί οἱ λέξεις αὐτές ἐλαία, ἔλαιον, ἀπαντῶνται πολλές φορές στίς σελίδες της. Σέ συνδυασμό μάλιστα μέ τόν σῖτο καί τόν οἶνο θεωροῦνται ὡς εὐλογία τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους, ὡς ἀπόδειξη τῆς εὐφορίας ἑνός τόπου.
Ἤδη, στό πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγ. Γραφῆς τήν Γένεση ἀναφέρεται ἡ ἐλιά. Ἡ περιστερά, ἡ ὁποία μετά τόν κακακλυσμό ἐπέστρεψε στή κιβωτό τοῦ Νῶε εἶχε «φύλλον ἐλαίας κάρφος ἐν τῷ στόματι αὐτῆς» (Γεν. 8,11). Ὁ Ἰακώβ ἀφοῦ ξύπνησε στόν τόπο ὅπου εἶδε τό ὄνειρο μέ τήν κλίμακα πού συνέδεε τήν γῆ μέ τόν οὐρανό, δηλ. τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεό ἀμέσως ἔστησε σέ στήλη τήν πέτρα πού εἶχε βάλει γιά προσκέφαλό του καί «ἐπέχεε ἔλαιον ἐπί τό ἄκρον αὐτῆς καί ἐκάλεσε τό ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Οἶκος Θεοῦ» (Γεν. 28, 10-22).
Ἔπειτα ἡ Παλαιστίνη περιγράφεται ἀπό τόν Μωϋσῆ ὡς «γῆ ἐλαίας ἐλαίου καί μέλιτος», ὡς «γῆ ἐλαιώνων», ὡς «γῆ ἀγαθή» ἐπειδή ὑπῆρχαν ἐλαιῶνες.
Στούς Ψαλμούς ὁ δίκαιος παρομοιάζεται «ὡσεί ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ» (Ψ. 51,10), ἡ γυνή «ὡς ἄμπελος εὐθηνοῦσα ἐν τοῖς κλίτεσι τῆς οἰκίας του» (Ψ. 127,3) καί τά παιδιά «ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν κύκλῳ τῆς τραπέζης του» (Ψ. 127,3).
Τό ἔλαιον συμβόλιζε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Μ' αὐτό ἐχρίσθη ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, τά σκεύη τῆς Σκηνῆς, οἱ ἱερατικές καί ἀρχιερατικές στολές τοῦ Ἀαρών καί τῶν υἱῶν του. Μέ τό ἔλαιον ἐχρίοντο οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ προφῆτες καί οἱ βασιλεῖς. Οἱ δέ λυχνίες ἔκαιγαν λάδι ἐλιᾶς καθ' ὅτι τό ἔλαιον τῶν λύχνων εἶναι πηγή φωτός (Ἐξ. 27,20).
Στήν Κ. Διαθήκη διαβάζουμε ὅτι συχνά ὁ Χριστός μετέβαινε στόν κῆπο τῶν ἐλαιῶν καί προσηύχετο. Ὁ Καλός Σαμαρείτης τῆς παραβολῆς πού δίδαξε ὁ Κύριος πλύνει καί ἀλείφει μέ «ἔλαιον καί οἶνον» τίς πληγές τοῦ ἐμπεσόντος πεζοπόρου στούς ληστές. Στό λάδι ἀναφέρεται πάλιν ὁ Χριστός ὅταν λέγει τήν Παραβολή τῶν δέκα παρθένων γιά νά ἐπαινέσει τίς πέντε φρόνιμες πού εἶχαν προμηθευθεῖ μαζί τους ἀρκετό λάδι καί νά καταδικάσει τίς πέντε μωρές πού δέν φρόντισαν ἀπό τήν ραθυμία τους νά προμηθευθοῦν αὐτό ἔγκαιρα. Ἀκόμη οἱ Ἀπόστολοι ὅταν περιήρχοντο τίς πόλεις «ἤλειφον ἐλαίῳ πολλούς ἀρρώστους καί ἐθεράπευον» αὐτούς (Μάρκ. 6,13).
Ἔπειτα ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος ἀναφέρει στήν ἐπιστολή του τό ἔλαιον ὡς αἰσθητό σημεῖο τοῦ Ἱ. Μυστηρίου τοῦ Εὐχελαίου. Ἐάν κανείς ἀπό τούς πιστούς ἀσθενήσει, γράφει, ἄς προσκαλέσει τούς ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι θά προσευχηθοῦν δι' αὐτόν, «ἀλείψαντες αὐτόν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι Κυρίου καί ἡ εὐχή τῆς πίστεως σώσει τόν κάμνοντα καί ἐγερεῖ αὐτόν ὁ Κύριος κἄν ἁμαρτίας ἦ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ» (Ἰακ. 5, 14-15).
Τό ἔλαιον χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία γιά τό Ἱ. Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί γιά τό ἅγιο μύρο καί στή συνέχεια γιά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος.
Θά κλείσω μέ τόν μεγάλο Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τήν ἐλιά ὡς παραστατική εἰκόνα γιά νά μιλήσει γιά τήν ἐλαία καί τήν ἀγριελαία. Τό ζήτημα κάθε φορά εἶναι νά εἴμεθα ὄχι ὡς ἀγριέλαιος, δένδρο ἄγριο καί ἄκαρπο, μακράν δηλαδή τῆς ἐνάρετης ζωῆς, ἀλλά ὡς ἡ ἐλαία, ἡ καλή, καρποφόρος καί εὐλογημένη, μία ζωή μέ ἀρετές».
Αναρτήσεις
