Της Ακολουθίας του Όρθρου και της επακολουθησάσης πολυαρχιερατικής Θείας Λειτουργίας προέστη ο κυριάρχης Μητροπολίτης, πλαισιούμενους απο τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟ, Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. ΙΟΥΣΤΙΝΟ και Πολυανής και Κιλκισίου κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ, ενω συμπροσευχόμενοι στο Ιερό Βήμα παρέστησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Βρυούλων κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ και Μιλήτου κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, ο και Καθηγούμενος της Πατριαρχικής Ιεράς Μονής Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας.
Πλήθος κόσμου, όλοι πνευματικά τέκνα του διακεκριμένου Ιεράρχου, μετείχαν στην Ευχαριστιακή Σύναξη, με επικεφαλής τον Βουλευτή Χαλκιδικής κ. Ιωάννη Γιώργου, τον Δήμαρχο Πολυγύρου κ. Γεώργιο Εμμανουήλ, τον Διευθυντή των Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Νομού Χαλκιδικής Αρχιπύραρχο κ. Παναγιώτη Μπαθρέλο κ.ά.
Τον λόγο εκήρυξε, με ευλογία και εντολή του εορτάζοντος Αρχιερέως, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ο οποίος, αφού αναφέρθηκε, τόσο στην αγιοζωή του τιμωμένου Οσίου, όσο και των εξακοσίων τριάκοντα (630) Θεοφόρων Πατέρων που συγκρότησαν το 451 μ.Χ. την εν Χαλκηδόνι Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, προσέγγισε πρακτικά και θεολογικά τη Διδασκαλία της Εκκλησίας μας για τα ”πάγχρυσα στόματα του Λόγου”, απαντώντας στο ερώτημα: Τι σημαίνει Πατήρ και Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας.
Για το πρόσωπο του Αγίου Νικοδήμου – κατά κόσμον Νικολάου Καλιβούρτζη (1749 – 1809) – ο ομιλητής υπεγράμμισε τον πόθο του παιδιόθεν για το Μοναχισμό, τη λιπαρά μόρφωσή Του, τόσο στη Νάξο απ’ όπου κατήγετο, όσο και στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου ο Άγιος επί πέντε έτη πλούτισε τη θεολογική του μόρφωση και με σπουδές στη Φιλοσοφία, στα Οικονομικά, στην Ιατρική, στην Αστρονομία κλπ, με Διδάσκαλό του τον Ιερόθεο τον Δενδρινό, αλλά και τη γνωριμία του με τους Κολλυβάδες Πατέρες Αθανάσιο Πάριο, Μακάριο Επίσκοπο Κορίνθου τον Νοταρά, τον Εθνοϊερομάρτυρα Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, που στερέωσαν και άνδρωσαν το φρόνημα του σκλαβωμένου στους Αγαρηνούς Λαού μας επί τετρακόσια χρόνια και σφράγισαν μοναδικά την πνευματική πορεία της Ρωμηοσύνης. Έκανε δε μνεία στα έργα του Αγίου: Πηδάλιο, Νέο Μαρτυρολόγιο, Αόρατος Πόλεμος, Εορτοδρόμιο, Νέα Κλίμαξ, Νέο Εκλόγιο, Εξομολογητάριο, Νέο Θεοτοκάριο, Φιλοκαλία, Ευεργετινό κλπ.
Για τους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο Επίσκοπός μας τόνισε ότι αντιμετώπισαν την αίρεση του Μονοφυσιτισμού, τον Ευτυχή και τον Διόσκουρο, που μαζί με τον Άρειο, τον οποίο κατετρόπωσε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας το 325 μ.χ. , προσπάθησαν να αλλοιώσουν το Ορθόδοξο φρόνημα για τη Θεότητα και Ανθρωπότητα του Υιού και Λόγου του Θεού, του Χριστού μας. Χαρακτήρισε τις Α΄ και Δ΄ Οικουμενικές Συνόδους ως Εκείνες που διαμόρφωσαν το Χριστολογικό Δόγμα της Εκκλησίας μας, διακηρύσσοντας ότι ο Χριστός μας είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, Ένα Πρόσωπο με Δύο Φύσεις, τη Θεία και την Ανθρώπινη. Η αίρεση θέλει τον Σαρκωθέντα Υιό και Λόγο του Θεού ή ψιλό άνθρωπο, ή μόνο Θεό, κάτι που θα διετάρασσε τον λόγο για τον οποίο ο Υιός του Θεού Σαρκώθηκε και Ενανθρώπησε. Οι Μονοφυσίτες διεκήρυσαν ότι πρό της Ενώσεως Θεού και Ανθρώπου στο Πρόσωπο του Χριστού μας, Εκείνος είχε δύο φύσεις, τη Θεία και την Ανθρώπινη. Μετά την Ένωση όμως, τη Σάρκωσή Του δηλαδή, η Θεία απερρόφησε την ανθρώπινη, εξ ου και ο όρος Μονοφυσιτισμός. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε η παρουσία και Σάρκωση του Χριστού μας θα ήταν φαινομενική (Δοκητισμός) και όχι πραγματική, άρα θα αμφισβητείτο η Σωτηρία του Ανθρώπου, δια της μετοχής του στο Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Χριστού μας. Οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όπως και της Α΄ διετήρησαν στο ακέραιο τη δυνατότητα σωτηρίας του ανθρώπινου Γένους, βασισμένη στο μοναδικό γεγονός ότι το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος έκλινε Ουρανούς και κατέβη στα Γήινα, πήρε την ανθρώπινη φύση από την Αειπάρθενο Μαρία και προσφέρεται στον κόσμο ως η μοναδική σωτηρία του.
Τέλος ο Ποιμενάρχης μας χαρακτήρισε τους Αγίους Πατέρες ως απλανείς, Θεόπνευστους και αυθεντικούς Θεολόγους της Εκκλησίας μας, καθότι αξιώθηκαν να ιδούν τις ”αποκαλύψεις” του Θεού ως θεούμενοι και ”εγκύμονες Πνεύματος Αγίου”, φίλοι του Θεού, μέτοχοι της Βασιλείας Του και φορείς της αληθούς Αποκαλύψεώς Του. Είναι, είπε, οι Διδάσκαλοί της ως μέτοχοι ζωής πλημμυρισμένης από αγιοπνευματική Χάρη, που τους παρέχει το αξίωμα του ”θεολογείν”!
Μιλώντας για τον τιμώμενο Ιεράρχη, ο Επίσκοπός μας τον χαρακτήρισε στύλο και εδραίωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, έμπειρο πνευματικό καθοδηγητή και αναμορφωτή του Ποιμνίου του, φιλόλαο Ποιμενάρχη, σοφό διοικητή των πραγμάτων της Μητροπόλεώς του και φιλόστοργο Πατέρα του υπ’ αυτόν Ιερού Κλήρου.
Προ της Απολύσεως ο εορτάζων Ιεράρχης ευχαρίστησε τους αδελφούς του Αρχιερείς, Ιερό Κλήρο, Άρχοντες και Λαό και παρεκάλεσε τόσο τον πάτρωνα Άγιό του, όσο και τους Θεοφόρους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου να πλουτίζουν με τον άκτιστο και πλούσιο αγιοπνευματικό φωτισμό τους Ιερό Κλήρο και Λαό.
για όλες τις φωτογραφίες: Εδώ
Αναρτήσεις
