Τόν πατέρα του τόν ἔλεγαν Θεόδωρο Μανσούρ καὶ ἦταν ἀδελφός τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Δαμάσκηνου († 4 Δεκεμβρίου).
Σέ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν παρελήφθη ἀπό τόν θεῖο του στή Λαύρα τοῦ Ἁγίου Στεφάνου καί ἐκπαιδεύτηκε ἐπιμελῶς ἀπό αὐτόν ἀφοῦ ἔγινε τέλειος γνώστης τῶν διατάξεων καί τῶν Κανόνων τῆς μοναχικῆς πολιτείας.
Στή Λαύρα αὐτή παρέμεινε γιά εἴκοσι τρία χρόνια, ἔπειτα ὅμως ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο, ὅπου ἀσκητεύοντας μέ αὐστηρότητα, ἠσχολεῖτο μέ τήν ποίηση, τήν ὁποία εἶχε διδαχθεῖ ἀπό τόν θεῖο του καί στήν ὁποία διέπρεψε ἰδιαίτερα, ἀφοῦ κατέστη ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ἐκκλησιαστικούς ποιητές. Ἔγραψε τήν ἱστορία τῶν 20 Σαββαϊτῶν Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἐφονεύθησαν σέ ἐπίθεση Ἀράβων πολεμιστῶν στήν μονή τοῦ Ἀββᾶ Σάββα, τό 797 μ.Χ., καθώς τά τροπάρια τῶν Χριστουγέννων καί τά τῆς Ὑπαπαντῆς καί ἕνα δραματικό ἔργο μέ τίτλο «Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ». Ὁ Βίος τοῦ Στεφάνου τοῦ Σαββαΐτου συνεγράφη ὑπό Λεοντίου τοῦ Δαμασκηνοῦ.
Ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό ἔτος 794 μ.Χ.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε
Ὡς θεῖον στεφάνωμα, τήν ἀρετήν ἐσχηκώς, λαμπρῶς ἐστεφάνωσας, τήν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, ἐν λόγοις καί πράξεσι· σύ γάρ ὡς Ἱεράρχης, καί σοφός θεηγόρος, θείων ᾀσμάτων λύρα, Πάτερ Στέφανε ὤφθης· διό ταῖς σαῖς φαιδρότησιν, ἡμᾶς στεφάνωσον.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἀσκητῶν ὁμότροπος, γεγενημένος θεόφρον, Ἱεράρχης ὅσιος, παρά Θεοῦ προεβλήθης, ἅπασαν, τήν Ἐκκλησίαν καταφαιδρύνων, σύριγγι, τῆς θεοπνεύστου σου Πάτερ γλώσσης· διά τοῦτό σε τιμῶμεν, ὡς Θεοῦ μύστην, Στέφανε Ὅσιε.
Μεγαλυνάριον.
Στέφανος ἀνθόπλοκος καί σεπτός, Στέφανε θεόφρον, δι’ ἀσκήσεως ἀρετῶν, τῇ φωτοστολίστῳ, ἐγένου Ἐκκλησίᾳ· τῇ σῇ γάρ σταφανοῦται, ἐνθέῳ χάριτι.
Αναρτήσεις
