Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Σταγών και Μετεώρων κ. Θεόκλητε, σεπτέ Ποιμενάρχα της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως και αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ, βαθύτατες και ευγνώμονες ευχαριστίες Σας εκφράζω για την τιμητική πρόσκλησή Σας, να παρευρεθώ σήμερα στην ευλογημένη επαρχία Σας, για να συνεορτάσουμε την σύναξη των Οσίων Μετεωριτών Πατέρων.
Είναι παράδοση της εκκλησίας μας να τιμά και να πανηγυρίζει τους αγίους του Θεού, οι οποίοι σύμφωνα με τον ιδιαίτερο τρόπο πού έζησαν και τον δρόμο πού πορεύθηκαν για να φθάσουν στον θρόνο του ουράνιου Πατέρα, χωρίζονται με έναν ανθρώπινο τρόπο σε τάξεις, όπως ακούμε στα τροπάρια της Εκκλησίας σε Αποστόλους, Μάρτυρες, Προφήτες, Ιεράρχες, Οσίους και Δικαίους. Οι δρόμοι και οι τρόποι της αγιωσύνης μπορεί μεταξύ τους να διαφέρουν, αλλά όλοι τους οδηγούν στο ίδιο τέρμα, καθώς ο κάθε δρόμος είναι μια πορεία και ένα αγώνισμα με σκοπό το βραβείο της «ἄνω κλήσεως», όπως γράφει ο Απόστολος. Σηκώνοντας ο καθένας τον Σταυρό του, πορεύονται και προχωρούν ώσπου να φθάσουν στην τελείωσή τους.
Οι Όσιοι Μετεωρίτες Πατέρες επαναλαμβάνουν με την ασκητική τους μαρτυρία για τον εαυτό τους αυτό πού σημειώνει ο απόστολος Παύλος «μεγαλυνθήτω Χριστός ἐν τῷ σώματί μου εἶτε διά ζωῆς εἴτε διά θανάτου». Αυτό θα πει πως η ημέρα που οι άγιοι εγκαταλείπουν τον κόσμο αυτό δεν είναι ημέρα τελευτής ή θανάτου αλλά γενέθλιος ημέρα. «Τελευτήσαντος ἀνδρός δικαίου», κατά την γραφή, «οὐκ ὄλλυται ἐλπίς· υἱός γάρ δίκαιος γεννᾶται εἶς ζωήν». Η μαρτυρία Ιησού Χριστού «εἶτε διά ζωῆς εἴτε διά θανάτου», εἶναι μαρτυρία ενός προσώπου και ενός γεγονότος, του Ιησού και της Αναστάσεως.
Όλοι εκείνοι πού δίδουν το αίμα τους για την πίστη, αλλά και εκείνοι που ασκητεύουν, είναι μάρτυρες, οι πρώτοι μάρτυρες του αίματος και οι δεύτεροι μάρτυρες της συνειδήσεως. Το μαρτύριο του αίματος για την Εκκλησία είναι υπέρτατη πράξη, αλλά «πολυχρονιώτερον και ἐπιπονώτερον» χαρακτηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός το μαρτύριο της συνειδήσεως. Οι άνθρωποι που βρίσκονται έξω και μακρυά από την Εκκλησία ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν και να εκτιμήσουν την πολύτιμη και άφθαστη αξία του μαρτυρίου του αίματος και του μαρτυρίου της συνειδήσεως.
Μάρτυρες της συνειδήσεως είναι και οι Όσιοι Μετεωρίτες Πατέρες, των οποίων την μνήμη σήμερα εορτάζουμε. Οι όσιοι είναι από τα όργανα της θείας πρόνοιας, που κράτησαν ζωντανή την πίστη και την ελπίδα τους στον Θεό και εμπιστεύθηκαν εξολοκλήρου την ύπαρξή τους στην αγάπη και την πρόνοια του Κυρίου. Φλεγόμενοι από αγάπη για τον ασκητικό βίο πολύ νέοι εγκατέλειψαν τις μάταιες ηδονές και απολαύσεις του κόσμου για να μονάσουν σε αυτούς τους γρανιτένιους βράχους υπό την σκιά των οποίων βρισκόμαστε σήμερα και τελούμε τον Πανηγυρικό Εσπερινό. Με ποία λογική λοιπόν αδελφοί ετόλμησαν οι πρώτοι οικιστές αυτών των γρανιτένιων βράχων να ανέβουν και να κατοικήσουν εκεί; Με το υπέρλογον που είναι ο Θεός.
Η πίστη τους στο Θεό ήταν γρανίτης, ήταν καθαρή, ήταν κρυστάλλινη! Γρανίτης όπως οι βράχοι, οι οποίοι ορθώνονται ενώπιόν μας, τους οποίους ο χρόνος δεν φθείρει και ούτε οι συνθήκες της φύσεως. Οι πρώτοι οικιστές άφησαν τον εαυτόν τους, την ύπαρξή τους, ολόκληρον το είναι τους και πάσαν ελπίδα στο Θεόν και ετόλμησαν. Ούτε νερό, το πλέον βασικό αγαθό για την επιβίωσή τους, ούτε τροφή, τίποτα, κι όμως ετόλμησαν! Ναι ετόλμησαν! Διότι επροπορεύοντο η γρανιτένια πίστις, η απόλυτως εμπιστοσύνη στο Θεό διότι «ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει» σημειώνει η Αγία Γραφή.
Η Μετεωρίτικη Θηβαΐδα δεν περιορίσθηκε μόνον στην θεωρία αλλά προχώρησε και στην πράξη. Ἡ διδαχή τους δεν είναι λόγος, είναι βίος· δεν είναι γνώση, αλλά αγιότητα· δεν είναι θεωρία αλλά πράξη. Και αυτές τους τις αρετές δίδαξαν και μετέδωσαν σ’ έναν μεγάλο αριθμό ασκητών πού ελκύσθηκαν στην λιθόπολη των Μετέωρων από την παρουσία του Οσίων Αθανασίου του Μετωρίτου, του διαδόχου του Ιωάσαφ, των δύο Οσίων αυταδέφων Θεοφάνους και Νεκταρίου και του ασκητού Βαρλαάμ.
Χιλιάδες εκατομμύρια είναι οι προσκυνητές, οι ερευνητές, οι περιηγητές, οι επισκέπτες στο πέρασμα των χρόνων που καταφθάνουν από τα πέρατα του κόσμου, καταφθάνουν σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο σας. Γιατί; Για να δουν τα βράχια; Και σε άλλα μέρη της γης υπάρχουν. Έρχονται για να προσκυνήσουν πολλοί και να θαυμάσουν τα μεγαλεία του Θεού. Έρχονται για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασιν ότι «ὅπου Θεός βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις» και «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».
Στα σημερινά μας χρόνια στα οποία κυριαρχούν τα ηλεκτρονικά μέσα και ἡ βιομηχανοποίηση των πάντων, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι είναι ο μοναστικός και ασκητικός βίος, να καταλάβουμε τι είναι το μοναστήρι και ποιές δυνάμεις κρύβονται εκεί και ποιά πνευματική ακτινοβολία εκπέμπεται από την σιωπή του. Ένα μοναστήρι πού μέσα σ’ αυτό αγωνίζονται και αθλούνται άνθρωποι στην μετάνοια και την προσευχή, στην εκούσια φτώχεια και την στέρηση, στην υπομονή και την σιωπή. Έτσι γίνονται λυχνάρια και λαμπάδες που καίνε και πού καίγονται για να φωτίσουν το σκοτάδι του κόσμου, ως «λύχνοι καιόμενοι καί φαίνοντες».
Σήμερα εάν ομιλούμε στον κόσμο για την άσκηση ή το μαρτύριο, είτε πρόκειται για αυτό του αίματος είτε για αυτό της συνειδήσεως, θεωρούμαστε αναχρονιστικοί και εξωκοσμικοί. Η ζωή όμως της Εκκλησίας, αλλά και η σύγχρονη πραγματικότητα και επικαιρότητα, μας υπενθυμίζει ότι τίποτε από τα δύο δεν έλλειψε. Αφ’ ενός γιατί το μαρτύριο του αίματος και δυστυχώς, εν ονόματι της θρησκείας, συνεχίζει ακόμα να υφίσταται και απειλητικά να απλώνεται σε πολιτείες της Ευρώπης και αφ’ ετέρου γιατί οι πρόσφατες αγιοκατατάξεις νέων οσίων πατέρων, ως γνήσια έκφραση του μαρτυρίου της συνειδήσεως αποτελούν γεγονότα που αποδεικνύουν ότι «ζεῖ Κύριος ὁ Θεός» και ότι το χριστιανικό πνεύμα είναι πνεύμα αγωνιστικό· δεν είναι πνεύμα των εντυπώσεων και των πανηγύρεων ενός εύκολου χριστιανισμού. Αν αφαιρέσουμε ή μειώσουμε το αγωνιστικό στοιχείο και προπαντός το μαρτύριο από την πίστη μας, ο χριστιανισμός θα χάσει την ουσία του, την γνησιότητά του.
Ας ευχόμαστε διηνεκώς, ο Θεός να αναδεικνύει αγίους, που θα είναι σε κάθε περίσταση ανάγκης οι προστάτες και τα στηρίγματα του τόπου μας. Η παρουσία των παλαιών αγίων, αλλά και η ανάδειξη νέων, μαρτύρων και οσίων, μας δίδουν κουράγιο και δύναμη πως έχουμε βοηθούς και πρεσβευτές προς τον Θεό για να μη μας εγκαταλείψει η χάρη Του. Μπορεί να μην έχουμε όλοι την κλήση των Οσίων Μετεωριτών Πατέρων· έχουμε όλοι μας όμως την κλήση του πνευματικού αγώνα και της αγιοπνευματικής ζωής μέσα στην εκκλησία. Οι Άγιοι ας είναι για μας τα ζωντανά παραδείγματα και οι φωτεινοί οδοδείκτες για την πορεία μας αυτή.
Αμήν.
Αναρτήσεις
