Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος Γ' μετέβη στίς 29/6/2024 στόν ἑορτάζοντα Ἱ. Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου στήν Πεύκη Ἀττικῆς καί συλλειτούργησε μέ τόν οἰκεῖο Ἱεράρχη, Σεβ. Μητροπολίτη Κηφισίας, Ἀμαρουσίου, Ὠρωποῦ καί Μαραθῶνος κ. Κύριλλο καί τον Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπον Εὐρίπου κ. Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος χοροστάτησε στήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ.
Ὁ δέ Σεβ. Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος Γ’ εἶπε στό κήρυγμά του:
«Ἑορτάζουμε σήμερα λαμπρῶς τούς Πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους Πέτρον καί Παῦλον. Καί ὁ μέν Πέτρος ἦταν ὁ γνήσιος μαθητής τοῦ Διδασκάλου Χριστοῦ, ὁ δέ Παῦλος, ὁ ἀπόστολος τῆς οἰκουμένης. Ὁ Πέτρος εἶχε τήν στερρότητα καί ὁ Παῦλος τήν σύνεση. Καί οἱ δύο, «τῶν θείων θεμέλιοι ἀρραγεῖς, φίλοι τοῦ Χριστοῦ, σκεύη τίμια». Ὁ Πέτρος ἦταν φλογερός στή πίστη. Ὅταν ἀκολούθησε τόν Διδάσκαλο πίστευσε, ὅτι βρῆκε τόν Μεσσία, ἀγνοοῦσε ὅμως ὁλότελα τό μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Σιγά – σιγά αἰσθάνθηκε ὅτι στό πρόσωπο τοῦ Διδασκάλου ὑπῆρχε κάτι πού ξεπερνοῦσε τό ἀνθρώπινο. Πίστευσε στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἐπενέργεια τῆς θείας χάριτος. Μία ἡμέρα ρώτησε ὁ Χριστός τούς μαθητές Του: «Ὑμεῖς τίνα με λέγετε εἶναι;». Τότε ὁ Πέτρος ἀπάντησε: «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ἔτσι βλέπουμε τόν Πέτρο μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του νά πιστεύει στόν αἰώνιο διδάσκαλο καί ὅταν ἄλλοι μάλιστα σταμάτησαν νά ἀκολουθοῦν τόν Κύριο ἤ δυσκολεύτηκαν, αὐτός παραμένει καί λέγει: «Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις».
Ἀλλά ὁ Πέτρος ἦταν φλογερός καί στή μετάνοια. Παρά τήν δυνατή πίστη του εἶχε καί στιγμές λιποψυχίας καί ἀδυναμίας. Δοκιμάστηκε ἡ πίστη του. Τήν μία φορά, ὅταν περιπατῶν ἐπί τῶν ὑδάτων κατά τήν ἐντολήν τοῦ Χριστοῦ καί βλέποντας καί αἰσθανόμενος τόν ἰσχυρό ἄνεμο φοβήθηκε. Ἀλλά μόλις, ὅμως, ἄρχισε νά καταποντίζεται, τότε φώναξε «Κύριε σῶσον με». Καί τήν ἄλλη φορά, ὅταν τόν ἠρνήθη τρεῖς φορές. Ὅμως, ὅταν «στραφείς ὁ Κύριος ἐνέβλεψε τῷ Πέτρῳ», τότε ἡ καρδιά τοῦ Πέτρου συνετρίβη. Καί ξέσπασε σέ λυγμούς. «Καί ἐξελθών ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς», λέγει τό ἱερό κείμενο. Λύγισε, ἁμάρτησε ἀλλά μετανόησε.
*
Ὁ ἕτερος Ἀπόστολος, ὁ Παῦλος, ἦταν φλογερός στήν ἀγάπη. Στήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Ὑμνεῖ τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης στό 13ο κεφάλαιο τῆς Α' πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του. Μιλᾶ ὅμως γιά τήν αὐθεντική ἀγάπη. Γι' αὐτό καί λέγει: «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ». Ἡ ἀγάπη νά συνοδεύεται ἀπό τήν ἀλήθεια, τήν διδασκαλία ὄχι τήν ψευδῆ καί πεπλανημένη, ἀλλά τήν ἀληθῆ πίστη συνωδευμένη μέ ἀγάπη. Τῷ ὄντι, ἡ ζωή τοῦ Ἀπ. Παύλου ἦταν μία διαρκής προσφορά ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί στόν πλησίον. Νύκτα καί ἡμέρα δέν ἔπαυσε νά νουθετεῖ. Καί ἔλεγε: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». Καί ἀκόμη ἔλεγε καί εὐχόταν: «Ηὐχόμην αὐτός ἐγώ ἀνάθεμα εἶναι ἀπό τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου». Φλογερή καρδιά χριστιανικῆς ἀγάπης καί ὄχι κάποιας ἀγαπολογίας. Ἀγαπᾶ ὅταν κηρύττει, ὅταν παρηγορεῖ, μά καί ὅταν ἐλέγχει. Σύμβολό του ἡ γνήσια, ἡ αὐθεντική ἀγάπη.
Ἔπειτα, ὁ Παῦλος ἦταν φλογερός καί στήν ἱεραποστολή. Τό ὅλο περιεχόμενο αὐτῆς τῆς λέξης, δονοῦσε κυριολεκτικά τόν ἐσωτερικό του κόσμο. Ὑπῆρξε φλογερός ἀπόστολος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, τῆς θείας διδασκαλίας. Θεωρεῖ ἀσυγχώρητη παράλειψη τήν παραμέληση ἑνός τοιούτου ἔργου. Ἔλεγε: «Οὐαί μοι (ἀλλοίμονόν μου), ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι». Ἔτσι, ἀνοίγει τά μεγάλα πτερά τοῦ θείου ζήλου του καί πετᾶ στίς ὑπ' οὐρανόν χῶρες, σ' ὁλόκληρο σχεδόν τόν τότε γνωστό κόσμο, γιά νά κηρύξει «Χριστόν ἐσταυρωμένον» καί «ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν». Διανύει χιλιάδες χιλιομέτρων μέ πολύ κόπο καί ποικίλες ταλαιπωρίες γιά νά φέρει τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στούς ἀνθρώπους. Διατρέχει τήν Παλαιστίνη, τήν Ἀσία, τήν Ἑλλάδα. Μεταβαίνει στήν πρωτεύουσα τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους, τήν Ρώμη. Καί σ' ὅλες τίς περιοχές αὐτές ἱδρύει Ἐκκλησίες. Καί δέν τίς ἱδρύει μόνον. Βαστάζει στούς ὤμους του ὅλον τό βάρος τῆς διοικήσεώς τους. Εἶχε ὅλη τήν «μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν».
Ὁ Παῦλος τήν ἱεραποστολή τήν ἔλαβε, ὡς ἐντολή τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν ὅλη του ἡ ζωή ἡ ἐφαρμογή τοῦ: «Πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη», ὁ τοῦ Κυρίου λόγος μετά τήν ἀνάστασή Του. Καί εἶχε ὁ θεῖος Παῦλος τήν κλήση καί τό χάρισμα νά καταστεῖ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Καί πράγματι, τό ἀπέδειξε περίτρανα. Ὁδήγησε ψυχές στό Χριστό.
Τούς πρωτοκορυφαίους, λοιπόν, Πέτρον καί Παῦλον, ἄς τούς ὑμνήσουμε καί ἄς ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς φλόγα πίστεως, μετάνοιας, ἀγάπης καί ἱεραποστολῆς. Οἱ δύσκολοι καιροί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό «φλογερούς πνευματικῶς τῇ καρδίᾳ ἀνθρώπους».
Αναρτήσεις
