ΖΩΗΡΟΝ, ευκίνητο, ακάματο, άκακον, εύτακτον και πράον, μα απείρακτον και ανήλακτο (που δεν κλωτσά), πρόθυμον να ‘πηρετεί Θεόν και ανθρώπους ο πολύν έχων την αγαθήν βίαν εις την αρετή πατήρ Π…..
Και όπως ο μικρός πώλος γυρίζει ως πλανήτης πέριξ του πόλου της μητρός του έτσι και ο αγαθός Λευίτης π.Π…., κοντούλης και ευκίνητος περιφέρεται και φέρεται με ζήλον θηλάζοντος νηπίου ολόγυρα του πόλου της Θεϊκής αγάπης.
Μία φορά εν απλότητι μου είχε εκμυστηρευθεί για την Αγία Κορυφή του Σινά και πως, δίχως να το καταλάβει, ως να επέταξε ,όπως πετά το πουλαράκι δια να φτάσει παρά της όνου , ανέβηκε και βρέθηκε επάνω εις το Ιερό Ναϊδριο της Αγίας Κορυφής ακάματος όπως ακούραστα διακονούν τον Τρισήλιον Θεόν τα Αγγελικά τάγματα.
Μάλιστα μετά από δεκαοχτώ ημέρας που αφίχθη στην οικία του με τον ταξιδιωτικόν σάκον του υπό μάλης ,η θυγατέρα του μόλις τον αντίκρυσε στην εξώθυρα της επαρχιακής του οικίας ,θαμπώθηκε από την αλλοιωμένη θωριά του φωνάζοντας με δέος προς την παπαδιά:
-Μαμααά ,έλα να δείς τον μπαμπά πως έχει αλλάξει!
Το σεμνό και αγλαό φως των αγίων προσκυνημάτων είχε λαμπρύνει το αγαθόν και πάντα γελαστόν πρόσωπόν του.
Την άλλη κιόλας ημέρα όταν είχε να λειτουργήσει σε παρεκκλήσι της ενορίας του όπου έχει και Κοιμητήρι τον είδον τινές ευλαβείς κυρίες, εις την μεγάλην είσοδον ενώ εβαστούσε τα Άγια , να βαδίζει επί του αέρος ,μισό μέτρο επάνω από της γής, ενώ η Παπαδιά φώναζε:
-Βοήθεια,κάποιος να τον κρατήσει… θα πέσει ο ευλογημένος!
Μα ετούτο που ακόμη προκαλεί βαθείαν εντύπωση είναι η ταπείνωσή του ακόμη και τώρα που εγγίζει τα ογδοήκοντα να τον θωρρείς να εξομολογείται τας αμαρτίας του σε συλλειτουργό(*), της ενορίας του και μάλιστα εγγονό του σε ηλικία δεικνύων τέτοια πρόθυμη υπακοή ως φιλόζηλος τις αρχάριος Μοναχός εν Αγίω Όρει.
Αρέσκεται να φιλοσοφεί τα πράγματα και ιδιαιτέρως να εκφέρει μετά σοβαρότητος μα και νηπιακού πνεύματος διδάσκοντας με σοφά αποφθέγματα αρχαίων Ελλήνων ή Πατέρων της Εκκλησίας μας,όπως και ετούτο που αποτελεί και δικό του καθημερινό κανόνα ζωής:
«Ἐγκράτεια καί ἄσκησις καί τῆς τροφῆς λιτότης,
καί ἔγερσις ἑωθινή, ἐστί μακροβιότης.»
κλείνοντας πάντα τον λόγον και την διδαχήν με πολύν σύγχρονον τρόπον:
-Αντιλαβού;(κατάλαβες δηλαδή)Ο.Κ. (εντάξει)λοιπόν.
Χαίρεσαι και ευφραίνεσαι να συζητείς μαζί του μα και εύχεσαι να χαρίσει και άλλον πολύν τον βίον εις τον π.Π…. ο αγαθοδότης Θεός, για να σηκώνει αεικίνητον την βασιλεία Του ,ως άλλο της Βηθανίας γαϊδουράκι του Χριστού ,στις λευιτικές και Θεοφορεμένες του πλάτες.
(*)Για να ομολογήσουμε την αλήθεια, εμείς οι Ιερείς πολύ περιορισμένως εξομολογούμεθα τας αμαρτίας μας κατά το γνωμικόν : «του τσαγκάρη το παπούτσι είναι πάντα μπαλωμένο» και μάλιστα ο αναμεταξύ μας φόβος, η ανασφάλεια και η α-γενής άμιλλα ( καίτοι έχομεν γένια)το αποτρέπει ποσώς ακόμη κατά το και πάλιν άλλον λαϊκόν γνωμικόν που είχα ακούσει παρά μίας γεροντίσσης καντηλανάφτισσας : Παπάς Παπά δεν θέλει»
π.Διονύσιος Ταμπάκης.
Αναρτήσεις
