Επίστεψαν εις Αυτόν. Κήρυξαν παντού το όνομά Του. Πέθαναν γι’ Αυτόν. Εμείς;

Αποστολικό Μήνυμα

Κυριακή του Θωμά 26/4/2020

«Επίστεψαν εις Αυτόν. Κήρυξαν παντού το όνομά Του.

Πέθαναν γι’ Αυτόν. Εμείς;»

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

Αδελφοί μου, ο Χριστός Ανέστη.

Σήμερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην ευαγγελική περικοπή που αναγνώσαμε, περιγράφει την δεύτερη εμφάνιση του αναστημένου Ιησού Χριστού ενώπιον των μαθητών Του, αλλά και ενώπιον του Θωμά.

Όταν ο αναστημένος Κύριος εμφανίσθηκε  για πρώτη φορά ενώπιον των μαθητών Του την ημέρα της Αναστάσεώς Του, τότε ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε, γι΄ αυτό και αμφισβήτησε την Ανάσταση του Κυρίου. Σήμερα, κατά την όγδοη ημέρα, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μάς πληροφορεί ότι ο Κύριος εμφανίσθηκε και πάλι ενώπιον των μαθητών Του, αλλά αυτή τη φορά παρόντος και του Αποστόλου Θωμά.

Όπως μαρτυρά ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο Κύριος μετά το Πάθος και την Ταφή Του παρουσιαζόταν ζωντανός κατ’ επανάληψη επί σαράντα ημέρες και ενώπιον πολλών άλλων ανθρώπων, έως την ημέρα της Αναλήψεώς Του. Υπάρχουν δε προς τούτο αποδείξεις. Διότι όχι μόνο εμφανίσθηκε ο Κύριος, αλλά όπως μας βεβαιώνει ο Λουκάς, τους ομιλούσε και περί της βασιλείας του Θεού. Η ζωντανή παρουσία του αναστημένου Χριστού έγινε αφορμή για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως στα πέρατα της γης και μάλιστα να μαρτυρήσουν, δίνοντας και τη ζωή τους γι’ αυτό.

Η Ανάσταση του Κυρίου μας εκ των νεκρών και η εμφάνισή Του ενώπιον των μαθητών και πολλών άλλων ανθρώπων, που τους δίδασκε τα περί της βασιλείας του Θεού, έδωσε μεγάλη δύναμη και θάρρος στους εναπομείναντες έντεκα πλέον μαθητές Του. Όπως θυμόμαστε, την Μεγάλη Παρασκευή οι μαθητές Του δείλιασαν, φάνηκαν άτολμοι και από τον φόβο που είχαν να μη συλληφθούν από τους συμπατριώτες τους Ιουδαίους, κρύφτηκαν. Μόνο ο Ιωάννης και η Θεοτόκος τόλμησαν και παρέμειναν κάτω από τον σταυρό έως τέλους. Από τον μεγάλο φόβο τους οι μαθητές, ούτε στο μνήμα του Κυρίου δεν τολμούσαν να πάνε. Πήγαν μόνο οι μυροφόρες γυναίκες και η μητέρα του Ιησού.

 Ο φόβος αυτός των μαθητών του Χριστού ήταν φυσικός και εκδηλώνει την ανθρώπινη αδυναμία τους. Οι μαθητές του Ιησού ήταν ξένοι στην Ιουδαία, αφού ήταν Γαλιλαίοι. Στα Ιεροσόλυμα έδρευε η εξουσία, εκεί ζούσαν όλοι οι άρχοντες, τους οποίους οι μαθητές δεν γνώριζαν, και δεν είχαν επαφές μαζί τους. Όταν η άρχουσα τάξη συνέλαβε τον Διδάσκαλό τους ως εγκληματία, αφού τον δίκασαν και τον καταδίκασαν με συνοπτικές διαδικασίες σε σταυρικό θάνατο, οι ίδιοι ως απλοί και αγράμματοι άνθρωποι που βρίσκονταν σε ξένο τόπο, ήταν λογικό να κρυφτούν για να μη συλληφθούν ως συνεργάτες Του.

Τώρα όμως τι βλέπουμε; Ξαφνικά, με την Ανάσταση και τις εμφανίσεις του Ιησού Χριστού, όλα άλλαξαν. Οι φοβισμένοι μαθητές, όπως αναφέρει ο Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων, εξήλθαν και άρχισαν με δύναμη, παρρησία, τόλμη και θάρρος να ομιλούν δημόσια για τον Ιησού Χριστό και να καλούν τους Ιουδαίους να πιστέψουν σ’ Αυτόν, διότι Αυτός είναι ο Μεσσίας ο οποίος αναστήθηκε εκ νεκρών. Όχι μόνο κηρύττουν με θάρρος την Ανάσταση στους δρόμους και τις πλατείες της Ιερουσαλήμ, αλλά τελούν συνεχώς πλήθος θαυμάτων. Τρέχουν τότε κοντά στους Αποστόλους οι Ιουδαίοι για να πληροφορηθούν τα περί του Ιησού, αλλά και για να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους.

 Οι φοβισμένοι μαθητές ξαφνικά από λαγοί έγιναν λιοντάρια. Τι τους άλλαξε; Τι συνέβη και δεν υπολογίζουν πλέον την άρχουσα τάξη; Μα τι άλλο, η Ανάσταση του Διδασκάλου τους. Τον είδαν ενώπιόν τους ολοζώντανο, όχι ως φάντασμα, διότι έφαγαν και συνομίλησαν μαζί Του, όπως συνέβαινε και πριν την εκτέλεσή Του. Αντιλαμβάνονται τώρα τίνος μαθητές είναι, γι’ αυτό και δεν υπολογίζουν συλλήψεις, φυλακίσεις ή και τον θάνατο. Θα ομιλούν και θα κηρύττουν ως αυτόπτες μάρτυρες παντού και προς όλους, για όλα όσα είδαν και έζησαν. Θα ομολογούν δημόσια την αλήθεια όσων βίωσαν, χωρίς να φοβούνται αν θα τους δολοφονήσουν και αυτούς.

 Δεν πρόκειται πλέον οι Απόστολοι να υποκύψουν στις απειλές και στις φοβέρες των αρχόντων. Οι ίδιοι θα μαρτυρούν παντού τα γεγονότα της διδασκαλίας, των θαυμάτων, των παθών, της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως του Ιησού. Οι ίδιοι βίωσαν από κοντά την ζωντανή παρουσία του ενανθρωπήσαντος Θεού και δεν πρόκειται να σιωπήσουν. Θα ομιλούν πλέον χωρίς φόβο για τον Ιησού, έστω και αν η μαρτυρία τους αυτή κοστίσει την ίδια τη ζωή τους. Δεν θα δειλιάσουν πια. Θα ομολογούν την αλήθεια, έστω και αν συλληφθούν και καταδικαστούν σε θάνατο. Γι’ αυτό και ξεχύνονται στους δρόμους, ομιλούν και θαυματουργούν στο όνομα του Ιησού Χριστού. Καλούν τους Ιουδαίους να ακολουθήσουν τον αναστημένο Μεσσία, για τον οποίο πριν λίγες ημέρες οι ίδιοι φώναζαν «σταυρωθήτω» . Τώρα οι μαθητές του Ιησού τους καλούν να μετανοήσουν, για όσα έπραξαν εναντίον Του και να βαπτιστούν στο όνομά Του.

Είναι σοβαρά και απίθανα όσα συμβαίνουν στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Οι φοβισμένοι και αγράμματοι μαθητές, ξαφνικά εμφανίζονται ως λέοντες πυρ πνέοντες, χωρίς να υπολογίζουν τίποτε πλέον. Ομιλούν ρητορεύοντας άπταιστα, ενώ ήταν αγράμματοι. Τελούν θαύματα στο όνομα του Διδασκάλου τους και πλήθος κόσμου πιστεύει, μετανοεί και τους ακολουθεί. Τούτο όμως εξοργίζει τους αρχιερείς, τους ιερείς, τους γραμματείς και την άρχουσα τάξη. Νόμισαν ότι σταυρώνοντας τον Ιησού, θα ξεμπέρδευαν μαζί Του μια για πάντα. Τούτο δεν το ανέμεναν. Νόμισαν ότι η ταφόπλακα στο μνημείο του Ιησού θα έδινε τέλος σε όσα είχαν συμβεί.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, η Ταφή του Κυρίου μας δεν ήταν το τέλος, αλλά μόνο η αρχή των γεγονότων. Δύο χιλιάδες χρόνια παρήλθαν και οι σταυρωτές του Ιησού δεν μπόρεσαν ακόμη να δεχτούν την ήττα και το λάθος τους. Συνεχίζουν να θεομαχούν έως και σήμερα!

 Αλλά εμείς ας επιστρέψουμε στα Ιεροσόλυμα. Η άρχουσα τάξη συλλαμβάνει τους μαθητές και τους φυλακίζει, για να μην ομιλούν στο λαό. Όμως ένας άγγελος Κυρίου, όπως μάς βεβαιώνει ο Απόστολος Λουκάς, άνοιξε την πόρτα των φυλακών και τους ελευθέρωσε λέγοντάς τους, «πορεύεσθε, και σταθέντες λαλείτε εν τω ιερώ τω λαώ πάντα τα ρήματα της ζωής ταύτης». Ιδού λοιπόν από πού βρήκαν το θάρρος και την τόλμη οι μαθητές και έδιωξαν τον φόβο τους. Από τον ίδιο τον Θεό. Ο άγγελος που τους ελευθερώνει, τους δίνει εντολή να κηρύττουν περί του Ιησού. Όχι πλέον στις πλατείες και τους δρόμους, αλλά μέσα στον Ναό του Θεού. Αυτό θα πράξουν οι Απόστολοι και χιλιάδες λαού θα τους ακολουθήσουν και θα βαπτισθούν, γενόμενοι μαθητές του Ιησού Χριστού.

 Ας κλείσουμε όμως αδελφοί μου το κήρυγμά μας όχι με όσα συνέβησαν τότε, αλλά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα με όλους εμάς, που είμαστε οι σύγχρονοι μαθητές του Ιησού. Πού είναι η δική μας πίστη στα όσα παραλάβαμε από τους αγίους Αποστόλους; Πού είναι η πίστη μας στα όσα μαρτυρούνται στις Γραφές και στα Ευαγγέλια; Πού είναι η δική μας ομολογία και το δικό μας κήρυγμα στον ακατήχητο λαό μας, αλλά και σ’ εκείνους που δεν πιστεύουν στον Ιησού Χριστό; Πώς είναι δυνατόν να πιστέψει κάποιος στον Ιησού Χριστό, αν εγώ που πιστεύω δεν διδάξω περί Αυτού; Αν ο πολύς κόσμος δεν ακολουθεί σήμερα τον Ιησού Χριστό, την μεγαλύτερη μερίδα της ευθύνης έχουμε αδελφοί μου όλοι εμείς. Φταίει κατά κύριο λόγο το ράσο, οι αρχιερείς, οι ιερείς, αλλά φταίνε και οι λαϊκοί χριστιανοί μας.

Είμαστε όλοι φοβερά ένοχοι ενώπιον του Θεού, διότι δεν έχουμε πλέον την πίστη των Αποστόλων. Δεν έχουμε το θάρρος και την τόλμη να σταθούμε απέναντι της σημερινής άρχουσας τάξης που πολλάκις πολεμά με θρασύτητα τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Υπολογίζουμε δυστυχώς το κόστος μιας τέτοιας πράξεως και ομολογίας μας. Δικαιώνεται έτσι ένας σύγχρονος άγιος επίσκοπος, που έλεγε ότι «ο Χριστός μας γεννήθηκε σε μια σπηλιά, ήκμασε με τους διωγμούς στις κατακόμβες και παρήκμασε στα σύγχρονα μέγαρα».

Αδελφοί μου, ιδού, άγγελος Κυρίου στέκεται σήμερα ενώπιον όλων μας, μέσα από το αποστολικό αυτό κείμενο και καλεί όλους εμάς να εξέλθουμε από την “φυλακή” μας.  Μας δίδει εντολή να πορευθούμε με παρρησία ανάμεσα στον λαό μας στις έσχατες ημέρες που ζούμε και να κηρύξουμε με θάρρος και τόλμη την αλήθεια περί του προσώπου του Κυρίου μας. Να καλέσουμε το λαό μας σε μετάνοια και αν χρειαστεί, να φυλακιστούμε και να πεθάνουμε για την αγάπη του Χριστού μας ως μάρτυρες Αυτού. Τότε θα μπορέσουμε να αποδείξουμε στον Κύριό μας ότι πράγματι τον αγαπήσαμε και συνεχίζουμε να τον αγαπάμε, εφόσον δεν δειλιάζουμε πλέον ενώπιον των αρχόντων και των τρανών της σύγχρονης εποχής, μιμούμενοι των Αποστόλους Του έως θανάτου, αμήν.