ΚΔ´ Παύλεια: «Η σύγχρονη απαρχή της Ιεραποστολής στην Αφρική: π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος», (ΦΩΤΟ).

Στο πλαίσιο των ΚΔ΄ Παυλείων, την Πέμπτη 21 Ιουνίου το απόγευμα πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Ανατολικού εκδήλωση με τίτλο «Η σύγχρονη απαρχή της Ιεραποστολής στην Αφρική: π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος».

Στην αρχή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων απηύθυνε χαιρετισμό και μίλησε για τη μορφή και το έργο του μακαριστού π. Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου.
Η εκδήλωση έκλεισε με ύμνους και τραγούδια που αποδόθηκαν από το Βυζαντινό χορό «Μουσουργέτες» καί τη Χορωδία της Ενορίας υπό τη διεύθυνση του κ. Περικλή Μαυρουδή.
Την εκδήλωση παρουσίασε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Καμπανίας Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου ἐνδόξου καί πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύ­λου ἡ Ἱερά μας Μητρόπολη ὀρ­γάνωσε καί πραγματοποιεῖ γιά 24η χρονιά τόν καθιερωμένο πλέον κύκλο τῶν ἑορταστικῶν, λα­τρευτι­κῶν καί πολιτιστικῶν ἐκδη­λώσεων πρός τιμήν τοῦ ἱδρυτοῦ της, τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν καί ἀποστόλου τῆς Μακεδονίας καί τῆς Ἑλλάδος, τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Τό θέμα τῶν ΚΔ´ Παυλείων εἶναι: «Εὐαγγελισμός καί Ἱεραποστολή», καθώς ὁ μεγάλος ἀπόστολος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συνέδεσε περισ­σό­τερο ἀπό κάθε ἄλλον τό ὄνομά του μέ τόν εὐαγγελισμό τῶν Ἐθνῶν, δηλαδή μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ὄχι μόνο πρός τούς Ἰουδαίους καί τούς ἑλληνί­ζοντες ἀλλά καί πρός τούς ἐθνι­κούς καί τούς Ἕλληνες, χάριν τῶν ὁποίων ἀνέλαβε τίς ἀποστολικές του περιοδεῖες, τῶν ὁποίων τούς κόπους καί τίς ταλαιπωρίες περι­γράφει γλαφυρά ὁ φίλος καί μα­θη­τής του εὐαγγελιστής Λουκᾶς στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἄλλωστε, γιά τόν εὐαγγελισμό δηλαδή τῶν ἐθνῶν, τόν εἶχε ἐπιλέξει ὁ Χριστός ὡς «σκεῦος ἐκλογῆς, τοῦ βαστάσαι τό ὄνομά του ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ».

«Εὐαγγελισμός καί Ἱεραποστο­λή» εἶναι, λοιπόν, τό γενικό θέμα τῶν ΚΔ´ Παυλείων, στό πλαίσιο τῶν ὁποίων ἐντάσσεται καί ἡ ση­μερινή Ἑσπερίδα μνήμης, ἀφιερω­μένη στή σεπτή καί ἱερή μορφή τοῦ πρώτου συγχρόνου ἱεραποστό­λου, τοῦ μακαριστοῦ π. Χρυσοστό­μου Παπασαραντοπούλου.

Δέν εἶναι δυνατόν νά μιλήσει κα­νείς σήμερα γιά ὀρθόδοξη Ἱερα­πο­στολή στήν Ἀφρική, χωρίς νά ἀναφερθεῖ στόν πρωτοπόρο αὐτό κληρικό πού ἄνοιξε τόν δρόμο γιά τό εὐαγγελικό κήρυγμα στούς «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου καθημέ­νους» ἀδελφούς μας τῆς μαύρης ἠπείρου. Δέν εἶναι δυνατόν νά μι­λήσει κανείς γιά ὀρθόδοξη Ἱερα­ποστολή στήν Ἀφρική, χωρίς νά μνημονεύσει μέ σεβασμό καί μέ τιμή τό ὄνομα τοῦ θαρραλέου αὐτοῦ ἱερομονάχου πού πῆγε ἐκεῖ καί ἔσπειρε τόν σπόρο τοῦ Εὐαγ­γελίου, τόν σπόρο τῆς πίστεως «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ», στίς ψυχές τῶν Ἀφρικανῶν ἀδελ­φῶν μας, πού δέν εἶχαν ἀκούσει ποτέ μέχρι τότε γιά τόν Χριστό, πού ζοῦσαν στήν ἄγνοια καί τό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας, τῶν προλήψεων καί τῶν προκαταλή­ψεων, δέσμιοι συχνά τοῦ ἄρχο­ντος τοῦ σκότους.

Ἐάν ἡ ἱστορία τῆς ὀρθοδόξου Ἱε­ρα­ποστολῆς στήν Ἀφρική ἔχει παρόν καί μέλλον, αὐτό ὀφείλεται στό παρελθόν της. Ἕνα παρελθόν ὄχι πολύ μακρινό. Ἕνα παρελθόν τό ὁποῖο δημιούργησε ἐκ τοῦ μή ὄντος ἡ θέληση καί ἡ ἀγάπη ἑνός ἀνθρώπου, ἑνός κληρικοῦ, τοῦ π. Χρυσοστόμου Παπασαραντο­πού­λου.

Ἡ ζωή του ξεκίνησε στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰώνα, τό 1903, σέ ἕνα χωριό τῆς Μεσσηνίας. Ἦταν παιδί πολύτεκνης οἰκογενείας. Στά δέκα του χρόνια χάνει τόν πα­τέρα του καί ἀναγκάζεται νά στα­ματήσει τό σχολεῖο γιά νά δουλέ­ψει. Ἡ δίψα του γιά τή μελέτη ἀλλά καί γιά τόν Θεό τόν κάνουν νά φύγει κρυφά, πέντε χρόνια ἀρ­γό­τερα, ἀπό τήν οἰκογένειά του καί νά ἐγκατασταθεῖ στή γειτονι­κή μονή τῆς Κορώνης. Οἱ συχνές ἐπισκέψεις τῶν οἰκείων του τοῦ διακόπτουν τήν ἡσυχία καί γιά τόν λόγο αὐτό ἐγκαταλείπει τή μο­νή καί ἐντάσσεται στή συνοδεία ἑνός ἐξαιρετικά αὐστηροῦ ἡγουμέ­νου στήν Καλαμάτα.

Τό 1926 χειροτονεῖται ἱερέας, διο­ρίζεται ἡγούμενος τῆς μονῆς Γαρδικίου τῆς Μεσσηνίας καί ἐξυ­πη­ρετεῖ τίς λειτουργικές ἀνάγκες τῶν γύρων χωριῶν. Παράλληλα μέ τά ἐφημεριακά του καθήκοντα μελετᾶ καί κατορθώνει νά τελειώ­σει τό δημοτικό σχολεῖο, ἐνῶ συγ­χρόνως προσπαθεῖ νά μάθει καί τή γαλλική γλώσσα. Δέκα περίπου χρόνια ἀργότερα, τό 1938, ὁ ἀρχι­επίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος τόν καλεῖ στήν Ἀθήνα καί τόν το­πο­θετεῖ ἡγούμενο τῆς Μονῆς Φα­νε­ρωμένης Σαλαμίνος καί στή συνέχεια πνευματικό τῶν παιδιῶν τῶν Κατηχητικῶν σχολείων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς.

Στά ἑπόμενα δύσκολα χρόνια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς ὁ π. Χρυσό­στομος διακονεῖ στήν Ἔδεσσα ὡς Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος, καί ὅταν τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1944 ἡ πόλη πυρπολεῖται ἀπό τούς Γερ­μανούς, τό κελί του καίεται καί μαζί μέ αὐτό ὅλα τά ὑπάρχοντά του.

Ὅμως ὁ π. Χρυσόστομος δέν πτο­εῖται. Ἑπόμενοι σταθμοί τῆς δια­κονίας του ἡ Κοζάνη καί ἡ Θεσ­σα­λονίκη καί στή συνέχεια καί πάλι ἠ Ἀθήνα, ὅπου τό 1954 εἰσάγεται στή Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν. Στό πανεπιστήμιο δέν τόν ὁδηγεῖ μόνο ἡ ἀγάπη του γιά τή μόρφωση ἀλλά ἀναμφίβολα καί ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ πού ἔχει ἄλλα σχέδια γιά τόν π. Χρυσόστομο.

Στά πανεπιστημιακά ἕδρανα γνω­ρίζει κάποιους ὑποτρόφους τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καί ἀπό αὐτούς μαθαίνει γιά τήν ἱεραποστολή στήν Οὐγκάντα. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «πῦρ ἦλθον βαλεῖν εἰς τήν γῆν καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη» ἰσχύει καί στήν περί­πτωση τοῦ π. Χρυσοστόμου. Τό πῦρ τῆς ἀγάπης γιά τά παιδιά τῆς Ἀφρικῆς, τό πῦρ τοῦ θείου ζήλου γιά τήν πραγμάτωση τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου «καί ἄλλα πρό­βατα ἔχω ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης, κἀκεῖνα με δεῖ ἀγαγεῖν καί γενήσεται μία ποίμνη εἷς ποι­μήν», κατακαίει ἤδη τήν ψυχή του.

Καί εἶναι τόσο μεγάλη ἡ φλόγα τῆς ἱεραποστολῆς μέσα του πού οὔτε οἱ δυσκολίες οὔτε ἡ ἡλικία του οὔτε ἡ ταλαιπωρημένη ἤδη ἀπό τήν ἄσκηση τῶν νεανικῶν του χρόνων ὑγεία του τόν ἀπα­σχο­λοῦν. Πιστεύει ὅτι αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά ἐκεῖνον, ἀλλά ἀναζητεῖ τήν ἐπιβεβαίωση, ὥστε νά μήν ἐνεργήσει αὐτόκλη­τος. Πηγαίνει στήν Πάτμο γιά νά βρεῖ καί νά συμβουλευθεῖ τόν Γέ­ροντα Ἀμφιλόχιο Μακρῆ, καί ἐκεῖ­νος τόν ἐνθαρρύνει νά κάνει αὐτό τό μεγάλο βῆμα, ἀντίθετα πρός τούς περισσότερους φίλους του πού τόν ἀποτρέπουν λόγω τῆς ἡλικίας του καί τῶν δυσκολιῶν τοῦ ἐγχειρήματος.

Τό Πάσχα τοῦ 1960 ἐπισκέπτεται προσκυνηματικά τούς Ἁγίους Τό­πους μαζί μέ τόν τότε μητροπο­λίτη Πατρῶν Κωνσταντίνο καί στή συνέχεια τόν πατριάρχη Ἀλε­ξαν­δρείας Χριστόφορο. Ἡ συνά­ντη­ση αὐτή εἶναι καθοριστική. Λίγους μῆνες ἀργότερα, τόν Ἰού­νιο τοῦ 1960, ὁ π. Χρυσόστομος φθάνει στήν πρωτεύουσα τῆς Οὐ­γκάντα. Γιά πρώτη φορά βρίσκεται μπροστά στίς δυσκολίες πού τοῦ περιέγραφαν καί τίς ὁποῖες καί ὁ ἴδιος φανταζόταν. Ἀλλά τώρα οἱ δυσκολίες εἶναι πραγματικές καί εἶναι πολλές. Βρίσκεται σέ ἕναν ἐντελῶς διαφορετικό κόσμο. Ἡ γλώσσα, οἱ συνήθειες τῶν Ἀφρι­κα­νῶν, τά ἤθη καί τά ἔθιμά τους, ἡ ἀπουσία ὑποδομῶν, οἱ ἀχανεῖς ἐκτάσεις καί οἱ μεγάλες ἀποστά­σεις πού καλεῖται νά διανύσει, ἡ ἔλλειψη χρημάτων, κάνουν ὄχι μόνο τό ἔργο του ἀλλά καί τήν παραμονή του στήν Οὐγκάντα ἐξαιρετικά δύσκολη. Ὅμως στήν ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές πού ἔρχεται στόν νοῦ του «Ὅτε ἀπέστειλα ὑμᾶς ἄτερ βαλα­ν­τίου καί πῆρας καί ὑποδημάτων, μή τινος ὑστερήσατε;», ὁ π. Χρυσό­στομος δίδει τήν ἴδια ἀπάντηση μέ ἐκείνους: «Οὐθενός». Τίποτε δέν τοῦ λείπει, ἔστω καί ἄν τοῦ λεί­πουν τά πάντα, γιατί εἶναι πλήρης ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι γεμάτη ἡ ψυχή του ἀπό τή λα­χτάρα νά κηρύξει τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στούς ἀνθρώπους πού περιμένουν νά ποτίσει τίς ψυχές τους πού διψοῦν γιά τήν ἀλήθεια μέ κάθε τρόπο.

«Πῶς δέ πιστεύσωσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δέ ἀκούσωσιν χωρίς κηρύσσοντος; πῶς δέ κηρύξωσιν ἐάν μή ἀποσταλῶσιν;» διερωτᾶται καί ὁ ἴδιος ὁ π. Χρυσόστομος μαζί μέ τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο καί οἱ ἐρωτήσεις αὐτές τόν κάνουν νά θέλει ὅλο καί περισσό­τερο νά μείνει στήν Ἀφρική καί νά διακονήσει τό ἔργο τῆς ἱεραποστο­λῆς χωρίς νά ἀποθαρρύνεται ἀπό τίς ἀνυπέρβλητες δυσκολίες καί τίς ἀντίξοοες συνθῆκες πού ἀντι­μετωπίζει. Δέν ὑπάρχουν οὔτε ναοί, οὔτε ἱερά σκεύη. Δέν ὑπάρ­χουν οὔτε μέσα μετακινήσεως οὔτε δρόμοι σέ καλή κατάσταση. Ὑπάρχουν ὅμως ἀρρώστιες, ἐπι­δη­μίες καί βροχές πού ἐπιτείνουν τά προβλήματά του. Ὁ π. Χρυσό­στομος ἔχει συνηθίσει στίς δυσκο­λίες ἀπό τά παιδικά του χρόνια. Ἀγωνίζεται καί ζητᾶ βοήθεια ἀπό γνωστούς καί ἀγνώστους στήν Ἑλλάδα, στήν Εὐρώπη, στήν Ἀμε­ρική. Γράφει ἐπιστολές πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις καί ζητᾶ στήρι­ξη, ὄχι γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά γιά τήν ἱεραποστολή. «Οὔτε κατοικία, οὔτε ναός, οὔτε κλῆρος … αἱ ὀλί­γαι ἑλληνικαί οἰκογένειαι, μίλια μακρυά ἤ μία ἀπό τήν ἄλλην. Οἱ μαῦροι Ὀρθόδοξοι ὁμοίως διε­σπαρ­μένοι κατά δεκάδας καί ἑκα­το­ντάδας μιλίων εἰς τά τέσσερα σημεῖα τού ὁρίζοντος. Οἱ ἰθαγενεῖς ἱερεῖς ἀδαέστατοι καί ἐπτοημένοι …», γράφει.

Ὁ τρόπος πού γράφει, ἡ φλόγα καί ἡ ἀγάπη πού ξεπηδᾶ μέσα ἀπό τά λόγια του, ὁ σεβασμός καί ἡ ἀγάπη πού αἰσθάνονται πρός αὐτόν πολλοί ἀπό ἐκείνους πού γνώρισε ὡς κληρικός σέ διάφορες πόλεις τῆς Ἑλλάδος ὅπου διακό­νησε, συνεγείρει τούς ἀνθρώπους. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού σπεύ­δουν νά συνδράμουν τό ἔργο του μέ χρήματα, μέ ἐκκλησιαστικά εἴ­δη, μέ ροῦχα, μέ κάθε τρόπο. Στήν Ἑλλάδα ἀρχίζουν νά ἱδρύονται σύλλογοι ἐξωτερικῆς ἱεραποστο­λῆς, ὅπως «Οἱ φίλοι τῆς Οὐγκά­ντα» στή Θεσσαλονίκη, πού ἀνα­λαμβάνουν νά συστηματοποιή­σουν τή βοήθεια καί τή στήριξη στό ἔργο του. Ἱερές Μητροπόλεις καί Ἀδελφότητες σπεύδουν νά προσ­φέρουν καί αὐτές τήν ἀρωγή τους στόν Ἕλληνα ἱεραπόστολο.

Ὁ ἀγρός ὅμως τόν ὁποῖο καλεῖται νά διακονήσει εἶναι μεγάλος, τερά­στιος, καί οἱ ἀνάγκες πολλές. Ἕνα χρόνο σχεδόν μετά τήν ἄφιξή του στήν Οὐγκάντα ὁ π. Χρυσό­στομος κατορθώνει νά ἐγκαινιάσει ἕνα μικρό ἱερό ναό στήν ἕδρα τοῦ ἱεραποστολικοῦ κλιμακίου. «Στίς 22 τοῦ λήγοντος μηνός (Μάρτιος τοῦ 1961) ἐτελέσθησαν τά ἐγκαί­νια τοῦ μικροῦ ναοῦ τῆς ἱεραπο­στολῆς μας. Λουγκάντα δέν ἔμαθα ἀκόμη, ἔχω μάθει ὅμως ἀρκετά Σουαχίλι. Τά λέω ἀνακατωτά μέ τά ἀγγλικά καί συνεννοοῦμαι σχε­δόν καλά», γράφει καί πάλι.

Δέν περιορίζεται ὅμως ἐκεῖ. Τελεῖ τή θεία Λειτουργία παντοῦ, στήν ὕπαιθρο ἀλλά σέ καλύβες, διδά­σκει, κατηχεῖ, βαπτίζει καί ἀρχίζει τή μεγάλη προσπάθεια τῆς ἀνε­γέρ­σεως ναῶν, ὅπου ἔχει δυνα­τότητα. Παράλληλα ἀγωνίζεται νά προετοιμάσει καί κληρικούς, ὀρ­γα­νώνοντας ἱερατικά σεμινά­ρια. Τό βλέπει, τό γνωρίζει, «ὁ θερι­σμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι». Οἱ ἐπανειλημμένες ἐκκλήσεις του γιά συνεργάτες δέν βρίσκουν ἀντα­πόκριση. Οἱ δύσκολες συνθῆ­κες πού ἐπικρατοῦν στήν Ἀφρική ἀποτρέπουν τούς πάντες. «Δέν θά βρεθεῖ κάποιος νά μέ λυπηθεῖ;» ρωτᾶ ὁ π. Χρυσόστομος. Ἀλλά ἡ ἐρώτησή του μένει χωρίς ἀπά­ντηση ἀπό τούς ἀνθρώπους. Μόνο μέσα στήν ψυχή του ἀκούει τήν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ, ὅμοια μέ αὐτή πού εἶχε ἀκούσει καί ὁ πρω­τοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος: «ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦ­ται».

Καί πράγματι ἡ δύναμη τοῦ Χρι­στοῦ τελειοῖ τό ἔργο τοῦ ἱερα­ποστόλου του, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώ­που μέ τήν ἀσθενική φύση καί τά ἐλάχιστα μέσα πού ἀγωνίζεται μέ αὐτοθυσία γιά νά κάνει γνωστό τό ὄνομά του στά ἔθνη. Πῶς θά μπο­ροῦσε νά συμβεῖ ἄλλωστε διαφο­ρετικά; Δικό του ἦταν τό ἔργο, γι᾽ αὐτό καί «ὁ Θεός ηὔξανε», ἀλλά καί ἔστειλε στά ἑπόμενα χρόνια κάποιους συνεργάτες.

Παρά τήν ἔλλειψη τῶν συνεργα­τῶν πού εἶχε ἀνάγκη, ὁ π. Χρυσό­στομος ἐπεκτείνει τήν ἱεραποστο­λική του δράση στήν Κένυα. Ἀπό τό 1966 ἐργάζεται ἐκεῖ καί σύντο­μα ἐπιτυγχάνει νά ἀναγνωρισθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στή μεγάλη αὐτή χώρα, γεγονός πού διευκο­λύνει τήν ἀνέγερση ἱερῶν ναῶν, τήν ἵδρυση ἐνοριῶν καί ἱερατικῶν σεμιναρίων, τή λειτουργία κατη­χη­τικῶν σχολείων. Μέσα σέ τέσ­σερα χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία στήν Κένυα ἔχει ἤδη διαδοθεῖ ἀρκετά καί αὐτό δίνει τή δυνατότητα στόν ἀκάματο ἱεραπόστολο νά στραφεῖ καί σέ ἄλλες χῶρες.

Στόχος του εἶναι τώρα ἡ ἱερα­πο­στολή στό Ζαΐρ, ὅπου πηγαίνει τό 1972, μαζί μέ τήν ἀνηψιά του Ὄλ­γα Παπασαράντου, νοσοκόμο τοῦ Ἀντικαρκινικοῦ Νοσοκομείου Ἀθη­νῶν, πού εἶχε ἔρθει στήν Ἀφρι­κή γιά νά τόν βοηθήσει. Κανάγκα, Λουμπουμπάσι, Κινσά­σα, Κολουέζει εἶναι οἱ πρῶτοι σταθμοί τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου. Ἐκεῖ κατηχεῖ καί βαπτίζει τούς πρώτους χριστιανούς. Ἑκατό περίπου ἰθαγενεῖς, ἀλλά ὁ π. Χρυ­σόστομος γνωρίζει τήν προτροπή τοῦ Κυρίου του, γιά τόν ὁποῖο ἐρ­γάζεται: «μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον». Καί αὐτός δέν φοβᾶται, ἐλπίζει καί ὁραματίζεται, μά πάνω ἀπό ὅλα ἐργάζεται ἀκαταπόνητα γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ καί τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Τί καί ἄν «ἡ σάρξ ἀσθενεῖ»; Τό πνεῦμα εἶναι τόσο ζέον πού δέν τήν ἀφήνει νά τόν καταβάλλει. Ἐργάζεται, λει­τουρ­γεῖ, ὁμιλεῖ, διακονεῖ ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἀφρι­κῆς καί ὁραματίζεται τήν ἵδρυση ἑνός μεγάλου ἱεραποστολικοῦ ἔρ­γου στό Κονγκό, ἐνῶ παράλληλα ἐργάζεται ἱεραποστολικά καί στήν Τανζανία. «Τό ἔργον προχωρεῖ, ἡ Ὀρθοδοξία ἐξαπλοῦται», γράφει χαρούμενος ὁ π. Χρυσόστομος καί δέν παύει νά ζητᾶ βοήθεια μέσω ἐπιστολῶν πού στέλνει πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις.

Παράλληλα μέ τήν ἱεραποστο­λι­κή του δράση ἀσχολεῖται καί μέ τή μετάφραση λειτουργικῶν κειμέ­νων καί τῆς θείας Λειτουργίας στήν πιό διαδεδομένη ἀφρικανική γλώσσα, τή Σουαχίλι. Ἀγωνίζεται νυχθημερόν γιά νά προλάβει νά κάνει ὅσα περισσότερα μπορεῖ γιά τήν ἱεραποστολή, γιά τούς ἀγα­πη­μένους του ἀφρικανούς χριστια­νούς, τά πνευματικά του παιδιά πού ἀναγέννησε στήν κολυμβή­θρα τοῦ θείου βαπτίσματος, ἀδια­φορώντας γιά τόν ἑαυτό του καί τίς συνέπειες στήν ὑγεία του.

Στίς 13 Δεκεμβρίου τοῦ 1972, στόν δρόμο ἀπό τήν Κανάγκα στό Μπουζμάζι, εἶχε μία ἀκατάσχετη αἱμορραγία πού τόν ἀνάγκασε νά ἐπιστρέψει στήν Κανάγκα. Λίγες ἡμέρες ἀργότερα, τά Χριστούγεν­να, λειτούργησε γιά τελευταία φο­ρά. Στίς 29 Δεκεμβρίου ὁ Χριστός, τόν ὁποῖο διακόνησε μέ ἀπόλυτη ἀφοσίωση, τόν κάλεσε κοντά του γιά νά τόν ἀναπαύσει ἀπό τούς κόπους του καί νά τοῦ χαρίσει τό βραβεῖο «τῆς ἄνω κλήσεως», τόν μισθό «τῶν φρονίμων καί πιστῶν οἰκονόμων» του.

«Τελειωθείς ἐν ὀλίγῳ ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς». Δώδεκα χρό­νια στήν Ἀφρική ὁ π. Χρυσόστο­μος Παπασαραντόπουλος ἔκανε ἕνα τεράστιο ἔργο χωρίς καμία σχε­δόν βοήθεια, χωρίς καμία σχε­δόν ὑποδομή. Ἔσπειρε τόν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου στίς ψυχές τῶν Ἀφρικανῶν ἀδελφῶν του. Τόν πότισε μέ τόν ἱδρῶτα τῆς ἀγωνίας καί τῆς προσευχῆς του καί ἔδωσε «καρπόν ἑκατονταπλασίονα».

Οἱ Ἀφρικανοί τόν ἀγάπησαν σάν πατέρα τους, γιατί σάν πατέρας στάθηκε δίπλα τους σέ ὅλες τίς ἀνάγκες τους. Τό παράδειγμά του παρακίνησε τελικά καί ἄλλους νά ἔρθουν στήν Ἀφρική καί νά συνε­χίσουν τό ἔργο του. Ἕνα ἔργο πού σφράγισε ἡ προσωπικότητά του, ἡ ἁγιότητα, ὁ ζῆλος, ἡ ἀρετή, ἡ κατά Θεόν ζωή, ἀπό τά ὁποῖα τίποτε δέν ἐστερεῖτο ὁ π. Χρυσόστομος, ὅπως ἔγραφε ἀργότερα ὁ φίλος καί συνε­χιστής τοῦ ἔργου του π. Χαρί­των Πνευματικάκης. 

Ἡ μορφή του παραμένει ζωντα­νή μέχρι σήμερα στήν ἱεραποστο­λή τῆς Ἀφρικῆς. Πολλοί εἶναι ἐκεῖ­νοι πού ἐπικαλοῦνται τή βοή­θειά του καί ἀμέσως τήν λαμβά­νουν, ὅπως χαρακτηριστικά ἀνέ­φε­ρε πρίν ἀπό χρόνια ὁ π. Χα­ρίτων Πνευματικάκης στόν νῦν μη­τροπολίτη Κινσάσα, κύριο Νι­κη­φόρο. «Ὅταν ὑπάρχει κάποιο πρόβλημα», διηγεῖτο ὁ μακαριστός πλέον π. Χαρίτων, «πηγαίνω στόν τάφο του», τοῦ π. Χρυσοστόμου, «καί τοῦ λέω μέ παράπονο καί πάντα μέ δυνατή φωνή: “πάτερ Χρυσόστομε, γιατί μέ ἔφερες ἐδῶ καί τώρα ὑποφέρω; Λύσε τό πρό­βλημα” καί ἀμέσως λύνεται».

Αὐτόν τόν ἀγωνιστή καί ζηλωτή κληρικό πού μέ τό ἔργο του ὑπῆρ­ξε ἡ ἀπαρχή τῆς ὀρθοδόξου ἱερα­πο­στολῆς στήν Ἀφρική μνημονεύ­ουμε σήμερα καί ἐμεῖς γιά νά μήν ξεχνοῦμε ὅτι ἡ ἱεραποστολή ἐσω­τερική καί ἐξωτερική εἶναι χρέος ὅλων μας, εἶναι τό ἔργο τῆς Ἐκ­κλησίας μας. Καί γιά νά θυμόμα­στε πάντοτε αὐτούς πού προσέ­φεραν τόν ἑαυτό τους στό ἔργο αὐτό ἀλλά καί τούς ἀδελφούς μας στήν Ἀφρική καί σέ ὅλο τόν κόσμο πού περιμένουν ἀκόμη νά ἀκού­σουν τό μήνυμα τῆς σωτηρίας, τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ.

«Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγε­λιζομένων τήν εἰρήνην, τῶν εὐ­αγ­γε­λιζομένων τά ἀγαθά».

Ἡ Ἑσπερίδα μνήμης γιά τόν μα­καριστό π. Χρυσόστομο Παπασα­ρα­ντό­πουλο πλαισιώνεται ὅμως σήμερα καί ἀπό τή Συναυλία βυζα­ντινῆς καί παραδοσιακῆς μουσι­κῆς, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται στό πρόγραμμα τῶν ΚΔ´ Παυλείων.

Ἀπόψε θά ἔχουμε τή χαρά νά παρακολουθήσουμε τό πρόγραμμα πού ἑτοίμασε ἡ Βυζαντινή χορω­δία τῆς ἐνορίας τοῦ Ἀνατολικοῦ ὑπό τή διεύθυνση τοῦ κ. Περικλῆ Μαυρουδῆ, καί περιλαμβάνει ἐκ­κλη­σιαστικούς ὕμνους καί παρα­δοσιακά τραγούδια.

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες εἴχαμε τή χαρά νά ἀπολαύσουμε τή χορωδία στήν ἐκδήλωση πού πραγματο­ποι­ήθηκε στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν ἁγίων Νεομαρ­τύρων Ἀθανασίου καί Ἰωάννου τῶν Κουλακιωτῶν στή Χαλάστρα, καί σήμερα θά τήν ἀκούσουμε καί ἐδῶ στό Ἀνατολικό.

Πρίν νά ἔρθει ἡ χορωδία μας καί νά ἀποδώσει τούς ὕμνους θά ἤθε­λα νά εὐχαριστήσω  ὅλα τά μέ­λη της καί ἰδιαιτέρως τόν χοράρχη κ. Μαυρουδῆ γιά τήν προσπάθειά τους καί γιά τή συμμετοχή τους μέ τόν τρόπο αὐτό στίς ἐκδηλώσεις τῶν ΚΔ´ Παυλείων, πού εὐλαβῶς ἀφιερώνει ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας στόν μεγάλο ἱεραπόστολο, στόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ